<$BlogItemTitle$>
<$BlogItemBody$>
χιλιαενιακοσιαογδοντατρια
Δεκαπέντε δωδεκάτου ημέρα Πέμπτη
ώρα τέσσερις και πενήντα πέντε (περίπου)
Γειάααα! Σε λίγο ετοιμάζομαι να βγω έξω! Μη με κοιτάς σα χάνος! Έξω θα βγω λέμε.. Κανονική ζωή το λέτε εσείς νομίζω..
Δε βλέπεις? Εδώ και δέκα ώρες προσπαθεί η μάνα μου να με πείσει να βγω.. και ο παπάρας ο γιατρός προσπαθεί να κάνει το ίδιο, αλλά εγώ δε θέλω! Ενιάμιση μήνες είμαι εδώ και περνάω υπέροχα.. Αλλά εκεί αυτοι, να κάνουν το δικό τους… Και μετά.. Μετά ντε που θα είμαι έξω έτσι θα είναι. Θα θέλουν να περνάει πάντα το δικό τους! Αλλά κοίτα τώρα φίλε! Έτσι όπως αντιστέκομαι τώρα, έτσι θα κάνω και μετά..
Σε πέντε λεπτά ο παπάρας ο γιατρός θα χώσει τα χέρια του εδώ μέσα και θα νομίζει πως έχω πεθάνει.. (ήταν η απόπειρα αυτοκτονίας που είχα κάνει με τον ομφάλιο λώρο τέλη του 8ου μήνα όταν άκουσα το μπαμπά να λέει στη μαμά πως θα με ονομάσουν Γεωργία!) Αφού θα βγάλει άκρη λοιπόν ο γιατρουδάκος και θα δει πως έχω μπλεχτεί στον ομφάλιο λώρο και πως είμαι ανάποδα (ε αυτό το πλευρό με βολεύει ντε.. τι πάει να πει ίσια και ανάποδα..) Θα με βγάλει με το ζόρι έξω. Εγώ θα βάλω τα κλάματα και θα βρίζω την φύση που δεν μου έδωσε δόντια να του δαγκώσω τη χερούκλα του.
Εκεί έξω θα γνωρίσω την μαμά μου και τον μπαμπά μου. Συμπαθέστατοι και οι δύο δε λέω.. Η μαμά μου πρέπει είναι λίγο χοντρούλα. Βασικά έτρωγε τον άμπακο όσο ήμουν μέσα της. Μου άρεσε εμένα αυτό (μόνο ο ελληνικός σκέτος που έπινε δε μου άρεσε, αλλά γι’αυτό τέντωνα τα πόδια μου απότομα πάνω στο στομάχι της, για να φύγει αυτή η μυρωδιά από εδώ μέσα. Αργότερα δε πρόκειται να πιω ποτέ ελληνικό καφέ. Φραπέ, νες πάντα με πολύ ζάχαρη και αυτά τα φρεντοτσίνο – έχει ο θεός και για εμάς-) Η μαμά μου λοιπόν θα είναι υπερπροστατευτική, και θα κάνει τα πάντα για να μην μου λείψει τίποτα. Ή έτσι θα πιστεύει τουλάχιστον. Θα μου πάρει τόσα παιχνίδια που ακόμα και της ίδιας θα της κάνει εντύπωση. Θα καμαρώνει γι’αυτό, για τα επόμενα τουλάχιστον εικοσιτρία χρόνια. Ο μπαμπάς μου ακούγεται καλός άνθρωπος. Ακούει πολύ μουσική, και έχει βροντερή και βαριά φωνή. Είναι και αστείος! Όλο κάνει πλάκες στη μαμά μου. Επίσης πρέπει να καπνίζει και πολύ. Νιώθω μια περίεργη μυρωδιά κάθε φορά που τη φιλάει . Δουλεύει και πολύ, όλη μέρα λείπει, και έρχεται σπίτι αργά το απόγευμα.
Σε πέντε λεπτά λοιπόν θα τους γνωρίσω. Ή μάλλον θα με γνωρίσουν. Εγώ ήδη τους ξέρω πολύ καλά. Θα με πάνε στο σπίτι σε ένα κρεβάτι με πελώρια κάγκελα. Θα με φροντίζουν πολύ, και εγώ όμως θα είμαι το πιο ήσυχο μωρό. Μετά από κάποια χρόνια θα μου φτιάξουν δικό μου δωμάτιο, με ένα τεράστιο κρεβάτι και με μια κουβέρτα πορτοκαλοκοκκινόασπρη που –κατά ένα παρανοϊκό τρόπο- για όλη μου τη ζωή θα τη συνδυάσω με το χρώμα που έχει το απαίσιο φαγητό «στραπατσάδα». Το σπίτι μου αυτό θα έχει και ένα αρκετά μεγάλο κήπο και θα υπάρχουν και αρκετά ζωάκια. Από αυτά πιο πολύ θα δεθώ συναισθηματικά με τα κουνελάκια, το οποία κάθε φορά που θα έχω πυρετό θα μου τα φέρνει η μαμά μου σε ένα χάρτινο κουτί για να μου κάνουν παρέα. Όταν θα γίνω πέντε χρονών θα σταματήσουμε να έχουμε κουνελάκια γιατί θα έχουμε έναν καινούριο αδερφό με τον οποίο για δέκα χρόνια δε θα δεθώ καθόλου συναισθηματικά. Ξαφνικά εγώ θα είμαι η μεγάλη και θα είναι άλλος το μωρό, παρόλο που για τουλάχιστον εικοσιτρία χρόνια εμένα θα με φωνάζουν «μπέμπα», κάτι που θα με κάνει να ντρέπομαι πολύ, ιδιαίτερα μπροστά σε φίλους μου.
Θα πάω νηπιαγωγείο και δημοτικό στο χωριό. Στην πρώτη δημοτικού θα διαπιστώσω πως δυο αγοράκια είναι ερωτευμένα μαζί μου και θα βρεθώ στο τεράστιο δίλημμα ποιο από τα δύο άραγε να παντρευτώ. Τελικά θα καταλάβω πως δε θέλω να παντρευτώ κανέναν τους και θα ερωτευτώ παράφορα ένα άλλο παιδάκι, το πιο έξυπνο και αστείο στην τάξη, στην Τετάρτη δημοτικού, όπου για τις επόμενες τρεις τάξεις θα καθόμαστε μαζί στο ίδιο θρανίο. Επίσης στην δευτέρα δημοτικού θα καταλάβω πως δε μου αρέσουν οι κοριτσοπαρέες και πως οι παρέες με τα αγόρια είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσες και έχουν πολύ περισσότερο γέλιο. Παρ’όλ’αυτά στην τρίτη δημοτικού θα τσακωθώ για πρώτη φορά στη ζωή μου με κάποιο κοριτσάκι, που τσατίστηκε γιατί δανείστηκα την κόλλα της, αλλά θα ξαναμιλήσουμε στο δεύτερο έτος της σχολής, καθώς και στην πέμπτη δημοτικού θα κάνω την πρώτη μου κολλητή, την Ειρήνη, όπου θα αλληλογραφούμε για πολλά χρόνια μέχρι να χαθούμε και να μην ξαναμιλήσουμε. Σε ηλικία πέντε ετών θα πάρω τηλέφωνο για πρώτη φορά σε ραδιοφωνικό σταθμό για να ζητήσω τραγούδι και από τότε θα κολλήσω με την μουσική και το ραδιόφωνο. Θα κλαίω και θα τσιρίζω μέχρι να μου πάρουν τελικά ένα κασετόφωνο με δύο κασέτες παρακαλώ, σε ηλικία οχτώ χρονών. Εκεί πολλά από τα επόμενα χρόνια θα γράφω κασέτες με μουσικές επιλογές.
Μετά όταν θα πάω γυμνάσιο, θα μετακομίσουμε στην πόλη, θα στεναχωρεθώ πολύ που έχασα τους φίλους μου και θα κάνω καινούριες παρέες , ενώ όταν θα είμαι δεκατεσσάρων χρονών θα μου ξεφουρνίσουν άλλο έναν αδερφό. Η εφηβεία μου θα είναι αρκετά αμφιλεγόμενη. Θα είναι φαινομενικά πιο ήρεμη απ’ότι θα είναι στους συμμαθητές μου αλλά κατά βάθος το δικό μου αίμα θα βράζει το ίδιο ίσως και περισσότερο. Θα τσακώνομαι με τους γονείς μου και με τον αδερφό μου συνέχεια, ενώ θα ξεσπάω ακούγοντας μανιωδώς μουσική, γράφοντας σχολικά λευκώματα και στίχους επάνω στα θρανία στα τετράδια και στους τοίχους. Στην πρώτη γυμνασίου θα ερωτευτώ το συμμαθητή μου με το πιο σπινθηροβόλο βλέμμα και τα πιο πεταχτά αυτιά και θα παραμείνω ερωτευμένη μαζί του μέχρι σχεδόν να τελειώσει το σχολείο. Θα παραμείνει ο ανεκπλήρωτος έρωτας της ζωή μου . Στη δευτέρα γυμνασίου θα γνωρίσω και την δεύτερη κολλητή μου, τη Μαρία όπου μαζί θα περνάμε για τα επόμενα πέντε χρόνια τα απογεύματα μας διαβάζοντας ακούγοντας μουσική ή μιλώντας στο τηλέφωνο. Θα τριγυρνάμε χαχανίζοντας στους δρόμους τρώγοντας Haribo, θα της κάνω αφιερώσεις στο ραδιόφωνο και θα περνάμε πολλά βράδια στα σκαλάκια του σπιτιού μου συζητώντας και κουτσομπολεύοντας. Στην δευτέρα λυκείου η Μαρία θα τα φτιάξει με εκείνο το συμμαθητή μου με το πιο σπινθηροβόλο βλέμμα και τα πιο πεταχτά αυτιά, και εγώ για πρώτη φορά στη ζωή μου θα στεναχωρηθώ τόσο και θα κλαίω για τρεις εβδομάδες ασταμάτητα ενώ θα υποσχεθώ στον εαυτό μου να μην μάθει κανείς και ποτέ για εκείνα τα συναισθήματά μου. Σε όλη μου την εφηβεία η σχέση μου με το ραδιόφωνο θα γίνει πιο «στενή», ενώ θα κάνω και τις πρώτες μου ραδιοφωνικές εκπομπές, Στο σχολείο δε θα μάθω ούτε τα βασικά από μαθηματικά, γιατί θα προτιμάω να σημειώνω τίτλους από τραγούδια παρά να λύνω εξισώσεις, ενώ στην έκθεση και στα αρχαία θα είμαι πολύ καλή. Στα αρχαία ειδικά στην δευτέρα λυκείου θα αριστεύσω γιατί θα συμπαθήσω πολύ τον καθηγητή του φροντιστηρίου. Στην μέση της τρίτης λυκείου θα μου ανακοινώσουν οι γονείς μου πως θεωρούν τις σπουδές χάσιμο χρόνου και πως δε θα με αφήσουν να πάω σε κάποιο πανεπιστήμιο, και έτσι ουσιαστικά θα αφήσω το σχολείο στο έλεος του θεού και στις πανελλήνιες θα είμαι η πιο ήρεμη από όλους.
Το καλοκαίρι που θα έχω τελειώσει το σχολείο και θα είμαι δεκαοχτώ ενώ όλοι θα είναι χαρούμενοι για την φοιτητική ζωή που τους περιμένει, εγώ θα είμαι χαρούμενη γιατί θα γνωρίσω τον έρωτα, και όχι μόνο, αλλά θα τον γευτώ κιόλας. Επίσης θα καταλάβω την έννοια της «ελεύθερης σχέσης», κάτι που θα με πληγώσει και που θα με κάνει να κατέβω από τα σύννεφα που ήμουν, ενώ αυτός ο άνθρωπος θα παίξει καθοριστικό ρόλο στην διαμόρφωση του χαρακτήρα μου. Για τον επόμενο χρόνο θα τον αγαπάω τρελά ενώ εκείνος δε θα με αγαπάει. Θεωρίες επί θεωρείων θα καταρρεύσουν και θα δημιουργηθεί καινούριος τρόπος σκέψης. Θα μείνω χωρίς φίλους και θα αρχίσω να ασχολούμαι με τους υπολογιστές και αυτό το καταραμένο πράγμα το ίντερνετ. Θα σταματήσω να ασχολούμαι με το ραδιόφωνο και για έναν ολόκληρο χρόνο θα δουλεύω στο γραφείο μέχρι να καταλάβω πως δεν πάει άλλο. Θα ξανακαταθέσω μηχανογραφικό κρυφά.
Το φθινόπωρο, λίγο πριν μπω στα δεκαεννιά, θα πάρω το δίπλωμα οδήγησης και θα δηλώσω στους δικούς μου ότι θα πάω να σπουδάσω θέλουν δε θέλουν. Δε θα θέλουν αλλά εγώ θα πάω. Όταν θα είμαι πια δεκαεννιά θα βρω το πιο όμορφο σπίτι και θα το διακοσμήσω. Θα το γεμίσω με χρώματα και με πολλούς φίλους . Εκεί θα γνωρίσω και την τρίτη και τελευταία κολλητή μου όπου 2 χρόνια αργότερα θα τσακωθούμε και θα σταματήσουμε να μιλάμε. Στη σχολή δε θα πηγαίνω συχνά γιατί το αντικείμενό της θα έχει να κάνει με αρκετά μαθηματικά (τα οποία θα τα σιχαίνομαι για όλη μου τη ζωή ) και με ανούσια μαθήματα. Θα πηγαίνω πολλούς καφέδες όμως και σινεμά και βόλτες με όλους μου τους φίλους και ορισμένες φορές σε κάποια μαθήματα που έχουν έστω και λίγο ενδιαφέρον. Κάπου εκεί στο δεύτερο εξάμηνο θα με ερωτευτεί κάποιος πολύ και θα τα φτιάξουμε. Θα εγκατασταθεί για κάνα δίμηνο σπίτι μου και εγώ δε θα τον αγαπήσω ποτέ, αλλά θα παραμείνω συνολικά τέσσερα χρόνια ερωτευμένη με εκείνον που δε με αγάπησε ποτέ .Εκείνη την πόλη όμως θα την αγαπήσω και θα με αγαπήσει. Θα της δώσω τα πάντα και θα μου ανταποδώσει. Θα ξανά ασχοληθώ με την μουσική και το ραδιόφωνο, θα κάνω εκπομπές πάλι και θα πάω σε συναυλίες. Θα καταλήξω να έχω λίγους αλλά πολύ καλούς φίλους που θα τους αγαπάω και θα με αγαπάνε, και ένα σωρό γνωστούς.
Στην αρχή του τέταρτου έτους θα διαπιστώσω πως βαρέθηκα την φοιτητική ζωή και θα γνωρίσω κάποιον με φωτεινό χαμόγελο και μακρύ μαλλί μέχρι τους ώμους που θα με αγαπήσει και θα τον αγαπήσω. Αυτή τη φορά θα συγχρονιστούμε. Θα περάσω το πιο όμορφο καλοκαίρι της ζωής μου με τον πιο υπέροχο άνθρωπο που έχω γνωρίσει. Θα τσακωθώ άσχημα όμως με τους γονείς μου θα πάρω τη βαλίτσα μου και θα φύγω προσωρινά από το σπίτι ενώ θα αποφασίσω να φύγω από και την πόλη που τόσο αγάπησα και να αποχαιρετήσω για πάντα την εκεί ζωή μου. Θα με ανακουφίζει το γεγονός ότι θα σχεδιάζουμε με αυτόν με το φωτεινό χαμόγελο και το μακρύ μαλλί μέχρι τους ώμους να μείνουμε μαζί και ότι θα κάνουμε όνειρα από κοινού για το πως θα είναι η ζωή μας…….
«κρακ» Φώς!
ώρα πέντε μετά το μεσημέρι περίπου
Γαμώτο! Πολύ γρήγορος είναι αυτός ο παπάρας ο γιατρός! Δε προλαβαίνω… και άλλα, θα γίνουν και άλλα..
Σιγά ρε βλάκα! Τι τραβάς!? Δε πρόκειται να πάω πουθενά!
Μα με έκοψε ρε φίλε εκεί που πήγα να σου πω ότι για πρώτη φορά στη ζωή μου ήμουν ευτυχισμένη.. Μη φύγεις, μείνε να σου πω τα υπόλοιπα αργότερα.. αν με αφήσουν..
Έρχομαι ρε παπάρα πια! Τόσες ώρες περιμένατε! Δε μπορείτε λίγο ακόμα?Αμάν!
Φίλε! Να σου πω, πήγαινε σε πέντε μέρες από σήμερα λίγους ορόφους πιο πάνω, και εκεί θα δεις να γεννιέται αυτός με το πιο φωτεινό χαμόγελο που θα έχει μετά από εικοσιτρία χρόνια μακρύ μαλλί μέχρι τον ώμο. Να του πεις πως θα τον περιμένω να έρθει να με γνωρίσει. Σε εικοσιτρία χρόνια από τώρα! Μετά έλα να με βρεις πάλι να συνεχι..γκρμφγκρμφ
..μαλακ..γκρμφ..σιγαρεβλα..γκρμφ..
Συνεχίζεται…
«Λένε πως λίγα δευτερόλεπτά ο άνθρωπος πριν πεθάνει βλέπει όλη του τη ζωή να περνάει μπροστά από τα μάτια του. Ποιος λέει πως λίγα δευτερόλεπτα πριν ο άνθρωπος γεννηθεί δε μπορεί να συμβαίνει το ίδιο?»
ώρα τέσσερις και πενήντα πέντε (περίπου)
Γειάααα! Σε λίγο ετοιμάζομαι να βγω έξω! Μη με κοιτάς σα χάνος! Έξω θα βγω λέμε.. Κανονική ζωή το λέτε εσείς νομίζω..
Δε βλέπεις? Εδώ και δέκα ώρες προσπαθεί η μάνα μου να με πείσει να βγω.. και ο παπάρας ο γιατρός προσπαθεί να κάνει το ίδιο, αλλά εγώ δε θέλω! Ενιάμιση μήνες είμαι εδώ και περνάω υπέροχα.. Αλλά εκεί αυτοι, να κάνουν το δικό τους… Και μετά.. Μετά ντε που θα είμαι έξω έτσι θα είναι. Θα θέλουν να περνάει πάντα το δικό τους! Αλλά κοίτα τώρα φίλε! Έτσι όπως αντιστέκομαι τώρα, έτσι θα κάνω και μετά..
Σε πέντε λεπτά ο παπάρας ο γιατρός θα χώσει τα χέρια του εδώ μέσα και θα νομίζει πως έχω πεθάνει.. (ήταν η απόπειρα αυτοκτονίας που είχα κάνει με τον ομφάλιο λώρο τέλη του 8ου μήνα όταν άκουσα το μπαμπά να λέει στη μαμά πως θα με ονομάσουν Γεωργία!) Αφού θα βγάλει άκρη λοιπόν ο γιατρουδάκος και θα δει πως έχω μπλεχτεί στον ομφάλιο λώρο και πως είμαι ανάποδα (ε αυτό το πλευρό με βολεύει ντε.. τι πάει να πει ίσια και ανάποδα..) Θα με βγάλει με το ζόρι έξω. Εγώ θα βάλω τα κλάματα και θα βρίζω την φύση που δεν μου έδωσε δόντια να του δαγκώσω τη χερούκλα του.
Εκεί έξω θα γνωρίσω την μαμά μου και τον μπαμπά μου. Συμπαθέστατοι και οι δύο δε λέω.. Η μαμά μου πρέπει είναι λίγο χοντρούλα. Βασικά έτρωγε τον άμπακο όσο ήμουν μέσα της. Μου άρεσε εμένα αυτό (μόνο ο ελληνικός σκέτος που έπινε δε μου άρεσε, αλλά γι’αυτό τέντωνα τα πόδια μου απότομα πάνω στο στομάχι της, για να φύγει αυτή η μυρωδιά από εδώ μέσα. Αργότερα δε πρόκειται να πιω ποτέ ελληνικό καφέ. Φραπέ, νες πάντα με πολύ ζάχαρη και αυτά τα φρεντοτσίνο – έχει ο θεός και για εμάς-) Η μαμά μου λοιπόν θα είναι υπερπροστατευτική, και θα κάνει τα πάντα για να μην μου λείψει τίποτα. Ή έτσι θα πιστεύει τουλάχιστον. Θα μου πάρει τόσα παιχνίδια που ακόμα και της ίδιας θα της κάνει εντύπωση. Θα καμαρώνει γι’αυτό, για τα επόμενα τουλάχιστον εικοσιτρία χρόνια. Ο μπαμπάς μου ακούγεται καλός άνθρωπος. Ακούει πολύ μουσική, και έχει βροντερή και βαριά φωνή. Είναι και αστείος! Όλο κάνει πλάκες στη μαμά μου. Επίσης πρέπει να καπνίζει και πολύ. Νιώθω μια περίεργη μυρωδιά κάθε φορά που τη φιλάει . Δουλεύει και πολύ, όλη μέρα λείπει, και έρχεται σπίτι αργά το απόγευμα.
Σε πέντε λεπτά λοιπόν θα τους γνωρίσω. Ή μάλλον θα με γνωρίσουν. Εγώ ήδη τους ξέρω πολύ καλά. Θα με πάνε στο σπίτι σε ένα κρεβάτι με πελώρια κάγκελα. Θα με φροντίζουν πολύ, και εγώ όμως θα είμαι το πιο ήσυχο μωρό. Μετά από κάποια χρόνια θα μου φτιάξουν δικό μου δωμάτιο, με ένα τεράστιο κρεβάτι και με μια κουβέρτα πορτοκαλοκοκκινόασπρη που –κατά ένα παρανοϊκό τρόπο- για όλη μου τη ζωή θα τη συνδυάσω με το χρώμα που έχει το απαίσιο φαγητό «στραπατσάδα». Το σπίτι μου αυτό θα έχει και ένα αρκετά μεγάλο κήπο και θα υπάρχουν και αρκετά ζωάκια. Από αυτά πιο πολύ θα δεθώ συναισθηματικά με τα κουνελάκια, το οποία κάθε φορά που θα έχω πυρετό θα μου τα φέρνει η μαμά μου σε ένα χάρτινο κουτί για να μου κάνουν παρέα. Όταν θα γίνω πέντε χρονών θα σταματήσουμε να έχουμε κουνελάκια γιατί θα έχουμε έναν καινούριο αδερφό με τον οποίο για δέκα χρόνια δε θα δεθώ καθόλου συναισθηματικά. Ξαφνικά εγώ θα είμαι η μεγάλη και θα είναι άλλος το μωρό, παρόλο που για τουλάχιστον εικοσιτρία χρόνια εμένα θα με φωνάζουν «μπέμπα», κάτι που θα με κάνει να ντρέπομαι πολύ, ιδιαίτερα μπροστά σε φίλους μου.
Θα πάω νηπιαγωγείο και δημοτικό στο χωριό. Στην πρώτη δημοτικού θα διαπιστώσω πως δυο αγοράκια είναι ερωτευμένα μαζί μου και θα βρεθώ στο τεράστιο δίλημμα ποιο από τα δύο άραγε να παντρευτώ. Τελικά θα καταλάβω πως δε θέλω να παντρευτώ κανέναν τους και θα ερωτευτώ παράφορα ένα άλλο παιδάκι, το πιο έξυπνο και αστείο στην τάξη, στην Τετάρτη δημοτικού, όπου για τις επόμενες τρεις τάξεις θα καθόμαστε μαζί στο ίδιο θρανίο. Επίσης στην δευτέρα δημοτικού θα καταλάβω πως δε μου αρέσουν οι κοριτσοπαρέες και πως οι παρέες με τα αγόρια είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσες και έχουν πολύ περισσότερο γέλιο. Παρ’όλ’αυτά στην τρίτη δημοτικού θα τσακωθώ για πρώτη φορά στη ζωή μου με κάποιο κοριτσάκι, που τσατίστηκε γιατί δανείστηκα την κόλλα της, αλλά θα ξαναμιλήσουμε στο δεύτερο έτος της σχολής, καθώς και στην πέμπτη δημοτικού θα κάνω την πρώτη μου κολλητή, την Ειρήνη, όπου θα αλληλογραφούμε για πολλά χρόνια μέχρι να χαθούμε και να μην ξαναμιλήσουμε. Σε ηλικία πέντε ετών θα πάρω τηλέφωνο για πρώτη φορά σε ραδιοφωνικό σταθμό για να ζητήσω τραγούδι και από τότε θα κολλήσω με την μουσική και το ραδιόφωνο. Θα κλαίω και θα τσιρίζω μέχρι να μου πάρουν τελικά ένα κασετόφωνο με δύο κασέτες παρακαλώ, σε ηλικία οχτώ χρονών. Εκεί πολλά από τα επόμενα χρόνια θα γράφω κασέτες με μουσικές επιλογές.
Μετά όταν θα πάω γυμνάσιο, θα μετακομίσουμε στην πόλη, θα στεναχωρεθώ πολύ που έχασα τους φίλους μου και θα κάνω καινούριες παρέες , ενώ όταν θα είμαι δεκατεσσάρων χρονών θα μου ξεφουρνίσουν άλλο έναν αδερφό. Η εφηβεία μου θα είναι αρκετά αμφιλεγόμενη. Θα είναι φαινομενικά πιο ήρεμη απ’ότι θα είναι στους συμμαθητές μου αλλά κατά βάθος το δικό μου αίμα θα βράζει το ίδιο ίσως και περισσότερο. Θα τσακώνομαι με τους γονείς μου και με τον αδερφό μου συνέχεια, ενώ θα ξεσπάω ακούγοντας μανιωδώς μουσική, γράφοντας σχολικά λευκώματα και στίχους επάνω στα θρανία στα τετράδια και στους τοίχους. Στην πρώτη γυμνασίου θα ερωτευτώ το συμμαθητή μου με το πιο σπινθηροβόλο βλέμμα και τα πιο πεταχτά αυτιά και θα παραμείνω ερωτευμένη μαζί του μέχρι σχεδόν να τελειώσει το σχολείο. Θα παραμείνει ο ανεκπλήρωτος έρωτας της ζωή μου . Στη δευτέρα γυμνασίου θα γνωρίσω και την δεύτερη κολλητή μου, τη Μαρία όπου μαζί θα περνάμε για τα επόμενα πέντε χρόνια τα απογεύματα μας διαβάζοντας ακούγοντας μουσική ή μιλώντας στο τηλέφωνο. Θα τριγυρνάμε χαχανίζοντας στους δρόμους τρώγοντας Haribo, θα της κάνω αφιερώσεις στο ραδιόφωνο και θα περνάμε πολλά βράδια στα σκαλάκια του σπιτιού μου συζητώντας και κουτσομπολεύοντας. Στην δευτέρα λυκείου η Μαρία θα τα φτιάξει με εκείνο το συμμαθητή μου με το πιο σπινθηροβόλο βλέμμα και τα πιο πεταχτά αυτιά, και εγώ για πρώτη φορά στη ζωή μου θα στεναχωρηθώ τόσο και θα κλαίω για τρεις εβδομάδες ασταμάτητα ενώ θα υποσχεθώ στον εαυτό μου να μην μάθει κανείς και ποτέ για εκείνα τα συναισθήματά μου. Σε όλη μου την εφηβεία η σχέση μου με το ραδιόφωνο θα γίνει πιο «στενή», ενώ θα κάνω και τις πρώτες μου ραδιοφωνικές εκπομπές, Στο σχολείο δε θα μάθω ούτε τα βασικά από μαθηματικά, γιατί θα προτιμάω να σημειώνω τίτλους από τραγούδια παρά να λύνω εξισώσεις, ενώ στην έκθεση και στα αρχαία θα είμαι πολύ καλή. Στα αρχαία ειδικά στην δευτέρα λυκείου θα αριστεύσω γιατί θα συμπαθήσω πολύ τον καθηγητή του φροντιστηρίου. Στην μέση της τρίτης λυκείου θα μου ανακοινώσουν οι γονείς μου πως θεωρούν τις σπουδές χάσιμο χρόνου και πως δε θα με αφήσουν να πάω σε κάποιο πανεπιστήμιο, και έτσι ουσιαστικά θα αφήσω το σχολείο στο έλεος του θεού και στις πανελλήνιες θα είμαι η πιο ήρεμη από όλους.
Το καλοκαίρι που θα έχω τελειώσει το σχολείο και θα είμαι δεκαοχτώ ενώ όλοι θα είναι χαρούμενοι για την φοιτητική ζωή που τους περιμένει, εγώ θα είμαι χαρούμενη γιατί θα γνωρίσω τον έρωτα, και όχι μόνο, αλλά θα τον γευτώ κιόλας. Επίσης θα καταλάβω την έννοια της «ελεύθερης σχέσης», κάτι που θα με πληγώσει και που θα με κάνει να κατέβω από τα σύννεφα που ήμουν, ενώ αυτός ο άνθρωπος θα παίξει καθοριστικό ρόλο στην διαμόρφωση του χαρακτήρα μου. Για τον επόμενο χρόνο θα τον αγαπάω τρελά ενώ εκείνος δε θα με αγαπάει. Θεωρίες επί θεωρείων θα καταρρεύσουν και θα δημιουργηθεί καινούριος τρόπος σκέψης. Θα μείνω χωρίς φίλους και θα αρχίσω να ασχολούμαι με τους υπολογιστές και αυτό το καταραμένο πράγμα το ίντερνετ. Θα σταματήσω να ασχολούμαι με το ραδιόφωνο και για έναν ολόκληρο χρόνο θα δουλεύω στο γραφείο μέχρι να καταλάβω πως δεν πάει άλλο. Θα ξανακαταθέσω μηχανογραφικό κρυφά.
Το φθινόπωρο, λίγο πριν μπω στα δεκαεννιά, θα πάρω το δίπλωμα οδήγησης και θα δηλώσω στους δικούς μου ότι θα πάω να σπουδάσω θέλουν δε θέλουν. Δε θα θέλουν αλλά εγώ θα πάω. Όταν θα είμαι πια δεκαεννιά θα βρω το πιο όμορφο σπίτι και θα το διακοσμήσω. Θα το γεμίσω με χρώματα και με πολλούς φίλους . Εκεί θα γνωρίσω και την τρίτη και τελευταία κολλητή μου όπου 2 χρόνια αργότερα θα τσακωθούμε και θα σταματήσουμε να μιλάμε. Στη σχολή δε θα πηγαίνω συχνά γιατί το αντικείμενό της θα έχει να κάνει με αρκετά μαθηματικά (τα οποία θα τα σιχαίνομαι για όλη μου τη ζωή ) και με ανούσια μαθήματα. Θα πηγαίνω πολλούς καφέδες όμως και σινεμά και βόλτες με όλους μου τους φίλους και ορισμένες φορές σε κάποια μαθήματα που έχουν έστω και λίγο ενδιαφέρον. Κάπου εκεί στο δεύτερο εξάμηνο θα με ερωτευτεί κάποιος πολύ και θα τα φτιάξουμε. Θα εγκατασταθεί για κάνα δίμηνο σπίτι μου και εγώ δε θα τον αγαπήσω ποτέ, αλλά θα παραμείνω συνολικά τέσσερα χρόνια ερωτευμένη με εκείνον που δε με αγάπησε ποτέ .Εκείνη την πόλη όμως θα την αγαπήσω και θα με αγαπήσει. Θα της δώσω τα πάντα και θα μου ανταποδώσει. Θα ξανά ασχοληθώ με την μουσική και το ραδιόφωνο, θα κάνω εκπομπές πάλι και θα πάω σε συναυλίες. Θα καταλήξω να έχω λίγους αλλά πολύ καλούς φίλους που θα τους αγαπάω και θα με αγαπάνε, και ένα σωρό γνωστούς.
Στην αρχή του τέταρτου έτους θα διαπιστώσω πως βαρέθηκα την φοιτητική ζωή και θα γνωρίσω κάποιον με φωτεινό χαμόγελο και μακρύ μαλλί μέχρι τους ώμους που θα με αγαπήσει και θα τον αγαπήσω. Αυτή τη φορά θα συγχρονιστούμε. Θα περάσω το πιο όμορφο καλοκαίρι της ζωής μου με τον πιο υπέροχο άνθρωπο που έχω γνωρίσει. Θα τσακωθώ άσχημα όμως με τους γονείς μου θα πάρω τη βαλίτσα μου και θα φύγω προσωρινά από το σπίτι ενώ θα αποφασίσω να φύγω από και την πόλη που τόσο αγάπησα και να αποχαιρετήσω για πάντα την εκεί ζωή μου. Θα με ανακουφίζει το γεγονός ότι θα σχεδιάζουμε με αυτόν με το φωτεινό χαμόγελο και το μακρύ μαλλί μέχρι τους ώμους να μείνουμε μαζί και ότι θα κάνουμε όνειρα από κοινού για το πως θα είναι η ζωή μας…….
«κρακ» Φώς!
ώρα πέντε μετά το μεσημέρι περίπου
Γαμώτο! Πολύ γρήγορος είναι αυτός ο παπάρας ο γιατρός! Δε προλαβαίνω… και άλλα, θα γίνουν και άλλα..
Σιγά ρε βλάκα! Τι τραβάς!? Δε πρόκειται να πάω πουθενά!
Μα με έκοψε ρε φίλε εκεί που πήγα να σου πω ότι για πρώτη φορά στη ζωή μου ήμουν ευτυχισμένη.. Μη φύγεις, μείνε να σου πω τα υπόλοιπα αργότερα.. αν με αφήσουν..
Έρχομαι ρε παπάρα πια! Τόσες ώρες περιμένατε! Δε μπορείτε λίγο ακόμα?Αμάν!
Φίλε! Να σου πω, πήγαινε σε πέντε μέρες από σήμερα λίγους ορόφους πιο πάνω, και εκεί θα δεις να γεννιέται αυτός με το πιο φωτεινό χαμόγελο που θα έχει μετά από εικοσιτρία χρόνια μακρύ μαλλί μέχρι τον ώμο. Να του πεις πως θα τον περιμένω να έρθει να με γνωρίσει. Σε εικοσιτρία χρόνια από τώρα! Μετά έλα να με βρεις πάλι να συνεχι..γκρμφγκρμφ
..μαλακ..γκρμφ..σιγαρεβλα..γκρμφ..
ΟΥΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ
Συνεχίζεται…
«Λένε πως λίγα δευτερόλεπτά ο άνθρωπος πριν πεθάνει βλέπει όλη του τη ζωή να περνάει μπροστά από τα μάτια του. Ποιος λέει πως λίγα δευτερόλεπτα πριν ο άνθρωπος γεννηθεί δε μπορεί να συμβαίνει το ίδιο?»
Ετικέτες Ιστορίες απο τη ζωή βγαλμένες
Όταν δημοσιεύθηκε αυτό το ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ
ήταν
Τρίτη 7 Μαρτίου 2006 στις 11:19 π.μ..
Μπορείς και ΕΣΥ να μας πεις τη
γνώμη σου, αλλά αυτό δε σημαίνει πως αυτά που θα πεις θα τα λάβουμε και σοβαρά υπόψιν μας.
« Home
Απαίσιο φαγητό η στραπατσάδα;
Καλά λένε πως κάτι παράξενο συμβαίνει με τα παιδιά του 83.
(Τέλειος ο επίλογος)
Ωραίο το σκεπτικό σου αγαπημένη... Πάρε ενα καλό που διάβασα
"Πάρτε τη ζωή ανάποδα"
Aνάπτυξη του σκεπτικού:
Πρώτα θα έπρεπε να πεθαίνεις (Να φεύγει αυτό το κακό από τη μέση).
Μετά ζεις σε γηροκομείο.. Μόλις γίνεις αρκετά νεότερος σε πετάνε κλοτσηδόν
από το γηροκομείο και πηγαίνεις στη δουλειά σου, κατευθείαν στην
θέση του διευθυντή, με αμάξι και σπίτι από την Εταιρία.
Εργάζεσαι για σαράντα χρόνια (με τα νέα μέτρα) μέχρι να γίνεις αρκετά
νέος για να πάρεις την σύνταξή και το εφ' άπαξ σου. Έτσι τα λεφτά που θα
έχεις δεν θα πάνε χαμένα, αφού θα είσαι στην καλύτερη ηλικία για να τα
χαρείς και να τα ξοδέψεις. Το ρίχνεις στα πάρτι, στο αλκοόλ, στους
έρωτες, στα ταξίδια και όπου αλλού μπορείς, έτσι ώστε να τα χαρείς
πραγματικά.. Με το που αρχίζουν να αδειάζουν οι τσέπες σου, σε
καλούνε να πας στο λύκειο. Έπειτα δημοτικό, γίνεσαι παιδί, παιχνίδι και χαρά.
Ούτε ευθύνες ούτε τίποτα να σε απασχολεί. Έπειτα γίνεσαι μωρό όπου
τότε όλοι σε φροντίζουν, σου κάνουν όλα τα χατίρια, σε ταΐζουν, σε ντύνουν κλπ.
Κάποια στιγμή λοιπόν έρχεται η ώρα να μπεις στην μήτρα όπου
περνάς τους τελευταίους 9 μήνες σου επιπλέοντας ευχάριστα κάνοντας τις
βουτιές σου μέχρι να γίνεις σπερματοζωάριο. Ξαφνικά τελειώνεις την ύπαρξή
σου απολαμβάνοντας έναν έντονο οργασμό!!!!!
Lex_Luthor06
Ναι, καί όμως.. απαίσιο είναι.. χάθηκε να μου θυμίζει τίποτα παστίτσιο ή μπριζόλα αυτή η κουβέρτα?! αχαχαχα
Που το βλέπεις το παράξενο? :P
(Ευχαριστώ)
Κωνσταντίνο
Thnx αγαπημένε :)
Τέλειο αυτό.. Ήθελα μάλιστα να βρώ ποιος το έγραψε για να το κάνω και post αλλά δεν είχα χρόνο...
Ωραία θα ήταν να είναι η ζωή έτσι απο την μια, αλλά απο την άλλη είναι υπερβολική η ευτυχία και η χαρά και οι άνθρωποι δεν μπορούν έτσι... πάλι κάτι στραβό θα υπήρχε..
eksairetiko to finale!
kai droseri i grafi in general
otan ksanakaneis radiofwno, enimerose na se akouw :-)
θενκ γιου :)
ΌΟΟταν ξανακάνω, θα ενημερώσω...
ΤΕΛΕΙΟ!!!:):)
Μερσί!
» Δημοσίευση σχολίου