Σκέφτεσαι και κοιτάς τον αέρα. Αναρωτιέσαι τι χρώμα θα μπορούσε να έχει ο αέρας. είναι παράξενο γιατί πάντα σκεφτόσουν τα πράγματα ασπρόμαυρα. Καμία φορά μάλιστα τα κοιτούσες και δεν έπαιρναν καν χρώματα. Δε συνδυάζονταν οι αποχρώσεις τους με τις ασπρόμαυρες σκέψεις του μυαλού σου.. και είναι τώρα η στιγμή που αναρωτιέσαι τι χρώμα θα μπορούσε να έχει κάτι άχρωμο! Χαμογελάς.. σου φαίνεται παράξενο ακόμα κι εσένα.

Σκέψεις η μια μετά την άλλη έρχονται στο μυαλό σου,ακατασχετες σκέψεις που μπλέκονται και στροβιλίζονται όλες μαζί σαν να τις πήρε ο αέρας. Αυτός ο αέρας που αναρωτιέσαι τι χρώμα θα μπορούσε να έχει!

Γέλας…..προσπαθείς να θυμηθείς ποια είναι η τελευταία φορά πουακουσες τη φωνή σου.. είναι ίσως και το μόνο πράμα που σου λείπει.. που δεν ακούς ούτε την δική σου φωνή να σου λέει καληνύχτα. Λέξεις κυλούν από το στόμα σου. Λέξεις που γίνονται τραγούδι. Τραγουδώντας θυμάσαι. Θυμάσαι γιατί ποτέ δεν κατάφερες να σταματήσεις τις σκέψεις σου ότι και αν έκανες. Ήταν η ευχή και η κατάρα σου να σκέφτεσαι συνεχεία και συνεχεία και συνεχεία και όταν κοιμόσουν έβλεπες πάντα όνειρα. Ασπρόμαυρα και αυτά. Ιστορίες ολόκληρες που θα μπορούσαν να γυριστούν σε ταινία. Χώρες ονειρικές που θα διάλεγες εσύ τα χρώματα που θα τους έδινες . τα λουλούδια θα ήταν μπλε και το γρασίδι θα ήταν μοβ κι εκεί δεν θα ζούσαν κέρινα ομοιώματα μα πλάσματα αέρινα που δεν θα πατούσαν στην γη μα θα πετουσαν,που θα φορούσαν διαφανούς πορφυρούς μανδύες και θα είχαν μακριά μαύρα μαλλιά. Ξημέρωσε, όλα είναι γκρίζα, στέκεσαι όρθιος, τραγουδάς, ανάβεις τσιγάρο. Φράσεις που άκουσες κάπου στο παρελθόν περνούν από το μυαλό σου . λέξεις και στιγμές έρχονται και παρέρχονται. Για άλλη μια φορά, ζεις για σένα , αναπνέεις για σένα, ακούς για σενα,χαμογελας για σένα. Είσαι εκεί για τον εαυτό σου! Ποτέ δεν τον άφησες μόνο, ποτέ δεν του έδωσες την ευκαιρία να τον μοιραστείς. Πάλι εικόνες , πάλι λέξεις, πάλι φράσεις είναι εκεί και σε συνοδεύουν. είναι ίσως και το μόνο που εμπιστεύεσαι και αγαπάς και που θα ήθελες να το φωνάξεις τόσο δυνατά σα να μην έχεις την ανάγκη να το ακούσει κανείς .

Ο ήλιος αρχίζει να δύει…. Γυρνάς πίσω στην γαμημένη πραγματικότητα. Όχι την δική σου, μα την δική τους.. κοιτάς τα φύλλα στα δέντρα.. κανείς ρομαντικές σκέψεις και Γέλας μαζί τους γιατί πάντα σου φαίνονται γελοίοι οι άνθρωποι που έκαναν ρομαντικές σκέψεις και δεν θέλησες ποτέ έστω και στο ελάχιστο να τους μοιάσεις .. μόνο που αυτοί λένε ρομαντικό αυτό που νομίζουν πως ζούνε, εσύ λες ρομαντικό αυτό που νιώθεις. Και πάλι διαφέρεις. Ποτέ δεν τους έμοιασες. Δεν μπόρεσες, και ίσως αυτό να είναι που σε κάνει να νοιώθεις μόνος. Μόνος σου ανάμεσα σε χιλιάδες , σε εκατομμύρια. Αυτό είναι που σε κάνει να ονειρεύεσαι και να μην ζεις. Να μην ακούς τις φωνές τους όταν σε καλούν. Νιώθεις καταπιεσμένος, νιώθεις λυτρωμένος. Για άλλη μια φορά αναρωτιέσαι γιατί πρέπει να τραβάς το Γολγοθά της μοναξιάς… της μοναξιάς τους… αναρωτιέσαι αν σήμερα είναι μια καλή μέρα για να πεθάνεις η αν είναι μια καλή μερα για να μεταθέσεις την ημερομηνία του θανάτου σου. Να τους κανείς την χάρη; Να κανείς την χάρη σε σένα; Πάντα ήξερες τι ήθελες μα δεν ήξερες τον τρόπο να το θέλεις. Πάντα ξεκάθαρος και πάντα μπερδεμένος…ανάμεσα τους.. δίπλα τους.. μα μακριά τους.

Τα χρώματα αλλάζουν, σκουραίνουν ..Νυχτώνει και είσαι ακόμα όρθιος και κοιτάς γύρω σου. Αποφασίζεις να μπεις μεσα.αρκετα έμεινες εκεί αποσβολωμένος. Μα πριν…σηκώνεις ψηλά τα χέρια σου, βγάζεις τα παράσημα τους και τα καρφώνεις στον ουρανό.. γιατί τα άστρα έχουν πεθάνει……

Ετικέτες Prose

Όταν δημοσιεύθηκε αυτό το ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ ήταν Παρασκευή 7 Απριλίου 2006 στις 2:48 μ.μ.. Μπορείς και ΕΣΥ να μας πεις τη γνώμη σου, αλλά αυτό δε σημαίνει πως αυτά που θα πεις θα τα λάβουμε και σοβαρά υπόψιν μας.