<$BlogItemTitle$>
<$BlogItemBody$>
Αναμνήσεις του αέρα.
Η σχέση μου με το ραδιόφωνο είναι ερωτική.Είναι σχέση πάθους και μίσους.Πραγματικά έχει περάσει απο όλα τα στάδια που περνάει μια σχεση δύο ερωτευμένων ανρθώπων. Στην αρχή ενθουσιασμός, μετα τρελός έρωτας στη συνέχεια χωρισμός για λίγο, αγάπη, και τέλος αγάπη μπερδεμένη με έρωτα.
Όλα άρχισαν πριν πολλά χρόνια.. Ήμουν δεν ήμουν 5 χρονών όταν έκανα την πρώτη επιλογή τραγουδιού σε ένα πειρατικό σταθμό στα Χανιά. Ακόμα το θυμάμαι.
- Γειά σας, είμαι η γεωργία, και θα ήθελα να ακούσω το τάδε τραγούδι (δυστυχώς δε θυμάμαι ποιο) και θα ήθελα να το αφιερώσω στη μαμά μου!
-Ξέρεις κοριτσάκι, εδώ παίζουμε με δίσκους και κασέτες, δεν έχουμε τους τραγουδιστές να τραγουδάνε ζωντανά.. και αυτή τη στιγμή δεν έχω εδώ αυτό το τραγούδι...
Αυτή ήταν η αρχή, απο εκεί ξεκίνησαν όλα!Ένιωθα πως ήξερα ένα μυστικό απο το ραδιόφωνο, που κανείς άλλος δε το ήξερε!Ένιωθα σα να είμαι πίσω απο το ραδίόφωνο..
Λίγα χρόνια αργότερα άρχισα να γράφω κασέτες, (ΠΟΛΛΕΣ κασέτες) με μουσικές επιλογές.
Χρόνια εφηβείας στην συνέχεια, και εκεί ήρθε ο έρωτας (και μετά οι μέλισσες (!)).Μαχ Fm (στα Χανιά πάντα) και 12-2 το βράδυ, δύο παιδιά, ο Νίκος και ο Μιχάλης. Εκεί γνώρισα κάτι πρίγκιπες απο την δυτική όχθη, έναν μπαμπούλα που τραγουδούσε μόνο τις νύχτες. Εκεί ήπιαμε για πρώτη φορά ζεστά ποτά και μάθαμε για ένα μπλουζ στο Διδυμότειχο.
Αυτοί οι δύο με έκαναν να αγαπήσω αυτή τη μουσική.Μετά οι ώρες χωρίστηκαν. Τέσσερις με έξι το μεσημέρι ο Νίκος, και δώδεκα με δύο το βράδυ ο Μιχάλης. Είχαμε γίνει πλέον φίλοι.Άπειρα τηλεφωνήματα.Ξενύχτια, αφιερώσεις και πειράγματα. Γνωριστήκαμε και απο κοντά. Έχω ακόμα τα μπλουζάκια απο το σταθμό που μου έδιναν , τα δωρεάν cd, αποκκόματα απο τις προσκλήσεις, και τις κασέτες με γραμμένες εκπομπές. Στο Νίκο πήγαινα πάντα όταν έκανα κοπάνα απο το φροντιστήριο, στον Μιχάλη πήγαινα όταν χώριζα, όταν ήμουν αγχωμένη ή τον έπαιρνα για να ακούσω λόγια παρηγοριάς στις πανελλήνιες.Κάθε μεσημέρι ο Νίκος με διασκέδαζε και κάθε βράδυ ο Μιχάλης μου έντυνε τις στιγμές μου με τραγούδια που δεν έχω πάψει ποτέ να τα αγαπάω. Οι αφιερώσεις στην "κοπέλα που κοιμάται αγγαλιά με το ραδιόφωνο" ακόμα ηχούν στα αυτιά μου.
Μετά απο περίπου 4 χρόνια απο τότε που είχαμε πρωτογνωριστεί, αποφασίσαμε να κάνουμε εκπομπές μαζι.Θυμάμαι την πρώτη φορά που μίλησα στο μικρόφωνο. Μια απο τις πολύ λίγες. Την άλλη ημέρα όλοι μου έλεγαν πως με άκουσαν.Ντάπηκα πάρα πολύ (κάτι που ακόμα να ξεπεράσω τελείως) απο τότε απέφευγα τα μικρόφωνα.Δεν είχα ακούσει ποτέ την φωνή μου.Με τσάτιζε η φωνή μου.Τέλος πάντων, εγώ έκανα τις μουσικές επιλογές, ο Μιχάλης μιλούσε.
Λίγο καιρό αργότερα προστέθηκε και ο Νάσος στην παρέα. Υπέροχες στιγμές. Θυμάμαι εκπομπές οπου είμασταν και οι τέσσερις μας στο σταθμό και κάναμε όλοι μαζί εκπομπη.Γουστάραμε τόσο αυτό που κάναμε, που ξεκινούσαμε στις 12 και τελειώναμε στις 5 το πρωί..Τις νοσταλγώ αυτές τις στιγμές.Βράδυ, ημίφως, η τζαμαρία που έβλεπε σε ένα απο τους πιο κεντρικούς δρόμους, αυτοκίνητα να μας αναβοσβήνουν τα φώτα, μπύρες, χαβαλές και μουσική, Πολύ μουσική.
Σχεδόν ένα χρόνο μετά (οπου τελείωσα και το σχολείο) η "παρέα" άρχισε να διαλύεται. Ο Μιχάλης παντρεύτηκε και ο Νίκος αποφάσισε να σοβαρευτεί. Έγινε ασφαλιστής.Ο Νάσος συνέχισε για λίγο καιρό ακόμα.Για λίγο.. Όταν τελείωσε το παραμύθι έτσι ξαφνικά και άδοξα, σταματήσαμε να μιλάμε...Όταν ξαναβρέθηκα με τον Νάσο και τον Νίκο, έμαθα (εκτός του οτι ο Μιχάλης έγινε μπαμπας) πως τελικά όλοι μας σταματήσαμε να ακούμε ραδιόφωνο, και ελληνική μουσική. Σα να θέλαμε να ξεχάσουμε τα παλιά, σα να θέλαμε υποσυνειδητα να σβήσουμε τις αναμνήσεις μας.
Τέσσερα χρόνια μετα το άδοξο αυτό τέλος, η ελπίδα για αναβίωση αυτών των στγμών, η νοσταλγία ίσως, ο πραγματικός έρωτας για το ραδιόφωνο, όλα αυτά, με ξαναοδήγησαν πίσω σε ένα studio, σε μια κονσόλα, σε στίβες απο cd..
Στην πόλη οπου σπουδάζω, στο Ηράκλειο.
- Θέλω να κάνω εκπομπη! Τους είπα στο τηλέφωνο.
-Κάνε! μου είπαν.
Όταν έκατσα μετά απο τόσο καιρό στην κονσόλα, βούρκωσα. Εικόνες περνούσαν σαν κομήτες μποστά απο τα μάτια μου.Οι αναμνήσεις μαζεύονταν και γίνονταν κόμπος στο στομάχι.
Όταν μίλησα στο μικρόφωνο, σοκαρίστηκα απο την φωνή μου. Τα έχασα. Είπα εκείνα τα λόγια που λέγαμε και τότε. Τόσο έντονες αναμνήσεις , τόση νοσταλγία...
Ακόμη και τώρα, αρκετά λόγια που λέω είναι τα ίδια με τα λόγια που λέγαμε τότε..Πολά πράγματα είναι ίδια με τότε και πολλά δεν είναι.
Όταν έμαθαν πως ξαναρχισα ραδιόφωνο, μου έστειλαν μηνύματα.. Μου έλεγαν πως δε το πίστευαν.Τους έστειλα εκπομπή μου.. και συγκινήθηκαν..
Θέλω πάρα πολύ να ξανακάνουμε όλοι μαζί μια ακόμα εκπομπή στα Χανιά.. μια τελευταία συνάντηση..
Εκτός απο τις καλύτερες και τις ομορφότερες στιγμές της εφηβείας μου, χρωστάω πολλά σε αυτά τα παιδιά. Μέσα σε αυτά, ένα ευχαριστώ. Χρωστάω πολλά στο ραδιόφωνο. Τίποτα άλλο δεν με έχει γεμίζει με τόσες ευχάριστες αναμνήσεις.Η σχέση μου με το ραδιόφωνο είναι ερωτική..
Όλα άρχισαν πριν πολλά χρόνια.. Ήμουν δεν ήμουν 5 χρονών όταν έκανα την πρώτη επιλογή τραγουδιού σε ένα πειρατικό σταθμό στα Χανιά. Ακόμα το θυμάμαι.
- Γειά σας, είμαι η γεωργία, και θα ήθελα να ακούσω το τάδε τραγούδι (δυστυχώς δε θυμάμαι ποιο) και θα ήθελα να το αφιερώσω στη μαμά μου!
-Ξέρεις κοριτσάκι, εδώ παίζουμε με δίσκους και κασέτες, δεν έχουμε τους τραγουδιστές να τραγουδάνε ζωντανά.. και αυτή τη στιγμή δεν έχω εδώ αυτό το τραγούδι...
Αυτή ήταν η αρχή, απο εκεί ξεκίνησαν όλα!Ένιωθα πως ήξερα ένα μυστικό απο το ραδιόφωνο, που κανείς άλλος δε το ήξερε!Ένιωθα σα να είμαι πίσω απο το ραδίόφωνο..
Λίγα χρόνια αργότερα άρχισα να γράφω κασέτες, (ΠΟΛΛΕΣ κασέτες) με μουσικές επιλογές.
Χρόνια εφηβείας στην συνέχεια, και εκεί ήρθε ο έρωτας (και μετά οι μέλισσες (!)).Μαχ Fm (στα Χανιά πάντα) και 12-2 το βράδυ, δύο παιδιά, ο Νίκος και ο Μιχάλης. Εκεί γνώρισα κάτι πρίγκιπες απο την δυτική όχθη, έναν μπαμπούλα που τραγουδούσε μόνο τις νύχτες. Εκεί ήπιαμε για πρώτη φορά ζεστά ποτά και μάθαμε για ένα μπλουζ στο Διδυμότειχο.
Αυτοί οι δύο με έκαναν να αγαπήσω αυτή τη μουσική.Μετά οι ώρες χωρίστηκαν. Τέσσερις με έξι το μεσημέρι ο Νίκος, και δώδεκα με δύο το βράδυ ο Μιχάλης. Είχαμε γίνει πλέον φίλοι.Άπειρα τηλεφωνήματα.Ξενύχτια, αφιερώσεις και πειράγματα. Γνωριστήκαμε και απο κοντά. Έχω ακόμα τα μπλουζάκια απο το σταθμό που μου έδιναν , τα δωρεάν cd, αποκκόματα απο τις προσκλήσεις, και τις κασέτες με γραμμένες εκπομπές. Στο Νίκο πήγαινα πάντα όταν έκανα κοπάνα απο το φροντιστήριο, στον Μιχάλη πήγαινα όταν χώριζα, όταν ήμουν αγχωμένη ή τον έπαιρνα για να ακούσω λόγια παρηγοριάς στις πανελλήνιες.Κάθε μεσημέρι ο Νίκος με διασκέδαζε και κάθε βράδυ ο Μιχάλης μου έντυνε τις στιγμές μου με τραγούδια που δεν έχω πάψει ποτέ να τα αγαπάω. Οι αφιερώσεις στην "κοπέλα που κοιμάται αγγαλιά με το ραδιόφωνο" ακόμα ηχούν στα αυτιά μου.
Μετά απο περίπου 4 χρόνια απο τότε που είχαμε πρωτογνωριστεί, αποφασίσαμε να κάνουμε εκπομπές μαζι.Θυμάμαι την πρώτη φορά που μίλησα στο μικρόφωνο. Μια απο τις πολύ λίγες. Την άλλη ημέρα όλοι μου έλεγαν πως με άκουσαν.Ντάπηκα πάρα πολύ (κάτι που ακόμα να ξεπεράσω τελείως) απο τότε απέφευγα τα μικρόφωνα.Δεν είχα ακούσει ποτέ την φωνή μου.Με τσάτιζε η φωνή μου.Τέλος πάντων, εγώ έκανα τις μουσικές επιλογές, ο Μιχάλης μιλούσε.
Λίγο καιρό αργότερα προστέθηκε και ο Νάσος στην παρέα. Υπέροχες στιγμές. Θυμάμαι εκπομπές οπου είμασταν και οι τέσσερις μας στο σταθμό και κάναμε όλοι μαζί εκπομπη.Γουστάραμε τόσο αυτό που κάναμε, που ξεκινούσαμε στις 12 και τελειώναμε στις 5 το πρωί..Τις νοσταλγώ αυτές τις στιγμές.Βράδυ, ημίφως, η τζαμαρία που έβλεπε σε ένα απο τους πιο κεντρικούς δρόμους, αυτοκίνητα να μας αναβοσβήνουν τα φώτα, μπύρες, χαβαλές και μουσική, Πολύ μουσική.
Σχεδόν ένα χρόνο μετά (οπου τελείωσα και το σχολείο) η "παρέα" άρχισε να διαλύεται. Ο Μιχάλης παντρεύτηκε και ο Νίκος αποφάσισε να σοβαρευτεί. Έγινε ασφαλιστής.Ο Νάσος συνέχισε για λίγο καιρό ακόμα.Για λίγο.. Όταν τελείωσε το παραμύθι έτσι ξαφνικά και άδοξα, σταματήσαμε να μιλάμε...Όταν ξαναβρέθηκα με τον Νάσο και τον Νίκο, έμαθα (εκτός του οτι ο Μιχάλης έγινε μπαμπας) πως τελικά όλοι μας σταματήσαμε να ακούμε ραδιόφωνο, και ελληνική μουσική. Σα να θέλαμε να ξεχάσουμε τα παλιά, σα να θέλαμε υποσυνειδητα να σβήσουμε τις αναμνήσεις μας.
Τέσσερα χρόνια μετα το άδοξο αυτό τέλος, η ελπίδα για αναβίωση αυτών των στγμών, η νοσταλγία ίσως, ο πραγματικός έρωτας για το ραδιόφωνο, όλα αυτά, με ξαναοδήγησαν πίσω σε ένα studio, σε μια κονσόλα, σε στίβες απο cd..
Στην πόλη οπου σπουδάζω, στο Ηράκλειο.
- Θέλω να κάνω εκπομπη! Τους είπα στο τηλέφωνο.
-Κάνε! μου είπαν.
Όταν έκατσα μετά απο τόσο καιρό στην κονσόλα, βούρκωσα. Εικόνες περνούσαν σαν κομήτες μποστά απο τα μάτια μου.Οι αναμνήσεις μαζεύονταν και γίνονταν κόμπος στο στομάχι.
Όταν μίλησα στο μικρόφωνο, σοκαρίστηκα απο την φωνή μου. Τα έχασα. Είπα εκείνα τα λόγια που λέγαμε και τότε. Τόσο έντονες αναμνήσεις , τόση νοσταλγία...
Ακόμη και τώρα, αρκετά λόγια που λέω είναι τα ίδια με τα λόγια που λέγαμε τότε..Πολά πράγματα είναι ίδια με τότε και πολλά δεν είναι.
Όταν έμαθαν πως ξαναρχισα ραδιόφωνο, μου έστειλαν μηνύματα.. Μου έλεγαν πως δε το πίστευαν.Τους έστειλα εκπομπή μου.. και συγκινήθηκαν..
Θέλω πάρα πολύ να ξανακάνουμε όλοι μαζί μια ακόμα εκπομπή στα Χανιά.. μια τελευταία συνάντηση..
Εκτός απο τις καλύτερες και τις ομορφότερες στιγμές της εφηβείας μου, χρωστάω πολλά σε αυτά τα παιδιά. Μέσα σε αυτά, ένα ευχαριστώ. Χρωστάω πολλά στο ραδιόφωνο. Τίποτα άλλο δεν με έχει γεμίζει με τόσες ευχάριστες αναμνήσεις.Η σχέση μου με το ραδιόφωνο είναι ερωτική..
Ετικέτες Ραδιόφωνο
Όταν δημοσιεύθηκε αυτό το ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ
ήταν
Σάββατο 8 Απριλίου 2006 στις 2:04 π.μ..
Μπορείς και ΕΣΥ να μας πεις τη
γνώμη σου, αλλά αυτό δε σημαίνει πως αυτά που θα πεις θα τα λάβουμε και σοβαρά υπόψιν μας.
Dakrysa diabazontas to. Ta synaisthimata idia, i poli idia, se kamia simeia ki o stathmos koinos.
Apla i poreia diaforetiki. Kai tote kai tora. Alla ta synaisthimata entona opos palia, ante na ta eksigiseis se enan anthropo me ton opoio tha moirasto gia panta tin zoi mou, alla den prolabe na me akousei pote na kano radiofono.
Ki etsi, me ekanes kai dakrysa mikri ;-)
Με συγχωρείτε, δεν ήταν αυτός ο σκοπός μου...
Όταν αγαπάς κάτι πολύ είναι δύσκολο να το αφήνεις να φεύγει..
Εγώ δεν το άφησα..
Μη το αφήσεις και εσύ..
Πάντα πίστευα πως αν στο ραδιόφωνο υπήρχαν άτομα σαν κι εμάς, που πραγματικά το ΑΓΑΠΑΜΕ, τότε θα ήταν το καλύτερο μέσο ψυχαγωγίας.
Κοινός σταθμός?
Γνωριζόμαστε?
» Δημοσίευση σχολίου