<$BlogItemTitle$>
<$BlogItemBody$>
Θάνατος.
Είναι παράξενο συναίσθημα να περιμένεις κάποιον απο μέρα σε μέρα, απο ώρα σε ώρα, απο λεπτό σε λεπτό, να πεθάνει.
Ακόμα και οταν δεν είναι πολύ κοντινός σου συναισθηματικά άνθρωπος, ακόμα και όταν δεν έχετε μαζί πολλές αναμνήσεις, ακόμα και όταν πιστεύεις πως αν γίνει κατι τέτοιο θα ησυχάσει και θα λυτρωθεί απο πολλά πράγματα, ακόμα και τότε δημιουργείται εκείνος ο κόμπος στο στομάχι.
Είναι πολύ τραγικό το να πραγματοποιείς τελευταίες επιθυμίες, το να αγοράζεις τα τελευταία του ρούχα, για εκείνην την ημέρα..
Είναι πολύ τραγικό το να φωνάζει το όνομά σου και το να θέλει να σε δει..
45 χρόνια παραπληγικός. Ήδη 20 χρόνια πάνω απο το όριο που είχαν θέσει οι γιατροί. Τρείς μήνες ήταν η όλη ιστορία. Σε 3 μήνες αρρώστησε..έμεινε 20 (!) κιλά. Μία χούφτα άνθρωπος.Καρκίνος. Παυσίπονα. Κανείς δε προλαβαινει και δεν έχει νόημα να κάνει κάτι περισσότερο απο αυτό.
Τι έχει ζήσει αυτός ο άνθρωπος?.. Τίποτα.. Πρίν μισό χρόνο είδε για πρώτη φορά περίπτερο απο κοντά..
Μόνη του παρέα πάντα ένα ραδιόφωνο και μια γραφομηχανή...
Αδικία. Αυτή είναι η αδικία της ζωής.
.. Και ύστερα παραπονιόμαστε γιατί χάσαμε το λεωφορείο, και πρέπει να περιμένουμε μισή ώρα στη στάση για το επόμενο..
Είναι η δεύτερη φορά που είμαι "κοντά" σε κάποιον λίγο πριν πεθάνει..
..Αλήθεια,
γιατί αυτές, τις τελευταίες ημέρες, υπομένουν τον πόνο και δεν εκφράζουν κανένα παράπονο, πέρα απο κάποια βογγητά?
γιατί το βλέμμα είναι τόσο γαλήνιο?
γιατί θέλουν να δούν κάποια πρόσωπα τόσο πολύ?
γιατί θέλουν να κάνουν κάποια ασήμαντα πράγματα, όπως το να πιούν λεμονάδα?
Τί μπορεί να νιώθουν? Ποιά είναι η ψυχολογία τους? Καταλαβαίνουν την όποια κατάσταση?
Μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει και το άλλο...
...ποιές είναι αυτές οι μορφές που βλέπουν?
Στη συγκεκριμένη περίπτωση έχει ελάχιστες στιγμές επαφή με την πραγματικότητα. Όταν έχει επαφή,αυτό που λέει είναι πως βλέπει τους πεθαμένους γονείς του να του μιλάνε, και έναν τύπο να του λέει "έλα προς το μέρος μου"
Κάτι τέτοια έβλεπε και η γιαγιά μου πριν πεθάνει, και ο καημένος, είναι πολύ "αγνός" για να το έχει διαβάσει ή να το έχει δεί κάπου αυτό..
Λυπάμαι.Στεναχωριέμαι.Πολύ.
Δε το δείχνω. Όπως πάντα είμαι η ψύχραιμη της παρέας. Δε ξέρουν και δεν μπορούν να καταλάβουν το πόσο σοκάρομαι. Δε θέλω να τους το δείξω.
Κάλεσα σήμερα παπά να τον μεταλάβει. Δε το είχαν σκεφτεί.
Εκεί που θα πάς θείε, θα μπορείς να τρέχεις! Θα μπορείς να ταξιδέψεις και να δείς όλα αυτά που στερήθηκες! Θα είσαι με μεγάλη παρέα! Θα γελάς! Συνέχεια θα γελάς!
...ποιές είναι αυτές οι μορφές που βλέπουν?
Στη συγκεκριμένη περίπτωση έχει ελάχιστες στιγμές επαφή με την πραγματικότητα. Όταν έχει επαφή,αυτό που λέει είναι πως βλέπει τους πεθαμένους γονείς του να του μιλάνε, και έναν τύπο να του λέει "έλα προς το μέρος μου"
Κάτι τέτοια έβλεπε και η γιαγιά μου πριν πεθάνει, και ο καημένος, είναι πολύ "αγνός" για να το έχει διαβάσει ή να το έχει δεί κάπου αυτό..
Τι σημαίνουν όλα αυτά?
Λυπάμαι.Στεναχωριέμαι.Πολύ.
Δε το δείχνω. Όπως πάντα είμαι η ψύχραιμη της παρέας. Δε ξέρουν και δεν μπορούν να καταλάβουν το πόσο σοκάρομαι. Δε θέλω να τους το δείξω.
Κάλεσα σήμερα παπά να τον μεταλάβει. Δε το είχαν σκεφτεί.
Εκεί που θα πάς θείε, θα μπορείς να τρέχεις! Θα μπορείς να ταξιδέψεις και να δείς όλα αυτά που στερήθηκες! Θα είσαι με μεγάλη παρέα! Θα γελάς! Συνέχεια θα γελάς!
Καλό ταξίδι..
καλή αντάμωση..
καλή αντάμωση..
Ετικέτες Ιστορίες απο τη ζωή βγαλμένες
Όταν δημοσιεύθηκε αυτό το ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ
ήταν
Δευτέρα 5 Ιουνίου 2006 στις 1:13 π.μ..
Μπορείς και ΕΣΥ να μας πεις τη
γνώμη σου, αλλά αυτό δε σημαίνει πως αυτά που θα πεις θα τα λάβουμε και σοβαρά υπόψιν μας.
Hi there! Edo Giorgis Christodoulou-harika pou diavasa afta at kala sholia gia to cd...Gia tin istoria omos na se diorthoso oti ti frasoula sto xekinima tou cd ti leei o Alexis Kostalas kai einai mia idea -frasi pou daneisteika apo toys Monty Pythons! filai kai kalo kalokairi
» Δημοσίευση σχολίου