«Ξύπνα κορίτσι», είπε, «Είμαι ο αγαπημένος σου που έρχομαι τη νύχτα»

Στο άκουσμα της φωνής του εκείνη ξύπνησε.

«Ποιος με φώναξε;»

«Εγώ σε φώναξα».

«Που είσαι;»

«Είμαι στο μαξιλάρι δίπλα στο κεφάλι σου και σου μιλώ στ’αυτί».

«Ποιος είσαι;»

«Μία φωνή».

«Τότε μη μου μιλάς στ’αυτί και πήδα στο χέρι μου για να μπορώ να σ’αγγίξω και να σε γαργαλήσω».

Ξάπλωσε ήσυχος και ζεστός στη χούφτα της.

«Πού είσαι;»

«Μες στο χέρι σου».

«Ποιο χέρι;»

«Το χέρι πάνω στο στήθος σου, το αριστερό. Μη το κλείσεις γροθιά γιατί θα με λιώσεις. Με νιώθεις ζεστό μες στο χέρι σου; Βρίσκομαι κοντά στις ρίζες των δαχτύλων σου».

«Μίλα μου».

«Είχα σώμα αλλά ήμουν πάντα μια φωνή. Όπως είμαι στ’αλήθεια έρχομαι σ’εσένα τη νύχτα, μια φωνή στο μαξιλάρι σου»

«Ξέρω τι είσαι. Είσαι η ήσυχη μικρή φωνή που δεν πρέπει να ακούσω… Μου έχουν πεί να μην προσέχω αυτην την ύσηχη μικρή φωνή που μιλάει τη νύχτα. Είναι κακό ν’ακούς. Δεν πρέπει να ξανάρθεις εδώ. Πρέπει να φύγεις μακριά».

«Μα είμαι ο αγαπημένος σου».

«Δε πρέπει να ακούω», είπε το κορίτσι κι απότομα έσφιξε τη χούφτα της.

Το ποντίκι και η γυναίκα

Προοπτική της θάλασσας, Dylan Thomas.

Ετικέτες Prose

Όταν δημοσιεύθηκε αυτό το ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ ήταν Πέμπτη 18 Μαΐου 2006 στις 11:05 μ.μ.. Μπορείς και ΕΣΥ να μας πεις τη γνώμη σου, αλλά αυτό δε σημαίνει πως αυτά που θα πεις θα τα λάβουμε και σοβαρά υπόψιν μας.