Πέρασαν μέρες, χωρίς να στο πω,
Το σ' αγαπώ δυο μόνο λέξεις
Αγάπη μου πως θα μ' αντέξεις..
Είμαι παράξενο παιδί σκοτεινό
Πέρασαν μέρες χωρίς να σε δω,
Κι αν σε πεθύμησα δεν ξέρεις..
Κοντά μου πάντα θα υποφέρεις
Στο είχα πει ένα πρωί βροχερό
Θα σβήσω το φως κι όσα δεν σου 'χω χαρίσει
Σε ένα χάδι θα σου τα δώσω
Κι ύστερα πάλι θα σε προδώσω
Μες του μυαλού μου το μαύρο βυθό
Θα κλάψεις ξανά που μόνη θα μείνεις
Και 'γω πιο μόνος και από μένα
Μες σε δωμάτια κλεισμένα
Το πρόσωπό σου θα ονειρευτώ
Γιατί μες στ' όνειρο μόνος ζω
Στα σοβαρά μην με παίρνεις είν' το μυαλό μου θολό
Είναι κι ο κόσμος μου αστείος
Κι όταν με βαρεθείς τελείως
Ψάξε αλλού να με βρεις όπως με θες
Κι εγώ που αγάπησα πάλι την ιδέα σου μόνο
Και κάποιο στίχο που σου μοιάζει
Κοιτάζω έξω και χαράζει
Έγινε το αυριο πάλι χθες
Θα σβήσω το φως...
(αφού δεν έχω όρεξη να γράψω κανένα έξυπνο και χαριτωμένο κειμενάκι, ουτε καν να γράψω καμία δισκοκριτική, ας μιλήσω με στίχους και τραγούδια..)
Ετικέτες Μουσική, Στίχοι
Όταν δημοσιεύθηκε αυτό το ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ
ήταν
Τετάρτη 7 Ιουνίου 2006 στις 11:35 μ.μ..
Μπορείς και ΕΣΥ να μας πεις τη
γνώμη σου, αλλά αυτό δε σημαίνει πως αυτά που θα πεις θα τα λάβουμε και σοβαρά υπόψιν μας.