<$BlogItemTitle$>
<$BlogItemBody$>
Ίδιο σκηνικό..
..Τσιγάρο. Άις Τι. Μουσική
Περιμένετε! Να σας βάλω σε μία σειρά...
Σκοτεινά. Είναι πολύ σκοτεινά.
Φώς! θέλω φώς.
Πάμε πάλι.
Ίδιο σκηνικό.Τσιγάρο. Άις Τι. Μουσική.Κεριά.
Το ήξερα..Κάθε φορά που έχει πανσέληνο, η ίδια ιστορία.. Κλάμματα, δράματα και τραγωδίες. Σου έχει τύχει να κοιμάσαι, να ξυπνάς απότομα, να ρίχνεις ένα δεκάλεπτο κλάμα, και να ξανακοιμάσαι μέχρι να ξαναξυπνήσεις για να επαναληφθεί το ίδιο σκηνικό?! Ε αυτό πάθαινα σήμερα. Γιατί τόση μιζέρια θα αναρωτηθείς, και δίκιο θα'χεις..
Ίσως τα πράγματα να μην αξίζουν να βλέπονται με τόση μιζέρια.
Τα πράγματα και οι καταστάσεις είναι μέτριες, και δε μου αρέσουν τα μέτρια πράγματα. Δε μπορώ να τα δώ γκρίζα. Το σιχαίνομαι το γκρίζο. Αφού δε μπορώ να τα δώ άσπρα ούτε καν για αστείο, ας μείνουν μαύρα. Who cares εξάλλου..
Εκνευρίζομαι. Με εκνευρίζουν πολλά πράγματα. Ο καφές που έχει ζεσταθεί, τα παγωμένα φαγητά, τα τυπικά μηνύματα, τα ψεύτικα χαμόγελα, τα ανέκφραστα συναισθήματα, οι ηλίθιες συμπεριφορές, η δήθεν χαρα/λύπη, το να μου χαλάνε το πρόγραμμα μου, το να μου καθορίζουν οι άλλοι το τι θα κάνω, το να μην ξέρω που θα είμαι αυριο, το να θέλω να κάνω διάφορα πράγματα και να μην προλαβαίνω, το να μου λείπεις, το να μην μπορώ να αλλάξω κατι απο αυτά που με εκνευρίζουν (ο καφές ξανά στο ψυγείο, δεν είναι λύση!).
Με εκνευρίζουν. Δε μπορώ. Γιατί να μην είναι σα τα σκουπιδάκια πάνω στο κάλυμμα του καναπέ? Βγαίνεις στο μπαλκόνι, το τινάζεις, πέφτουν όλα στο απο κάτω διαμέρισμα μεν, αλλα εσύ τα ξεφορτώνεσαι μία και καλή. Ας βρεί τρόπο η αποκάτω να τα ξεφορτωθεί αυτή.Ας γίνουν δικό της πρόβλημα.
Κάτι πρέπει να κάνουμε φίλτατε. Πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να τα αλλάξουμε όλα. Με εκνευρίζει η λέξη "πρέπει" αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση θα κάνω μια εξαιρεση λόγω έλλειψης της λεγόμενης έμπνευσης. Πρέπει που λές να βρούμε άλλο σχέδιο. Ένα σχέδιο που να μην μπορεί κανείς να κάνει εκούσιες ή ακούσιες παρεμβάσεις πάνω του. Δεν γίνεται εκεί που όλα πάνε μια χαρά κάτι να γίνεται και να τα αλλάζει όλα. Η μία αλλαγή φέρνει την άλλη, σαν ένα ντόμινο συναισθημάτων και γεγονότων.
Αλλαγή σκηνικού.
Τσιγάρο, ένα μπουκάλι νερό, κεριά και o Bonno με το One στο repeat.
Δε θέλω να φύγω. Δεν είμαι έτοιμη, πώς το λένε. Για να φύγω πρέπει να προετοιμαστώ ψυχολογικά. Δε γίνονται αυτά τα πράγματα απο την μια μέρα στην άλλη.
Καταλήψεις και βλακείες. Μια χαρά είναι ο νόμος. Άσε που μπορεί έτσι να βελτιωθούν τα πράγματα στην παιδεία. Χειρότερα δε γινονται με τίποτα.
Εγώ όμως, γιατί να την πληρώσω?! Τι έφταιξα?!
Δε θέλω να φύγω.. Δεν έχω χορτάσει εκπομπές..Δε μου φτάνει τόση μουσική, θέλω κι άλλη! Έχω και άλλα πράγματα να πώ, έχω και άλλες μελωδίες να μοιραστώ!
Δε θέλω να δώ αυτές τις παγωμένες φάτσες που δεν έχουν τίποτα ουσιαστικό να μου πούν. Δε θέλω να βαλθούν όλοι να μου θυμίσουν (για ακόμα μια φορά) το πως ήταν η ζωή μου πριν 4 χρόνια.Δε θέλω τις τυπικές χειραψίες και τους αναπόφευκτους εναγγαλισμούς.
Δε θέλω να φύγω.. δε θέλω να μπώ σε μια άθλια ρουτίνα. Δε θέλω να δουλεύω με το έτσι θέλω, και να κάνω πράγματα που έχω σιχαθεί να κάνω τόσα χρόνια..
Θέλω να μείνω εδώ.. λίγο ακόμα.. αφήστε με..
Θέλω λίγη ησυχία ακόμα
Αφήστε με λίγο ακόμα να απολαύσω την αχνοφωτισμένη μοναξιά του σπιτιού μου.
Αλλαγή σκηνικού.
Τσιγάρο, ένα ποτήρι μαυροδάφνη, κεριά και Wish you were here με τον David Gilmour ΠΑΝΤΑ unplugged, στο repeat.
Τίποτα. Τα ήξερα. Τα ξέραμε. Λίγη νοσταλγία, μερικά "γιατί", ένα μέρος απο το μου λείπεις, αρκετό απο το "μακάρι να ήσουν εδώ/να ήμουν εκέι" και μια μεγάλη δόση απο εικόνες και ανέκφραστα με λόγια συναισθήματα. Αυτή είναι η συνταγή του να νιώσεις όπως νιώθω και εγώ. Καλύτερα να μην το δοκιμάσεις.
Οι σκέψεις και αυτή τη φορά δεν μπορούν να συναντηθούν με τα δάχτυλα και το πληκτρολόγιο. Γίνονται ελπίδες, απελπισίες, όνειρα και καμιά φορά και δάκρυα.
Δε θα αναλύσω πάλικάτι διεξοδικά. Απο κάπου θα σου έρθει όμως, δε θα τη γλιτώσεις!
Αλλαγή σκηνικού.
Τασάκι γεμάτο σβησμένα τσιγάρα. Άδεια ποτήρια και μπουκάλια δεξιά και αριστερά. Λιωμένα κεριά και Your ghost απο την Kristin Hersch στο repeat.
Κοιτάς δεξιά και αριστερά. Σα κάτι να έχει αλλάξει. Το σπίτι δεν είναι ίδιο με αυτό που ήταν πρίν 2 μήνες. Κάτι είναι διαφορετικό. Τα πάντα σχεδόν έχουν αλλάξει. Σιχαίνομαι τις αλλαγές. Τουλάχιστον αυτές που γίνονται και δεν επιλέγω εγώ να γίνουν. Κάτι πρέπει να κάνουμε. Να καταστρώσουμε καινούρια σχέδια. Πρώτα όμως πρέπει να βρούμε τι θέλουμε πραγματικά. Τι θέλουμε?
Τελευταία αλλαγή σκηνικού.
Μπροστινό μπαλκόνι και η μουσική απο τους ήχους της πόλης να επαναλαμβάνεται.
Έχει ψύχρα απόψε. Ανατριχιάζεις. Σχεδόν τρέμεις. Σκέψεις και εικόνες. Θέλω και μπορώ. Συναισθήματα και δάκρυα. Όλα αυτπότε έρχονται ανα δυάδες, πότε μπερδεύονται κάνοντας ένα χαριτωμένο παιχνίδι μέσα στο μυαλό σου και πότε έρχονται όλα μαζί.
Τα μάτια καρφώνονται εκεί πάνω στον ουρανό.
Ένα αεροπλάνο απογειώνεται.
Ένα αστέρι πέφτει.
Ένα φεγγάρι που είναι γεμάτο, ολοστρόγγυλο, και κατακίτρινο.
Σιχαίνομαι την πανσέληνο.. Πάντα έλεγα πως με επηρεάζει..
Ίσως τα πράγματα να μην αξίζουν να βλέπονται με τόση μιζέρια.
Τα πράγματα και οι καταστάσεις είναι μέτριες, και δε μου αρέσουν τα μέτρια πράγματα. Δε μπορώ να τα δώ γκρίζα. Το σιχαίνομαι το γκρίζο. Αφού δε μπορώ να τα δώ άσπρα ούτε καν για αστείο, ας μείνουν μαύρα. Who cares εξάλλου..
Εκνευρίζομαι. Με εκνευρίζουν πολλά πράγματα. Ο καφές που έχει ζεσταθεί, τα παγωμένα φαγητά, τα τυπικά μηνύματα, τα ψεύτικα χαμόγελα, τα ανέκφραστα συναισθήματα, οι ηλίθιες συμπεριφορές, η δήθεν χαρα/λύπη, το να μου χαλάνε το πρόγραμμα μου, το να μου καθορίζουν οι άλλοι το τι θα κάνω, το να μην ξέρω που θα είμαι αυριο, το να θέλω να κάνω διάφορα πράγματα και να μην προλαβαίνω, το να μου λείπεις, το να μην μπορώ να αλλάξω κατι απο αυτά που με εκνευρίζουν (ο καφές ξανά στο ψυγείο, δεν είναι λύση!).
Με εκνευρίζουν. Δε μπορώ. Γιατί να μην είναι σα τα σκουπιδάκια πάνω στο κάλυμμα του καναπέ? Βγαίνεις στο μπαλκόνι, το τινάζεις, πέφτουν όλα στο απο κάτω διαμέρισμα μεν, αλλα εσύ τα ξεφορτώνεσαι μία και καλή. Ας βρεί τρόπο η αποκάτω να τα ξεφορτωθεί αυτή.Ας γίνουν δικό της πρόβλημα.
Κάτι πρέπει να κάνουμε φίλτατε. Πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να τα αλλάξουμε όλα. Με εκνευρίζει η λέξη "πρέπει" αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση θα κάνω μια εξαιρεση λόγω έλλειψης της λεγόμενης έμπνευσης. Πρέπει που λές να βρούμε άλλο σχέδιο. Ένα σχέδιο που να μην μπορεί κανείς να κάνει εκούσιες ή ακούσιες παρεμβάσεις πάνω του. Δεν γίνεται εκεί που όλα πάνε μια χαρά κάτι να γίνεται και να τα αλλάζει όλα. Η μία αλλαγή φέρνει την άλλη, σαν ένα ντόμινο συναισθημάτων και γεγονότων.
Αλλαγή σκηνικού.
Τσιγάρο, ένα μπουκάλι νερό, κεριά και o Bonno με το One στο repeat.
Δε θέλω να φύγω. Δεν είμαι έτοιμη, πώς το λένε. Για να φύγω πρέπει να προετοιμαστώ ψυχολογικά. Δε γίνονται αυτά τα πράγματα απο την μια μέρα στην άλλη.
Καταλήψεις και βλακείες. Μια χαρά είναι ο νόμος. Άσε που μπορεί έτσι να βελτιωθούν τα πράγματα στην παιδεία. Χειρότερα δε γινονται με τίποτα.
Εγώ όμως, γιατί να την πληρώσω?! Τι έφταιξα?!
Δε θέλω να φύγω.. Δεν έχω χορτάσει εκπομπές..Δε μου φτάνει τόση μουσική, θέλω κι άλλη! Έχω και άλλα πράγματα να πώ, έχω και άλλες μελωδίες να μοιραστώ!
Δε θέλω να δώ αυτές τις παγωμένες φάτσες που δεν έχουν τίποτα ουσιαστικό να μου πούν. Δε θέλω να βαλθούν όλοι να μου θυμίσουν (για ακόμα μια φορά) το πως ήταν η ζωή μου πριν 4 χρόνια.Δε θέλω τις τυπικές χειραψίες και τους αναπόφευκτους εναγγαλισμούς.
Δε θέλω να φύγω.. δε θέλω να μπώ σε μια άθλια ρουτίνα. Δε θέλω να δουλεύω με το έτσι θέλω, και να κάνω πράγματα που έχω σιχαθεί να κάνω τόσα χρόνια..
Θέλω να μείνω εδώ.. λίγο ακόμα.. αφήστε με..
Θέλω λίγη ησυχία ακόμα
Αφήστε με λίγο ακόμα να απολαύσω την αχνοφωτισμένη μοναξιά του σπιτιού μου.
Αλλαγή σκηνικού.
Τσιγάρο, ένα ποτήρι μαυροδάφνη, κεριά και Wish you were here με τον David Gilmour ΠΑΝΤΑ unplugged, στο repeat.
Τίποτα. Τα ήξερα. Τα ξέραμε. Λίγη νοσταλγία, μερικά "γιατί", ένα μέρος απο το μου λείπεις, αρκετό απο το "μακάρι να ήσουν εδώ/να ήμουν εκέι" και μια μεγάλη δόση απο εικόνες και ανέκφραστα με λόγια συναισθήματα. Αυτή είναι η συνταγή του να νιώσεις όπως νιώθω και εγώ. Καλύτερα να μην το δοκιμάσεις.
Οι σκέψεις και αυτή τη φορά δεν μπορούν να συναντηθούν με τα δάχτυλα και το πληκτρολόγιο. Γίνονται ελπίδες, απελπισίες, όνειρα και καμιά φορά και δάκρυα.
Δε θα αναλύσω πάλικάτι διεξοδικά. Απο κάπου θα σου έρθει όμως, δε θα τη γλιτώσεις!
Αλλαγή σκηνικού.
Τασάκι γεμάτο σβησμένα τσιγάρα. Άδεια ποτήρια και μπουκάλια δεξιά και αριστερά. Λιωμένα κεριά και Your ghost απο την Kristin Hersch στο repeat.
Κοιτάς δεξιά και αριστερά. Σα κάτι να έχει αλλάξει. Το σπίτι δεν είναι ίδιο με αυτό που ήταν πρίν 2 μήνες. Κάτι είναι διαφορετικό. Τα πάντα σχεδόν έχουν αλλάξει. Σιχαίνομαι τις αλλαγές. Τουλάχιστον αυτές που γίνονται και δεν επιλέγω εγώ να γίνουν. Κάτι πρέπει να κάνουμε. Να καταστρώσουμε καινούρια σχέδια. Πρώτα όμως πρέπει να βρούμε τι θέλουμε πραγματικά. Τι θέλουμε?
Τελευταία αλλαγή σκηνικού.
Μπροστινό μπαλκόνι και η μουσική απο τους ήχους της πόλης να επαναλαμβάνεται.
Έχει ψύχρα απόψε. Ανατριχιάζεις. Σχεδόν τρέμεις. Σκέψεις και εικόνες. Θέλω και μπορώ. Συναισθήματα και δάκρυα. Όλα αυτπότε έρχονται ανα δυάδες, πότε μπερδεύονται κάνοντας ένα χαριτωμένο παιχνίδι μέσα στο μυαλό σου και πότε έρχονται όλα μαζί.
Τα μάτια καρφώνονται εκεί πάνω στον ουρανό.
Ένα αεροπλάνο απογειώνεται.
Ένα αστέρι πέφτει.
Ένα φεγγάρι που είναι γεμάτο, ολοστρόγγυλο, και κατακίτρινο.
Σιχαίνομαι την πανσέληνο.. Πάντα έλεγα πως με επηρεάζει..
Ετικέτες Prose
Όταν δημοσιεύθηκε αυτό το ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ
ήταν
Σάββατο 10 Ιουνίου 2006 στις 10:36 μ.μ..
Μπορείς και ΕΣΥ να μας πεις τη
γνώμη σου, αλλά αυτό δε σημαίνει πως αυτά που θα πεις θα τα λάβουμε και σοβαρά υπόψιν μας.
» Δημοσίευση σχολίου