<$BlogItemTitle$>
<$BlogItemBody$>
Όταν το πίσω μπαλκόνι συνάντησε το μπροστά
Όταν το πίσω μπαλκόνι συνάντησε το μπροστά ήταν χειμώνας.
Η εποχή έπαιξε σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της συνάντησης τους. Αν ήταν καλοκαίρι , όλα θα ήταν διαφορετικά. Το καλοκαίρι το πίσω μπαλκόνι δεν ένιωθε ποτέ τόση μοναξιά, ποτέ δεν θα έβρισκε το κουράγιο να μιλήσει στο μπροστά για όσα ένιωθε. Όμως να που συναντήθηκαν και ήταν χειμώνας. Οι ιδιοκτήτες του σπιτιού κοιμόντουσαν βαθιά, περασμένα μεσάνυχτα .Τo πίσω μπαλκόνι τεντώθηκε περιστροφικά, πλάτυνε όσο άντεχε και τελικά τα κατάφερε. Έφτασε ως το μπροστά. Ήταν αποφασισμένο να του μιλήσει.
Και άρχισε να του μιλάει .Του μίλησε για τους κουβάδες που του στοίβαζαν οι ένοικοι δίχως να νοιάζονται διόλου για τηδικη του όψη. Τι ήταν άλλωστε εκείνο? Ένα τίποτα. Δεν έβλεπε σε καμία όμορφη παράλια, από εκείνο δεν μπορούσες να αγναντέψεις κανένα βουνό. Εκείνο δεν ήταν τίποτα περισσότερο από την κατάληξη του σπιτιού σε έναν ακάλυπτο. Χώροι που για τις πολυκατοικίες σημαίνουν χώροι αφανείς, χώροι που δεν χαίρουν ιδιαίτερης φροντίδας εφόσον είναι αθέατοι.
Του μιλούσε για ώρες. Το μπροστά μπαλκόνι δάκρυσε. Κάποιοι ξενύχτηδες περαστικοί που βρέθηκαν εκείνη την ώρα από κάτω, έβρισαν δυνατά για τα νερά που έσταξαν επάνω τους. Δεν έδωσαν σημασία και συνέχισαν την κουβέντα τους . Το φεγγάρι χαμογελούσε καθώς τα άκουγε να ψιθυρίζουν το σχέδιο τους και τα αστερία σκουντιόντουσαν μεταξύ τους πονηρά. Κρίμα που το πρωί δεν θα μπορούσαν να απολαύσουν το θέαμα.
Το πρωί έφτασε. Κι κύρια του σπιτιού χαιρέτισε τον κύριο που έφευγε για δουλειά, βγήκε θλιμμένη στο μπροστά μπαλκόνι καθώς προσπαθούσε να θυμηθεί ποια ήταν η τελευταία φορά που αποχαιρετίστηκαν με ένα φιλί. Άναψε τσιγάρο, πήρε τον καφέ της στο χέρι και έτσι όπως άνοιξε την μπαλκονόπορτα ταράχθηκε. Μπροστά στα ποδιά της ήταν αφημένοι οι κουβάδες και τα μανταλάκια, οι ξεχασμένες καρέκλες, τα χαλασμένα φυτά που όλο έλεγε πως θα ξεφορτωνόταν και γενικά όλο το περιεχόμενο του πίσω μπαλκονιού της. Για τους ανθρώπους είναι όλα τόσο απίθανα!! Άφησε τον καφέ της και με το τσάρο ακόμα στο χέρι πήγε στο πίσω μπαλκόνι της που ήταν ίδιο πλέον το μπροστά. Εκεί βρισκόταν το προσεκτικά διαλεγμένο τραπεζάκι της, οι όμορφες καρέκλες βεράντας, τα περιποιημένα φυτά. Μόνο που το μπρος μπαλκόνι της ήταν πια πίσω!
Κάθισε ένα λεπτό και σκέφτηκε. Σκέφτηκε πως ίσως το είχε κάνει εκείνος πριν εκείνη ξυπνήσει. Προσπαθούσε να καταλάβει το γιατί. Προσπαθούσε να βρει ένα νόημα. Δεν μπορεί να υπάρχει κάτι δίχως νόημα .Γιατί έγινε το μπροστά μπαλκόνι πίσω και το ίσο μπροστά???
Το πίσω – μπροστά και το μπροστά – πίσω μπαλκόνι ανάσαναν. Έμοιαζε να είχε καταλάβει έτσι όπως ντυνόταν βιαστική για την δουλεία της.
Ετικέτες Prose
Όταν δημοσιεύθηκε αυτό το ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ
ήταν
Κυριακή 9 Απριλίου 2006 στις 3:45 π.μ..
Μπορείς και ΕΣΥ να μας πεις τη
γνώμη σου, αλλά αυτό δε σημαίνει πως αυτά που θα πεις θα τα λάβουμε και σοβαρά υπόψιν μας.
» Δημοσίευση σχολίου