<$BlogItemTitle$>
<$BlogItemBody$>
Άνευ τίτλου
Χθες ήταν μια από τις καλύτερες ημέρες του Αυγούστου. Η καλύτερη ίσως..
Πολλά ευχάριστα νέα μαζεμένα. Πήγα και για ψώνια, και ένιωσα τα τελευταία και εναπομείναντα γυναικεία κύτταρά μου να χαίρονται με το υποτυπώδες shopping therapy.
Κάτι dvd, βαφή για το μαλλί, εσώρουχα..
Μόνο τρεις σακούλες. Κάτω από άλλες συνθήκες δε θα με αναγνώριζα..
Κατά τις τέσσερις το πρωί, που έκλεισα την μουσική, άκουσα πως έξω έβρεχε..
Έχω πει πως από το δωμάτιό μου ακούγεται ο ήχος της θάλασσας?
Χθες το βράδυ πραγματικά με νανούρισε ο ήχος της θάλασσας και ο ήχος της βροχής…
«Φθινόπωρο» σκέφτηκα και τυλίχτηκα με το σεντόνι.
Ξύπνησα και κρύωνα..
Ξύπνησα με μια περίεργη διάθεση και με μια μελαγχολία..
Έμεινα ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου για αρκετή ώρα..
Σκεφτόμουν αυτούς, που ετοιμάζονται για την εξεταστική.
Η περίοδος της εξεταστικής συνήθως ήταν για μένα οι καλύτερες εβδομάδες του εξαμήνου.
Πάντα είχα ΠΟΛΥ κόσμο στο σπίτι.
Δυο – τρεις να είναι στο τραπέζι της κουζίνας και να διαβάζουν, άλλοι να κάθονται στον υπολογιστή επειδή βαριούνται να διαβάσουν και να ακούν μουσική και κόσμος να μπαινοβγαίνει στο σπίτι ανταλλάσοντας σημειώσεις. Τηλέφωνα και κουδούνια να χτυπάνε συνέχεια.
Ενίοτε με θυμάμαι, με μεγάλες σακούλες γεμάτες φωτοτυπίες, να κατεβαίνω στο κέντρο της πόλης, ή να ανεβαίνω στην σχολή, και να τις ανταλλάσσω με σημειώσεις που ήθελα εγώ..
Όμορφο τζέρτζελο.. Μου λείπει..
Χτυπάνε και τώρα τα τηλέφωνα. Όλοι ρωτάνε που είμαι, και όλοι θέλουν εξηγήσεις. Όταν τους λέω πως θα μετακομίσω και θα πηγαίνω στην σχολή πλέον μόνο περιστασιακά για να δίνω κάποια μαθήματα, σοκάρονται. Η φωνή τους γλυκαίνει και μου λένε το κλασσικό πλέον «Μόλις έρθεις θέλω οπωσδήποτε να σε δω.» Κάθε φορά δακρύζω. Δε μπορώ να το ελέγξω. Δεν μπορώ για την ακρίβεια να το συνειδητοποιήσω ακόμα.
Είδα και ένα όνειρο χθες. Πως ήμουν στο σταθμό και δούλευα εκεί. Ο διευθυντής ήταν πολύ χαρούμενος, και εγώ ευτυχισμένη.
Ήρθα το μεσημέρι στην δουλειά.
Ο καιρός ήταν περίεργος.
Συννεφιά, έκανε κρύο σχετικά.
Μου θύμισε εκείνη τη χρονιά πριν πάω στην σχολή που δούλευα εδώ. Ήταν ίσως ο πιο δύσκολος χειμώνας της ζωής μου.
Κατά έναν περίεργο τρόπο πέρασαν πολλές εικόνες από διάφορες φάσεις της ζωής μου, που τις πέρασα μέσα σε αυτό το γραφείο.
Θυμήθηκα τότε που πρωτοήρθα εδώ. Ήμουν δώδεκα χρονών. Καθόμουν και ζωγράφιζα. Έγραφα Ιστορίες και έκανα όνειρα. Δεν είχε ραδιόφωνο ή τηλεόραση ή οτιδήποτε άλλο για να σκοτώσει κάποιος την ώρα του. Δεν είχε καν πολλούς πελάτες, και με αυτούς που έρχονταν ήταν δύσκολο να συνεννοηθώ. Κάποια χρόνια αργότερα έφερα ένα μικρό ραδιοφωνάκι και τις κασέτες μου. (αυτό το ραδιόφωνο είναι ακόμα εδώ..) Φέραμε επίσης γραμματέα η οποία άλλαζε όνομα και πρόσωπο κατά καιρούς. Κάθε φορά εγώ έπρεπε να τις μάθω τα πάντα.
Ήξερα όμως πως κάθε φθινόπωρο θα έφευγα. Έκανα όνειρα κάθε φθινόπωρο.
Αναρωτιόμουν πόσες φορές έχω διδάξει τα τεκταινόμενα του γραφείου σε μέλλουσες γραμματείς.
Αναρωτιόμουν πόσες φορές έχω πει το κλασσικό ποιηματάκι στους πελάτες.
Από ένα σημείο και μετά το διασκέδαζα και κατά βάθος μου άρεσε.
Ήξερα τι ερωτήσεις θα μου κάνουν, από την στιγμή που πατούσαν το πόδι τους εδώ μέσα… (και οι υπάλληλοι αλλα και οι πελάτες)
Αργότερα φέραμε και υπολογιστές. Από αυτόν εδώ τον υπολογιστή μπήκα ίντερνετ για πρώτη φορά. Άρχισαν και οι υποχρεώσεις του γραφείου να αυξάνονται. Θυμάμαι την υπερηφάνεια που είχα όταν τελείωσα την ιστοσελίδα της εταιρείας. Θυμάμαι πόσο υπερήφανη ήμουν όταν τα κείμενα που είχα γράψει εγώ τυπώθηκαν στα προσπέκτους ή έγιναν διαφημίσεις στην τηλεόραση. Θυμάμαι το πόσο περίεργα ένιωσα όταν είδα το πρώτο σπίτι που είχε χτιστεί σύμφωνα με τις κατόψεις που είχα σχεδιάσει εγώ. Είχα σχεδιάσει και την εξωτερική διαμόρφωση του οικοπέδου. Επειδή βαριόμουν είχα κάνει τις γωνίες των πεζοδρομιών να στρογγυλεύουν. Όταν το είδα αυτό «ζωντανά» , να έχει γίνει ακριβώς έτσι όπως το είχα σχεδιάσει, σοκαρίστηκα. Πάντα όμως, ότι και να έκανα, όσους πελάτες και να είχα, το ραδιόφωνο έπαιζε και ήταν συντονισμένο στον ίδιο σταθμό.Κόλλημα.
Περίμενα κάθε καλοκαίρι πως και πώς να έρθει το φθινόπωρο να φύγω. Το γραφείο μου έτρωγε απίστευτες ώρες και δεν έβλεπα σχεδόν ποτέ τους φίλους μου. Εννοείται πως δεν πήγαινα βόλτες. Εκεί που όλα τα παιδιά στην εφηβεία τους (και μετά.. ) έχουν για συνώνυμα του καλοκαιριού τις λέξεις: παραλία, φλερτ, φίλοι, ποτό, διακοπές κτλ. , εγώ είχα τις λέξεις: πελάτες, σπίτια, οικόπεδα, κατόψεις, τιμολόγια κτλ.. Κάθε φθινόπωρο όμως επανερχόμουν στην ηλικία μου. Γινόμουν «φυσιολογικός άνθρωπος»
Δε λέω, έμαθα πολλά εδώ. Έμαθα τι θα πει δουλειά, έμαθα από πολύ μικρή να συναναστρέφομαι με πολλούς ανθρώπους πολύ μεγαλύτερης ηλικίας από εμένα. Έμαθα να συμμετέχω σε πολύ σοβαρές συζητήσεις, έμαθα να δημιουργώ, δοκίμασα τις ικανότητές μου.
Θυσίασα πολλά όμως, χωρίς την δική μου θέληση. Κυρίως θυσίασα όλα τα καλοκαίρια της ζωής μου.
Όλα τα παραπάνω μπορούν να αποκτηθούν οποιαδήποτε στιγμή της ζωής σου. Τα καλοκαίρια, η παιδική και η εφηβική ηλικία, δε ξαναγυρνάνε.
Κοιτούσα έξω από το παράθυρο και σκεφτόμουν πως ίσως εδώ περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου. Ίσως αυτή η «φανταστική θέα» (όπως τη χαρακτηρίζουν όλοι) γίνει η εικόνα που θα με κατατρέχει για πάντα. Ίσως αυτή η θάλασσα που φαίνεται από το παράθυρο να γίνει η σταγόνα του νερού που θα μπορούσε να με πνίξει.
Αυτό το φθινόπωρο δε θα φύγω.. ίσως και το επόμενο, ίσως και το μεθεπόμενο..
Είναι δύσκολο..
Είναι σκληρό να ξέρεις ότι θα περάσεις την υπόλοιπη ζωή σου σε ένα μέρος…
Αυτό το φθινόπωρο όμως κάνω πάλι όνειρα. Αυτή τη φορά είναι διαφορετικά. Τα κάνουμε μαζί. Σχεδιάζουμε μια καινούρια ζωή. Καλυτερεύει αυτό κάπως τα πράγματα.
Θα γίνουν πραγματικότητα? Και αν ναι, πότε?
Το επόμενο φθινόπωρο τι θα γίνει όμως?
Άσχετο: Θέλω να αρχίσω εκπομπές. Μου λείπει.
Θέλω να πάω εκεί, να μαζέψω όλους τους φίλους μου σπίτι. Να δω κάποιους για τελευταία ίσως φορά.
Πφ, μελαγχόλησα..
Πανικός από σκέψεις πάλι. Δεν ΜΠΟΡΟΥΝ πλέον να μπουν σε λογική σειρά όσο και αν το προσπαθώ..
Ένα κείμενο που δεν έχει να πει σε κανέναν τίποτα (όπως έκαναν και αρκετά άλλα). Μπορεί κανείς να μην βγάζει άκρη, όμως καλύτερα είναι να μείνει εδώ, ώστε το επόμενο φθινόπωρο να μου θυμίσει το πώς ένιωθα..
Θέλω αγκαλιά σήμερα…
H εικόνα είναι απο το deviantart
Ετικέτες Ιστορίες απο τη ζωή βγαλμένες
Όταν δημοσιεύθηκε αυτό το ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ
ήταν
Παρασκευή 1 Σεπτεμβρίου 2006 στις 6:30 μ.μ..
Μπορείς και ΕΣΥ να μας πεις τη
γνώμη σου, αλλά αυτό δε σημαίνει πως αυτά που θα πεις θα τα λάβουμε και σοβαρά υπόψιν μας.
Ένα κείμενο που έχει να πεί πολλά εννοείς. Γράφεις πολύ όμορφα και ήταν από τα λίγα άρθρα που ευχαριστήθηκα εδώ και καιρό. Αληθινά άρθρα.
Τι να πώ..
Ευχαριστώ :}
» Δημοσίευση σχολίου