<$BlogItemTitle$>
<$BlogItemBody$>
Για σένα...
Μέσα σε όλο αυτόν το πανικό των ακατάστατων σκέψεων (όπως μου συμβαίνει τον τελευταίο καιρό), και μέσα σε δάκρυα (όπως επίσης μου συμβαίνει τον τελευταίο καιρό), έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται ακανόνιστα και μπερδεμένα, διάφορα πρόσωπα, διάφορες στιγμές, και να χαμογελάει.
Σκεφτόμουν εκείνα τα «Ευχαριστώ» και εκείνα τα «Σ’αγαπώ» που δεν είπα ποτέ σε πολλούς ανθρώπους, και που ίσως δε θα μπορέσω ποτέ να τα πω για τον άλφα ή βήτα λόγο.
Σε πολλούς ανθρώπους……
Ναι, σε εσένα, που είδαμε μαζί κάποιο ξημέρωμα ή ηλιοβασίλεμα…
Σε εσένα, που σε φιλοξένησα σπίτι μου…
Σε εσένα ,που είδαμε μαζί κάποια τελειωμένη ταινία, ή ακούσαμε μουσικές που εμένα δεν μου αρέσουν…
Σε εσένα, που περάσαμε ατελείωτες ώρες παίζοντας τάβλι ή χαρτιά…
Σε εσένα, που μεθύσαμε ή χορέψαμε μαζί…
Σε εσένα, που με έκανες να γελάσω με κάποιο ανέκδοτο ή με κάποια ηλίθια /έξυπνη ατάκα…
Σε εσένα, που καθόμασταν μαζί στο ίδιο θρανίο, στο μπροστινό ή στο διπλανό…
Σε εσένα, που παίζαμε μαζί, που ανταλλάσσαμε γραμματόσημα ή mp3s…
Σε εσένα, που κάποιο βράδυ άκουσες τον «πόνο» μου ή σε εσένα που μόλις σε πήρα τηλέφωνο έτρεξες να έρθεις να με δεις…
Σε εσένα, που περάσαμε ώρες ατελείωτες στο τηλέφωνο πότε χαζολογώντας και πότε μιλώντας σοβαρά…
Σε εσένα, που περάσαμε μαζί κάποια βράδια πίσω ή μπροστά από μια οθόνη…
Σε εσένα, που κάναμε όνειρα μαζί…
Σε εσένα, που περπατήσαμε σε κάποιο δρόμο, κάποιας πόλης, συζητώντας και χαζεύοντας…
Σε εσένα, που κάποια στιγμή με συμβούλεψες ή ζήτησες την δικιά μου συμβουλή…
Σε εσένα, που λιώσαμε μαζί σε κάποια καφετέρια πίνοντας καφέ…
Σε εσένα, που μου έμαθες κάτι που ήξερες ή που με έκανες να αγαπήσω πράγματα που και εσύ αγαπάς…
Ναι, σε εσένα, που με θυμήθηκες στην γιορτή μου, ενώ είχαμε να μιλήσουμε πολλά χρόνια, και σε εσένα, που κάποια στιγμή ανησύχησες για μένα, χάρηκες για μένα ή –γιατί όχι- λυπήθηκες για μένα…
Ακόμα και σε εσένα, που χάλασες τα όνειρά μου, που τσακωθήκαμε, που δε μου έδωσες εκείνη την αγκαλιά που σου ζήτησα ή που δε με αγάπησες ποτέ. Μου έμαθες πολλά πράγματα.
Σε εσένα, που με ξέρεις καλά και διαβάζεις αυτό το κείμενο τώρα, αλλά δε πρόκειται να μου απαντήσεις…
Εσένα, σε αγαπώ και σε ευχαριστώ για αυτές τις στιγμές που μου χάρισες, και εσένα, που θυμάσαι κάποια στιγμή που περάσαμε μαζί και χαμογελάς. Και εγώ την θυμάμαι, και εσένα σε αγαπάω και σε ευχαριστώ.
Αν μπορείς να μετρήσεις την αγάπη, πιο πολύ απ’όλους αγαπάω και ευχαριστώ εσένα, μάτια μου, για αυτά τα συναισθήματα (και όχι μόνο) που μου έδωσες απλόχερα, και κανείς άλλος ποτέ δεν μου τα έδωσε…
Αισθάνομαι την ανάγκη να σας το πω, τώρα που νιώθω πως δε θα ξαναζήσουμε αυτές τις στιγμές. Τώρα που νιώθω πως σας χάνω…
Μακάρι να σας τα έλεγα όταν μπορούσα…
Με αυτές τις στιγμές, εσείς με κάνατε αυτό που είμαι. Εσείς με κάνατε να βλέπω τα πράγματα έτσι.
Για αυτές τις στιγμές τώρα πονάω…
Σ’αγαπάω…
Ευχαριστώ…
Ευχαριστώ…
Ετικέτες Prose
Όταν δημοσιεύθηκε αυτό το ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ
ήταν
Δευτέρα 14 Αυγούστου 2006 στις 11:32 μ.μ..
Μπορείς και ΕΣΥ να μας πεις τη
γνώμη σου, αλλά αυτό δε σημαίνει πως αυτά που θα πεις θα τα λάβουμε και σοβαρά υπόψιν μας.
» Δημοσίευση σχολίου