<$BlogItemTitle$>
<$BlogItemBody$>
Break the night with colour
s Τι υπέροχο τραγούδι είναι αυτό από τον Richard Ashcroft...
Τέλος πάντων, αυτό είναι η δεύτερη σκέψη(μετά από αυτή με τη μύγα) που με κράτησε ξάγρυπνη χθες βράδυ. Ή μάλλον η τρίτη, αλλά η τρίτη είναι αυστηρά προσωπική!
Ο δεκάχρονος αδερφός μου με ρώτησε πριν κοιμηθεί, πιο είναι το αγαπημένο του χρώμα.
Δεν ήξερα τι να του πω..
- Εεε, δεν έχω..
- Όλοι έχουν, δεν γίνεται εσύ να μην έχεις!
Προσπαθούσα να σκεφτώ πιο μπορεί να είναι το αγαπημένο μου χρώμα. Ομολογουμένως, είναι ένα "σοβαρό θέμα" τεραστίων διαστάσεων (είδα τη σοβαρότητα του θέματος στα μάτια του μικρού) που εγώ ποτέ άλλοτε δεν είχα ασχοληθεί με αυτό.
Ξάπλωσα στο κρεβάτι μου και άρχισα να προβληματίζομαι. Στην αρχή σκέφτηκα το μωβ.
Μωβ μαλλί (προ τριετίας) μωβ δωμάτιο, μωβ φωτάκια στον τοίχο.. Μου αρέσει το μωβ, αλλά όχι τόσο για να είναι το αγαπημένο μου χρώμα! Ας πούμε μωβ ρούχα δεν είχα ποτέ. Τα περισσότερα ρούχα μου είναι μαύρα ή καφέ. Το μαύρο μου αρέσει μόνο στα ρούχα. Ελάχιστα άλλα μαύρα πράγματα μου αρέσουν. Το καφέ μου κάνει κάτι για να γίνει το αγαπημένο μου χρώμα.
Κάπως έτσι σκεφτόμουν για αρκετή ώρα..
Είχα βάλει κάτω όλα τα χρώματα του φάσματος – μαζί με όλες τις αποχρώσεις τους- και τα συνδύαζα με αντικείμενα και με συναισθήματα προσπαθώντας να επιλέξω πιο από όλα αυτά θα γίνει το αγαπημένο μου.
Τελικά κατέληξα πως όντως, δεν έχω κάποιο αγαπημένο χρώμα.
Μάλλον λάθος. Όλα τα χρώματα είναι αγαπημένα!
Τρελαίνομαι για το κίτρινο της μαργαρίτας ή του λεμονιού και για το μπλε του ορίζοντα και της θάλασσας έτσι όπως φαίνονται από το αεροπλάνο (τις μεσημεριανές ώρες). Πεθαίνω για το πορτοκαλί του ηλιοβασιλέματος και για το μαύρο της νύχτας μέσα στο δωμάτιό μου ή το μαύρο των βινυλίων. Το γκρι της ασφάλτου και ροζ που έχουν οι τσιχλόφουσκες δεν είναι άσχημα. Μου αρέσει το κόκκινο της φράουλας ,του τριαντάφυλλου αλλά και των φωτεινών επιγραφών, όπως επίσης μου αρέσει το καφέ χρώμα που έχει το φρεσκοποτισμένο χώμα με τα πρωτοβρόχια του φθινοπώρου αλλά και το καφέ που αποκτάι το δέρμα απο το μαύρισμα. Το σκούρο πράσινο των πεύκων ή το έντονο ανοιχτό της κρέμας μαλλιών φρουκτίζ ,το χρυσό των μαλλιών το καλοκαίρι, το άσπρο των κεντημάτων της μητέρας μου και το μπεζ των τοίχων των παλιών σπιτιών, μου αρέσουν και αυτά. Το μωβ της αυγής ή των τσιγάρων σιλκ κατ! Ναι! Και αυτά είναι υπέροχα!
Ίσως για αυτόν τον λόγο πάντα ο χώρος ο οποίος έμενα να ήταν γεμάτος χρώματα. Και έντονα και απαλά και σκούρα. Από λαχανί ή πορτοκαλί σεντόνια , μπορντό κουρτίνες, κίτρινα ή πράσινα τραπεζομάντιλα , μέχρι χρωματιστά κεριά, μωβ φωτάκια και μπλε πούπουλα κρεμασμένα από το κατάλευκο φωτιστικό..
Ίσως να είχε δίκιο ο μικρός. Να μην είμαι σαν όλους τους άλλους..
Να είμαι διαφορετική..
Αλλά μεταξύ μας;
Μου αρέσει αυτό..
Τέλος πάντων, αυτό είναι η δεύτερη σκέψη(μετά από αυτή με τη μύγα) που με κράτησε ξάγρυπνη χθες βράδυ. Ή μάλλον η τρίτη, αλλά η τρίτη είναι αυστηρά προσωπική!
Ο δεκάχρονος αδερφός μου με ρώτησε πριν κοιμηθεί, πιο είναι το αγαπημένο του χρώμα.
Δεν ήξερα τι να του πω..
- Εεε, δεν έχω..
- Όλοι έχουν, δεν γίνεται εσύ να μην έχεις!
Προσπαθούσα να σκεφτώ πιο μπορεί να είναι το αγαπημένο μου χρώμα. Ομολογουμένως, είναι ένα "σοβαρό θέμα" τεραστίων διαστάσεων (είδα τη σοβαρότητα του θέματος στα μάτια του μικρού) που εγώ ποτέ άλλοτε δεν είχα ασχοληθεί με αυτό.
Ξάπλωσα στο κρεβάτι μου και άρχισα να προβληματίζομαι. Στην αρχή σκέφτηκα το μωβ.
Μωβ μαλλί (προ τριετίας) μωβ δωμάτιο, μωβ φωτάκια στον τοίχο.. Μου αρέσει το μωβ, αλλά όχι τόσο για να είναι το αγαπημένο μου χρώμα! Ας πούμε μωβ ρούχα δεν είχα ποτέ. Τα περισσότερα ρούχα μου είναι μαύρα ή καφέ. Το μαύρο μου αρέσει μόνο στα ρούχα. Ελάχιστα άλλα μαύρα πράγματα μου αρέσουν. Το καφέ μου κάνει κάτι για να γίνει το αγαπημένο μου χρώμα.
Κάπως έτσι σκεφτόμουν για αρκετή ώρα..
Είχα βάλει κάτω όλα τα χρώματα του φάσματος – μαζί με όλες τις αποχρώσεις τους- και τα συνδύαζα με αντικείμενα και με συναισθήματα προσπαθώντας να επιλέξω πιο από όλα αυτά θα γίνει το αγαπημένο μου.
Τελικά κατέληξα πως όντως, δεν έχω κάποιο αγαπημένο χρώμα.
Μάλλον λάθος. Όλα τα χρώματα είναι αγαπημένα!
Τρελαίνομαι για το κίτρινο της μαργαρίτας ή του λεμονιού και για το μπλε του ορίζοντα και της θάλασσας έτσι όπως φαίνονται από το αεροπλάνο (τις μεσημεριανές ώρες). Πεθαίνω για το πορτοκαλί του ηλιοβασιλέματος και για το μαύρο της νύχτας μέσα στο δωμάτιό μου ή το μαύρο των βινυλίων. Το γκρι της ασφάλτου και ροζ που έχουν οι τσιχλόφουσκες δεν είναι άσχημα. Μου αρέσει το κόκκινο της φράουλας ,του τριαντάφυλλου αλλά και των φωτεινών επιγραφών, όπως επίσης μου αρέσει το καφέ χρώμα που έχει το φρεσκοποτισμένο χώμα με τα πρωτοβρόχια του φθινοπώρου αλλά και το καφέ που αποκτάι το δέρμα απο το μαύρισμα. Το σκούρο πράσινο των πεύκων ή το έντονο ανοιχτό της κρέμας μαλλιών φρουκτίζ ,το χρυσό των μαλλιών το καλοκαίρι, το άσπρο των κεντημάτων της μητέρας μου και το μπεζ των τοίχων των παλιών σπιτιών, μου αρέσουν και αυτά. Το μωβ της αυγής ή των τσιγάρων σιλκ κατ! Ναι! Και αυτά είναι υπέροχα!
Ίσως για αυτόν τον λόγο πάντα ο χώρος ο οποίος έμενα να ήταν γεμάτος χρώματα. Και έντονα και απαλά και σκούρα. Από λαχανί ή πορτοκαλί σεντόνια , μπορντό κουρτίνες, κίτρινα ή πράσινα τραπεζομάντιλα , μέχρι χρωματιστά κεριά, μωβ φωτάκια και μπλε πούπουλα κρεμασμένα από το κατάλευκο φωτιστικό..
Ίσως να είχε δίκιο ο μικρός. Να μην είμαι σαν όλους τους άλλους..
Να είμαι διαφορετική..
Αλλά μεταξύ μας;
Μου αρέσει αυτό..
Ετικέτες Prose
Όταν δημοσιεύθηκε αυτό το ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ
ήταν
Κυριακή 3 Σεπτεμβρίου 2006 στις 12:51 π.μ..
Μπορείς και ΕΣΥ να μας πεις τη
γνώμη σου, αλλά αυτό δε σημαίνει πως αυτά που θα πεις θα τα λάβουμε και σοβαρά υπόψιν μας.
Α, δεν έγραψα οτι η φωτογραφία είναι (και αυτή) απο το deviantart
Σχόλιο περι του θέματος απο το εμ ες εν:
"Εγώ αν έκανα ποστ για το αγαπημένο μου χρώμα θα ήταν - ΜΠΛΕ- και τίποτα άλλο"
..τι πεζοί.. και τι άνθρωποι..
Τι; Δε σου αρέσει το μπλε;
Αχχαχχα
Καρφώθηκες απο μόνος σου..
Δεν ήταν αυτό το νόημα... :P
Σωωωωωώπα... :p
Μεταξύ μας...σε όλους αρέσει!
Χμου, σε όλους? μην παίρνεις και όρκο γι'αυτό..
» Δημοσίευση σχολίου