<$BlogItemTitle$>
<$BlogItemBody$>
Πάντα μου άρεσε..
…Να παρατηρώ τους ανθρώπους γύρω μου..
Δεν ξέρω αν αυτό λέγεται παραξενιά ή κάπως αλλιώς, αλλά είναι μια συνήθεια που την έχω από πολύ μικρή.
Από τότε που με θυμάμαι, παρατηρούσα τους ανθρώπους γύρω μου, τους συμμαθητές μου, τους καθηγητές μου, τους ανθρώπους στο δρόμο.
Βρίσκω πολύ ενδιαφέρον στο πώς πίνει την ένατη μπύρα του ένας «τελειωμένος» σε ένα ροκάδικο.
Το τουπέ που έχει όταν περπατάει κάποια νεόπλουτη πενηντάχρονη κρατώντας τριάντα σακούλες με ψώνια.
Το ύφος του ταξιτζή που είναι δεκαπέντε ώρες πίσω από ένα τιμόνι.
Την βαρεμάρα και την απελπισία που υπάρχει στο βλέμμα αυτών που περιμένουν στην ουρά μιας τράπεζας.
Την αγωνία που διακρίνεται σε κάθε κύτταρο του σώματος κάποιου που περιμένει αποτελέσματα εξετάσεων ή κάποιο αγαπημένο πρόσωπο στο αεροδρόμιο.
Το χαμένο βλέμμα αυτών που πάνε στην δουλειά στις 6 το πρωί.
Την καθαρίστρια που κάθε μεσημέρι αγοράζει λαχείο.
Το νιόπαντρο ζευγάρι που ετοιμάζεται να φτιάξει το σπιτικό του.
Tα παιδιά σε κάποιο παιδικό σταθμό που παίζουν κρυφτό.
Την «παχουλή» κυρία που μπαίνει στα bodyline.
Τους τουρίστες που πίνουν μπύρες στο παγκάκι.
Μου αρέσει που σε μια βόλτα στο δρόμο μπορείς να συναντήσεις τόσους πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους.
Διαφορετικούς από πολλές απόψεις:
Από τους σωματότυπούς τους.
Από τον τρόπο που κοιτάζουν. Άλλοι με έντονο βλέμμα, άλλοι με αδιάφορο, άλλοι με φωτεινό, άλλοι με κουρασμένο, άλλοι με χαρούμενο ή λυπημένο.
Από τον τρόπο που περπατάνε. Γρήγορα, με αυτοπεποίθηση, αργά, βαριεστημένα, απογοητευμένα.
Κάποιοι μιλάνε μόνοι τους, κάποιοι χαμογελάνε και κάποιοι έχουν βουρκωμένα μάτια.
Επίσης μπορείς να συναντήσεις διαφορετικά «στυλ» Γκοτθούδες, ροκάδες, ετοιμαζομουνοκτωρεςγιαναβγωτοσαββατο, εθνικ, γιαγιάδες με ρόμπες, γιαγιάδες με κόκκινο κραγιόν.. ατελείωτη λίστα.
Ακόμα και μια τύπισσα με κολλάν γόβα και άφρο μαλλί, κατευθείαν βγαλμένη από τα 80’s είχα πετύχει κάποτε..
Συνήθως, όταν έχω χρόνο μετά από ψώνια, ή βόλτα, παίρνω έναν καφέ και κάθομαι σε κάποιο παγκάκι στην πλατεία 1866 στα Χανιά. Αφήνω το βλέμμα μου να χαθεί, να ακτινογραφήσει τους περαστικούς, και να παρατηρήσει λεπτομέρειες που οι «απλοί» άνθρωποι δεν μπορούν να παρατηρήσουν εύκολα. Αφήνω την ματιά μου να μπερδευτεί με τα βήματα, να νιώσει τα βλέμματα, να χαζέψει τα ρούχα να δει τα κρυφά δάκρυα και χαμόγελα.
Μαθαίνεις πολλά για τους ανθρώπους έτσι.
Μαθαίνεις να διακρίνεις με μια ματιά λίγων δευτερολέπτων, συναισθήματα.
Μαθαίνεις να ξεχωρίζεις βλέμματα.
Μαθαίνεις να ξεχωρίζεις τους αληθινούς από τους ψεύτικους.
Μαθαίνεις να ξεχωρίζεις αυτούς που θέλουν την βοήθειά σου και αυτούς που απλά έχουν συνηθίσει να ζητάνε βοήθεια.
Κάποιες φορές σκέφτομαι πως ίσως υπάρχουν και άλλοι σαν και εμένα.
Ίσως να παρατηρούν και εμένα.
Δεν έχω κάτι που να με ξεχωρίζει.
Δεν έχω καν κάποιο ξεχωριστό στυλ.
Δε ξέρω ποια είναι η εντύπωση που δημιουργώ. Θα ήθελα να μάθω όμως..
Edit: Άλλα ήθελα να γράψω, άλλα έγραψα, με άλλο τρόπο που δεν μου αρέσει. Πφ, δεν έχω έμπνευση αυτόν τον καιρό……Σκατά..
Ετικέτες Ιστορίες απο τη ζωή βγαλμένες
Όταν δημοσιεύθηκε αυτό το ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ
ήταν
Τετάρτη 4 Οκτωβρίου 2006 στις 7:42 μ.μ..
Μπορείς και ΕΣΥ να μας πεις τη
γνώμη σου, αλλά αυτό δε σημαίνει πως αυτά που θα πεις θα τα λάβουμε και σοβαρά υπόψιν μας.
» Δημοσίευση σχολίου