<$BlogItemTitle$>
<$BlogItemBody$>
Ασφυξίαάνευτελείας.
.
.
.
.
.
Και κοιτάω γύρω μου και καταλαβαίνω πως βρίσκομαι πάνω σε μια κινούμενη άμμο και διαπιστώνω πως δεν βρέθηκα τώρα αλλά είμαι σε αυτόν τον βάλτο κολλημένη πάρα πολλά χρόνια και η άμμος έχει φτάσει μερικά χιλιοστά κάτω απο το στόμα μου και πνίγομαι και με δυσκολία μπορώ να ανασάνω και δεν το σκέφτομαι αυτό γιατί εδώ και αρκετό καιρό έχει χαθεί ο ουρανός απο πάνω μου και είναι γύρω μου σκοτάδι αυτό δεν έχει συμβεί πολύ καιρό αλλά αρκετό για να μου λείψουν αυτά και όλο θέλω να ρωτήσω αυτούς που περνάνε απο μπροστά μου και για κατά ένα περίεργο λόγο δεν με βοηθάνε που πήγε ο ουρανός αλλά με πνίγει η ανασφάλεια και ο φόβος για την απάντηση που θα πάρω γιατί έχω μια υποψία πως θα μου πουν οτι ο ουρανός δεν υπήξε ποτέ και εκεί που βρίσκομαι βυθισμένη με την τελευταία μου ανάσα να με κρατάει ζωντανή βλέπω εσένα σαν να είναι όνειρο και εσύ είσαι γεμάτος μπλέ και δεν θέλω να πνιγώ αλλά θέλω να σου φωνάξω με τον τρόπο που φωνάζει κανείς στα όνειρα:
"Πήγαινέ με να βρω και εγώ λίγο ουρανό και έναν τρόπο για να μην χάσω ποτέ ξανά τον ήλιο".
"Πήγαινέ με να βρω και εγώ λίγο ουρανό και έναν τρόπο για να μην χάσω ποτέ ξανά τον ήλιο".
Ετικέτες Prose
Όταν δημοσιεύθηκε αυτό το ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ
ήταν
Δευτέρα 14 Μαΐου 2007 στις 10:52 μ.μ..
Μπορείς και ΕΣΥ να μας πεις τη
γνώμη σου, αλλά αυτό δε σημαίνει πως αυτά που θα πεις θα τα λάβουμε και σοβαρά υπόψιν μας.
ουφ, το διάβασα. Λέω να πάω για μια βουτιά..
Καλά δεν νομίζω να παραπονιέσαι μ'αυτό το καιρό τώρα, πολύ ήλιο λέμε. επιτέλους ξανα-ήρθες. Καλό καλοκαίρι
κατουρημένη ποδιά - και εγώ ήθελα σήμερα να πάω για βουτιάα! :P
X-ray Δε με καταλαβαίνεις, δε με καταλαβαίνεις! Ξαναήρθα?
» Δημοσίευση σχολίου