<$BlogItemTitle$>
<$BlogItemBody$>
Επετειάζουμε και Γιορτάζουμε!
Μπορεί να διατυπωθεί και σαν "Γιορτάζουμε και Επετειάζουμε"
Δεν έχει σημασία!
Κατ'αρχάς πιστεύω πως η ονομαστική εορτή, είναι μια ηλίθια γιορτή.
Επειδή αποφάσισε κάποιος να μου δώσει ένα όνομα χωρίς καν να με ρωτήσει, πρέπει να το γιορτάζουμε κιόλας?!
Σίγουρα όμως είναι μια καλή ευκαιρία για έξοδο και για κρεπάλη!
Κατα δεύτερον δεν υπάρχει πιο γελοία ευχή απο το "να χαίρεσαι το όνομά σου"! Μπορεί να μου εξηγήσει κανείς το πως κάποιος μπορεί να χαρεί το όνομά του?!
Πέρα απο αυτά έχει την πλάκα της αυτή η ημέρα. Κυρίως λόγω του οτι ποτέ δεν ξέρεις ποιος μπορεί να σε θυμηθεί. Παλιοί συμμαθητές, άτομα των οποίων είχες ξεχάσει την ύπαρξή τους, άτομα που έχεις να μιλήσεις χρόνια ολόκληρα..
Καλά είναι..
Το σημαντικότερο της σημερινής ημέρας όμως είναι άλλο.
Πριν ένα χρόνο ακριβώς εμείς (τα δύο γίδια της φωτογραφίας φυσικά) ήμασταν σε ένα σπίτι με μία μαυροδάφνη, ψάχναμε επί πολλές ώρες ένα ανοιχτήρι, ακούγαμε τόσο Πασχαλίδη από το μέσα δωμάτιο που φθάσαμε στο σημείο να τον σιχαθούμε -ναι, και εγώ- , διαβάζαμε Τομ Ρόμπινς και καθόμασταν στους απέναντι στους καναπέδες μιλώντας για τόσα πολλά πράγματα που αρκετά από αυτά δεν μπορώ να τα θυμηθώ καν.
Δε θα μιλήσω τώρα για το πριν αυτής της βραδιάς. Άλλη φορά.
Φαινόμασταν τόσο διαφορετικοί, αλλά ήμασταν (και είμαστε) τόσο ίδιοι..
Απελπιστικά ίδιοι. Σε όλα.
Εκείνη η βραδιά ήταν η αφετηρία πολλών εξελίξεων στις ζωές και των δυο μας.
Περάσαμε πολλά μετά από εκείνη τη βραδιά.
Όμορφα και άσχημα. Σε βαθμό "πολύ" και τα δύο.
Αφήσαμε και οι δυο τις ζωές μας για να ξεκινήσουμε μια κοινή.
Και είναι ωραία.
Αν ξαναγυρνούσαμε πίσω σε εκείνο το βράδυ δε θα άλλαζα τίποτα.
Αν γυρνούσε πίσω ο χρόνος δε θα άλλαζα τίποτα από αυτά που έγιναν.
Ακόμη και αυτά που πόνεσαν.
Όταν είχαμε πει να ορίσουμε την ημερομηνία εκείνης της βραδιάς για επέτειό μας , μου είχε φανεί υπερβολικό.
Μου φαινόταν πως αυτή η ημέρα δε θα έφτανε ποτέ.
Πως ήταν πολύ μακριά.
Στην Χαλκιδική το είχαμε πει.
Τελικά αυτή η μέρα έφτασε, και έφτασε πολύ γρήγορα.
Τόσο γρήγορα όσο μια ανάσα.
Είμαι χαρούμενη. Είμαι διαφορετική. Είμαι στην αγκαλιά σου.
Τι άλλο να θέλω?!
Ετικέτες Ιστορίες απο τη ζωή βγαλμένες
Όταν δημοσιεύθηκε αυτό το ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ
ήταν
Δευτέρα 23 Απριλίου 2007 στις 1:16 μ.μ..
Μπορείς και ΕΣΥ να μας πεις τη
γνώμη σου, αλλά αυτό δε σημαίνει πως αυτά που θα πεις θα τα λάβουμε και σοβαρά υπόψιν μας.
Γεωργία μου θα διαφωνήσω. Δεν είναι ηλίθια η ονομαστική εορτή. Εντάξει είμαι και λίγο προκατειλημένη επειδή πρόκειται για τον αγαπημένο μου άγιο! Χρόνια σου Πολλά λοιπόν, και έυχομαι να έχεις όλες τις στιγμές που περιγράφεις στο σημερινό σου ποστ... Να είναι ολες ΑΛΗΘΙΝΕΣ...
xronia polla!!!!!!!
skepsou apla pws einai mia mera pou se 8umountai osoi s' agapoun.. eisepra3e thn agaph - einai zwh, einai anasa, einai kinhthrios dynamh kai kouragio gia ta dyskola - kai mhn to mizeriazeis..
filika
thanasis
lifewhispers Ένας απο τους λόγους που είμαστε όλοι διαφορετικοί είναι και αυτό. Το οτι έχουμε διαφορετικές απόψεις.
Ευχαριστώ πολύ..
.. Και τις έχω αυτές τις στιγμές :)
Θανάση μάλλον σας μπέρδεψα ε? Εγώ φταίω..
Δεν έκανα παράπονο πως με θυμούνται μόνο άσχετοι! Απλά με θυμούνται ΚΑΙ αυτή, και αυτό έχει πλάκα!
Τα δύσκολα πέρασαν, και δε το έγραψα με καθόλου μίζερη διάθεση το ποστ.
Βασικά μετάνιωσα για διάφορους λόγους που το ανέβασα, άλλο αυτό.
Ευχαριστώ πολύ!
α. χρόνια πολλά
β. χρόνια ΣΑΣ πολλά.
γ. που βρήκες πρόβατο σε τέτοιο χρώμα;;;; εγώ ψάχνω όλη μου την ζωή και όλο σε τράγους πέφτω....
γλυκιά μου χρόνια ερωτευμένα εύχομαι!
Πάντα ερωτευμένοι!
Χρονια πολλα και καλα κουκλα μου
Να ειστε παντα καλα και ευτυχισμενοι :)
Σας ευχαριστώ όλες! :)
----
Είμαι πλέον σε άλλο γραφείο που δεν έχει νετ...
Ελπίζω να μην μείνει για πολύ καιρό ακόμη αυτό το ποστ εδώ πρώτο πρώτο..!
Γεωργία,
αν και καθυστερημένα -λόγοι ανωτέρας βίας- ....
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ Ο,ΤΙ ΕΠΙΘΥΜΕΙΣ!!!
» Δημοσίευση σχολίου