<$BlogItemTitle$>
<$BlogItemBody$>
Τα Βουνά Περνάω..
.
.
.
.
Την εποχή που ήμουν μικρό κοριτσάκι, με τις κοτσίδες, τα γυαλάκια και τα φουστανάκια με τα πολλά φρουφρου, περίμενα πως και πως να έρθει το Πάσχα.
Ήταν οι αγαπημένες μου διακοπές.
Το Πάσχα είχε διαφορετικά χρώματα, μυρωδιές, εικόνες αλλά και συναισθήματα απ'ότι οι άλλες γιορτές..
Μέχρι την ηλικία των δεκατριών, περνούσαμε τις μέρες του Πάσχα, στο χωριό του πατέρα μου.
Ένα μικρό παραδοσιακό χωριό, με 50 μόνιμους κατοίκους όλους κι όλους.
Αλλά ένα χωριό με πολύ δεμένους ανθρώπους, που πραγματικά ξέρουν να γλεντάνε και να περνάνε καλά.
Καλοκαίρι, Πάσχα και Χριστούγεννα πάντα έσφυζε από ζωή.
Εκεί λοιπόν, θυμάμαι τα μεσημέρια στο σπίτι της γιαγιάς που έπρεπε να κάνουμε απόλυτη ησυχία.Τις κουλούρες και τα τσουρέκια που ήταν "σκεπασμένα" με πετσέτες και δεν έπρεπε να τα τρομάξουμε!Τον Ιούδα που τον γυρνούσαμε σε όλο το χωριό, από πόρτα σε πόρτα, κρατώντας καλαθάκια για να μας βάλουν μέσα γλυκά. Τα τεράστια ταψιά με τα καλιτσούνια που τα έψηναν μανιωδώς στον ξυλόφουρνο του σπιτιού.Το Πασχαλινό τραπέζι με τις πολύχρωμες χαρτοπετσέτες και τις μαργαρίτες που είχα μαζέψει εγώ..
Η εκκλησία...
Πόσο με μάγευε η εκκλησία εκεί..
Τις περισσότερες ψαλμωδίες τις έψαλλαν οι άντρες του χωριού, σαν χορωδία, και όχι οι Ψάλτες.
Τα κεριά, η προσήλωση στα λόγια του παπά, τα πρόσωπα των γερόντων, όλα αυτά, δημιουργούσαν μια μαγευτική ατμόσφαιρα στα μάτια μου.
Τις τελευταίες εκείνες χρονιές μάλιστα, η μητέρα μου για να εκπληρώσει ένα τάμα της, αποφάσισε όλα τα λευκά κεριά που θα έδιναν στην εκκλησία την Ανάσταση, να τα στολίσει με πολύχρωμες κορδέλες και λουλούδια.
Εκείνο το βράδυ είδα γερόντια να δακρύζουν, και να λένε πως για πρώτη φορά στα ογδόντα τους χρόνια, κρατούσαν δικιά τους λαμπάδα.
Εκείνο το βράδυ δε μπορούσα να σταματήσω να χαζεύω την χαρά και την έκπληξη που είχαν όλοι στα πρόσωπά τους.
Την αλήθεια, την αθωότητα που είχαν τα βλέμματά τους.
Θυμάμαι και την νηστεία. Πείσμωνα, και ακόμα και αν μου έδιναν κρέας η γάλα δεν δοκίμαζα καν.
Ήταν μέρος της τελετουργίας.
Ήταν μέρος αυτής της μαγείας.
Αργότερα , για διάφορους λόγους, αλλάξαμε συνήθειες.
Κάναμε πλέον Πάσχα στο δικό μας σπίτι, σε χωριό όχι τόσο μικρό μεν, αλλά με τις συνήθειες και τις συμπεριφορές του μικρότερου χωριού του κόσμου δε .
Μου άρεσε που η εκκλησία εκεί είχε περισσότερο κόσμο, και τις δύο πρώτες χρονιές παρακολουθούσαμε την λειτουργία από τον γυναικωνίτη μαζί με τα άλλα παιδιά.
Είχε πλάκα να βλέπεις όλο τον κόσμο από ψηλά.
Κάναμε αστεία μεταξύ μας, βάζαμε σημάδια κυρίες "ψηλομύτες" για να τους πετάξουμε πάνω τους όλο το πανέρι με τα λουλούδια όταν θα ακουγόταν το "Έραναν τον τάφο αι μοιροφόραι μοίραι".
Είχαμε χαλάσει πολλών την διάθεση τότε.
Όλη η μαγεία όμως είχε χαθεί. Ήταν απλά μέρες που είχαν πλάκα.
Μερικά χρόνια αργότερα, η εκκλησία το Πάσχα έμοιαζε με κάτι υποχρεωτικό.
Περπατούσες μες στην εκκλησία να προσκυνήσεις και άκουγες διάφορα σχόλια του τύπου "Πέρισυ με τα ίδια ρούχα δεν είχε έρθει αυτή?"
"Καλέ, κοίτα πως είναι το μαλλί της"
Έβλεπες χτενίσματα κάθε είδους, τακούνια τεράστια, ρούχα λες και ήταν βγαλμένα από ντουλάπες τραγουδιστριών πέμπτης κατηγορίας και πρόσωπα καλυμμένα από τόνους make up και υποκρισίας.
Ήξερα πως και εμένα κάπως έτσι σχολίαζαν.
Η λειτουργία για μένα κρατούσε όσο το άναμμα ενός κεριού.
Τον υπόλοιπο χρόνο τον περνούσα στο προαύλιο σαχλαμαρίζοντας και καπνίζοντας με φίλους.
Φυσικά τις επόμενες μέρες κυκλοφορούσε στο χωριό η ατάκα " Η κόρη του τάδε (εγώ) τα έχει με τον τάδε", αλλά ποτέ δεν με ένοιαξαν αυτά.
Με τα χρόνια οι μυρωδιές έφυγαν. Το αρνί το στέλναμε στον φούρναρη, τα καλιτσούνια τα αγοράζαμε έτοιμα, ο Ιούδας καιγόταν γρήγορα και το πασχαλινό τραπέζι έμοιαζε πολύ στο Κυριακάτικο.
Μεγάλες Πέμπτες μαζευόμασταν όλοι σαν παλιοπαρέα και τρώγαμε σουβλάκια!
Φυσικά και ισχύει το κάθε φέτος και χειρότερα.
Κάθε χρονιά που περνούσε όλα αυτά γινόντουσαν πολύ πιο έντονα, πολύ πιο ενοχλητικά και πολύ πιο άσχημα.
Πέρυσι τον επιτάφιο τον γλίτωσα παρά τρίχα.
Με την πρόφαση ότι με χτυπάνε τα παπούτσια πήγα και έκατσα στο αυτοκίνητο.
Έβαλα το cd που κρατούσα από το σπίτι, ήρθαν και άλλα τρία τέσσερα άτομα ,και περάσαμε μια χαρά.Ανώδυνα.
Φέτος Μεγάλη Παρασκευή θα την περάσω στο καράβι, και Ανάσταση θα κάνω κάπου πολύ μακριά από όλα αυτά.
Επίσης αύριο θα μαγειρέψω μπριζόλες!
Τίποτα πλέον δεν θυμίζει Πάσχα πέρα από τον επιπλέον μισθό και από τον προσκυνητή του Αλκίνοου που ακούγεται σε όλα τα ραδιόφωνα αυτές τις μέρες. Το τραγούδι με τον πιο κατανυκτικό τίτλο όπως είπα και σε ένα σχόλιο στον Ίνδικτο.
Τα θυμήθηκα όλα αυτά χθες, που σε μια βόλτα στα μαγαζιά είδα κάτι χρυσά παπουτσάκια, και γκρίνιαζα που δεν είμαι πια δέκα χρονών.
Μου λείπουν όλα αυτά..
Μου λείπει αυτή η μαγεία...
Δεν είμαστε όμως πια δέκα...
Ας αρκεστούμε στον Αλκίνοο.
Χρόνια πολλά εύχομαι.
Καλή Ανάσταση.
.
.
.
Την εποχή που ήμουν μικρό κοριτσάκι, με τις κοτσίδες, τα γυαλάκια και τα φουστανάκια με τα πολλά φρουφρου, περίμενα πως και πως να έρθει το Πάσχα.
Ήταν οι αγαπημένες μου διακοπές.
Το Πάσχα είχε διαφορετικά χρώματα, μυρωδιές, εικόνες αλλά και συναισθήματα απ'ότι οι άλλες γιορτές..
Μέχρι την ηλικία των δεκατριών, περνούσαμε τις μέρες του Πάσχα, στο χωριό του πατέρα μου.
Ένα μικρό παραδοσιακό χωριό, με 50 μόνιμους κατοίκους όλους κι όλους.
Αλλά ένα χωριό με πολύ δεμένους ανθρώπους, που πραγματικά ξέρουν να γλεντάνε και να περνάνε καλά.
Καλοκαίρι, Πάσχα και Χριστούγεννα πάντα έσφυζε από ζωή.
Εκεί λοιπόν, θυμάμαι τα μεσημέρια στο σπίτι της γιαγιάς που έπρεπε να κάνουμε απόλυτη ησυχία.Τις κουλούρες και τα τσουρέκια που ήταν "σκεπασμένα" με πετσέτες και δεν έπρεπε να τα τρομάξουμε!Τον Ιούδα που τον γυρνούσαμε σε όλο το χωριό, από πόρτα σε πόρτα, κρατώντας καλαθάκια για να μας βάλουν μέσα γλυκά. Τα τεράστια ταψιά με τα καλιτσούνια που τα έψηναν μανιωδώς στον ξυλόφουρνο του σπιτιού.Το Πασχαλινό τραπέζι με τις πολύχρωμες χαρτοπετσέτες και τις μαργαρίτες που είχα μαζέψει εγώ..
Η εκκλησία...
Πόσο με μάγευε η εκκλησία εκεί..
Τις περισσότερες ψαλμωδίες τις έψαλλαν οι άντρες του χωριού, σαν χορωδία, και όχι οι Ψάλτες.
Τα κεριά, η προσήλωση στα λόγια του παπά, τα πρόσωπα των γερόντων, όλα αυτά, δημιουργούσαν μια μαγευτική ατμόσφαιρα στα μάτια μου.
Τις τελευταίες εκείνες χρονιές μάλιστα, η μητέρα μου για να εκπληρώσει ένα τάμα της, αποφάσισε όλα τα λευκά κεριά που θα έδιναν στην εκκλησία την Ανάσταση, να τα στολίσει με πολύχρωμες κορδέλες και λουλούδια.
Εκείνο το βράδυ είδα γερόντια να δακρύζουν, και να λένε πως για πρώτη φορά στα ογδόντα τους χρόνια, κρατούσαν δικιά τους λαμπάδα.
Εκείνο το βράδυ δε μπορούσα να σταματήσω να χαζεύω την χαρά και την έκπληξη που είχαν όλοι στα πρόσωπά τους.
Την αλήθεια, την αθωότητα που είχαν τα βλέμματά τους.
Θυμάμαι και την νηστεία. Πείσμωνα, και ακόμα και αν μου έδιναν κρέας η γάλα δεν δοκίμαζα καν.
Ήταν μέρος της τελετουργίας.
Ήταν μέρος αυτής της μαγείας.
Αργότερα , για διάφορους λόγους, αλλάξαμε συνήθειες.
Κάναμε πλέον Πάσχα στο δικό μας σπίτι, σε χωριό όχι τόσο μικρό μεν, αλλά με τις συνήθειες και τις συμπεριφορές του μικρότερου χωριού του κόσμου δε .
Μου άρεσε που η εκκλησία εκεί είχε περισσότερο κόσμο, και τις δύο πρώτες χρονιές παρακολουθούσαμε την λειτουργία από τον γυναικωνίτη μαζί με τα άλλα παιδιά.
Είχε πλάκα να βλέπεις όλο τον κόσμο από ψηλά.
Κάναμε αστεία μεταξύ μας, βάζαμε σημάδια κυρίες "ψηλομύτες" για να τους πετάξουμε πάνω τους όλο το πανέρι με τα λουλούδια όταν θα ακουγόταν το "Έραναν τον τάφο αι μοιροφόραι μοίραι".
Είχαμε χαλάσει πολλών την διάθεση τότε.
Όλη η μαγεία όμως είχε χαθεί. Ήταν απλά μέρες που είχαν πλάκα.
Μερικά χρόνια αργότερα, η εκκλησία το Πάσχα έμοιαζε με κάτι υποχρεωτικό.
Περπατούσες μες στην εκκλησία να προσκυνήσεις και άκουγες διάφορα σχόλια του τύπου "Πέρισυ με τα ίδια ρούχα δεν είχε έρθει αυτή?"
"Καλέ, κοίτα πως είναι το μαλλί της"
Έβλεπες χτενίσματα κάθε είδους, τακούνια τεράστια, ρούχα λες και ήταν βγαλμένα από ντουλάπες τραγουδιστριών πέμπτης κατηγορίας και πρόσωπα καλυμμένα από τόνους make up και υποκρισίας.
Ήξερα πως και εμένα κάπως έτσι σχολίαζαν.
Η λειτουργία για μένα κρατούσε όσο το άναμμα ενός κεριού.
Τον υπόλοιπο χρόνο τον περνούσα στο προαύλιο σαχλαμαρίζοντας και καπνίζοντας με φίλους.
Φυσικά τις επόμενες μέρες κυκλοφορούσε στο χωριό η ατάκα " Η κόρη του τάδε (εγώ) τα έχει με τον τάδε", αλλά ποτέ δεν με ένοιαξαν αυτά.
Με τα χρόνια οι μυρωδιές έφυγαν. Το αρνί το στέλναμε στον φούρναρη, τα καλιτσούνια τα αγοράζαμε έτοιμα, ο Ιούδας καιγόταν γρήγορα και το πασχαλινό τραπέζι έμοιαζε πολύ στο Κυριακάτικο.
Μεγάλες Πέμπτες μαζευόμασταν όλοι σαν παλιοπαρέα και τρώγαμε σουβλάκια!
Φυσικά και ισχύει το κάθε φέτος και χειρότερα.
Κάθε χρονιά που περνούσε όλα αυτά γινόντουσαν πολύ πιο έντονα, πολύ πιο ενοχλητικά και πολύ πιο άσχημα.
Πέρυσι τον επιτάφιο τον γλίτωσα παρά τρίχα.
Με την πρόφαση ότι με χτυπάνε τα παπούτσια πήγα και έκατσα στο αυτοκίνητο.
Έβαλα το cd που κρατούσα από το σπίτι, ήρθαν και άλλα τρία τέσσερα άτομα ,και περάσαμε μια χαρά.Ανώδυνα.
Φέτος Μεγάλη Παρασκευή θα την περάσω στο καράβι, και Ανάσταση θα κάνω κάπου πολύ μακριά από όλα αυτά.
Επίσης αύριο θα μαγειρέψω μπριζόλες!
Τίποτα πλέον δεν θυμίζει Πάσχα πέρα από τον επιπλέον μισθό και από τον προσκυνητή του Αλκίνοου που ακούγεται σε όλα τα ραδιόφωνα αυτές τις μέρες. Το τραγούδι με τον πιο κατανυκτικό τίτλο όπως είπα και σε ένα σχόλιο στον Ίνδικτο.
Τα θυμήθηκα όλα αυτά χθες, που σε μια βόλτα στα μαγαζιά είδα κάτι χρυσά παπουτσάκια, και γκρίνιαζα που δεν είμαι πια δέκα χρονών.
Μου λείπουν όλα αυτά..
Μου λείπει αυτή η μαγεία...
Δεν είμαστε όμως πια δέκα...
Ας αρκεστούμε στον Αλκίνοο.
Χρόνια πολλά εύχομαι.
Καλή Ανάσταση.
Ετικέτες Ιστορίες απο τη ζωή βγαλμένες
Όταν δημοσιεύθηκε αυτό το ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ
ήταν
Πέμπτη 5 Απριλίου 2007 στις 4:52 μ.μ..
Μπορείς και ΕΣΥ να μας πεις τη
γνώμη σου, αλλά αυτό δε σημαίνει πως αυτά που θα πεις θα τα λάβουμε και σοβαρά υπόψιν μας.
Respect.
Harika poly pou diavasa kapia
post sto blog sas, prospathathisa
na min mou xefigei lexi.
Goustara trella!
Έχεις απόλυτο δίκιο για την νοοτροπία "κάθε φέτος και χειρότερα". Δυστυχώς ισχύει. Έκανα Πάσχα στο χωριό μου, όπως κάθε χρόνο. Και όπως κάθε χρόνο, νέες φάτσες, νέες ιδέες, νέα κουτσομπολιά. Έμαθα να μην με πειράζουν τα σχόλια τύπου "ρε συ γιατί δεν πήγες να δεις την ξαδέρφη σου μέρες που είναι;". Γιατι αποφάσισα ότι ο λίγος χρόνος διακοπών που έχω είναι μόνο για τους πολύ δικούς μου ανθρώπους. Και επίσης αποφάσισα ότι όσοι κι αν έρθουν και σχολιάσουν τους νεοφερμένους στο χωριό, δεν θ αμε εμποδίσουν από το να κάνω ένα παραδοσιακό Πάσχα!!!!
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!
Επέεεεεστρεψα...
Πάνε και οι διακοπές, πάει και η άδεια, πάνε και τα λεφτά :(
Δουλειά, Μαρούλια και άγιος ο Θεός απο εδώ και πέρα!
'Ινδικτε :)
X-ray Ποιά ποστ διαβάσατε? Που να μην σας φύγει λέξη? Πολλές οι απορίες μου αλλά για το οτι γουστάρατε χαιρόμαι ιδιαίτερα!
Lifewhispers Έτσι πρέπει! Αλλιώς το ρίχνουμε στο τρίο: ποτό-φαϊ-ύπνος και έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο!:P
Pakou Χρόνια πολλάααα!
Χρόνια πολλά καλή μου.....
» Δημοσίευση σχολίου