<$BlogItemTitle$>
<$BlogItemBody$>
Χρονοδίνη
Δε μου το βγάζεις απο το μυαλό.
Ο χρόνος είναι η πιο μεγάλη ψευδαίσθηση.Μεγαλύτερη ακόμα και από τον ίδιο τον Θεό.
Μετράμε, ξαναμετράμε, κοιτάμε το ρολόι, υπολογίζουμε, συγχρονίζουμε τους δείκτες για να ορίσουμε ανα ομάδες τον δικό μας χρόνο, κλείνουμε ραντεβού, τα ξεχνάμε,τα σημειώνουμε.
Βαριόμαστε και περνάει αργά "η ώρα", είμαστε καλά και περνάει γρήγορα.
Μα τι σημαίνουν όλα αυτά?
Θα αφιερώσει κανείς λίγο χρόνο για να μου εξηγήσει?
Ένα σταθερό σημείο.
Η γη.
Η περιστροφή της.
Αυτή ορίζει τον χρόνο μας. το πότε θα κοιμηθούμε, το πότε θα φάμε, το πότε θα δουλεύουμε.
Μα δεν είναι σταθερό σημείο αυτό.
Έχει αποδειχθεί. Σχεδόν κάθε χρόνο χάνει ένα ολόκληρο δευτερόλεπτο!
Ποτέ δεν μου άρεσαν τα χρονοδιαγράμματα, τα ξυπνητήρια, και τα ραντεβού.
Ο χρόνος είναι δικός μου.
Αλήθεια, τι είναι ο χρόνος για τον καθένα μας? Πως τον αντιλαμβανόμαστε?
Το παρελθόν μας, οι αναμνήσεις μας, το τώρα αλλά και το μετά?
Κυλάει τόσο γρήγορα σε όλους όσο γρήγορα κυλάει και για μένα?
Με το να κοιμάμαι δέκα ώρες την ημέρα έχω ζήσει τον ίδιο χρόνο με κάποιον που κοιμάται μόνο τέσσερις?
--
Σκεφτείτε λίγο και εκείνα τα σκουλήκια, που ζουν 24 ώρες.
Το δικό τους εικοσιτετράωρο είναι ανάλογο με ένα δικό μας?
Γεννιούνται, μεγαλώνουν, βρίσκουν τον σύντροφο της ζωής τους, πηδιούνται, γεννάνε και στο τέλος ψοφάνε μέσα σε ένα εικοσιτετράωρο.
Ένας ολόκληρος κύκλος ζωής μέσα σε μια ημέρα.
Πολυάσχολη ημέρα. Σίγουρα πολύ πιο ενδιαφέρουσα από κάποιες δικές μου.
--
Φανταστείτε τώρα πως το σύμπαν, η γη, οι πλανήτες, και όλο αυτό το μαύρο σκοτάδι που μας περιβάλλει στο διάστημα, είναι απλά κάποια στρογγυλά ψίχουλα παστίτσιου, κάποιας άλλης οντότητας που έπεσαν κάπου.
Μπορεί κάποιος, πολύ μεγαλύτερος σε όγκο από εμάς, να έτρωγε ένα παστίτσιο σε έναν καναπέ ένα μεσημέρι και να του έπεσαν στον καναπέ ή στο πάτωμα κάποια ψίχουλα.
Μέσα στο ένα τέταρτο που θα χρειαστεί για να τελειώσει το φαγητό του και φέρει το σκουπάκι για να τα μαζέψει, ποιος μπορεί να μου πει πως πάνω σε αυτό το ψίχουλο δεν αναπτύχθηκε ζωή και πολιτισμός?
(ποιος μπορεί να μου πει πως και στα δικά μας ψίχουλα δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο?)
Δεν μπορεί το δικό του τέταρτο να ισοδυναμεί με τα τεσσεράμισι δισεκατομμύρια χρόνια της ύπαρξης της γης?
Αν αύριο μας ρουφήξει όλους ένα σκουπάκι, πριν προλάβουμε να πούμε "παστίτσιο" μην σας φανεί περίεργο!
Μπορείτε να φανταστείτε κάτι ανάλογο με ένα μουχλιασμένο φαγητό μέσα σε ένα ψυγείο.
Οι "παγωμένοι" πλανήτες να είναι αυτοί που είναι πιο κοντά στην ψύξη, δηλαδή στην επιφάνεια του φαγητού, και οι πιο ζεστοί, αυτοί που είναι πιο κάτω.
Ο ήλιος να είναι η λάμπα του ψυγείου, και εδώ απλά περιμένουμε μέχρι να ξεβαρεθεί η αχαΐρευτη νοικοκυρά και αποφασίσει να μας πετάξει στα σκουπίδια.
--
Τελικά η σταθερότητα του χρόνου δίνει υποσυνείδητα μεγάλη ασφάλεια στον καθένα μας.
Μπορεί εγώ να πεθάνω στα 70 μου, αλλά η γη θα συνεχίσει να υπάρχει για άλλα τόσα δισεκατομμύρια χρόνια και ακόμα περισσότερα. Ασφάλεια. Σταθερότητα.
Μετά σκέψεις του τύπου: Πρέπει να διαιωνιστούμε, πρέπει και μετά από τόσα πολλά χρόνια να υπάρχουν απόγονοί μας.
Γεννιόμαστε - γαμιόμαστε - πεθαίνουμε.
Σα τα σκουλήκια.
Αν αύριο όμως οι επιστήμονες διαπιστώσουν πως σε ένα χρόνο ακριβώς, ο τύπος με την κοιλιά τούμπανο απο το πολύ παστίτσιο θα έχει φέρει το σκουπάκι, τότε τι γίνεται? Τι κάνουμε?
Ρίχνουμε μπινελίκια στο αφεντικό μας και φεύγουμε από την δουλειά? Ταξιδεύουμε? Διασκεδάζουμε? Κάνουμε ασύστολο σεξ? Μιζεριάζουμε? Αγοράζουμε όλες τις κονσέρβες φλόκος απο το σουπερμαρκετ? Πίνουμε άλλο ένα ποτήρι κρασί στην υγειά μας?
Γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι ή χειρότεροι?
Μήπως ο χρόνος είναι ο Θεός μας?
Μήπως αυτός είναι η ανώτερη και η κινητήρια δύναμη?
Μήπως το παρελθόν μας και το μέλλον μας είναι αυτά που οδηγούν όλες μας τις αποφάσεις και όλες μας τις συμπεριφορές?
--
Αυτές τις μέρες, ενώ όλη η φύση γιορτάζει , ενώ όσοι έχουν ελεύθερο χρόνο θα είναι στα εξοχάς ή θα πίνουν καφέδες στις παραθαλάσσιες καφετέριες, εμένα θα με στείλουν σε ένα γραφείο χωρίς ίντερνετ, ηχεία, συναδέλφους απλά για να περιμένω μπας και μπει κανένας πελάτης...Σίγουρα εκεί ο χρόνος θα κυλάει απελπιστικά αργά.
Το έχω ξαναζήσει αυτό πριν δέκα περίπου χρόνια....
Μόνο που τότε δεν τις διδαχές του παρελθόντος...
Δεν είχα ούτε καν το άγχος του μέλλοντος.
.
ΥΓ1: Αυτά για το παστίτσιο δεν είναι τωρινά φρούτα. Τα σκεφτόμουν όταν ήμουν παιδούλα και έπαιζα με τις κούκλες μου. "Γιατί κάποιος πολύ μεγαλύτερος να μην έχει εμένα και τον κόσμο μου σαν παιχνίδι, όπως έχω εγώ τις κούκλες μου?"
Μια ζωή στην παράνοια!
ΥΓ2: "Ρε, γιατί δεν γράφεις κάποια στιγμή για αυτό με το παστίτσιο?" - Το έγραψα...
Ετικέτες Ιστορίες απο τη ζωή βγαλμένες, Ότι να'ναι
Όταν δημοσιεύθηκε αυτό το ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ
ήταν
Τετάρτη 18 Απριλίου 2007 στις 2:58 μ.μ..
Μπορείς και ΕΣΥ να μας πεις τη
γνώμη σου, αλλά αυτό δε σημαίνει πως αυτά που θα πεις θα τα λάβουμε και σοβαρά υπόψιν μας.
Τελικά το Fantastic Planet σε έβαλε σε περισσότερες σκέψεις απ' ότι έδειξε να σ' έχει βάλει -- καλό αυτό!
Επέστρεψες δυναμικά στο καλό γράψιμο ε; Μόνο κανένα παστίτσιο να μπορούσαμε να φάμε κιόλας, θα ήμασταν ευτυχισμένοι :D
-Jacob Johannides, Ελληνmaericάνος Πελεκάνος.
Post.Γ. http://en.wikipedia.org/wiki/Fantastic_Planet
Μα αφού σου είπα πως το Fantastic Planet μου άρεσε! (έχω ξαναδεί κάτι -οτιδήποτε- χωρίς υπότιτλους?!)
..αλλά τι περισσότερες σκέψεις? αυτά δεν λέγαμε και με τον πατέρα στην Θεσσαλονίκη?!
Παστίτσιο?
Δίαιταααααααααααααα!!
:**
Λοιπόν δεν στο είχα πει ποτέ αλλά αυτό είναι ένα φοβερής αισθητικής ιστολόγιο !Ευγε γεωργία :))
Pink Floyd - Time !
πολύ όμορφο κείμενο...σαν να μου φαίνεται οτι διαβάζεις πολύ Γραμματικάκη τελευταία...αν όχι, πρέπει να διαβάσεις...
16 forever
Αν εννοείς το template, τα συγχαρητήρια σε αυτούς στο δεύτερο banner κάτω κάτω..
Αν εννοείς την εικόνα πάνω με την κοπέλα, ηθικός αυτουργός είναι ο ανώνυμος του πρώτου κόμεντ, τα μάτια μου, τα συγχαρητήρια εκεί.
Τα υπόλοιπα είναι δικά μου. Ευχαριστώ πολύ :D
-Μίλτος Πασχαλίδης - Μόνη μου πατρίδα είναι ο χρόνος !
Νίκο Ειλικρινά, δεν το αντιμετωπίζω σαν κείμενο. Κάποιες σκέψεις σκόρπιες είναι.
Ευχαριστώ πάντως!
Δεν έχω διαβάσει, αλλά τώρα που θα πάω στο άλλο γραφείο και δεν θα έχω κάτι να κάνω, θα διαβάσω σίγουρα :)
γενικά μιλάω !!:))))
Για'υτό δεν φοράω ρολόι απο
τα δεκατρία μου, για να μην με
απασχολεί το αυριο.
Εάν σκέφτεσαι το μέλλον ξεχνάς
το παρόν.
Με το χρόνο δεν μπορώ να πω ότι τα πάω καλά. Στο σπίτι μου υπάρχουν 3 ρολόγια που όλ απηγαίνουν μπροστά. Μου προκαλέι ένα άγχος ο χρόνος και γι αυτό τα έχω όλα μπροστά, για να έχω την ψευδαίσθηση ότι έχω υπόλοιπο χρόνου...να ανοιγοκλείσω τα μάτια, να σκεφτώ κάτι ακόμα, να τελειώσω τη δουλειά μου. Χρόνο να μπω στην καθημερινότητά μου. Λένε ότι όσοι έχουν τα ρολόγια τους μπροστά έινια οπισθοδρομικοί..Δεν ξέρω, δύσκολο πράγμα πάντως..και πολύ όμορφο κείμενο..
16 forever Θενξ εγκειν τότες! :)
X-ray Σωστό σε βρίσκω, και μάλιστα της ίδιας τακτικής με εμένα.
Το έχω ξαναπεί, δε μου αρέσουν τα ρολόγια τα προγράμματα τα ραντεβού και τα "πρέπει να γίνει αυτό"
Ίσως γι'αυτό να μου άρεσε πάντα να μένω ξύπνια όλη νύχτα. Την νύχτα δεν υπάρχουν πράγματα που πρέπει να γίνουν!
Μπορείς να βγεις στο μπαλκόνι σου να πιεις ένα ποτήρι κρασί για 2 ώρες ή για 5 λεπτά που θα σου φανούν σα 2 ώρες.
Ο χρόνος είναι δικός σου και κυλάει ανάλογα με το πως νιώθεις όχι με το πόσο γρήγορα γυρνάει ο δείκτης ενός ρολογιού..
lifewhispers Τρία ρολόγια?! Για όνομα του Θεού!Σίγουρα είναι δύσκολο πράγμα να έχεις τρία ρολόγια! (Μερσί!)
» Δημοσίευση σχολίου