<$BlogItemTitle$>
<$BlogItemBody$>
Η σχέση μου με την νύχτα έιναι περίεργη
Πάντα την νύχτα όλα ήταν είναι και θα είναι διαφορετικά. Δεν έχεις να προλάβεις τίποτα, δεν έχεις υποχρεώσεις. Μπορείς να αφεθείς στις σκέψεις σου. Όπως απόψε. Όπως σχεδόν καθε βράδυ.Ένα ποτήρι με μαυροδάφνη, κεριά αναμμένα. Ανοιξιάτικο βράδυ.Ζέστη. Κάθεσαι στο μπαλκόνι, ανάβεις τσιγάρο και αφήνεις το βλέμμα σου να χαθεί στα μικρά φωτάκια της πολης. Για άλλη μια φορά οι ίδιες σκέψεις.
Οι ίδιες αναμνήσεις. Η ίδια νοσταλγία. Ναι, νοσταλγία. Αυτή τη φορά, περιορίζεται όμως μόνο σε πρόσωπα. Πόσο θα θελες να μην ήσουν μόνη σου απόψε. "Είναι όμορφη νύχτα "σκέφτεσαι "Μακάρι να ήταν κάποιος εδώ" Κάποιος που να μπορεί να σε ακούσει και να θές να τον ακούσεις. Δύσκολο. Σκέφτεσαι τα γεγονότα των τελευταίων ημερών. Βυθίζεσαι τόσο σε αυτά που σχεδόν τα ξαναζείς.Απορείς: "Γιατί η Αγάπη να είναι τόσο δύσκολη? Μήπως εγώ την κάνω δύσκολη? Που είναι το λάθος?"
Λένε πως όταν θέλεις κάτι πολύ, όλα συνομωτούν έτσι ώστε να τα καταφέρεις. Μαλακίες. Πάντα 'οταν ήθελες κάτι πολύ, πονούσες, προσπαθούσες, αγανακτούσες και ελάχιστες φορές τα κατάφερνες. Συναισθήματα. Και εσύ δεν τα πάς καλά με τα συναισθήματα. Αρχίζεις να περιφέρεσαι ανάμεσα σε χρονολογίες σε πρόσωπα και σε καταστάσεις. Ψάχνεις να βρείς απομεινάρια αγάπης. Δεν βρίσκεις. Βουρκώνεις. " Που είναι η τότε αγάπη τους, σήμερα? Πως μπορούν κάποοι να αγαπάνε για λίγο? Νόμιζα πως η αγάπη είνια παντοτινή.. πως αν βάλεις κάποιον μες στην καρδιά σου είναι δύσκολο να τον βγάλεις" Χαμογελάς. Μάλλον δεν αγαπάνε όλοι έτσι. Αυτό ίσως είναι ένα απο τα πράγματα που σε έκαναν πάντα να διαφέρεις. Αγαπούσες πολύ. Έβαζες ανθρώπους μες στην καρδιά σου.
Αρχίζει μια γνώριμη μελωδία. Κλείνεις τα μάτια. Ενα τραγούδι, τόσες αναμνήσεις. Τόσες εικόνες. Θες να κλάψεις .Θές να φωνάξεις. Θες .. Θες... Δεν ξέρεις τι θές.
Απορείς. "Πόσο καιρό άραγε θα συνεχιστεί αυτο?" Για πρώτη φορά θες να γίνεις σαν όλους τους άλλους, Να μην σε νοιάζει τίποτα. Να μην σκέφτεσαι. Να χαζογελάς με χαζοπαρέες για χαζά θέματα. Αυτοί ίσως ξέρουν κάτι παραπάνω. Και ας μην βουλιάζουν κάθε τόσο στις σκέψεις τους , ας μην ακουν τραγούδια με τόσες αναμνήσεις, ας μην αγαπάνε μέσα απο την καρδιά τους. Σκουπίζεις τα δάκρυα σου. Σηκώνεσαι, μπαίνεις μέσα. Κοιτάς το ρολόι, έχουν περάσει μόνο πέντε λεπτά απο τότε που πήγες στο μπαλκόνι..και όλη σου η ζωή μπροστά απο τα μάτια σου σε εικόνες..
Ετικέτες Prose
Όταν δημοσιεύθηκε αυτό το ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ
ήταν
Τετάρτη 12 Απριλίου 2006 στις 2:11 π.μ..
Μπορείς και ΕΣΥ να μας πεις τη
γνώμη σου, αλλά αυτό δε σημαίνει πως αυτά που θα πεις θα τα λάβουμε και σοβαρά υπόψιν μας.
» Δημοσίευση σχολίου