<$BlogItemTitle$>
<$BlogItemBody$>
Ένα Σουκου και Μια Αφορμή
Αφορμή ήταν το ποστ του πρόβατου (έχω πει πως δεύτερη μεγάλη μου αδυναμία μετά τα γουρούνια είναι τα πρόβατα?).
Προβληματίστικα λοιπόν την δύσκολη τούτη ώρα.
Δουλεύω (πλέον και επίσημα) σε ένα γραφείο, στο οποίο,
αν υποθετικά οι εργάσιμες μέρες είναι καμία διακοσοπενηνταριά λέω εγώ τώρα χοντρικά, τουλάχιστον στις διακόσιες, δεν κάνουμε τίποτα, βαριόμαστε μέχρι αηδίας, και βαράμε μύγες (αλήθεια αυτό!)
Στις υπόλοιπες πενήντα τρέχουμε και δεν φτάνουμε, μπορεί να κλείνουμε δεκατετράωρα εδώ μέσα, να τρέχουμε σε βουνά και ραχούλες μαζί με τουρίστες επι ώρες (και μάλιστα τις περισσότερες φορές αυτές οι ώρες είναι καλοκαιρινές μεσημεριανές).
Ακόμα και η δουλειά που υπάρχει αυτες τις διακόσιες μέρες είναι δουλειά που την κάνεις μετά απο χίλιες σκέψεις. Είναι βαρετή και επειδή είναι βαρετή είναι κουραστική και μάλιστα βαρετά κουραστική.Δεν είναι δημιουργική. Είναι τα ίδια και τα ίδια κάθε τρείς και λίγο.
Χαρτιά για ΙΚΑ, ΙΚΑ, τιμολόγια, χαρτιά για ΔΕΗ, συμβόλαια, προσφορές, σχέδια, κατόψεις, κόντρα σχέδια και πάλι απο την αρχή.
Ακόμα και το κείμενο-παπαγαλία που λέμε πάντα στους πελάτες και που παλιότερα μου άρεσε, πλέον μου φαίνεται απίστευτα βαρετό...
Καθόμουν και σκεφτόμουν λοιπόν αυτά που είπε ο πρόβατος.. Πόσο ωραία θα ήταν να είχαμε πολύ δουλειά! Να δημιουργείς, να κάνεις κάτι.
Όχι τα ίδια, κάτι διαφορετικό απο τα συνηθισμένα.
Να νιώθεις πως 8 ώρες δημιουργείς, εκφράζεσαι, και όχι πως περιμένεις να πάρεις μόνο ένα μισθό.
Αυτό παλιότερα δεν με πείραζε.. Αλλά τώρα που τα μάτια μου είναι σπίτι και με περιμένουν, νιώθω πως χάνω 8 πολύτιμες ώρες απο την ζωή μου.
Θα μπορούσαμε να είμασταν αγκαλιά, να μαγειρεύαμε (και όχι να ζεσταίναμε) το φαγητό, να κάναμε σεκς, να πηγαίναμε για καφέ, για ψώνια, να κάναμε κάτι τέλοσπάντων.
Δεν είναι μόνο αυτές οι 8 ώρες. Είναι και που ξεκινάω μια ώρα νωρίτερα το πρωί να προλάβω το λεωφορείο, και φτάνω σπίτι μια ώρα αργότερα απ'ότι σχολάω.. Αμαρτία δεν είναι!?
Τόση ταλαιπωρία για ποιό λόγο?
Έχω παίξει εδώ στο γραφείο τόσο Shangai όσο δεν έχει παίξει κανείς..
Μεγάλο κόλλημα!
Αφού απο ένα σημείο και μετά κλείνω τα μάτια μου και βλέπω κινέζικα γράμματα...
... Όχι άλλο Shangai! Σταματήστε το Shangai! (βλέπε φωτο)
Εν τω μεταξύ, μπορεί να μην έχουμε αυτόν τον καιρό τόοοση δουλειά, αλλά όλο αυτό είναι ψυχοφθόρο. Το να μην κάνεις τίποτα, σε κουράζει εξίσου με το να κάνεις. Ζαβλακώνεις, χαζεύεις, γινεται ο εγκέφολός σου σούπα.. (άσε που εγώ άμα κάνω κάποια δουλειά που να μου αρέσει συνήθως δεν κουράζομαι καθόλου)
Πάω σπίτι, λεώ πως είμαι πτώμα, και εκείνος δεν με πιστεύει και μου έρχετε να του πετάξω το τασάκι κατακέφαλα..
Βρείτε μου κάτι να κάνω! Βαριέμαι!
Παρ'όλα αυτά τώρα καταλαβαίνω την έννοια της παρασκευής, και τον ενθουσιασμό που έχουν όλοι επειδή έρχεται το σαββατοκύριακο...
Τόσα χρόνια ρεμαλοφοιτήτρια, δε μπορούσα να το καταλάβω.. Όλες μου οι μέρες ήταν σαν σαββατόβραδο..
Τώρα πλέον (γύρισε ο τροχός) και μετράω τις μέρες ανάποδα.
Για πρώτη φορά χαίρομαι που είναι παρασκευή!
Θα μείνω σπίτι για δυο ολόκληρες μέρες! Θα τελειώσω τις αγγαροδουλειές της μετακόμισης, θα κοιμηθώ 12ωρα, θα χουζουρέψω όση ώρα θέλω, και θα είμαστε άπειρες ώρες αγκαλιά!
Σε δυο ώρες απο τώρα σχολάω, και αρχίζει το φημισμένο παρασκευοσαββατοκύριακο!
Η στιγμή που μια βδομάδα περιμέναμε!
Αν δεν βαριόμουν τόσο, παίζει και να μην έγραφα αυτές τις αρλούμπες..
Ετικέτες Ότι να'ναι
Όταν δημοσιεύθηκε αυτό το ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ
ήταν
Παρασκευή 10 Νοεμβρίου 2006 στις 3:22 μ.μ..
Μπορείς και ΕΣΥ να μας πεις τη
γνώμη σου, αλλά αυτό δε σημαίνει πως αυτά που θα πεις θα τα λάβουμε και σοβαρά υπόψιν μας.
» Δημοσίευση σχολίου