<$BlogItemTitle$>
<$BlogItemBody$>
Σκέφτομαι και γράφω.
Η παρέλαση στην πόλη μου.
Πήγαμε και φέτος στην παρέλαση. Στα Χανιά πάντα.
Συμμετείχε ο μικρός, το καμάρι της οικογένειας. Τετάρτη δημοτικού. Σημαντική στιγμή.
Η μάνα μου σε κατάσταση πανικού.
"Θα γίνουν επεισόδια, να χωριστούμε να μπορούμε να πάμε κοντά στο μικρό αν γίνει κάτι, μπλα μπλα μπλα"
Και ξέρετε πως είναι οι μανάδες όταν είναι σε κατάσταση πανικού....
Χωριστήκαμε λοιπόν, και εγώ πήρα το πόστο που ήταν κοντά κοντά στους επισήμους, σύμφωνα με το σχέδιο δράσης της μαμάς.
Παππούδες γύρω μου που άκουγαν τον εθνικό ύμνο και ένιωθαν υπερήφανοι.. Όταν περνούσαν τα εγγόνια δε, καμάρωναν, κοκκίνιζαν, φώναζαν, χειροκροτούσαν... Έβλεπα εγκεφαλικά να έρχονται, αλλά δεν ήρθαν!
Ήταν και ένας τυπάς δίπλα μου, αστειάτορας. Είπε πολλά έξυπνα. Όπως τότε που πέρασε ο ερυθρός σταυρός με μια κούκλα σε ένα φορείο, και άρχισε να φωνάζει: "¨Αυτή είναι η παιδεία?!"
Παραδίπλα ήταν οι εκπαιδευτικοί και οι φοιτητές, ακριβώς απέναντι από τους επισήμους, που φώναζαν τα δικά τους. Ακόμα πιο παραδίπλα, τα παιδιά τους που φώναζαν πιο δυνατά "Μαμά μαμά, άκου το μπαμπά που φωνάζει!"
Στην αρχή πέρασαν οι Κρητικοί. Πολλοί Κρητικοί. Πιο πολλοί από κάθε άλλη φορά.
Εν τω μεταξύ, κατέβασα πρόσφατα (για ποικίλους λόγους) το ντοκιμαντέρ ποιότητας "Ο Μανωλιός ο Μπήχτης". Δεν θέλετε να μάθετε τι εικόνες μου ήρθαν στο μυαλό. Ούτε αυτοί θέλουν.
Κρητικοί λοιπόν με μουστάκια, μαχαίρια, σαρίκια, κατσούνες και άλλα απαραίτητα αξεσουάρ. Φυσικά δεν έλειπε και το διχτυωτό καλσόν, αντικείμενο ξεκαρδίσματος τα τελευταία πολλά χρόνια.
Θα μου εξηγήσει ποτέ κανείς γιατί οι Κρητίκαροι φοράνε διχτυωτό καλσόν με ρόμβους? (Πονάνε τα παλικάρια ωρέ?)
Το μόνο που αξίζει κάθε χρόνο στην παρέλαση, είναι τα παιδάκια κάτω των δέκα ετών, που είναι ντυμένα κρητικάκια.
Δεν τα αναγκάζει κανένας καθηγητής και κανένα σχολείο να παρελάσουν. Μυρίζεις την αθωότητά τους, και βλέπεις την υπερηφάνεια τους απο χιλιόμετρα.
Περπατάνε με απίστευτο βήμα και έχουν πραγματικά το ύφος" "ΕΓΩ θα φυλάω την πατρίδα όταν μεγαλώσω".
Μετά πέρασαν τα δημοτικά με το δικό μας το καμάρι να καμαρώνεται πολύ καμαρωτά, όπως πολύ καμαρωτά καμαρώνονταν και άλλα καμάρια.
Δε μπορώ αυτο να το καταλάβω...
Να φωνάζει μια μάνα
"Να νανανανναα να! ο Γιωργάκης! Γιωργάαααααααααααααααααααακη! Γιωργάαααααααααααααααακη! Ο γιός μου! ο δικός μου ο γιός! κοίτα το κοίτα το"
και να χαιρετάει ο Γιωργάκης τη μαμά του, η μαμά του το γιωργάκη, ένας άλλος Γιωργάκης τη μαμά του πρώτου Γιωργάκη γιατί μπερδεύτηκε, κτλ.
Και εγώ τώρα να φαντάζομαι σκηνικό που είχε διαδραματιστεί λίγες ώρες πριν στο σπίτι του Γιωργάκη:
-Γιωργάκη πιες το γάλα σου
-Δε μ'αρέσει!
-Πιές το! Έχεις παρέλαση
-Δε θέλω να πάω, Θα είναι και ο Κωστάκης και έχουμε τσακωθεί!
-Πιές το! Έχουμε αργήσει! Δε θα βρώ θέση μπροστά μπροστά, δίπλα στους επισήμους!Δεν έφτιαχνα τόση ώρα το μαλλί για να μην πάμε!
- Δε θέλω να πάω, με στενεύουν και τα παπούτσια!
- Άκουσες βλαμμένο τι σου είπα?! Και θα το πιέις και θα πας, αλλιώς δεν έχει ούτε χαρτζηλίκι, ούτε σινεμά, ούτε θα ξανάρθει η Κατερινούλα στο σπίτι!
Αλλά την ώρα της παρέλασης, και ο Γιωργάκης και η μαμά του θα είναι υπερήφανοι ο ένας για τον άλλον.
Παρήλασαν λοιπόν τα σχολεία με τα κουτσούβελα και κάτι τύπισσες με κοντές φούστες και μαλλί κομμωτηρίου (τα κομμωτήρια κάνουν χρυσές δουλειές τέτοιες μέρες), μοίρασαν και κάτι εκπαιδευτικοί φυλλάδια, φώναξαν και κάτι συνθήματα, είχαμε και πολλούς αστυνομικούς (ξεχειλίζαμε απο ασφάλεια, ειδικά μπροστά στους επισήμους κατα έναν περίεργο λόγο), είχαμε και ετοιμοπόλεμες μανάδες.Δόξα το Θεό, δεν έλειπε τιποτα.
Πέρασαν απο μπροστά μας και τα στρατά, μόνο που εγώ δε τα είδα (γμτ&^$^$@) γιατί έψαχνα το καμάρι μας
Όλοι εκεί ήταν.
Και όλοι οι πολίτες βέβαια της πολιτισμένης πόλης μας.
Θέλετε να αναλύσω τις ενδυματολογικές τους προτιμήσεις? Δεν θέλετε...
Και μίνι και σούπερ μίνι και μαλλί αστα να πάνε και 25 κιλά μεικ απ, και μπότες και πέδιλα και χρυσαφικά οι μεγαλύτερες και το καλό ταγιέρ, και τζινάκια και απ'όλα.
Πάνω απ'όλα όμως υπερηφάνεια.Απο αυτό είχαν όλοι.
Ο καθένας για το δικό το βέβαια (άλλος για το καμάρι, άλλος για την πατρίδα, άλλη γιατί της πέτυχε το βάψιμο ή το χτένισμα), Αλλά υπερηφάνεια είχαν όλοι.
ΕΥτυχώς που υπάρχουν αυτές οι μέρες και υπενθυμίζουν σε κάποιους οτι υπάρχει και αυτό το συναίσθημα.
Καλό είναι να θυμόμαστε συναισθήματα. Έστω και με αυτόν τον τρόπο.Δε γαμείς..
Καλά ήταν... Εϊχε την πλάκα και σασπένς φέτος..
Καλύτερα θα ήταν βέβαια να μην με είχαν ξυπνήσει απο τις 9, και να με άφηναν να κοιμηθώ. Είπα εγώ ποτέ πως μου αρέσουν οι παρελάσεις?!..
Ετικέτες Ιστορίες απο τη ζωή βγαλμένες
Όταν δημοσιεύθηκε αυτό το ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ
ήταν
Σάββατο 28 Οκτωβρίου 2006 στις 7:21 μ.μ..
Μπορείς και ΕΣΥ να μας πεις τη
γνώμη σου, αλλά αυτό δε σημαίνει πως αυτά που θα πεις θα τα λάβουμε και σοβαρά υπόψιν μας.
kala prepei na perases stin parelasi!!!
anti gia tous kritikareous stin foto den mporouses na valeis kamia foto apo tis kopeles me ta mini!!!
ts tss
ahahhaha
Ε,αυτές ήταν λίγες.. Ενώ οι Κρητικοί ήταν μπόλικοι!
Άσε που αντί για τις κοπέλες με τα μίνι, τώρα που το σκέφτομαι, θα ήταν καλύτερο να βάλω μια φωτογραφία απο τα ελληνικά στρατά να παρελαύνουν!
» Δημοσίευση σχολίου