Dark Whispers

Πόθος

Πάνε χρόνια απο τότε. Πέντε περίπου.
Τότε δεν υπήρχαν blogs, και έτσι όταν δεν είχα κάτι καλύτερο να κάνω,περνούσα τις ώρες μου στο irc.
Χάζευα κουβέντες και συζητήσεις, μιλούσα με τους φίλους μου απο τα Χανιά που ήταν διασκορπισμένοι σε όλα τα μέρη της Ελλάδας λόγω σπουδών, έσπαγα πλάκα με κάτι τυπάκια που είχαν ψευδώνυμα του τύπου: antraklas17cm. Γενικά σκότωνα τον χρόνο μου.

Κάπου εκεί μέσα γνώρισα και τον Πόθο.
Μπορεί να μην θυμάμαι πως αρχίσαμε να συζητάμε, αλλά θυμάμαι σίγουρα πως δεν σταματούσαμε.
Μιλούσαμε ώρες, μέρες..
Για τα πάντα.

Μου έστελνε ζωγραφιές του, φωτογραφίες, και τραγούδια. Πολλά τραγούδια. Πολλά απο αυτά παραμένουν πολύ αγαπημένα ακόμα και σήμερα.

Κάπου εκεί αρχίσαμε να είμαστε οι Πόθοι. Έτσι αλληλοαποκαλούμασταν.
Οικειότητα.
Εκείνος στην Καβάλα, εγώ στα Χανιά.

Με αφορμή τα γενέθλιά του, ξεκινήσαμε να μιλάμε στο τηλέφωνο.
Να μιλάμε πολύ.
Για όλα.

Θυμάμαι κάποιες καλοκαιρινές βραδιές, που έπαιρνε τηλέφωνο απλά για να μου πει πως πέρασε την μέρα του.
Θυμάμαι όταν πρωτογνώρισε την κοπέλα του, που κάναμε μαζί "σύσκεψη" για τα μηνύματα που θα της έστελνε.

Με τον Χρήστο δεν γνωριστήκαμε ποτέ απο κοντά.
Όχι, δεν είναι "διαδικτυακός" μου φίλος.
Με ξέρει πολύ καλύτερα απο άλλους φίλους μου που έχουμε περάσει πολλές ώρες πίνοντας καφέδες.
Με έχει ακούσει να γελάω, να κλαίω. Μου έχει δώσει -αλλά και του έχω δώσει- πολλές συμβουλές. Έχουμε κάνει σοβαρές αλλά και ηλίθιες συζητήσεις. Έχουμε προβληματιστεί αλλά και χαζομαριστεί αγρίως.
Ξέρω πως πάντα θα είναι εδώ.
Δεν είναι στην άλλη άκρη μιας χώρας.
Είναι απλά μακριά μου για δέκα αριθμούς τηλεφώνου.

Η αφορμή για όλα αυτά?
Το blog του, και αυτό το ποστ.

Ετικέτες Ιστορίες απο τη ζωή βγαλμένες

Όταν δημοσιεύθηκε αυτό το ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ ήταν Τρίτη 20 Φεβρουαρίου 2007 στις 5:23 μ.μ.. Μπορείς και ΕΣΥ να μας πεις τη γνώμη σου, αλλά αυτό δε σημαίνει πως αυτά που θα πεις θα τα λάβουμε και σοβαρά υπόψιν μας.