<$BlogItemTitle$>
<$BlogItemBody$>
Μάσκες
Η πρώτη μου φορά ήταν σα κοκκινοσκουφίτσα.
Θα'μουν δε θα'μουν πέντε..
Η δεύτερη ήταν ένα μπλε φόρεμα με φρουφρου και γούνα, που ακόμα κανείς δεν ξέρει τι ακριβώς ήμουν ντυμένη. Ήταν ωραίο πάντως.
Έπειτα εμφανίστηκα και σαν νύφη (ω θεοί), και μετά κάτι Ισπανικό (Στην ηλικία των δέκα τίποτα δεν είναι πρόστυχο πέρα απο την λέξη βρακί και κώλος)
Στην έκτη δημοτικού είχα την καλύτερη στολή.Ελέφαντας.
Η πρώτη που είχα διαλέξει εγώ. Θυμάμαι, δεν χωρούσα να βγω απο τις πόρτες!Στολή που είχε εκτοπίσει όλες τις άλλες. Με την αξία της κιόλας.
Κάπως έτσι ήταν το παρελθόν μου σαν "μασκαράς".
Μετά τα σνόμπαρα. Μασκέ πάρτυ της προκοπής δεν γινόντουσαν στον μικρόκοσμό μου και έτσι προτιμούσα να απέχω.
Πέρασαν πολλά χρόνια για να ξαναμασκαρευτώ. Τρίτο έτος της σχολής ήταν.
Οι απόκριες όμως στο Ηράκλειο - εκεί που πέρασα τα ένδοξα φοιτητικά μου χρόνια- δεν περιορίζονται μόνο στο "τι ντύθηκες φέτος".
Απο την Τετάρτη, μην πω και για πιο νωρίς για τους πιο "οργανωμένους" όλοι τρέχουν στα καταστήματα με τις μάσκες, τις στολές και τους αποκριάτικους μπογιάδες.
Όλοι κουβαλάνε και μια ανάλογη σακούλα αυτές τις μέρες, έτσι ώστε την Τσικνοπέμπτη να είναι όλα έτοιμα.
Έτοιμα για να ξεχυθεί όλο το Ηράκλειο στους δρόμους.Να αυτοσαρκαστεί, να μιλήσει στους ομοστολίτες αγνώστους.Να γελάσει να παίξει να πιεί και να χορέψει μέχρι τελικής πτώσης!
Στο τρίτο έτος λοιπόν, η Τσικνοπέμπτη μας είχε βρει με αρκετό κέφι και όρεξη, και με λίγα λεφτά.Κλασσικά.
Η παρέα ήταν μεγάλη, η συνεννόηση δύσκολη.Έτσι μετά το μάθημα, αποφασίσαμε η Σέβα η Ελένη εγώ και ο Zάμπουρας να ξεχυθούμε στους δρόμους με στόχο να βρούμε την καλύτερη μάσκα της τελευταίας στιγμής.
Θυμάμαι κάτι επικές σκηνές μέσα στο αυτοκίνητο και στο καρφούρ. Να δοκιμάζουμε τα πάντα, να παίζουμε με τα κομφετί, να γκαρίζουμε και να πειράζουμε τον κόσμο. Επίσης θυμάμαι και το ατελείωτο ανέκδοτο "πάει ο νηρ"¨που το έλεγε ο Ζάμπουρας όταν είχε δει κάτι στερεοφωνικά pioneer!!
Αγοράσαμε μασκούλες αμφιβόλου προσωπικότητας(ότι είχε μείνει) και βρήκαμε και παλιά ρούχα για να μην μας αναγνωρίσει ο κόσμος.
"Ραντεβού στην πλατεία Ελευθερίας" είχαμε πει, και κατα τις 8 περιμέναμε εκεί εγώ με την Σέβα, τον Γιώργο και τον Σπύρο...
Και ήρθαν. Στις δέκα. Ο ένας ντυμένος μωρό, και ο άλλος παππάς!
Μετά ήρθαν και οι σκηνές απείρου κάλλους, με τον Κάκκαρη να σταματάει τα αυτοκίνητα για να τους δώσει την ευλογία του, τα πειράγματα μεταξύ μας και με τους υπόλοιπους άγνωστους που οι περισσότεροι προσπαθούσαν να πάρουν ένα απο τα εικοσάευρα του Κάκκαρη που είχε κολλημένα στη στολή νομίζοντας πως είναι αληθινά.
Μετά , κλαμπάκι. Φυσικά και έγινε το έλα να δεις. Μπουγέλα με τον ζάμπουρα και την παρέα του. Να πετάμε απο παγάκια μέχρι φιστίκια μεταξύ μας, να χορεύουμε απο το "τα παπάκια στη σειρά" μέχρι κοκκίνου.
Χορός! πολύς! και γέλια. Πολλά γέλια. Και παλιμπαιδισμός. Γιατί είχαμε γίνει όλοι παιδιά για άλλη μια φορά στο Ηράκλειο. Και όλοι από μέσα μας παίρναμε όρκους οτι δεν θα επιτρέψουμε ποτέ στους εαυτούς μας να γίνουμε μεγάλοι. Αλλά μερικοί απο μας γίναμε.Παρόλο που τελικά το να είσαι πότε πότε παιδί σε κάνει να ξεσπάς και να ξεδίνεις. Γιατί δεν ξέρω αν το ξέρετε, αλλά τα παιδιά έχουν καλύτερους τρόπους να ξεδίνουν απ'ότι οι μεγάλοι.
Την επόμενη χρονιά είχαμε οργανωθεί.
Την τελευταία στιγμή -κυριολεκτικά- πάλι, αλλά καταφέραμε να οργανωθούμε.
Τέσσερις είμασταν αυτή τη φορά. Τα δύο γνωστά αγόρια εγώ και η Αννούλα οπου μόλις μας είχε έρθει στο Ηράκλειο.
Μετά απο μεγάλη αναζήτηση στολών αυτή τη φορά, καταφέραμε και βρήκαμε τέσσερις στολές μεξικανών!
Αγοράσαμε παιδικές κιθάρες ντέφια και μαράκες και ξεχυθήκαμε στους δρόμους φωνάζοντας "τεκίλα", "Βαλένθια", και άλλα τέτοια ισπανικά που ξέραμε γιατί είμαστε όλοι πολύ γλωσσομαθείς!
Το γέλιο ήταν όταν βρίσκαμε και άλλους "συντοπίτες μας", οπου χαιρετιόμασταν.
Το τραγικό ήταν το μουστάκι που μου ξεκολλούσε όλη την ώρα, και ο αέρας που μας σήκωνε τις στολές!
Μετά? Πάλι χορός και ποτό και ξεφάντωμα και αξέχαστες στιγμές και εικόνες.
Για τον Γιώργο και το Σπύρο θα σας μιλήσω άλλη φορά. Δε γίνεται να είσαι με αυτούς και να μην βγάλεις απο μέσα σου την κρυμμένη παιδικότητα και την εφηβεία σου.
Είμαι πολύ τυχερή που τα έζησα αυτά και που τα γνώρισα αυτά τα παιδιά.
Με τίποτα δε μετανιώνω που εκείνες τις Τσικνοπέμπτες δεν είχα μείνει σπίτι για να διαβάσω επειδή ήταν περιοδος εξεταστικής όπως έκαναν άλλοι.
Τέλοσπαντων.
Φέτος?
Φέτος τίποτα.
Κάποιοι απο μας μεγάλωσαν...
Άσχημη μάλλον διαλέξαμε εποχή. Μάσκες βλέπετε,πουλάνε στο παζάρι.
Μιλτιάδης Πασχαλίδης - Μάσκες
(ένα απο τα 16 πειραγμένα τραγούδια του Βαγγέλη Γερμανού)
Μιλτιάδης Πασχαλίδης - Μάσκες
(ένα απο τα 16 πειραγμένα τραγούδια του Βαγγέλη Γερμανού)
ΥΓ: Η πρώτη εικόνα ειναι η μοναδική δική μου που πρόκειται να δείτε στο μπλογκ. Απολαύστε την :P
Ετικέτες Ιστορίες απο τη ζωή βγαλμένες
Όταν δημοσιεύθηκε αυτό το ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ
ήταν
Πέμπτη 8 Φεβρουαρίου 2007 στις 5:59 μ.μ..
Μπορείς και ΕΣΥ να μας πεις τη
γνώμη σου, αλλά αυτό δε σημαίνει πως αυτά που θα πεις θα τα λάβουμε και σοβαρά υπόψιν μας.
Mασκαραδες μου!!!
Τώρα αν σου πω, πως βλέποντας την φώτο αμέσως κατάλαβα τριά πράγματα:
1)Είναι δική σου
2)Είναι η πρώτη φώτο σου που βάζεις
3)Δεν νομίζω να ξαναβάλεις άλλη...
Χεχε... Α! ΚΑΙ ΜΙΑ ΕΡΩΤΗΣΗ!?!?! ΠΩΣ ΕΦΤΙΑΞΕΣ ΑΥΤΟ ΤΟ LAYOUT?!?!? ΖΗΛΕΥΩ!!! (όχι δεν ξέχασα το Caps πατημένο)
Bebis
lol
μπα, και στο profile μου έχει άλλη μια φωτογραφία μου..
Δεν παίρνω όρκο πως δεν πρόκειται να ξαναβάλω άλλη...
Ποτέ δεν ξες..
ΔΕ ΣΟΥ ΛΕΩ ΔΕ ΣΟΥ ΛΕΩ!
Ναι... Και εγώ θα βγάλω μία από το νύχι στο μικρό δάκτυλο του αριστερού μου ποδιού (Προσοχή! Όχι δεξιού!) και θα πω να μία φώτο μου... Δεν θα μπορείτε τέλεια να με αναγνωρίσετε...? Δηλαδή εγώ σου λέω και Αθήνα να έρθεις και να με έβλέπες σε κάποιο δρόμο αν είχες δει μία τέτοια φώτο μου θα με καταλάβαινες σίγουρα... ΑΧΑΧΑ!
Α, και πες μου!!! Έλα... Εδώ για να φτιάξω λίγο πιο ανθρώπινα το δικό μου ένα ολόκληρο βράδυ κάθόμουν... Έμαθα αυτοσχέδια html να ούμε (<-που λεει και ένας μαθηματικός μας)...
Άντε πάλι τα ίδια. Γεώργιε, μαζέψου κι άσε την δικιά μου ήσυχη, πριν σε μαζέψει κανένα σκουπιδιάρικο από τον κάδο, όπου συμπτωματικά θα έχεις βρεθεί, μέσα σε μια μαύρη σακούλα, τεμαχισμένος σε ακριβώς 316 κομμάτια κρέατος, που θυμίζουν τηγανιά πριν το τηγάνισμα, δίχως το λεμόνι, και τα λοιπά, και τα λοιπά...
Εγώ το σχεδίασα το template. Ή μάλλον, εγώ το επεξεργάστηκα ώστε να γίνει έτσι. Και όχι, δε θα σου κάνω κι εσένα ένα, ΖΗΛΙΑ, ΖΗΛΙΑ.
Τα κεφάλια μέσα,
-Τα Μάτια της.
Καλά, ξεράθηκα στο γέλιο, ε... Καλά ντε μην βαράς... Για την ζήλια όντως αλλά τεσπα..Πάντως συγχαρητήρια! Είναι πολύ καλό! Τα 316 ως προς τι???
lol
Έλα μου ντε... Αυτή την απορία έχω και εγώ..
» Δημοσίευση σχολίου