<$BlogItemTitle$>
<$BlogItemBody$>
Ζωή
Η Ζωή γεννήθηκε σε κάποιο ορεινό χωριό των Χανίων. Χθες έκλεισε τα σαράντα της χρόνια.
από μικρή της άρεσε να ζωγραφίζει.
Κάθε μέρα, αφού τελείωνε τις αγροτικές δουλειές και τις δουλειές του σπιτιού πήγαινε πάνω στον λόφο με τις νερομπογιές της, και ζωγράφιζε πάνω σε υπόλευκες κόλλες από τετράδια και βιβλία.
Έβαζε πολλά χρώματα. Όσα περισσότερα μπορούσε.
Τα βράδια στα όνειρά της, ονειρευόταν πως ζούσε μέσα στις ζωγραφιές της.
Σε εκείνο το κίτρινο σπιτάκι με τα πολύχρωμα κεραμίδια και τις ροζ κουρτίνες.
Ονειρευόταν πως ήταν ξαπλωμένη κάτω από ένα τεράστιο δέντρο.
Αυτή και ο ψηλός άντρας με το άσπρο παντελόνι και το κόκκινο μούσι.
Η Ζωή ήταν ερωτευμένη. Με εκείνον. Τον άντρα των ζωγραφιών της και των ονείρων της.
Την ζωή την παντρέψανε στα 17 της. Ο άντρας της δεν είχε καμία σχέση με τον άντρα των ονείρων της. Κοντός, ξυρισμένος, φορούσε πάντα μαύρα, και είχε και από εκείνες τις χρυσές καδένες στο λαιμό.
Δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. Δεν είχε επιλογές. Το να παντρευτεί ήταν η μόνη διέξοδός της για να φύγει από το σπίτι. Παλιά κρητική νοοτροπία γαρ..
Τα είχε σχεδιάσει μέσα στο μυαλό της όλα. Θα έμενε παντρεμένη για τρία-τέσσερα χρόνια, θα μάζευε χρήματα, και μετά θα πήγαινε στην Αθήνα. Σε μια σχολή Καλών Τεχνών. Έτσι θα έκανε καλύτερες ζωγραφιές και καλύτερα όνειρα.
Η Ζωή χθες έκλεισε 23 χρόνια γάμου.
Δεν ματαίωσε ποτέ το σχέδιό της. Απλά το ανέβαλε. Περίμενε να μεγαλώσουν τα παιδιά..
"Όταν θα μεγαλώσουν θα με καταλάβουν" έλεγε.
Είχε ήδη τέσσερα παιδιά. Το μικρότερο ήταν πέντε. Περίμενε να μεγαλώσει για να καταλάβει.
Κάθε απόγευμα, αφού τελείωνε τις δουλειές του σπιτιού, πήγαινε εκεί, στον λόφο και Ζωγράφιζε.
Σε καμβάδες και ακουαρέλες πλέον.
Ζωγράφιζε ωκεανούς και νησιά. Καλοκαιρινά ηλιοβασιλέματα.
Ζωγράφιζε και πόλεις με πολυκατοικίες. Ζωγράφιζε και την Αθήνα που και που.
Πάντα υπήρχε και ένα μέρος για εκείνον τον άντρα μες στις ζωγραφιές της.
Κάθε βράδυ τρύπωνε και σε ένα διαφορετικό μέρος. Ονειρευόταν το αύριο και ήλπιζε..
Ήλπιζε πως θα φύγει..
Ήλπιζε πως θα τον συναντήσει κάποτε..
Η Ζωή χθες έκλεισε τα σαράντα της χρόνια.
Η Ζωή χθες ζωγράφισε στον τελευταίο της πίνακα ένα σπίτι με μαύρους τοίχους και με γκρίζα κεραμίδια πάνω σε έναν λόφο.
Η Ζωή χθες είδε την ζωή της να κατρακυλάει από εκείνον τον λόφο. Να πέφτει από τον γκρεμό και να χτυπιέται στα βράχια. Κάποια στιγμή την είδε να πιάνεται από ένα κλαδί, αλλά να μην αντέχει στο βάρος και στο τέλος να πέφτει και να σκοτώνεται.
Η Ζωή χθες σκότωσε τα όνειρά της και την ζωή της.
Έκαψε εκεί πάνω στον λόφο τις ζωγραφιές της.Μάζεψε τις στάχτες και τις σκόρπισε με δύναμη στον αέρα.
Έκαψε τα όνειρά της.
Συνειδητοποίησε πως για πάντα θα έμενε εκεί και θα έδινε όλο της το είναι στους άλλους. Για πάντα. Χωρίς εκείνη να πάρει τίποτα. Ποτέ.
Γύρισε στο σπίτι της αργά το βράδυ. Το βλέμμα της ήταν ψύχραιμο, αλλά το πρόσωπό της μύριζε θάνατο.
Για πρώτη φορά δεν είδε όνειρα. Ένα μαύρο σκοτάδι μόνο. Για πρώτη φορά...
Η Ζωή στα σαρανταπέντε της, σε πέντε χρόνια από χθες ακριβώς, θα πεθάνει από αυτοκινητιστικό.
Όλοι στην κηδεία της θα λένε πόσο καλή νοικοκυρά, μάνα, σύζυγος, γειτόνισσα ήταν.
Κανείς δεν θα πει τίποτα για τις ζωγραφιές της.
Κανείς δεν θα μάθει ποτέ για εκείνες.
Οι ζωγραφιές ήταν η ίδια η Ζωή και δεν άφησε ποτέ κανέναν να τις δει και να μάθει την ζωή της μέσα από αυτές.
Περίμενε να τις δείξει μόνο σε έναν. Σε Εκείνον. Τον ψηλό άντρα με το κόκκινο μούσι και το άσπρο παντελόνι.
Την ώρα της κηδείας η Ζωή θα είναι πάνω στον λόφο. Θα κρατάει όλες τις ζωγραφιές της, και θα είναι αγκαλιά με εκείνον. Ευτυχισμένη. Γεμάτη ζωή.
Η ιστορία αυτή δεν είναι αληθινή. Ποτέ όμως δε μπορεί κανείς να είναι και πραγματικά σίγουρος γιαυτό.
Για τον ίνδικτο και το παιχνίδι των πέντε λέξεων.
Με τις λέξεις υπόνομος, χνουδομπαλάκι, παπάς, αντιφέγγισμα και ελέφαντας (μπουαχαχα)
καλούνται να συνεχίσουν αυτό το παιχνίδι ο Sino, o Avatar, o Sir Bloodthrone, o Αριστοτέλης και ο Ζαο. Όλα τα παλικάρια δηλαδή απο το Sin and Denial.
Καλά να πάθετε.
Ετικέτες Prose
Όταν δημοσιεύθηκε αυτό το ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ
ήταν
Τετάρτη 14 Μαρτίου 2007 στις 3:51 μ.μ..
Μπορείς και ΕΣΥ να μας πεις τη
γνώμη σου, αλλά αυτό δε σημαίνει πως αυτά που θα πεις θα τα λάβουμε και σοβαρά υπόψιν μας.
Με τις πέντε λέξεις που διάλεξα από την Πρέβεζα του Καρυωτάκη σας έβαλα σε μια απαισιόδοξη διάθεση. Ας είναι…
Εξαιρετικό το κομμάτι σου.
Σ’ ευχαριστώ Georgia.
Πολύ ωραίο κείμενο...
Ψυχοπλακώθηκα! Θα το ξεπεράσω όμως!
Μου φαίνεται η επίσκεψη στο Ηράκλειο σου έδωσε πολύ έπνευση:)
πόσο, μα πόσο, fake μπορεί να είναι ένα κείμενο!
πριν λίγο είδα το 23. Οπότε δεν είμαι για τίποτα σίγουρος. Μπορεί να το έγραψα και εγώ αυτό το κείμενο..
Ανώνυμε, δεν γράφεις εσύ ένα κείμενο, μια που μπορείς να το κάνεις καλύτερα και πιό... real, να δούμε τι ρόλο βαράς;
Ή μήπως είσαι (μόνο) κριτικός και σου πέφτει βαριά η πένα;
-Sino.
να πάρει με πρόλαβες.. Τέσπα παίζει παράλληλα και άλλο παιχνιδάκι και έχετε πρόσκληση..
idictos Ε λογικό δεν είναι?! Θάνατος στις κάργιες?! Για όνομα του Θεού .. χάθηκε ο κόσμος να βάλεις και εσύ κανένα χνουδομπαλάκι?! :P
Ευχαριστώ :)
Αλλού Φαν Μαρξ Ευχαριστώ :) Καλωσόρισες!
Pakou Ε δεν είναι και τόσο ψυχοπλακωτικό.. έχω γράψει και πολύ χειρότερα.. Εδώ την ελπίδα είχα σκοτώσει κάποτε..
Μπα, η επίσκεψη στο Ηράκλειο δεν μου έδωσε έμπνευση αλλα με έκανε να χρωστάω δυο κείμενα στο μπλογκ που πρέπει να τα ανεβάσω... Γενικότερα αν δείτε να πουλάνε πουθενά έμπνευση αυτόν τον καιρό, πείτε μου να πάω να αγοράσω..
Anonymous Όσο fake μπορεί να είναι και ένα ανώνυμο σχόλιο..
Sino Μάααατιααα μουου! χέστηκε η φοράδα στο αλώνι που λέμε.. (:*****)
κατουρημένη ποδιά 1 & 2 Μπορεί να το έγραψες και εσύ?! μήπως εσύ είσαι εγώ?! ή μήπως είσαι μες στο μυαλό μου (πλάκα κάνω:P ) Τι εστί 23?
Και άλλο παιχνιδάκι?!πφ.. Απελπισία είστε.. :P
Ε-ξαι-ρε-τι-κο!!!!!!!!!!!!!
Ευχαριστώ πολύ Χνούδι.. Έχει σημασία που γράφεις εσύ κάτι τέτοιο..
το 23 είναι μια ταινία όπου ο πρωταγωνιστής διαβάζοντας ένα βιβλίο, βλέπει πράματα που έχει κάνει και τρεεεεελεεεενεεται..
μπορεί να μην είμαι στο μυαλό σου, ούτε και εσύ στο δικό μου, αλλά να είμαστε και οι 2 στο μυαλό κάποιου άλλου, του Τζον Μάλκοβιτσ παραδείγματος χάριν..
από τη Ζωή στο Θάνατο είναι ένα μονοπάτι τελικά..
Καλή ακούγεται!
Κάτι τέτοιες "ψυχοπαθής" ταινίες μου αρέσουν πολύ :Ρ
Ναι μονοπάτι είναι..
Και σύντομο μάλιστα...
» Δημοσίευση σχολίου