<$BlogItemTitle$>
<$BlogItemBody$>
Εγώ κι εσύ μαζί
.
.
.
Μια εφηβεία επιεικής, που βρήκε -κάπως πιο αργά- τρόπο να εκφραστεί έτσι όπως θα έπρεπε. Αυτή θα ήταν η απάντηση σε μια πιθανή ερώτηση "Γιατί έκανες παρέα με τον Γιώργο και τον Σπύρο?"
Πολλές αναμνήσεις , πολλά συναισθήματα, πολλές ιστορίες.. Όλα πολλά!
Η πρώτη μας συνάντηση έγινε πριν απο τέσσερα χρόνια περίπου. Φαινομενικά δεν είχαμε πολλά κοινά πέρα του οτι και οι τρεις ήμασταν ρεμαλοφοιτητές με ανυπολόγιστο αριθμό χρωστούμενων μαθημάτων (ο οποίος παραμένει σχεδόν ίδιος μέχρι και σήμερα).
Γνωριστήκαμε τυχαία, αλλά κανείς μας δεν ήξερε τι πρόκειται να ακολουθήσει...
Τι να πρωτοθυμηθώ? Είναι τόσα πολλά...
Το τάβλι που παίζαμε σπίτι μου από τις δέκα το βράδυ μέχρι τις δέκα το πρωί.. Μέχρι δηλαδή να έρθει ο σπιτονοικοκύρης να μας ενημερώσει για την παρατήρηση που έκανανοι απο πάνω, πως παίζουμε τάβλι όλο το βράδυ και ακούγονται δυνατά τα ζάρια!
Τις τελειωμένες ταινίες, τις βραδιές στο Κούλε που πειράζαμε τους περαστικούς και λέγαμε "τρομακτικές" ιστορίες, τα βράδια με τις κρασοκατανύξεις στα ρεμπετάδικα, το βίντεο που έδειχνε εκείνους τυλιγμένους μόνο με μια πετσέτα να πηγαίνουν στο βίντεο κλαμπ για ταινία και τις γιαγιάδες σοκαρισμένες στο δρόμο.
Τις διακοσμητικές τους ανησυχίες μέσα στο σπίτι μου, όπου επέβαλαν πως η θέση του καναπέ μου είναι έξω απο το σπίτι, στην σκάλα! Τους χορούς μας και την ακριβή αναπαράσταση όλων των στίχων των τραγουδιών μέσα στα κλαμπ!
Τον Σπύρο, που στην αυλή της σχολής μου πετούσε κομμένα χαρτάκια απο αφίσες ένα ολόκληρο μεσημεροαπόγευμα προσπαθώντας να στοχεύσει το ντεκολτέ μου. Την βραδιά εκείνη που είχαμε ξυλιάσει απο την βροχή και το κρύο πάνω στο μηχανάκι του, το μεσημέρι εκείνο που δοκίμαζε τα καινούρια μου ρούχα (!) και ιδιαίτερα την φούστα μου, που ομολογουμένως του πήγαινε πάρα πολύ! Το μήνυμα που μου έστειλε στην πρώτη μου εκπομπή: "Μη σταματάς να μιλάς, ναι, ναι,ναι συνέχισε!"
Τον Σπύρο που ενίοτε μιλούσε και σοβαρά. Που η φωνή του και το βλέμμα του βάραιναν και προσπαθούσαμε μαζί να λύσουμε τα γκομενικά, τα οικογενειακά, τα της σχολής.. όλα τα φλέγοντα θέματα!
Ο Γιώργος φυσικά δεν πήγαινε πίσω.. Κάθε άλλο μάλιστα.
Με είχε βάλει να κάνω κολάζ με φωτογραφίες τις κοπέλας του. Με είχε κλειδώσει μέσα στο σπίτι μου. Με είχε βάλει αντιμέτωπη με ατάκες του τύπου "Πωωω μιλάμε ξυρίστηκα (δε σας λέω που) και ανυπομονώ να πάω σπίτι για μια μαλακία!".
Είχε βάλει όλες τις σνομπ "φίλες" μου στην θέση που εγώ πάλευα πολλά χρόνια για να τις βάλω. Είχε καταφέρει να κάνει με την πιο ντροπαλή φίλη μου αναπαράσταση των διαλόγων μιας τσόντας. Είχε καταφέρει να με κάνει ρεζίλι σε αρκετούς και αρκετές.
Ήταν ωραία.
Με τον Γιώργο μας έπιανε το σοβαρό μας κατα την αυγή συνήθως, μετά απο ολονυχτίες.
Εκεί μπορούσαμε να αναλύσουμε τα πάντα.
Απο το αν υπάρχει πραγματική ευτυχία μέχρι το τεράστιο κεφάλαιο της εκάστοτε κοπέλας του.
Δεν ξέρω πως και γιατί αλλά κάθε κοπέλα του ήταν τεράστιο κεφάλαιο, και τεράστιο κεφάλαιο σημαίνει πάνω απο οκτώ ώρες εξαιρετικά λεπτομερής ανάλυση της ιστορίας..
"και πήγαμε σινεμά, κανονίσαμε για 6 άτομα ήρθαν οι πέντε καθόμασταν τέταρτη σειρά απο το τέλος, εκείνη δεξιά μου ο Σπύρος αριστερά..."
Και αυτό ήταν ωραίο. Τότε που το βίωνα βέβαια το μόνο που σκεφτόμουν ήταν το χαρακίρι και τα ναρκωτικά.
Όμορφα ήταν και τότε που με πήγε στο μέρος με τα "Μ". Που μέιναμε εκεί για να δούμε το ξημέρωμα και στο τέλος καταλήξαμε να έχουμε πλαντάξει στο κλάμα και οι δύο.
Μου έχει υποσχεθεί πως θα με ξαναπάει. Δε το ξεχνάω.
Με τον Γιώργο και τον Σπύρο καταφέραμε να τσατίσουμε τον Αλκίνοο.
Ενώ έλεγε να κάνουμε ησυχία, και μετά απο ένα πεντάλεπτο απόλυτου σκασμού των πάντων, ο Γιώργος που ήταν μπροστά μπροστά άρχισε να φωνάζει "Ε πες το επιτέλους το τραγούδι"!
Καταφέραμε να κάνουμε τον Μαχαιρίτσα να νιώσει αμήχανα που όταν προσπαθούσε να φορέσει την κιθάρα του και δεν χωρούσε μέσα στο λουρί εμείς αρχίσαμε να τον χειροκροτάμε και να γελάμε δυνατά.
Καταφέραμε να γίνουμε ρεζίλι στον Μαχαιρίτσα όταν πήγαμε για ηθική συμπαράσταση στον Γιώργο, που ήθελε να τον βάλει να κάνει αφιέρωση στην κοπέλα του....
Και τόσα άλλα ακόμη....
Με τα παιδιά έγινα και εγώ παιδί. Έκανα όλες τις τρέλες που κάνει κάποιος στην εφηβεία του. Έζησα πραγματικά εκπληκτικά φοιτητικά χρόνια..
Δε μπορώ να τους φανταστώ σοβαρούς οικογενειάρχες...
Τους φαντάζομαι στα εβδομήντα τους να πηγαίνουν σε μοδάτες καφετέριες, ο ένας να πίνει ελληνικό καφέ, ο άλλος γαλικό, και κάθε φορά που περνάει κάποιο κοριτσάκι των δεκαοχτώ να σκουντιούνται και να την κοιτάζουν πονηρά.
Τους φαντάζομαι σαν κανονικούς πορνόγερους!
Τους φαντάζομαι σαν αιώνιους έφηβους!
Μακάρι και εγώ να μπορούσα να ήμουν έτσι..
Σας ευχαριστώ ρε, για όλα!
Πέρνετε και κανένα τηλέφωνο ρεμάλια!
.
.
Μια εφηβεία επιεικής, που βρήκε -κάπως πιο αργά- τρόπο να εκφραστεί έτσι όπως θα έπρεπε. Αυτή θα ήταν η απάντηση σε μια πιθανή ερώτηση "Γιατί έκανες παρέα με τον Γιώργο και τον Σπύρο?"
Πολλές αναμνήσεις , πολλά συναισθήματα, πολλές ιστορίες.. Όλα πολλά!
Ναι, πάλι θα διαβάσετε στο ίντερνετ τις μαλακίες που κάνατε! (Μέγιστη ατάκα Γιώργου που την ξεστόμισε μετά που διάβασε το μπλογκ μου!)
Η πρώτη μας συνάντηση έγινε πριν απο τέσσερα χρόνια περίπου. Φαινομενικά δεν είχαμε πολλά κοινά πέρα του οτι και οι τρεις ήμασταν ρεμαλοφοιτητές με ανυπολόγιστο αριθμό χρωστούμενων μαθημάτων (ο οποίος παραμένει σχεδόν ίδιος μέχρι και σήμερα).Γνωριστήκαμε τυχαία, αλλά κανείς μας δεν ήξερε τι πρόκειται να ακολουθήσει...
Τι να πρωτοθυμηθώ? Είναι τόσα πολλά... Το τάβλι που παίζαμε σπίτι μου από τις δέκα το βράδυ μέχρι τις δέκα το πρωί.. Μέχρι δηλαδή να έρθει ο σπιτονοικοκύρης να μας ενημερώσει για την παρατήρηση που έκανανοι απο πάνω, πως παίζουμε τάβλι όλο το βράδυ και ακούγονται δυνατά τα ζάρια!
Τις τελειωμένες ταινίες, τις βραδιές στο Κούλε που πειράζαμε τους περαστικούς και λέγαμε "τρομακτικές" ιστορίες, τα βράδια με τις κρασοκατανύξεις στα ρεμπετάδικα, το βίντεο που έδειχνε εκείνους τυλιγμένους μόνο με μια πετσέτα να πηγαίνουν στο βίντεο κλαμπ για ταινία και τις γιαγιάδες σοκαρισμένες στο δρόμο.
Τις διακοσμητικές τους ανησυχίες μέσα στο σπίτι μου, όπου επέβαλαν πως η θέση του καναπέ μου είναι έξω απο το σπίτι, στην σκάλα! Τους χορούς μας και την ακριβή αναπαράσταση όλων των στίχων των τραγουδιών μέσα στα κλαμπ!
Τον Σπύρο, που στην αυλή της σχολής μου πετούσε κομμένα χαρτάκια απο αφίσες ένα ολόκληρο μεσημεροαπόγευμα προσπαθώντας να στοχεύσει το ντεκολτέ μου. Την βραδιά εκείνη που είχαμε ξυλιάσει απο την βροχή και το κρύο πάνω στο μηχανάκι του, το μεσημέρι εκείνο που δοκίμαζε τα καινούρια μου ρούχα (!) και ιδιαίτερα την φούστα μου, που ομολογουμένως του πήγαινε πάρα πολύ! Το μήνυμα που μου έστειλε στην πρώτη μου εκπομπή: "Μη σταματάς να μιλάς, ναι, ναι,ναι συνέχισε!"
Τον Σπύρο που ενίοτε μιλούσε και σοβαρά. Που η φωνή του και το βλέμμα του βάραιναν και προσπαθούσαμε μαζί να λύσουμε τα γκομενικά, τα οικογενειακά, τα της σχολής.. όλα τα φλέγοντα θέματα!
Ο Γιώργος φυσικά δεν πήγαινε πίσω.. Κάθε άλλο μάλιστα. Με είχε βάλει να κάνω κολάζ με φωτογραφίες τις κοπέλας του. Με είχε κλειδώσει μέσα στο σπίτι μου. Με είχε βάλει αντιμέτωπη με ατάκες του τύπου "Πωωω μιλάμε ξυρίστηκα (δε σας λέω που) και ανυπομονώ να πάω σπίτι για μια μαλακία!".
Είχε βάλει όλες τις σνομπ "φίλες" μου στην θέση που εγώ πάλευα πολλά χρόνια για να τις βάλω. Είχε καταφέρει να κάνει με την πιο ντροπαλή φίλη μου αναπαράσταση των διαλόγων μιας τσόντας. Είχε καταφέρει να με κάνει ρεζίλι σε αρκετούς και αρκετές.
Ήταν ωραία.
Με τον Γιώργο μας έπιανε το σοβαρό μας κατα την αυγή συνήθως, μετά απο ολονυχτίες.
Εκεί μπορούσαμε να αναλύσουμε τα πάντα.
Απο το αν υπάρχει πραγματική ευτυχία μέχρι το τεράστιο κεφάλαιο της εκάστοτε κοπέλας του.
Δεν ξέρω πως και γιατί αλλά κάθε κοπέλα του ήταν τεράστιο κεφάλαιο, και τεράστιο κεφάλαιο σημαίνει πάνω απο οκτώ ώρες εξαιρετικά λεπτομερής ανάλυση της ιστορίας..
"και πήγαμε σινεμά, κανονίσαμε για 6 άτομα ήρθαν οι πέντε καθόμασταν τέταρτη σειρά απο το τέλος, εκείνη δεξιά μου ο Σπύρος αριστερά..."
Και αυτό ήταν ωραίο. Τότε που το βίωνα βέβαια το μόνο που σκεφτόμουν ήταν το χαρακίρι και τα ναρκωτικά.
Όμορφα ήταν και τότε που με πήγε στο μέρος με τα "Μ". Που μέιναμε εκεί για να δούμε το ξημέρωμα και στο τέλος καταλήξαμε να έχουμε πλαντάξει στο κλάμα και οι δύο.
Μου έχει υποσχεθεί πως θα με ξαναπάει. Δε το ξεχνάω.
Με τον Γιώργο και τον Σπύρο καταφέραμε να τσατίσουμε τον Αλκίνοο.
Ενώ έλεγε να κάνουμε ησυχία, και μετά απο ένα πεντάλεπτο απόλυτου σκασμού των πάντων, ο Γιώργος που ήταν μπροστά μπροστά άρχισε να φωνάζει "Ε πες το επιτέλους το τραγούδι"!
Καταφέραμε να κάνουμε τον Μαχαιρίτσα να νιώσει αμήχανα που όταν προσπαθούσε να φορέσει την κιθάρα του και δεν χωρούσε μέσα στο λουρί εμείς αρχίσαμε να τον χειροκροτάμε και να γελάμε δυνατά.
Καταφέραμε να γίνουμε ρεζίλι στον Μαχαιρίτσα όταν πήγαμε για ηθική συμπαράσταση στον Γιώργο, που ήθελε να τον βάλει να κάνει αφιέρωση στην κοπέλα του....
Και τόσα άλλα ακόμη....
Με τα παιδιά έγινα και εγώ παιδί. Έκανα όλες τις τρέλες που κάνει κάποιος στην εφηβεία του. Έζησα πραγματικά εκπληκτικά φοιτητικά χρόνια..
Δε μπορώ να τους φανταστώ σοβαρούς οικογενειάρχες...
Τους φαντάζομαι στα εβδομήντα τους να πηγαίνουν σε μοδάτες καφετέριες, ο ένας να πίνει ελληνικό καφέ, ο άλλος γαλικό, και κάθε φορά που περνάει κάποιο κοριτσάκι των δεκαοχτώ να σκουντιούνται και να την κοιτάζουν πονηρά.
Τους φαντάζομαι σαν κανονικούς πορνόγερους!
Τους φαντάζομαι σαν αιώνιους έφηβους!
Μακάρι και εγώ να μπορούσα να ήμουν έτσι..
Σας ευχαριστώ ρε, για όλα!
Πέρνετε και κανένα τηλέφωνο ρεμάλια!
Εγώ κι εσύ μαζί - Τζίμης Πανούσης & Αλκίνοος Ιωαννίδης
(η απαραίτητη αφιέρωση!)
(η απαραίτητη αφιέρωση!)
Υγ. Και οι δύο είναι ελεύθεροι και ωραίοι. Αν ενδιαφέρεται καμία να μου στείλει e-mail!
Ετικέτες Ιστορίες απο τη ζωή βγαλμένες
Όταν δημοσιεύθηκε αυτό το ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ
ήταν
Παρασκευή 18 Μαΐου 2007 στις 6:10 μ.μ..
Μπορείς και ΕΣΥ να μας πεις τη
γνώμη σου, αλλά αυτό δε σημαίνει πως αυτά που θα πεις θα τα λάβουμε και σοβαρά υπόψιν μας.
nai nai egw eimai autos sti fwto mazi me ton Pipi....
Aksexastes stigmes oles mia kai mia htan,gmata perasame!!!
Exei plaka na diabazeis auta p ekanes me to trio tis kataras Georgia-Pipi-Kakari sto internet :-) :-P
O swstos titlos 8a itan "i zwi pou ezisa" xo xo xo
Αχαχα
Καλύτερα το "η ζωή που έζησα" παρά η ζωή που δεν έζησα!
Έρχεται και μέρος δεύτερο για την αφεντιά σας, έχουμε κάποια τεχνικά προβλήματα, αλλά θα τα ξεπεράσουμε - μάλλον- :P
(το τραγουδάκι είναι για κατέβασμα ε!)
Πέρασα για ένα γειά.
:)
τρελόπαιδα..
» Δημοσίευση σχολίου