<$BlogItemTitle$>
<$BlogItemBody$>
Μνημόσυνο.
.
.
.
Αυτό το θέμα το έχω αναπτύξει πολλές φορές.
Όχι τόσο πρόσφατα.
Περισσότερο στις αρχές αυτού εδώ του "ημερολογίου"
Η μουσική για μένα πάντοτε ήταν κάτι το "πολύ".
Ραδιόφωνο, κασέτες, cd, τίτλοι τραγουδιών, λίστες.. Μουσική...
Ένα μέρος της ζωής μου όλα αυτά.
Ένα μέρος από τις καλύτερες αναμνήσεις μου..
Το πρώτο μου κασετόφωνο, διπλό με δύο κασέτες και με βελόνα στο ραδιόφωνο, το απέκτησα στα δέκα μου.
Κάπου εκεί απέκτησα και τις πρώτες μου κασέτες.
Κάποιες λίγες γιατί δεν είχαμε λεφτά για τέτοια πράγματα τότε.
Θυμάμαι να κάθομαι ατελείωτες ώρες στο δωμάτιό μου και να προσπαθώ να φτιάξω τις δικές μου κασσέτες με τραγούδια που άκουγα στο ραδιόφωνο.
Η μουσική μου ταυτότητα εκείνης της εποχής θα έλεγα πως ήταν πολύ μπερδεμένη.
Ο μπαμπάς της κατηγορίας "Προσευχή τα χείλη μου για σένανε λένε" και "Δελφινοκόριτσο"
Η μαμά ούτε και αυτή ήξερε ακριβώς (τώρα πάντως ακούει ευχάριστα Σαρμπέλ)
Μεγαλύτερους δεν είχα κοντά μου για να μου μάθουν μουσική, και έτσι εγώ άκουγα πραγματικά ότι καθόταν κάπως καλά στο αυτί μου.
Θα ήθελα πάρα πολύ να είχαν "σωθεί" κάποιες κασέτες από εκείνη την εποχή..
Την ελληνική ροκ-έντεχνη σκηνή την ανακάλυψα μόνη μου, στα πρώτα μου κρυφά ξενύχτια.
Κάτω από το πάπλωμα ήταν, στο κατασκότεινο δωμάτιο μου, με το γουόκμαν στα αυτιά μου.
Κάπου στα δώδεκα μου ήταν, πάνω κάτω 1995, και ήμουν πολύ περήφανη γι'αυτή μου την ανακάλυψη.
Η μελωδίες, οι στίχοι, ο ρυθμός της μουσικής.. Μου ταίριαζαν, μου άρεσαν, ήμουν εγώ.
Κόλλησα. Στις μουσικές εκείνες και στις εκπομπές εκείνες.
Μερικά χρόνια αργότερα απέκτησα και το πρώτο κασετόφωνο, με cd (!) και ραδιόφωνο. Από την πρώτη μέρα κιόλας το είχα τοποθετήσει πάνω στο κρεββάτι μου, στην αριστερή πλευρά, δίπλα στο μαξιλάρι μου. Απο τότε και τουλάχιστον για τα επόμενα έξι χρόνια το μουσικό του ταξίδι ήταν ασταμάτητο. Πράγμα που (στην αρχή ειδικά) δημιούργησε πολλές φασαρίες , αφού το δωμάτιο το μοιραζόμουν με τον αδερφό μου. Δε σήκωνα κουβέντα. Το συνήθισαν.
Άρχιζαν τα συρτάρια να γεμίζουν με κασσέτες. Δικές μου κασσέτες.
Ακόμα και όταν κοιμόμουν είχα το δάχτυλό μου πάνω στο Rec, μήπως τύχει και ακόυσω κάτι κάποια στιγμή που να μου αρέσει.
Πολλές κασσέτες.
Οι απλές κασσέτες εξελίχθηκαν σε κασσέτες με επιλογές που γινόντουσαν πολύ προσεκτικά.
Οι κασσέτες με τις επιλογές, έγιναν κασσέτες που έχουν επιλογές με ένα περίεργο είδος μιξαρίσματος.
Τότε εξάλλου ήταν η εποχή που μιλούσα με τραγούδια..
Κάποιες απο αυτές μου τις έκλεψαν. Τις ακούγαμε συνήθως στις βεράντες και στις παραλίες. Πάντα βράδυ.
Πάντα ταξιδεύοντας στα όνειρά μας και στις φιλοδοξίες μας.
Κάποιες απο αυτές χάθηκαν, ενώ αρκετές τις έχω ακόμα.
Περασμένες όλες σε cd, με εξώφυλλα που έχω σχεδιάσει εγώ, και με χωρισμένα tracks.
Ατελείωτες ώρες δουλειάς.
Στα χρόνια που πρωτοεμφανίστηκε το mp3, είχα πάρει όρκο πως δεν θα αποκτήσω ποτέ μουσική σε τέτοια μορφή.
Φυσικά και τον αθέτησα.
Πολλές ώρες "κατεβάσματος" μέτρησα, και πολλές σπάνιες μουσικές.
Μια συλλογή που με έκανε υπερήφανη.
Μια συλλογή που με βοήθησε στις εκπομπές μου.
Χαιρόμουν όταν έπαιζα κάτι σπάνιο και ο κόσμος έπαιρνε τηλέφωνα ενθουσιασμένος..
Αύριο κλείνω ένα χρόνο ακριβώς από τότε που έκανα την τελευταία μου εκπομπή.
Την ακούω απόψε και ζηλεύω εκείνες τις στιγμές.
Νοσταλγώ.
Σήμερα κλείνω μια εβδομάδα από τότε που χάθηκε όλη η μουσική μου συλλογή . Περίπου 170 Gbs από ελληνικό ροκ και έντεχνο, σχεδόν όλη η μουσική τέτοιου είδους που κυκλοφόρησε τα τριάντα τελευταία χρόνια.
Χάθηκε μέσα σε ένα πρόβλημα του εξωτερικού σκληρού δίσκο. Δεν είχα back up...
Στεναχωριέμαι..
Σκεφτόμουν να αρχίσω εκπομπές σύντομα.
Αν δεν σωθεί η συλλογή μου τελικά (με κάποιο μαγικό τρόπο, δε ξέρω) δε πρόκειται να το κάνω αυτό.
Σχεδόν δε θέλω μια εβδομάδα τώρα, να ακούω καν μουσική.
Θέλω τις μελωδίες μου πίσω.
Ίσως αυτές να είναι το σημαντικότερο απόκτημά που είχα ποτέ....
Θέλω τις εκπομπές μου ξανά.
Ίσως αυτές να είναι τα σημαντικότερα ταξίδια που μπορώ να κάνω μέσα στην καθημερινότητά μου...
.
.
Αυτό το θέμα το έχω αναπτύξει πολλές φορές.
Όχι τόσο πρόσφατα.
Περισσότερο στις αρχές αυτού εδώ του "ημερολογίου"
Η μουσική για μένα πάντοτε ήταν κάτι το "πολύ".
Ραδιόφωνο, κασέτες, cd, τίτλοι τραγουδιών, λίστες.. Μουσική...
Ένα μέρος της ζωής μου όλα αυτά.
Ένα μέρος από τις καλύτερες αναμνήσεις μου..
Το πρώτο μου κασετόφωνο, διπλό με δύο κασέτες και με βελόνα στο ραδιόφωνο, το απέκτησα στα δέκα μου.
Κάπου εκεί απέκτησα και τις πρώτες μου κασέτες.
Κάποιες λίγες γιατί δεν είχαμε λεφτά για τέτοια πράγματα τότε.
Θυμάμαι να κάθομαι ατελείωτες ώρες στο δωμάτιό μου και να προσπαθώ να φτιάξω τις δικές μου κασσέτες με τραγούδια που άκουγα στο ραδιόφωνο.
Η μουσική μου ταυτότητα εκείνης της εποχής θα έλεγα πως ήταν πολύ μπερδεμένη.
Ο μπαμπάς της κατηγορίας "Προσευχή τα χείλη μου για σένανε λένε" και "Δελφινοκόριτσο"
Η μαμά ούτε και αυτή ήξερε ακριβώς (τώρα πάντως ακούει ευχάριστα Σαρμπέλ)
Μεγαλύτερους δεν είχα κοντά μου για να μου μάθουν μουσική, και έτσι εγώ άκουγα πραγματικά ότι καθόταν κάπως καλά στο αυτί μου.
Θα ήθελα πάρα πολύ να είχαν "σωθεί" κάποιες κασέτες από εκείνη την εποχή..
Την ελληνική ροκ-έντεχνη σκηνή την ανακάλυψα μόνη μου, στα πρώτα μου κρυφά ξενύχτια.
Κάτω από το πάπλωμα ήταν, στο κατασκότεινο δωμάτιο μου, με το γουόκμαν στα αυτιά μου.
Κάπου στα δώδεκα μου ήταν, πάνω κάτω 1995, και ήμουν πολύ περήφανη γι'αυτή μου την ανακάλυψη.
Η μελωδίες, οι στίχοι, ο ρυθμός της μουσικής.. Μου ταίριαζαν, μου άρεσαν, ήμουν εγώ.
Κόλλησα. Στις μουσικές εκείνες και στις εκπομπές εκείνες.
Μερικά χρόνια αργότερα απέκτησα και το πρώτο κασετόφωνο, με cd (!) και ραδιόφωνο. Από την πρώτη μέρα κιόλας το είχα τοποθετήσει πάνω στο κρεββάτι μου, στην αριστερή πλευρά, δίπλα στο μαξιλάρι μου. Απο τότε και τουλάχιστον για τα επόμενα έξι χρόνια το μουσικό του ταξίδι ήταν ασταμάτητο. Πράγμα που (στην αρχή ειδικά) δημιούργησε πολλές φασαρίες , αφού το δωμάτιο το μοιραζόμουν με τον αδερφό μου. Δε σήκωνα κουβέντα. Το συνήθισαν.
Άρχιζαν τα συρτάρια να γεμίζουν με κασσέτες. Δικές μου κασσέτες.
Ακόμα και όταν κοιμόμουν είχα το δάχτυλό μου πάνω στο Rec, μήπως τύχει και ακόυσω κάτι κάποια στιγμή που να μου αρέσει.
Πολλές κασσέτες.
Οι απλές κασσέτες εξελίχθηκαν σε κασσέτες με επιλογές που γινόντουσαν πολύ προσεκτικά.
Οι κασσέτες με τις επιλογές, έγιναν κασσέτες που έχουν επιλογές με ένα περίεργο είδος μιξαρίσματος.
Τότε εξάλλου ήταν η εποχή που μιλούσα με τραγούδια..
Κάποιες απο αυτές μου τις έκλεψαν. Τις ακούγαμε συνήθως στις βεράντες και στις παραλίες. Πάντα βράδυ.
Πάντα ταξιδεύοντας στα όνειρά μας και στις φιλοδοξίες μας.
Κάποιες απο αυτές χάθηκαν, ενώ αρκετές τις έχω ακόμα.
Περασμένες όλες σε cd, με εξώφυλλα που έχω σχεδιάσει εγώ, και με χωρισμένα tracks.
Ατελείωτες ώρες δουλειάς.
Στα χρόνια που πρωτοεμφανίστηκε το mp3, είχα πάρει όρκο πως δεν θα αποκτήσω ποτέ μουσική σε τέτοια μορφή.
Φυσικά και τον αθέτησα.
Πολλές ώρες "κατεβάσματος" μέτρησα, και πολλές σπάνιες μουσικές.
Μια συλλογή που με έκανε υπερήφανη.
Μια συλλογή που με βοήθησε στις εκπομπές μου.
Χαιρόμουν όταν έπαιζα κάτι σπάνιο και ο κόσμος έπαιρνε τηλέφωνα ενθουσιασμένος..
Αύριο κλείνω ένα χρόνο ακριβώς από τότε που έκανα την τελευταία μου εκπομπή.
Την ακούω απόψε και ζηλεύω εκείνες τις στιγμές.
Νοσταλγώ.
Σήμερα κλείνω μια εβδομάδα από τότε που χάθηκε όλη η μουσική μου συλλογή . Περίπου 170 Gbs από ελληνικό ροκ και έντεχνο, σχεδόν όλη η μουσική τέτοιου είδους που κυκλοφόρησε τα τριάντα τελευταία χρόνια.
Χάθηκε μέσα σε ένα πρόβλημα του εξωτερικού σκληρού δίσκο. Δεν είχα back up...
Στεναχωριέμαι..
Σκεφτόμουν να αρχίσω εκπομπές σύντομα.
Αν δεν σωθεί η συλλογή μου τελικά (με κάποιο μαγικό τρόπο, δε ξέρω) δε πρόκειται να το κάνω αυτό.
Σχεδόν δε θέλω μια εβδομάδα τώρα, να ακούω καν μουσική.
Θέλω τις μελωδίες μου πίσω.
Ίσως αυτές να είναι το σημαντικότερο απόκτημά που είχα ποτέ....
Θέλω τις εκπομπές μου ξανά.
Ίσως αυτές να είναι τα σημαντικότερα ταξίδια που μπορώ να κάνω μέσα στην καθημερινότητά μου...
Ετικέτες Ιστορίες απο τη ζωή βγαλμένες, Ραδιόφωνο
Όταν δημοσιεύθηκε αυτό το ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ
ήταν
Παρασκευή 15 Ιουνίου 2007 στις 10:00 μ.μ..
Μπορείς και ΕΣΥ να μας πεις τη
γνώμη σου, αλλά αυτό δε σημαίνει πως αυτά που θα πεις θα τα λάβουμε και σοβαρά υπόψιν μας.
Αν και νοιώθω τον πόνο σου, δεν μπορώ να πω κάτι. Θα ήθελα όμως να σου δηλώσω μόνο πόσο μου αρέσουν οι εικόνες που ντύνεις πολλά σου posts και γενικότερα η αισθητική του blog.
Den me les...
Kolyba moirazeis sto mnhmosyno...
Giati m aresoun... Krata mou liga xaxaxaxa...
Black Humor...
Xavier Σ'ευχαριστώ πολύ :)
Won tolla Μπορώ να σε μισήσω και μετά απο αυτό ξέρεις.... :P
Misise meeee... einai to teleytaio lathoooosssss...
pou leei kai to song...
ela mwre plakitsa ekana...
:P
Ακόρεστος, ανομολόγητος και απολύτως αχαλίνωτος ίμερος, ο της ημετέρας δισκοθήκης.
Το δε ταξίδι της, από την πρώτη κασέτα μέχρι και τώρα, έμπλεο ψυχοδραματικών εμπειριών, βρίθον μυσταγωδινικών αισθήσεων και πλήρες παφλασματικών βιωμάτων.
Μέχρι και η πρόσφατα ανακύψασα εμπιτριοθήκη, εμπεριέχει πολύ(τιμο) κατατεθέντα χρόνο, αγόγγυστη αναζήτηση, όσο και λυσιτελέστατα γκροτεσκομπουφόνικα συμπεράσματα, μη μουσικής υφής.
Προεξάρχουσα σε όλα τα παραπάνω, η εγχώρια σκηνή.
Ανεξερεύνητη η αιτιολογία, αδιευκρίνιστη η εμμονοληψία αλλά καθαρτήρια η καταληκτική έκβαση.
Και έπεται ιδιόγευστη συνέχεια, προφανώς.
Η memento mori-κή απώλειά σου, αναμοχλεύει σκοταδιστικούς εφιάλτες, ιδεοληπτικές φοβίες και νοσηρούς αγχωτισμούς για ένα, ενδεχόμενο, ημέτερο ανάλογο συμβάν. Υπενθυμίζει ωστόσο την αέναη ματαιότητα της επαναπαυμένης υλικής αυτιστικοβεβαιότητας.
Η άλλη όψη του τραγικοφανούς νομίσματος, όμως είναι παρούσα. Υφίσταται και αισιόδοξη αχτίδα.
Η ηλεκτρονική μορφή των δεδομένων, αν δεν μπορέσει να ανακτηθεί, μπορεί κάλλιστα να αναπαραχθεί αυτούσια, πανομοιότυπα, έως και ακόμη και καλύτερα και πληρέστερα από την προγενέστερη μορφή.
Για να εκθλίψει άμεσα η αίσθηση του αδίκου της απώλειας, εν τη γενέσει του, προτού εκτραπεί σε δυσθυμότατες καταστάσεις.
Η διαδικασία, ευχερέστατη.
Μιας και παρεπιδημούμε στην ίδια πεσσιμιστικούπολη.
Ευοί ευάν, μικρή.
Αγαπητέ hobsbaum,
καθώς είναι πασίγνωστο πως τα δελφίνια πεθαίνουν από χέρι ανθρώπων, έχω να συμπληρώσω τα εξής:
Η καμηλοπάρδαλη του Αιθίοπα, είναι, ως επιβάλλεται, από την μία ψηλή, από την άλλη καμήλα, καθώς επίσης και παρδαλή. Ο ήχος μιας καμηλοπάρδαλης κατά την διάρκεια της σεξουαλικής επαφής είναι "ΓΚΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡ" [sic], πράγμα μυστήριο ως και τις ημέρες μας, παρ' όλο που πρωτοανακαλύφθηκε το 1821, από τον αξιομνημόνευτο Ιωάννη Σκαλίδη.
Κατά την διάρκεια της σεξουαλικής του επαφής με την καμήλα, ο Ιωάννης, εσημείωσε στο ημερολόγιον του "ΑΥΤΟ ΤΟ ΖΩΝΤΑΝΟ ΚΑΝΕΙ ΚΑΤΙ ΠΕΡΙΕΡΓΑ ΓΚΑΡ ΓΚΑΡ ΟΤΑΝ ΤΟΥ ΤΗΝ ΒΑΖΩ", και έτσι έμεινε εις την ιστορίαν γιε γιε.
Προχωρώντας στο θέμα μας τώρα, είναι οι άνθρωποι που σκοτώνουν τα δελφίνια και όχι το αντίστροφο, πόσο μάλλον το ανάποδο. Έτσι, είναι οι άνθρωποι που σκοτώνουν και τους σκληρούς τους δίσκους, με ή χωρίς εμπιθρία (και ουχί εμπιτρία ή ΕΝ ΤΗΝ ΤΡΟΙΑ) μέσα τους. "Τα βινύλια είναι ντεμοντέ", ανέκρωξε ο παπαγάλος κι έφυγε πετώντας, πορτοκαλοπράσινος από τα νεύρα του.
ΚΡΟΞ.
Γενικά, καθώς και genika, η φάση είναι μια ζούγκλα. ΖΟΥΓΚΛ. ΟΥΡΓΚ.
Αυτά. Αν έρχεσαι από το μαγαζί, πες το μου να ξέρω.
-Ιάκωβος Αγαζάδε.
Μου αρέσει να διαβάζω στιγμές από την ζωή μου γραμμένες από άλλους. Μπορεί να μην ακούμε την ίδια μουσική και όλα αυτά που περιγράφεις να τα έζησα είκοσι χρόνια πριν αλλά οι καταστάσεις και κυρίως τα συναισθήματα είναι ίδια.
Έχω κηδέψει και γω την δισκοθήκη μου, όχι σε ΜΡ3 αλλά σε βινύλια. Εμένα βέβαια χάθηκαν λόγω λανθασμένου λογισμικού που φόρτωσα στο κεφάλι μου αλλά αυτό είναι μια άλλη (πιο rock & roll) ιστορία.
Μην μασάς για το μπακ απ. Μπακ απ στην μουσική κάνεις μόνο στη καρδιά σου.
τι να πει κανείς σε αυτή την περίπτωση...θα θελα να σου πω οτι η μουσική θα υπάρχει πάντα εκεί έξω όσοι σκληροί και αν καούν, αλλά σκεπτόμενος πόσο με πείραζε όταν το κασετόφωνο μου μάσαγε μια κασσέτα και την αγωνία μου να την επαναφέρω ανοίγοντας την κασσέτα και κολλόντας πρόχειρα την ταινία...οπότε...τι να πω... :(
τι μου θυμισες τώρα...κι εγω με τον αδερφό μου τα ίδια τραβούσα."κλειστο πια" μου λεγε καθε βράδυ. τελειώς διαφορετικά τα ακούσματα τοτε απο οτι σήμερα..αλλα τις κασσέτες μου τις πέταξα εν γνωσει μου. Ηξερα οτι κατι αλλο μουσικο θα ερχοταν και θα με επαιρνε μακρινό ταξίδι....
κουραγιο παντως. θελει αγωνα.
Won Tolla, Δε γέλασα. :P
hobsbaum Η ώρα είναι εξαιρετικά πολύ πρωινή. Αυτό το γεγονός κάνει ακόμα δυσκολότερη τη γραφή του σχόλιου μου προς απάντησής σας.
Θα ήθελα να σας πω πως η ηλεκτρονική μορφή της μουσικής μου είναι πολύ δύσκολο να αναπαραχθεί με κάθε είδους τρόπου. Επι της παρούσης εστιάζουμε την προσπάθεια στην ανάκτησή της.
Σας καλωσορίζω στο ταπεινό τούτο ιστιολόγιο..
Ιάκωβε? ΓΚΑΑΑΑΑΑΑΑΑΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡ
ΊνδικτεΣε τέτοιες περιπτώσεις το είδος της μουσικής δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία..
Το τι είναι σημαντικό είναι καθαρά υποκειμενικό.
Αουτς. Το να χάσεις βινύλια μου ακούγεται πολύ χειρότερο απο το να χάσεις mp3...
Νίκο και εγώ τραβούσα τέτοια με τις κασσέτες μου.. Να γυρίζω το μολυβάκι προσεκτικά και να πεθαίνω απο την αγωνία μου..
Είναι πολύ άσχημο να ξέρεις πόσα χρόνια συλλογής κομματιών -μπορεί και- να χάθηκαν, ποσος καιρός οργάνωσης, ποσες σπάνιες δουλειές...
Τόσο άσχημο που δεν θέλω καν να ακούσω μουσική αυτές τις μέρες..
Lifewhispers Χεχ, τι περνούσαν και αυτά τα αδέρφια...
Δε μου αρέσει να πετάω πράγματα.. Ακόμα και αν ξέρω πως απο ένα σημείο και μετά μόνο θα πιάνουν χώρο στην ντουλάπα...
Ευχαριστώ...
» Δημοσίευση σχολίου