<$BlogItemTitle$>
<$BlogItemBody$>
Ο χρόνος..
.
.
.
.
...βιάζεται, και τρέχει και εγώ διαπιστώνω συνεχώς πως δεν τον προλαβαίνω και πως όλο είμαι πίσω του ασθμαίνοντας ,λαχανιασμένη, με την γλώσσα έξω και εκεί που πάω να τον προλάβω και που είμαι έτοιμη να τον πιάσω από το μπράτσο για να του πω να σταματήσει ή έστω να προχωράει πιο αργά, αυτός με ένα σάλτο καταφέρνει να μου ξεφεύγει και τρέχει ακόμα πιο γρήγορα και δεν μου δίνει σημασία και καταλαβαίνω πόσο κακομαθημένος είναι! ενώ ταυτόχρονα, μου έρχονται στο μυαλό τα λόγια της πρώτης και της τελευταίας φοράς που μου μίλησε, γιατί ποτέ δεν έχουν σταματήσει αυτά τα λόγια να είναι καρφωμένα στο μυαλό μου καθώς εκείνες οι προτάσεις που είχε ξεστομίσει, ήταν οι πιο σκληρές οι πιο συγκλονιστικές οι πιο όμορφες προτάσεις που μου έχει πει ποτέ κανείς! θυμάμαι πως μέσα σε δευτερόλεπτα με έκανε να συνειδητοποιήσω πως έχουν περάσει: εικοσιτρία χρόνια από τότε που ξεστόμισα τη πρώτη μου λέξη, είκοσι χρόνια από τότε που με τον δικό μου τρόπο ερωτεύτηκα για πρώτη φορά, δεκαεννέα χρόνια από τότε που έκατσα πρώτη φορά σε κάποιο θρανίο, δεκα χρόνια από τότε που έβγαλα το πρώτο μου εφηβικό σπυράκι, έξι χρόνια από τότε που τελείωσα το σχολείο, τρία χρόνια από τότε που αγόρασα τις πράσινες μπότες μου, δύο χρόνια από τότε που έκανα την τελευταία μου εκπομπή στο ραδιόφωνο, ένας χρόνος από τότε που άρχισα να ζω με τα μάτια μου, ένας μήνας από τότε που ήμουν διακοπές, εικοσιτέσερις μέρες από τότε που πήγα στην τελευταία συναυλία, δύο μέρες από τότε που πήγα τελευταία φορά στο παλιό λιμάνι, δεκαπέντε ώρες από τότε που μαγείρεψα την σούπα με τα μανιτάρια και τρία λεπτά από τότε που άναψα το τελευταίο μου τσιγάρο! και όλα αυτά με σόκαραν, ποτέ άλλοτε δεν είχα σκεφτεί έτσι και όλα αυτά μου φαίνονται πως έγιναν χθες, σήμερα, τώρα! το τώρα μου όμως απέχει δέκα χρόνια το λιγότερο από την πραγματικότητα και εγώ βρίσκομαι πάλι εδώ να κυνηγάω τον χρόνο για να του μιλήσω και να του πω να σταματήσει για λίγο, να του πω πως κατάλαβα το τι θέλει να μου πει, να του πω να βάλει κάπου μια τελεία! δεν γίνεται πια να τρέχει τόσο, δε μπορώ να βλέπω όλους γύρω μου να τρέχουν πιο γρήγορα απ'όσο έτρεχαν πρίν καταλάβω τα λόγια του, δε μπορώ να βλέπω τους φίλους μου να βρίσκουν δουλειές, να μένουν άνεργοι να παντρεύονται! πρέπει να τον βρω να του πω να βάλει μια τελεία κάπου, να σταματήσουν όλα για λίγο, να σταματήσουν όλοι και κυρίως όλα να τρέχουν, γιατί εγώ την δικιά μου τελεία δεν την βρίσκω πουθενά! έψαξα κάτω από τα σκεπάσματα των πιο αθώων ονείρων μου, μέσα στις προπέρσινες σκουπιδοσακούλες των μουχλιασμένων συναισθημάτων ,μέσα στο σιφόνι της αποχέτευσης των εφηβικών μου δακρύων, κάτω από το μαξιλάρι της τεμπελιάς μου, δίπλα στα κλειδιά του σπασμένου λουκέτου της ανασφάλειάς μου, πίσω από το ντουλάπι με τα ηρεμιστικά μου χάπια και μες στην τσάντα μου στην θήκη με τα ξυραφάκια του τέλους αλλά αυτή η διαολεμένη τελεία δεν ήταν πουθενά! έχω την εντύπωση πως κάποιος μου την έκλεψε αλλά οι ασφάλειες "Άγχος Α.Ε." δεν με αποζημιώνουν και με αναγκάζουν να μένω με ερωτηματικά, θαυμαστικά, αποσιωπητικά και κόμματα! τα ερωτηματικά δεν μου χρειάζονται πια, τα θαυμαστικά με κάνουν να παρασέρνομαι, τα αποσιωπητικά με φιμώνουν και το κόμμα σαν φτηνό υποκατάστατο, μου δίνει μια μικρή παύση, μια γεύση για το πως είναι η τελεία αλλά αυτό δεν μου είναι αρκετό! θέλω την τελεία μου, θέλω να σταματήσω να τρέχω για λίγο αλλά αυτός ο χρόνος δε σταματάει με τίποτα,
...
,,,,,, ούτε καν με πολλά κόμματα στην σειρά!!που είναι αυτή η γαμημένη τελεία πιά;;;
... , -
Η εικόνα είναι από εδώ.
.
.
.
...βιάζεται, και τρέχει και εγώ διαπιστώνω συνεχώς πως δεν τον προλαβαίνω και πως όλο είμαι πίσω του ασθμαίνοντας ,λαχανιασμένη, με την γλώσσα έξω και εκεί που πάω να τον προλάβω και που είμαι έτοιμη να τον πιάσω από το μπράτσο για να του πω να σταματήσει ή έστω να προχωράει πιο αργά, αυτός με ένα σάλτο καταφέρνει να μου ξεφεύγει και τρέχει ακόμα πιο γρήγορα και δεν μου δίνει σημασία και καταλαβαίνω πόσο κακομαθημένος είναι! ενώ ταυτόχρονα, μου έρχονται στο μυαλό τα λόγια της πρώτης και της τελευταίας φοράς που μου μίλησε, γιατί ποτέ δεν έχουν σταματήσει αυτά τα λόγια να είναι καρφωμένα στο μυαλό μου καθώς εκείνες οι προτάσεις που είχε ξεστομίσει, ήταν οι πιο σκληρές οι πιο συγκλονιστικές οι πιο όμορφες προτάσεις που μου έχει πει ποτέ κανείς! θυμάμαι πως μέσα σε δευτερόλεπτα με έκανε να συνειδητοποιήσω πως έχουν περάσει: εικοσιτρία χρόνια από τότε που ξεστόμισα τη πρώτη μου λέξη, είκοσι χρόνια από τότε που με τον δικό μου τρόπο ερωτεύτηκα για πρώτη φορά, δεκαεννέα χρόνια από τότε που έκατσα πρώτη φορά σε κάποιο θρανίο, δεκα χρόνια από τότε που έβγαλα το πρώτο μου εφηβικό σπυράκι, έξι χρόνια από τότε που τελείωσα το σχολείο, τρία χρόνια από τότε που αγόρασα τις πράσινες μπότες μου, δύο χρόνια από τότε που έκανα την τελευταία μου εκπομπή στο ραδιόφωνο, ένας χρόνος από τότε που άρχισα να ζω με τα μάτια μου, ένας μήνας από τότε που ήμουν διακοπές, εικοσιτέσερις μέρες από τότε που πήγα στην τελευταία συναυλία, δύο μέρες από τότε που πήγα τελευταία φορά στο παλιό λιμάνι, δεκαπέντε ώρες από τότε που μαγείρεψα την σούπα με τα μανιτάρια και τρία λεπτά από τότε που άναψα το τελευταίο μου τσιγάρο! και όλα αυτά με σόκαραν, ποτέ άλλοτε δεν είχα σκεφτεί έτσι και όλα αυτά μου φαίνονται πως έγιναν χθες, σήμερα, τώρα! το τώρα μου όμως απέχει δέκα χρόνια το λιγότερο από την πραγματικότητα και εγώ βρίσκομαι πάλι εδώ να κυνηγάω τον χρόνο για να του μιλήσω και να του πω να σταματήσει για λίγο, να του πω πως κατάλαβα το τι θέλει να μου πει, να του πω να βάλει κάπου μια τελεία! δεν γίνεται πια να τρέχει τόσο, δε μπορώ να βλέπω όλους γύρω μου να τρέχουν πιο γρήγορα απ'όσο έτρεχαν πρίν καταλάβω τα λόγια του, δε μπορώ να βλέπω τους φίλους μου να βρίσκουν δουλειές, να μένουν άνεργοι να παντρεύονται! πρέπει να τον βρω να του πω να βάλει μια τελεία κάπου, να σταματήσουν όλα για λίγο, να σταματήσουν όλοι και κυρίως όλα να τρέχουν, γιατί εγώ την δικιά μου τελεία δεν την βρίσκω πουθενά! έψαξα κάτω από τα σκεπάσματα των πιο αθώων ονείρων μου, μέσα στις προπέρσινες σκουπιδοσακούλες των μουχλιασμένων συναισθημάτων ,μέσα στο σιφόνι της αποχέτευσης των εφηβικών μου δακρύων, κάτω από το μαξιλάρι της τεμπελιάς μου, δίπλα στα κλειδιά του σπασμένου λουκέτου της ανασφάλειάς μου, πίσω από το ντουλάπι με τα ηρεμιστικά μου χάπια και μες στην τσάντα μου στην θήκη με τα ξυραφάκια του τέλους αλλά αυτή η διαολεμένη τελεία δεν ήταν πουθενά! έχω την εντύπωση πως κάποιος μου την έκλεψε αλλά οι ασφάλειες "Άγχος Α.Ε." δεν με αποζημιώνουν και με αναγκάζουν να μένω με ερωτηματικά, θαυμαστικά, αποσιωπητικά και κόμματα! τα ερωτηματικά δεν μου χρειάζονται πια, τα θαυμαστικά με κάνουν να παρασέρνομαι, τα αποσιωπητικά με φιμώνουν και το κόμμα σαν φτηνό υποκατάστατο, μου δίνει μια μικρή παύση, μια γεύση για το πως είναι η τελεία αλλά αυτό δεν μου είναι αρκετό! θέλω την τελεία μου, θέλω να σταματήσω να τρέχω για λίγο αλλά αυτός ο χρόνος δε σταματάει με τίποτα,
...
,,,,,, ούτε καν με πολλά κόμματα στην σειρά!!που είναι αυτή η γαμημένη τελεία πιά;;;
... , -
Η εικόνα είναι από εδώ.
Ετικέτες Prose
Όταν δημοσιεύθηκε αυτό το ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ
ήταν
Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2007 στις 9:02 μ.μ..
Μπορείς και ΕΣΥ να μας πεις τη
γνώμη σου, αλλά αυτό δε σημαίνει πως αυτά που θα πεις θα τα λάβουμε και σοβαρά υπόψιν μας.
Πολυ καλο, μονο που χρειαστηκα μια μπουκαλα οξυγονο για να το διαβασω.
Αν εχει εστω μια τελεια, εγω δεν μπορεσα να την δω.
να εχεις μια καλη νυχτα.
Έτσι πρέπει, διαβάζεται όσο πιο γρήγορα γίνεται. Ακόμα και τα κόμματα είναι προαιρετικά.Όχι, δεν υπάρχουν τελείες..
Ευχαριστώ..καλη μέρα..
μα γι αυτο εντυσες το κειμενο σου με κοματα, κοριτσι;
οι τελειες μπαινουν οταν πρεπει. σε αυτο το κειμενο δε χρειαζοταν ουτε μια. στη ζωη παλι, μπαινουν που και που αλλα ουτε κιε μεισ οι ιδιοι το καταλαβαινουμε...καλημερα, καλο μηνα!
Ο Χριστός και η Παναγία! Η ανάγνωση του Διφώνου είναι μεταδοτική ασθένεια, που σου ρουφάει τον εγκέφαλο!
lifewhispers
Γι'αυτό :) Χμου, σημασία δεν έχουν οι τελείες που μπαίνουν μόνες τους, αλλά οι τελείες και οι παύσεις που βάζεις εσύ!Αυτές είναι οι αναγκαίες!
Jezus Αχαχχα
Ποιο Δίφωνο? το γνωστό? τι σχέση έχει αυτό?
» Δημοσίευση σχολίου