<$BlogItemTitle$>
<$BlogItemBody$>
Ένας στίχος...
.
.
..
.
...που με προβλημάτισε τελευταία (πριν κάνα τρίμηνο δηλαδή) είναι ο παρακάτω:
Ας τα πάρουμε από την αρχή όμως..
Από την εποχή του Σιδηρόπουλου, 70's, 80's δηλαδή, ένας μεγάλος προβληματισμός κυριαρχούσε.
Το εκκολαπτόμενο τότε ελληνικό ροκ έπρεπε να έχει ελληνικό ή αγγλικό στίχο?
Μεγάλες διαφωνίες και διαμάχες είχαν συμβεί εκείνη την εποχή (βλέπε συνωστισμό στο συλλεκτικό βιβλίο ιστορίας) , άκουσαν και τον Μαχαιρίτσα απο τους PLG να τραγουδάει "I see people" με προφορά "Τα γίιιιδιιια βλέεπω να μπαίνουν στο μαντρίιι" και έτσι αποφάσισαν να τα λένε στα ελληνικά οι περισσότεροι.
Ανοίγει παρένθεση.
Πλάκα πλάκα στα 80's τα περισσότερα συγκροτήματα τραγουδούσαν αγγλόφωνα τραγούδια. Στις ημέρες μας τα πιο αξιόλογα νέα συγκροτήματα είναι με αγγλικό στίχο.. Η μόδα επανέρχεται άραγε?
Κλείνει η παρένθεση.
Τότε και με αυτόν τον τρόπο,που λέτε, άρχισαν οι πρώτοι "σοβαροί" ελληνικοί στίχοι να σκάνε μύτη. Ελληνικούς στίχους είχαμε και πριν, αλλά μη μου πείτε ότι το "τρελοκόριτσο, πρόσεξε καλά γιατί θα βρεις μπελά" είναι σοβαρός στίχος.
Έκτοτε ακούσαμε τραγούδια που ήταν σα μελοποιημένα ποιήματα. Ακούσαμε στίχους με βαθύτερα νοήματα, στίχους που μας άγγιξαν, στίχους που μιλούσαν για δικές μας εμπειρίες στην δική μας γλώσσα, στίχους άνευ νοήματος, στίχους που δεν ήταν στίχοι αλλά λέξεις η μια δίπλα στην άλλη και (για να καταλήξω) στίχους που πέρα από τον δημιουργό τους κανείς δεν κατάλαβε ποτέ τον λόγο ύπαρξης και το νόημά τους.
Πριν ένα τρίμηνο λοιπόν εκεί που καθόμουν και κάτι έκανα -δε θυμάμαι- ακουγόταν μες στο δωμάτιο το Ατλαντίς.
Κόλλησα στον στίχο που σας προανέφερα και προσπαθούσα να διαβάσω πίσω από τις λέξεις. Ποιος ήταν άραγε ο συλλογισμός του Παυλίδη όταν έγραφε αυτόν το στίχο?
Αφού εκείνη του είχε πει πως θα πάει και πήγε.
Ποιο είναι το πρόβλημα?
Αν, λέμε ΑΝ δεν πήγαινε, τότε ναι, να γίνει τραγούδι. Θα είχε χίλια δίκια.
Ήταν καλοκαίρι, θα ξενέρωνε, θα του χάλαγε τις διακοπές,θα την χώριζε λέγοντάς της "Ατιμηηη δεν κρατάς τις υποσχέσεις σου! εγώ σου είχα πει πως θα πάω να σου πάρω τσιγάρα και πήγα!"
Στην συνέχεια μου ήρθε ο εξής συλλογισμός.
Μήπως αυτή δεν πήγε? Αν πήγαινε, τραγούδι θα καθόταν να γράψει ο Παυλίδης? Μαζί της θα ήταν..
Αν όμως είναι αλήθεια οτι εκείνη πήγε και το έγραψε για να δείξει πόσο γαμάτος είναι? "Λέω σε μια γκόμενα να έρθει και έρχεται,χα!"
Αν ισχύει το δεύτερο που το θεωρώ πολύ πιθανόν, σκεφτείτε τι αποτελέσματα είχε στην μετέπειτα ιστορία αυτό το γεγονός.
Βλέπουν τα άλλα wannabe συγκροτήματα τον Παυλίδη. Ακούνε τον στίχο. Βλέπουνε τις θαυμάστριες του Παυλίδη και σκέφτονται: Δε γράφουμε και εμείς κανένα τραγούδι της προκοπής να κάνουμε επιτυχία, και να λέμε στα γκομενάκια "Έλα" και να έρχονται?
Με τέτοια δεδομένα και κάπως έτσι έγινε ο πανικός στο ελληνικό ροκ το '97-'98 όπου κάθε τρεις και λίγο ξεφύτρωναν ένα σωρό καινούρια συγκροτήματα! Ποιος λοιπόν φταίει για όλο αυτό? Εκείνη που της είπε να πάει ο Παυλίδης, και πήγε.
Για συλλογιστείτε και την συνέχεια απο αυτό... Σκέφτεται ο Παυλίδης.. Αφού μόνο το μικρό μου δαχτυλάκι κουνάω και έρχονται όλες, γιατί να έχω άλλους τέσσερις στο συγκρότημα και να μην τα κάνω όλα μόνος μου? Και κάπως έτσι διαλύονται τα Ξύλινα Σπαθιά και ακολουθεί σόλο καριέρα.. Ξέρετε ποιος φταίει, μην το ξαναλέω..
Αν εκείνη δεν πήγαινε, τα Ξύλινα Σπαθιά θα ήταν ένα μικρό και ασήμαντο συγκρότημα χαμένο στην ιστορία της ελληνικής μουσικής, δεν θα γινόταν τόσος πανικός με το ελληνικό ροκ στα τέλη των 90's και ο Παυλίδης σήμερα θα ήταν στην καλύτερη περίπτωση ιδιωτικός υπάλληλος, άντε δημόσιος αν είχε κανένα μέσον ο μπαμπάς του... Αυτή φταίει. Που πήγε.
Ποια να είναι αυτή άραγε?
Για να κάνει ότι της λένε σίγουρα θα είναι κάποια μικρής ηλικίας..
Μπορεί να είναι ακόμα και μια τρελή θαυμάστρια των Ξύλινων ή κάποια που εκείνο το καλοκαίρι ήταν αργόσχολη, δεν είχε τι να κάνει και αποφάσισε να πάει..
Μπορεί επίσης να ήταν κάποια τρελά ερωτευμένη με τον Παυλίδη και να έκανε τα πάντα γι'αυτόν.. Αυτό το τελευταίο μπορεί να δημιουργήσει ακόμα περισσότερα προλήματα..
Σκεφτείτε μια άλλη κοπέλα που είναι ερωτευμένη με τον δικό της. Τρελά ερωτευμένη όμως, και ακολουθεί ο εξής διάλογος μεταξύ του ζευγαριού:
Αυτή: Σ'αγαπάω μωρό μου, θα έκανα τα πάντα για σένα..
Αυτός: Τα πάντα??
Αυτή: Φυσικά καρδουλίτσα μου, γούτσου γούτσου
Αυτός: Αφού θα έκανες τα πάντα, γιατί δεν έρχεσαι μαζί μου φέτος το καλοκαίρι στο νησί να γνωρίσεις τους δικούς μου?
Αυτή: Μα δεν είναι πολύ νωρίς?
Αυτός: μα η γκόμενα του Παυλίδη πήγε!
Η αυτή είναι σε αδιέξοδο. Δεν ξέρει τι να κάνει. Τα επιχειρήματα είναι ατράνταχτα. Αφού η κοπελιά του Παυλίδη πήγε, και αυτή πρέπει να πάει.
Κάπως έτσι καταλήγει στα 25 της με δύο παιδιά και παντρεμένη.
Είναι αυτονόητο λοιπόν πως φταίει εκείνη που είχε πει πως θα πάει και πήγε.
Έχω ένα σωρό επιπρόσθετα παραδείγματα να σας παραθέσω και να σας αποδείξω οτι εκείνη φταίει για όλα, αλλά κάπου εδώ σταματάω..
Πρέπει να πάω να κοιμηθώ με τα μάτια μου γιατί του είχα πει πως θα πάω.
Προβληματιστείτε λοιπόν τώρα για να το διαπιστώσετε και εσείς.
Να διαπιστώσετε οτι όντως, αυτή, αυτή που πήγε φταίει για αν όχι όλα, τουλάχιστον τα περισσότερα απ'όσα έχουν συμβεί!
ΥΓ: Ο Παυλίδης είναι ο τραγουδιστής και ο στιχουργός των Ξύλινων Σπαθιών. Δεν είναι υποχρεωτικό να το γνωρίζεται.. (ή μήπως είναι?)
.
..
.
...που με προβλημάτισε τελευταία (πριν κάνα τρίμηνο δηλαδή) είναι ο παρακάτω:
Στο νησί τις γαλάζιες νύχτες, μου'χες πει πως θα'ρθείς και ήρθες.
Ξύλινα σπαθιά από το Ατλαντίς.Ας τα πάρουμε από την αρχή όμως..
Από την εποχή του Σιδηρόπουλου, 70's, 80's δηλαδή, ένας μεγάλος προβληματισμός κυριαρχούσε.
Το εκκολαπτόμενο τότε ελληνικό ροκ έπρεπε να έχει ελληνικό ή αγγλικό στίχο?
Μεγάλες διαφωνίες και διαμάχες είχαν συμβεί εκείνη την εποχή (βλέπε συνωστισμό στο συλλεκτικό βιβλίο ιστορίας) , άκουσαν και τον Μαχαιρίτσα απο τους PLG να τραγουδάει "I see people" με προφορά "Τα γίιιιδιιια βλέεπω να μπαίνουν στο μαντρίιι" και έτσι αποφάσισαν να τα λένε στα ελληνικά οι περισσότεροι.
Ανοίγει παρένθεση.
Πλάκα πλάκα στα 80's τα περισσότερα συγκροτήματα τραγουδούσαν αγγλόφωνα τραγούδια. Στις ημέρες μας τα πιο αξιόλογα νέα συγκροτήματα είναι με αγγλικό στίχο.. Η μόδα επανέρχεται άραγε?
Κλείνει η παρένθεση.
Τότε και με αυτόν τον τρόπο,που λέτε, άρχισαν οι πρώτοι "σοβαροί" ελληνικοί στίχοι να σκάνε μύτη. Ελληνικούς στίχους είχαμε και πριν, αλλά μη μου πείτε ότι το "τρελοκόριτσο, πρόσεξε καλά γιατί θα βρεις μπελά" είναι σοβαρός στίχος.
Έκτοτε ακούσαμε τραγούδια που ήταν σα μελοποιημένα ποιήματα. Ακούσαμε στίχους με βαθύτερα νοήματα, στίχους που μας άγγιξαν, στίχους που μιλούσαν για δικές μας εμπειρίες στην δική μας γλώσσα, στίχους άνευ νοήματος, στίχους που δεν ήταν στίχοι αλλά λέξεις η μια δίπλα στην άλλη και (για να καταλήξω) στίχους που πέρα από τον δημιουργό τους κανείς δεν κατάλαβε ποτέ τον λόγο ύπαρξης και το νόημά τους.
Πριν ένα τρίμηνο λοιπόν εκεί που καθόμουν και κάτι έκανα -δε θυμάμαι- ακουγόταν μες στο δωμάτιο το Ατλαντίς.
Κόλλησα στον στίχο που σας προανέφερα και προσπαθούσα να διαβάσω πίσω από τις λέξεις. Ποιος ήταν άραγε ο συλλογισμός του Παυλίδη όταν έγραφε αυτόν το στίχο?
Αφού εκείνη του είχε πει πως θα πάει και πήγε.
Ποιο είναι το πρόβλημα?
Αν, λέμε ΑΝ δεν πήγαινε, τότε ναι, να γίνει τραγούδι. Θα είχε χίλια δίκια.
Ήταν καλοκαίρι, θα ξενέρωνε, θα του χάλαγε τις διακοπές,θα την χώριζε λέγοντάς της "Ατιμηηη δεν κρατάς τις υποσχέσεις σου! εγώ σου είχα πει πως θα πάω να σου πάρω τσιγάρα και πήγα!"
Στην συνέχεια μου ήρθε ο εξής συλλογισμός.
Μήπως αυτή δεν πήγε? Αν πήγαινε, τραγούδι θα καθόταν να γράψει ο Παυλίδης? Μαζί της θα ήταν..
Αν όμως είναι αλήθεια οτι εκείνη πήγε και το έγραψε για να δείξει πόσο γαμάτος είναι? "Λέω σε μια γκόμενα να έρθει και έρχεται,χα!"
Αν ισχύει το δεύτερο που το θεωρώ πολύ πιθανόν, σκεφτείτε τι αποτελέσματα είχε στην μετέπειτα ιστορία αυτό το γεγονός.
Βλέπουν τα άλλα wannabe συγκροτήματα τον Παυλίδη. Ακούνε τον στίχο. Βλέπουνε τις θαυμάστριες του Παυλίδη και σκέφτονται: Δε γράφουμε και εμείς κανένα τραγούδι της προκοπής να κάνουμε επιτυχία, και να λέμε στα γκομενάκια "Έλα" και να έρχονται?
Με τέτοια δεδομένα και κάπως έτσι έγινε ο πανικός στο ελληνικό ροκ το '97-'98 όπου κάθε τρεις και λίγο ξεφύτρωναν ένα σωρό καινούρια συγκροτήματα! Ποιος λοιπόν φταίει για όλο αυτό? Εκείνη που της είπε να πάει ο Παυλίδης, και πήγε.
Για συλλογιστείτε και την συνέχεια απο αυτό... Σκέφτεται ο Παυλίδης.. Αφού μόνο το μικρό μου δαχτυλάκι κουνάω και έρχονται όλες, γιατί να έχω άλλους τέσσερις στο συγκρότημα και να μην τα κάνω όλα μόνος μου? Και κάπως έτσι διαλύονται τα Ξύλινα Σπαθιά και ακολουθεί σόλο καριέρα.. Ξέρετε ποιος φταίει, μην το ξαναλέω..
Αν εκείνη δεν πήγαινε, τα Ξύλινα Σπαθιά θα ήταν ένα μικρό και ασήμαντο συγκρότημα χαμένο στην ιστορία της ελληνικής μουσικής, δεν θα γινόταν τόσος πανικός με το ελληνικό ροκ στα τέλη των 90's και ο Παυλίδης σήμερα θα ήταν στην καλύτερη περίπτωση ιδιωτικός υπάλληλος, άντε δημόσιος αν είχε κανένα μέσον ο μπαμπάς του... Αυτή φταίει. Που πήγε.
Ποια να είναι αυτή άραγε?
Για να κάνει ότι της λένε σίγουρα θα είναι κάποια μικρής ηλικίας..
Μπορεί να είναι ακόμα και μια τρελή θαυμάστρια των Ξύλινων ή κάποια που εκείνο το καλοκαίρι ήταν αργόσχολη, δεν είχε τι να κάνει και αποφάσισε να πάει..
Μπορεί επίσης να ήταν κάποια τρελά ερωτευμένη με τον Παυλίδη και να έκανε τα πάντα γι'αυτόν.. Αυτό το τελευταίο μπορεί να δημιουργήσει ακόμα περισσότερα προλήματα..
Σκεφτείτε μια άλλη κοπέλα που είναι ερωτευμένη με τον δικό της. Τρελά ερωτευμένη όμως, και ακολουθεί ο εξής διάλογος μεταξύ του ζευγαριού:
Αυτή: Σ'αγαπάω μωρό μου, θα έκανα τα πάντα για σένα..
Αυτός: Τα πάντα??
Αυτή: Φυσικά καρδουλίτσα μου, γούτσου γούτσου
Αυτός: Αφού θα έκανες τα πάντα, γιατί δεν έρχεσαι μαζί μου φέτος το καλοκαίρι στο νησί να γνωρίσεις τους δικούς μου?
Αυτή: Μα δεν είναι πολύ νωρίς?
Αυτός: μα η γκόμενα του Παυλίδη πήγε!
Η αυτή είναι σε αδιέξοδο. Δεν ξέρει τι να κάνει. Τα επιχειρήματα είναι ατράνταχτα. Αφού η κοπελιά του Παυλίδη πήγε, και αυτή πρέπει να πάει.
Κάπως έτσι καταλήγει στα 25 της με δύο παιδιά και παντρεμένη.
Είναι αυτονόητο λοιπόν πως φταίει εκείνη που είχε πει πως θα πάει και πήγε.
Έχω ένα σωρό επιπρόσθετα παραδείγματα να σας παραθέσω και να σας αποδείξω οτι εκείνη φταίει για όλα, αλλά κάπου εδώ σταματάω..
Πρέπει να πάω να κοιμηθώ με τα μάτια μου γιατί του είχα πει πως θα πάω.
Προβληματιστείτε λοιπόν τώρα για να το διαπιστώσετε και εσείς.
Να διαπιστώσετε οτι όντως, αυτή, αυτή που πήγε φταίει για αν όχι όλα, τουλάχιστον τα περισσότερα απ'όσα έχουν συμβεί!
ΥΓ: Ο Παυλίδης είναι ο τραγουδιστής και ο στιχουργός των Ξύλινων Σπαθιών. Δεν είναι υποχρεωτικό να το γνωρίζεται.. (ή μήπως είναι?)
Ετικέτες Ότι να'ναι, Στίχοι
Όταν δημοσιεύθηκε αυτό το ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ
ήταν
Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2007 στις 10:47 μ.μ..
Μπορείς και ΕΣΥ να μας πεις τη
γνώμη σου, αλλά αυτό δε σημαίνει πως αυτά που θα πεις θα τα λάβουμε και σοβαρά υπόψιν μας.
Η αλήθεια είναι πιο σκληρή απ' όσο νομίζεις
Είναι οι τρίχες που βουλώνουν τον νεροχύτη
Ή οι ρυτίδες γύρω από τα μάτια σου
Μέχρι να είσαι γέρος κι υπνωτισμένος
Το τέλος είναι πιο κοντά απ' όσο νομίζεις
Γι' αυτό κεράσου ακόμη ένα ποτό
Και μη το αφήσεις να σε χτυπήσει κατακούτελα,
Γιατί αυτό ακριβώς θα κάνει
Ράψε τα χείλια του, κλείσε τα μάτια του
Το οκτάωρο μου στο νεκροτομείο
Πολύ καλό το blog σου..
Εσύ ο άλλος στίχος δεν είμαι σίγουρη για το ποιος είσαι και γι'αυτό δε μπορώ να απαντήσω....Μπορώ να ρωτήσω όμως από που είναι αυτό..
Ευχαριστώ Outopios
» Δημοσίευση σχολίου