<$BlogItemTitle$>
<$BlogItemBody$>
Ζωγραφιά
.
.
.
.
Όλες οι συμπαντικές δυνάμεις ενώνονται κατά έναν περίεργο τρόπο στην παιδική μας ηλικία και μας κάνουν όλους να μοιάζουμε απελπιστικά πολύ.
Ίδια πιστεύω, ίδια θέλω, ίδια όνειρα, ίδιες σκέψεις...ίδιες ζωγραφιές..
Ποιος δεν έχει ζωγραφίσει όταν πήγαινε στο νηπιαγωγείο εκείνο το καραβάκι που περνάει από ένα νησάκι μέσα από πολλά κύματα?
Ποιος δεν έχει ζωγραφίσει το παραπάνω σπιτάκι στην μέση του πουθενά με το τεράστιο, υπερφυσικό δέντρο δίπλα του και με τα συννεφάκια στον ουρανό?
Ποιος δεν έχει κάνει αυτές τις ζωγραφιές και δεν έχει βάλει έναν κατακίτρινο ήλιο πάνω στην γωνία?..
--
Στην διαδρομή για την Θεσσαλονίκη, είχα εντυπωσιαστεί (για άλλη μια φορά) με την θέα.
Κάπου στην Θεσσαλία αντίκρισα ένα θέαμα που δεν το πίστευα.
Ανοιγόκλεισα τα μάτια μου.
Ναι, σίγουρα ήταν αληθινό αυτό που έβλεπα.
Κόλλησα το κεφάλι μου στο παράθυρο του τραίνου και άρχισα να φωνάζω στον καλό μου.
"Να'το! Να'το! Το βρήκα το σπιτάκι επιτέλους!" με κοίταζε περίεργα , δεν καταλάβαινε αλλά επέμενα να το φωτογραφίσει..
Περνούσαμε και έβλεπα ένα σωρό γνώριμα σπιτάκια!
Σπιτάκια που εγώ η ίδια είχα ζωγραφίσει κάποτε, ακριβώς έτσι όπως τα είχα φανταστεί.
Απλά τετράγωνα κουτάκια, με ένα υπερφυσικό δέντρο δίπλα τους, στην μέση του πουθενά. Με έναν ουρανό με σύννεφα, και πουλιά να πετάνε.
Περνούσα με το τραίνο μέσα από τις παιδικές ζωγραφιές μου.
Κοίταξα πάνω στην γωνία για να βρω και τον κατακίτρινο ήλιο μου που πάντα χαμογελούσε.
Δεν τον βρήκα..
Αυτό είναι ίσως το τίμημα που πληρώνεις όταν μεγαλώσεις και ανακαλύψεις εκείνο το μέρος που οι ζωγραφιές σου γίνονται πραγματικότητα.
.
.
.
Όλες οι συμπαντικές δυνάμεις ενώνονται κατά έναν περίεργο τρόπο στην παιδική μας ηλικία και μας κάνουν όλους να μοιάζουμε απελπιστικά πολύ.
Ίδια πιστεύω, ίδια θέλω, ίδια όνειρα, ίδιες σκέψεις...ίδιες ζωγραφιές..
Ποιος δεν έχει ζωγραφίσει όταν πήγαινε στο νηπιαγωγείο εκείνο το καραβάκι που περνάει από ένα νησάκι μέσα από πολλά κύματα?
Ποιος δεν έχει ζωγραφίσει το παραπάνω σπιτάκι στην μέση του πουθενά με το τεράστιο, υπερφυσικό δέντρο δίπλα του και με τα συννεφάκια στον ουρανό?
Ποιος δεν έχει κάνει αυτές τις ζωγραφιές και δεν έχει βάλει έναν κατακίτρινο ήλιο πάνω στην γωνία?..
--
Στην διαδρομή για την Θεσσαλονίκη, είχα εντυπωσιαστεί (για άλλη μια φορά) με την θέα.
Κάπου στην Θεσσαλία αντίκρισα ένα θέαμα που δεν το πίστευα.
Ανοιγόκλεισα τα μάτια μου.
Ναι, σίγουρα ήταν αληθινό αυτό που έβλεπα.
Κόλλησα το κεφάλι μου στο παράθυρο του τραίνου και άρχισα να φωνάζω στον καλό μου.
"Να'το! Να'το! Το βρήκα το σπιτάκι επιτέλους!" με κοίταζε περίεργα , δεν καταλάβαινε αλλά επέμενα να το φωτογραφίσει..
Περνούσαμε και έβλεπα ένα σωρό γνώριμα σπιτάκια!
Σπιτάκια που εγώ η ίδια είχα ζωγραφίσει κάποτε, ακριβώς έτσι όπως τα είχα φανταστεί.
Απλά τετράγωνα κουτάκια, με ένα υπερφυσικό δέντρο δίπλα τους, στην μέση του πουθενά. Με έναν ουρανό με σύννεφα, και πουλιά να πετάνε.
Περνούσα με το τραίνο μέσα από τις παιδικές ζωγραφιές μου.
Κοίταξα πάνω στην γωνία για να βρω και τον κατακίτρινο ήλιο μου που πάντα χαμογελούσε.
Δεν τον βρήκα..
Αυτό είναι ίσως το τίμημα που πληρώνεις όταν μεγαλώσεις και ανακαλύψεις εκείνο το μέρος που οι ζωγραφιές σου γίνονται πραγματικότητα.
Ετικέτες Ιστορίες απο τη ζωή βγαλμένες
Όταν δημοσιεύθηκε αυτό το ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ
ήταν
Τετάρτη 3 Οκτωβρίου 2007 στις 4:58 μ.μ..
Μπορείς και ΕΣΥ να μας πεις τη
γνώμη σου, αλλά αυτό δε σημαίνει πως αυτά που θα πεις θα τα λάβουμε και σοβαρά υπόψιν μας.
Πάλι με βγάζει ΣΠΑΜ :-(((
Δεν σε βγάζει σπαμ....
πού είναι το σχόλιο μου τότε;
Τέλος πάντων, έλεγε ότι ελπίζω να ξεκουράστηκες και κρίμα που δεν βρεθήκαμε κλπ κλπ αλλά με πιό πολλά (και ωραία) λόγια.
Καλημέρα Γεωργία
lol
Τα έχεις χάσει κάπως...
Αυτό το έγραψες στο απο κάτω ποστ.. τσκ.. :P.
Κάααααλημερα
Ax... ayta ta spitakia me ta entona xrwmata kai ta dysanaloga sxedia...
ti omorfa pou tha htan kapota aytes oi zwgrafies na ginontan alhthines...
Einai omorfo na kanoume oneira arkei na ta pragmatopoioume...
Στην Αθήνα με τυφλώσε ο ήλιος.
Συγνώμη μου βγείκε λίγο γκρίνια σημερα.
ΚΑΛΗΜΕΡΑ!
won tolla Που ξέρεις, μερικές απο αυτές τις ζωγραφιές μπορεί όντως να να είναι αληθινές. Μπορεί να είναι και δίπλα σου κάποιες και απλά να μην τις βλέπεις.
Είναι όμορφο να κάνουμε όνειρα. Τα υπόλοιπα δεν έχουν και πολύ σημασία.
X ray! καλώστο! που χάθηκες?!
Γιατι γκρίνια? ο ήλιος είναι ωραίος!
Οντως, τωρα που το λες, η γενια μας εμοιζε πολυ στα παιδικα της χρονια. αλλα τα πραγματα αλλαζουν. εχω ενα ανιψάκι που ζωγραφίζει πυραυλους. δηλαδη οτι βλεπει στο πλειστεισιον..νο κομμεντ.
Μπα, πιστεύω (ή θέλω να πιστεύω) πως υπάρχει ακόμα αυτή η αθωότητα. Πιστεύω πως σε κάποια άκρη της Ελλάδας ή του Πλανήτη αυτή τη στιγμή ζωγραφίζεται ένα ακόμα ψυχεδελικό σπιτάκι...
Οι πύραυλοι σίγουρα θα υπάρχουν, όπως και άλλα αντικείμενα που εμείς δεν "βλέπαμε συχνά" τότε...
Φαντάζεσαι ένα παιδί της γενιάς μας να ζωγράφιζε έναν...υπολογιστή?!
οντως εμεις δεν θα ζωγραφιζαμ ευπολογιστες τοτε. σιγουρα ακομη ζωγραφιζουν σπιτακια. μαλλον σε μικροτερο ποσοστο ομως...
Σίγουρα. Ίσως αναφέρεται και σε καμία επιστημονική έρευνα αυτό το ποσοστό. Αν βρεις κάτι μη διαστάσεις να με ενημερώσεις.
» Δημοσίευση σχολίου