<$BlogItemTitle$>
<$BlogItemBody$>
Φωτογραφίες
Αυτά εδώ είναι τα κολάζ μου!(και το γουρούνι μου, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία)
Δεν είναι απλά τρείς κόλλες Α3 πλαστικοποιημένες, και τοποθετημένες κάθετα.. Είναι το 70% των αναμνήσεών μου τα τελευταία 2,5 χρόνια. Ή μάλλον 2.5 χρόνια απο την τελευταία φωτογραφία που χρονολογείται τον Ιούνιο του 2005 (Σας μπέρδεψα?).Φωτογραφίες σχεδόν απο το δεύτερο έτος της σχολής.. τόσα πράγματα έχουν γίνει απο τότε..
Πολλά πρόσωπα, πολλές αναμνήσεις, πολλά χαμόγελα, πολλές εικόνες και η καθεμία εικόνα, κρύβει μία ολόκληρη ιστορία.
Με εκνευρίζουν οι πολλές τετράγωνες και τεράστιες φωτογραφίες στους τοίχους, με εκνευρίζουν επίσης και οι ψηφιακές φωτογραφίες που κρύβονται σε έναν φάκελο ενός υποφακέλου του φακέλου του υποφακέλου του φακέλου όπου είναι οι εικόνες, και που ελάχιστες φορές έχεις τον χρόνο και την όρεξη να ανατρέξεις εκεί και να ξαναθυμηθείς φάτσες και στιγμές.
Οι δικές μου φωτογραφίες, οι δικές μου εικόνες είναι πάντα εκεί. Είναι πάντα πάνω απο το κρεββάτι μου!Η πρώτη και η τελευταία ανάμνηση της ημέρας (συνήθως) είναι δεκάδες χαμογελαστά μουτράκια, και δεκάδες αναμνήσεις, ίσως γι'αυτό τον τελευταίο καιρό να βλέπω στα όνειρά μου πολύ κόσμο..:}
Σήμερα το πρωί λοιπόν, κυριακάτικο πρωινό γαρ, πέρασα αρκετή ώρα χαζεύοντας τις φωτογραφίες (όση ώρα μου επέτρεψαν κάποιοι δηλαδή, ονόματα και οικογένεις δε θίγουμε..), και διάφορες σκέψεις άρχιζαν να στριφογυρνάνε στο κεφάλι μου.
Έβλεπα μέσα απο τις μικρές αυτές εικονίτσες ανθρώπους που κάποτε περνόυσαμε ατελείωτες ώρες παρέα.
Έβλεπα "κολλητούς" και "κολλητές", που με κάποιους πλέον ανταλάσσουμε πολυ δύσκολα ακόμα και το ¨καλημέρα", έβλεπα πρόσωπα που έχω να τα δώ απο τότε σχεδόν που είχε βγεί εκείνη η φωτογραφία.
Έβλεπα μάτια που αλλάξανε βλέμμα, είτε προς το καλύτερο είτε προς το χειρότερο.
Έβλεπα μάτια που απλά κοιτάζουν πλέον διαφορετικά, μάτια που έχει χαθεί η σπίθα απο μέσα τους ή που άρχισαν μόλις τώρα να σπινθηροβολούν.
Έβλεπα ανθρώπους που οι σχέσεις μας έχουν περάσει απο χίλια κύματα, και ή έχουμε μείνει πολύ καλοί φίλοι, ή έχουμε απομακρυνθεί.
Καθόμουν , τους κοιτούσα, και σκεφτόμουν πόσους ανθρώπους έχω γνωρίσει στην ζωή μου. Πόσοι άνθρωποι αλήθεια, μου έχουν σφίξει το χέρι και μου έχουν πεί εκείνο το "Χάρηκα". Τόσοι πολλοί που ούτε καν τους θυμάμαι..
Πόσους καφέδες με διαφορετικές παρέες έχω πιεί και σε πόσες ίδιες συζητήσεις έχω συμμετάσχει.
Με πόσα άτομα έχω χορέψει και πόσα άτομα με έκαναν να χαμογελάσω.
Πόσους απο αυτούς δεν πρόκειται να τους ξαναδώ ποτέ, ή πρόκειται να τους δώ μετά απο χρόνια στο δρόμο και να προσπαθώ να θυμηθώ που τους έχω γνωριζω ή ακόμα με πόσους απο αυτούς πρόκειται να σπαταλήσουμε μαζί πολλά χρόνια απο την ζωή μας.
Πολλά πρόσωπα, πολλά ονόματα..
Μετά οι σκέψεις γίνονται ακόμα πιο έντονες, πιο βαθιές..
Πόσοι άνθρωποι στη ζωή μου νόμιζαν πως με ήξεραν, αλλά τελικά δεν είχαν καμία ιδέα για το ποια πραγματικά είμαι.
Πόσους ανθρώπους απομάκρυνα απο την ζωή μου για αυτό το λόγο.
Σε πόσους ανθρώπους έδωσα ένα κομμάτι απο την ψυχή μου χωρίς αυτοί να το έχουν καταλάβει, και πόσοι το κατάλαβαν, τρόμαξαν, και έφυγαν μακριά.
Πόσοι απο αυτούς θα ήθελα να έχουν ενδιαφερθεί να μάθουν περισσότερα για εμένα.Πόσοι ενδιαφέρθηκαν, και εγώ τρόμαξα και τους απομάκρυνα και πόσοι αν δεν έδειχναν αυτό το ενδιαφέρον δε θα γινόντουσαν ποτέ φίλοι μου.
Με πόσους έφτανε απλά και μόνο μια στιγμή, μία εικόνα ή μια κοινή εμπειρία για να μπεί ο ένας στην καρδιά του άλλου ή με πόσους έφταναν όλα αυτά για να συμβεί το ακριβώς αντίθετο..
Με πόσους απο αυτούς θα ήθελα ακόμη και σήμερα να είμαστε πολύ καλοί φίλοι, και με πόσοι απο τους σημερινούς μου φίλους θα ήθελα να σταματήσουν να έχουν αυτή την ιδιότητα (του φίλου ντε!).
Τόσες εκφάνσεις της έννοιας "φιλία" που παρόλο που μπορεί τα ίδια να συμβαίνουν στον καθένα, όταν κάποιος τις διαπιστώνει ξαφνικά, σοκάρεται απο το μέγεθός τους.
Τόσες σκέψεις και όμως μία η κατάληξη: Είναι περίεργοι αυτοί οι άνθρωποι.
Ξανακοίταξα όλους αυτούς εκεί στις φωτογραφίες.Εύχήθηκα όλοι τους να περνούν και να είναι έτσι όπως θέλουν.Ακόμα και αυτοί που δε μιλάμε πιά, ακόμα και αυτοί που με πλήγωσαν. Αν δεν ήταν αυτοί εκεί να με πληγώσουν, δεν θα ήμουν αυτή που είμαι σήμερα.Εγωισμός, και όχι μεγαλοψυχία.
Δεν είναι απλά τρείς κόλλες Α3 πλαστικοποιημένες, και τοποθετημένες κάθετα.. Είναι το 70% των αναμνήσεών μου τα τελευταία 2,5 χρόνια. Ή μάλλον 2.5 χρόνια απο την τελευταία φωτογραφία που χρονολογείται τον Ιούνιο του 2005 (Σας μπέρδεψα?).Φωτογραφίες σχεδόν απο το δεύτερο έτος της σχολής.. τόσα πράγματα έχουν γίνει απο τότε..
Πολλά πρόσωπα, πολλές αναμνήσεις, πολλά χαμόγελα, πολλές εικόνες και η καθεμία εικόνα, κρύβει μία ολόκληρη ιστορία.
Με εκνευρίζουν οι πολλές τετράγωνες και τεράστιες φωτογραφίες στους τοίχους, με εκνευρίζουν επίσης και οι ψηφιακές φωτογραφίες που κρύβονται σε έναν φάκελο ενός υποφακέλου του φακέλου του υποφακέλου του φακέλου όπου είναι οι εικόνες, και που ελάχιστες φορές έχεις τον χρόνο και την όρεξη να ανατρέξεις εκεί και να ξαναθυμηθείς φάτσες και στιγμές.
Οι δικές μου φωτογραφίες, οι δικές μου εικόνες είναι πάντα εκεί. Είναι πάντα πάνω απο το κρεββάτι μου!Η πρώτη και η τελευταία ανάμνηση της ημέρας (συνήθως) είναι δεκάδες χαμογελαστά μουτράκια, και δεκάδες αναμνήσεις, ίσως γι'αυτό τον τελευταίο καιρό να βλέπω στα όνειρά μου πολύ κόσμο..:}
Σήμερα το πρωί λοιπόν, κυριακάτικο πρωινό γαρ, πέρασα αρκετή ώρα χαζεύοντας τις φωτογραφίες (όση ώρα μου επέτρεψαν κάποιοι δηλαδή, ονόματα και οικογένεις δε θίγουμε..), και διάφορες σκέψεις άρχιζαν να στριφογυρνάνε στο κεφάλι μου.
Έβλεπα μέσα απο τις μικρές αυτές εικονίτσες ανθρώπους που κάποτε περνόυσαμε ατελείωτες ώρες παρέα.
Έβλεπα "κολλητούς" και "κολλητές", που με κάποιους πλέον ανταλάσσουμε πολυ δύσκολα ακόμα και το ¨καλημέρα", έβλεπα πρόσωπα που έχω να τα δώ απο τότε σχεδόν που είχε βγεί εκείνη η φωτογραφία.
Έβλεπα μάτια που αλλάξανε βλέμμα, είτε προς το καλύτερο είτε προς το χειρότερο.
Έβλεπα μάτια που απλά κοιτάζουν πλέον διαφορετικά, μάτια που έχει χαθεί η σπίθα απο μέσα τους ή που άρχισαν μόλις τώρα να σπινθηροβολούν.
Έβλεπα ανθρώπους που οι σχέσεις μας έχουν περάσει απο χίλια κύματα, και ή έχουμε μείνει πολύ καλοί φίλοι, ή έχουμε απομακρυνθεί.
Καθόμουν , τους κοιτούσα, και σκεφτόμουν πόσους ανθρώπους έχω γνωρίσει στην ζωή μου. Πόσοι άνθρωποι αλήθεια, μου έχουν σφίξει το χέρι και μου έχουν πεί εκείνο το "Χάρηκα". Τόσοι πολλοί που ούτε καν τους θυμάμαι..
Πόσους καφέδες με διαφορετικές παρέες έχω πιεί και σε πόσες ίδιες συζητήσεις έχω συμμετάσχει.
Με πόσα άτομα έχω χορέψει και πόσα άτομα με έκαναν να χαμογελάσω.
Πόσους απο αυτούς δεν πρόκειται να τους ξαναδώ ποτέ, ή πρόκειται να τους δώ μετά απο χρόνια στο δρόμο και να προσπαθώ να θυμηθώ που τους έχω γνωριζω ή ακόμα με πόσους απο αυτούς πρόκειται να σπαταλήσουμε μαζί πολλά χρόνια απο την ζωή μας.
Πολλά πρόσωπα, πολλά ονόματα..
Μετά οι σκέψεις γίνονται ακόμα πιο έντονες, πιο βαθιές..
Πόσοι άνθρωποι στη ζωή μου νόμιζαν πως με ήξεραν, αλλά τελικά δεν είχαν καμία ιδέα για το ποια πραγματικά είμαι.
Πόσους ανθρώπους απομάκρυνα απο την ζωή μου για αυτό το λόγο.
Σε πόσους ανθρώπους έδωσα ένα κομμάτι απο την ψυχή μου χωρίς αυτοί να το έχουν καταλάβει, και πόσοι το κατάλαβαν, τρόμαξαν, και έφυγαν μακριά.
Πόσοι απο αυτούς θα ήθελα να έχουν ενδιαφερθεί να μάθουν περισσότερα για εμένα.Πόσοι ενδιαφέρθηκαν, και εγώ τρόμαξα και τους απομάκρυνα και πόσοι αν δεν έδειχναν αυτό το ενδιαφέρον δε θα γινόντουσαν ποτέ φίλοι μου.
Με πόσους έφτανε απλά και μόνο μια στιγμή, μία εικόνα ή μια κοινή εμπειρία για να μπεί ο ένας στην καρδιά του άλλου ή με πόσους έφταναν όλα αυτά για να συμβεί το ακριβώς αντίθετο..
Με πόσους απο αυτούς θα ήθελα ακόμη και σήμερα να είμαστε πολύ καλοί φίλοι, και με πόσοι απο τους σημερινούς μου φίλους θα ήθελα να σταματήσουν να έχουν αυτή την ιδιότητα (του φίλου ντε!).
Τόσες εκφάνσεις της έννοιας "φιλία" που παρόλο που μπορεί τα ίδια να συμβαίνουν στον καθένα, όταν κάποιος τις διαπιστώνει ξαφνικά, σοκάρεται απο το μέγεθός τους.
Τόσες σκέψεις και όμως μία η κατάληξη: Είναι περίεργοι αυτοί οι άνθρωποι.
Ξανακοίταξα όλους αυτούς εκεί στις φωτογραφίες.Εύχήθηκα όλοι τους να περνούν και να είναι έτσι όπως θέλουν.Ακόμα και αυτοί που δε μιλάμε πιά, ακόμα και αυτοί που με πλήγωσαν. Αν δεν ήταν αυτοί εκεί να με πληγώσουν, δεν θα ήμουν αυτή που είμαι σήμερα.Εγωισμός, και όχι μεγαλοψυχία.
Και εδώ είναι το σημείο που το blog παίρνει ημερολογιακή μορφή.
Και εδώ είναι το σημείο που διαπιστώνω πως μόλις έχω γράψει το χειρότερο συντακτικά κείμενό μου.
Πάω να διαβάσω αυτόν τον Ρόμπινς, που μάλλον έχει τον αδιάβαστο πια..
Δε έχω όρεξη να κάνω τίποτα άλλο σήμερα...
Ετικέτες Ιστορίες απο τη ζωή βγαλμένες
Όταν δημοσιεύθηκε αυτό το ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ
ήταν
Κυριακή 14 Μαΐου 2006 στις 6:13 μ.μ..
Μπορείς και ΕΣΥ να μας πεις τη
γνώμη σου, αλλά αυτό δε σημαίνει πως αυτά που θα πεις θα τα λάβουμε και σοβαρά υπόψιν μας.
Σε νιωθω κοπελα μου!!Οντως ολα αυτα τα πραγματα συνηθως δεν τα προσεχουμε τρεχουμε και δεν προλαβαινουμε ολη μερα(αληθεια που παμε??)..Αλλα καμια φορα οταν τα σκεφτεσαι ειναι πολυ περιεργα τα πραγματα..και σκεψου ποσα ατομα που θα μπορουσαν να γινουν τρομεροι φιλοι η να τεριαζεται τρελα καθονται πολλες φορες διπλα μας και απλα επειδη δεν τυχενει να μιλησεις μαζι τους τελικα δεν μπενουν καν στη ζωη μας..Πηρα φορα..Τι να κανω δεν εχω και την ικανοτητα να μετουσιώνω ομορφα αυτα που σκεφτομαι σε κειμενο..
Σταυρος
Πίνεις, βλάκα :D
-Sino.
» Δημοσίευση σχολίου