<$BlogItemTitle$>
<$BlogItemBody$>
Η γειτονιά μου
Σαν έκθεση τρίτης δημοτικού μοιάζει αυτός ο τίτλος.. Τέσσερα χρόνια εδώ, σε αυτη τη γειτονια.. Τόσα έχουν αλλάξει και άλλα τόσα παραμένουν ίδια.
Η γεύση του προσωρινού δεν έχει αλλάξει. Όλοι έρχονται να μείνουν εδώ για λίγο (συνήθισμένο φαινόμενο σε περιοχές που μένουν μόνο φοιτητές). Τα σπίτια λιτά, με τα απαραίτητα μόνο μέσα..
"Τι να κουβαλάω όλα μου τα πράγματα εδώ, αφού κάποια στιγμή θα φύγω?!"
Δύσκολο να συνειδητοποιήσει κάποιος πως ΕΔΩ θα βρίσκεται όλη του η "ζωή" για αρκετά χρόνια. Απο την πρώτη στιγμή κουβάλισα εδώ όλα μου τα μικροαντικείμενα που αν τα ενώσεις συνθέτεις... εμένα! Με τον καιρό μάζεψα και άλλα.. (αυτό είναι άλλη ιστορία..αλλού θέλω να καλήξω σήμερα :P)
Τα πρόσωπα γύρω μου αλλάζουν. Άλλοι φεύγουν (αποχαιρετισμοί, συγκινήσεις) , άλλοι έρχονται (γνωριμίες, ανασφάλειες και ενθουσιασμός)
Σήμερα καθώς επέστρεφα απο την σχολή, κατάλαβα για ακόμα μια φορά το λόγο για τον οποίο λατρεύω αυτή τη γειτονιά:
Είναι η πιο ζωντανή γειτονιά που έχω δεί ποτέ μου.
Ζεί, αναπνέει, έχει μυρωδιά, μιλάει, τραγουδάει, έχει χρώματα, έχει αισθήματα!
Ήμουν στη Μεγάλη Κατηφόρα..
(Άγριο θηρίο, κάποια στιγμή θα το σκοτώσω! - και αυτή άλλη ιστορία..θα την ακούσετε κάποια στιγμή-)
Απο την αρχή λοιπόν της Μεγάλης Κατηφόρας, άρχισα να μυρίζω την γειτονιά μου. Δεξιά μύριζαν μακαρόνια, αριστερά ομελέτα. "Ωραία" είπα στον εαυτό μου "Οι μυρωδιές δεν άλλαξαν". Μερικά βήματα πιο κάτω άρχισα να εκτός απο το να μυρίζω την γειτονιά μου, να την ακούω κιόλας.. Στην καφέ πολυκατοικία, απο το ισόγειο ακούγονταν οι Three Doors Down, ενώ στον πρώτο όροφο κάποιος εκεί λικνιζόταν σε τσιφτετελοειδής ρυθμούς.Στην πολυκατοικία με τα πράσινα παράθυρα άκουγονταν διάφοροι ήχοι που συνέθεταν απο μακριά μια περίεργη (και αρκετά ενδιαφέρουσα μπορώ να πώ) μελωδία. Πλησίασα, και άρχισα να διακρίνω Metallica, Παπακωνσταντίνοι (ναι, και οι δύο), Παπαρίζου, u2 και κάτι beats ξένα..
"Αυτή είναι η γειτονιά μου! τραγουδάει!ούτε αυτό άλλαξε!" σκέφτηκα και χαμογέλασα. Προσπάθησα να σκεφτώ τον καθέναν στο δικό του "φοιτητικό" δωμάτιο , χαμένο στον κόσμο του να ακούει τους αγαπημένους του ήχους.
Μτά ήρθαν οι μυρωδιές απο το φούρνο της γειτονιάς, και οι φωνές απο τους "γείτονες" που ετοίμαζαν την ψησταριά για το μπάρμπεκιου.
"Ε ξέρεις τι θα κάνουμε το βράδυ!Μετά το πάσχα επιβάλλεται αυτό το μπάρμπεκιου! Να δούμε αν είμαστε όλοι εδώ"
Γέλια, φωνές, φίλοι, γνωστοί, χαιρετούρες, αγγαλιές και συστάσεις.
Έμεινα εκεί με τα παιδιά σχεδόν για δέκα λεπτά, και σε αυτό το χρονικό διάστημα, όποιον έβλεπαν να βγαίνει απο το σπίτι του έτρεχαν όλοι κατα μέρος του ( αν δεν προλάβαινε να έρθει αυτός πρώτα) και του μιλούσαν δέκα άτομα ταυτόχρονα.
"Που είσαι ρε? πως πέρασες? η σχολή? Η δικιά σου? Θα έρθεις το βράδυ? Εσύ έφτιαχνες ομελέτα? Έχει περισέψει καθόλου? Θα φέρεις απο εκείνο το καλό κρασί που είχες απο το χωριό το βράδυ? Μα που πάς? Έχεις μάθημα? Έεελα μωρεε.. Δε βαριέσαι να πάς?"
Ερωτήσεις που έπεφταν σα κομήτες... Το ίδιο σκηνικό πρέπει να έγινε τουλάχιστον έξι φορές, με το ίδιο σχεδόν μοτίβο. Και χαμόγελα, παντού χαμόγελα!
Όσο περνούσε η ώρα οι μυρωδιές δυνάμωναν, το ίδιο και οι μελωδίες. Κάποια παντζούρια άνοιγαν, και αγουροξυπνημένα πρόσωπα έβγαιναν απο τα παράθυρα
"Ρε Γιώργο, πάλι έξω ήσουν χτές? 5 είναι η ώρα ρε!Για να τα πίνεις στα μπαράκια σου στέλνει λεφτά ο μπαμπάς?"
Και γέλια, και χαμόγελα. Πολλά χαμόγελα!
Μετά.. Μίνι μάρκετ..
Μπορεί να είναι μίνι μάρκετ αλλα δεν σου θυμίζει καθόλου κάτι τέτοιο..Μόνο οι τιμές του ίσως! Εκεί μέσα μπορέις να βρείς τα πάντα! Απο απορρυπαντικά και φρούτα μέχρι επιτραπέζια και κεριά..
Στο ταμείο, μπροστά μου, μια "καινούρια".
2 αχλάδια, 2 ακτινίδια, μια πιπεριά και μια ντομάτα.
"Ξέρω πως κάποτε δε θα το βλέπω αυτό και θα μου λείπει όμως" σκέφτηκα.
Στο δρόμο προς το σπίτι πλέον...
Δέκα βήματα, 20 γνωστοί. Όλοι με το ίδιο χαμόγελο, όλοι με ερωτήσεις , απορίες, και όλοι στο τέλος να ρωτάνε "θα κατέβεις το βράδυ ε?"
Αυτή είναι η γειτονιά μου.Εδώ κανείς δεν πρόκειται να γκρινιάξει για την ενταση της μουσικής σου ( θα γκρινιάξει μόνο αν είναι πρίν απο τις δώδεκα το μεσημέρι..) .Εδώ κανείς δε πρόκειται να σε δεί στο δρόμο και να μην σε χαιρετήσει..Εδώ σε έναν χρόνο δε πρόκειται να δείς τα ίδια πρόσωπα ξανά.
Μπορεί να βαρέθηκα το φοιτητιλίκι, μπορεί να χόρτασα τις φοιτητοπαρέες και τις κρεπάλες, μπορεί να με κούρασαν τα ξενύχτια και τα ατελείωτα ντέρμπι στο τάβλι, αλλα αυτή η γειτονιά δεν πρόκειται να με κάνει να την βαρεθώ ποτέ. Δε θέλω να σκεφτώ καν την ημέρα που θα φύγω απο εδώ
..Ακούω διαφορετικές μουσικές και μυρίζω κάρβουνα..
Χμού, ώρα να πηγαίνω και εγώ.. :)
"Αυτή είναι η γειτονιά μου! τραγουδάει!ούτε αυτό άλλαξε!" σκέφτηκα και χαμογέλασα. Προσπάθησα να σκεφτώ τον καθέναν στο δικό του "φοιτητικό" δωμάτιο , χαμένο στον κόσμο του να ακούει τους αγαπημένους του ήχους.
Μτά ήρθαν οι μυρωδιές απο το φούρνο της γειτονιάς, και οι φωνές απο τους "γείτονες" που ετοίμαζαν την ψησταριά για το μπάρμπεκιου.
"Ε ξέρεις τι θα κάνουμε το βράδυ!Μετά το πάσχα επιβάλλεται αυτό το μπάρμπεκιου! Να δούμε αν είμαστε όλοι εδώ"
Γέλια, φωνές, φίλοι, γνωστοί, χαιρετούρες, αγγαλιές και συστάσεις.
Έμεινα εκεί με τα παιδιά σχεδόν για δέκα λεπτά, και σε αυτό το χρονικό διάστημα, όποιον έβλεπαν να βγαίνει απο το σπίτι του έτρεχαν όλοι κατα μέρος του ( αν δεν προλάβαινε να έρθει αυτός πρώτα) και του μιλούσαν δέκα άτομα ταυτόχρονα.
"Που είσαι ρε? πως πέρασες? η σχολή? Η δικιά σου? Θα έρθεις το βράδυ? Εσύ έφτιαχνες ομελέτα? Έχει περισέψει καθόλου? Θα φέρεις απο εκείνο το καλό κρασί που είχες απο το χωριό το βράδυ? Μα που πάς? Έχεις μάθημα? Έεελα μωρεε.. Δε βαριέσαι να πάς?"
Ερωτήσεις που έπεφταν σα κομήτες... Το ίδιο σκηνικό πρέπει να έγινε τουλάχιστον έξι φορές, με το ίδιο σχεδόν μοτίβο. Και χαμόγελα, παντού χαμόγελα!
Όσο περνούσε η ώρα οι μυρωδιές δυνάμωναν, το ίδιο και οι μελωδίες. Κάποια παντζούρια άνοιγαν, και αγουροξυπνημένα πρόσωπα έβγαιναν απο τα παράθυρα
"Ρε Γιώργο, πάλι έξω ήσουν χτές? 5 είναι η ώρα ρε!Για να τα πίνεις στα μπαράκια σου στέλνει λεφτά ο μπαμπάς?"
Και γέλια, και χαμόγελα. Πολλά χαμόγελα!
Μετά.. Μίνι μάρκετ..
Μπορεί να είναι μίνι μάρκετ αλλα δεν σου θυμίζει καθόλου κάτι τέτοιο..Μόνο οι τιμές του ίσως! Εκεί μέσα μπορέις να βρείς τα πάντα! Απο απορρυπαντικά και φρούτα μέχρι επιτραπέζια και κεριά..
Στο ταμείο, μπροστά μου, μια "καινούρια".
2 αχλάδια, 2 ακτινίδια, μια πιπεριά και μια ντομάτα.
"Ξέρω πως κάποτε δε θα το βλέπω αυτό και θα μου λείπει όμως" σκέφτηκα.
Στο δρόμο προς το σπίτι πλέον...
Δέκα βήματα, 20 γνωστοί. Όλοι με το ίδιο χαμόγελο, όλοι με ερωτήσεις , απορίες, και όλοι στο τέλος να ρωτάνε "θα κατέβεις το βράδυ ε?"
Αυτή είναι η γειτονιά μου.Εδώ κανείς δεν πρόκειται να γκρινιάξει για την ενταση της μουσικής σου ( θα γκρινιάξει μόνο αν είναι πρίν απο τις δώδεκα το μεσημέρι..) .Εδώ κανείς δε πρόκειται να σε δεί στο δρόμο και να μην σε χαιρετήσει..Εδώ σε έναν χρόνο δε πρόκειται να δείς τα ίδια πρόσωπα ξανά.
Μπορεί να βαρέθηκα το φοιτητιλίκι, μπορεί να χόρτασα τις φοιτητοπαρέες και τις κρεπάλες, μπορεί να με κούρασαν τα ξενύχτια και τα ατελείωτα ντέρμπι στο τάβλι, αλλα αυτή η γειτονιά δεν πρόκειται να με κάνει να την βαρεθώ ποτέ. Δε θέλω να σκεφτώ καν την ημέρα που θα φύγω απο εδώ
..Ακούω διαφορετικές μουσικές και μυρίζω κάρβουνα..
Χμού, ώρα να πηγαίνω και εγώ.. :)
Ετικέτες Ιστορίες απο τη ζωή βγαλμένες
Όταν δημοσιεύθηκε αυτό το ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ
ήταν
Τρίτη 9 Μαΐου 2006 στις 7:51 μ.μ..
Μπορείς και ΕΣΥ να μας πεις τη
γνώμη σου, αλλά αυτό δε σημαίνει πως αυτά που θα πεις θα τα λάβουμε και σοβαρά υπόψιν μας.
Moυ θύμισες πολύ τη φοιτητική γειτονιά του ξαδεφού μου στα Ζαρουχλέικα, στην Πάτρα. Έτσι ακριβώς ήταν κι εκείνοι και είχα την τύχη να ζήσω κι εγώ λίγες τέτοιες στιγμές με την παρέα του εκεί.
τελικά, είναι απίστευτα όμορφη η φοιτητική ζωή! ;-)))
Ω ναι.. και δυστηχώς το συνειδητοποιείς μόνο όταν είναι ο καιρός να φύγεις.... :P
» Δημοσίευση σχολίου