<$BlogItemTitle$>
<$BlogItemBody$>
Έμπνευση.Νύχτα.Σκέψεις.Μουσική.Μπάχαλο!
Δεν έχω να γράψω για κάτι το σημαντικό..
Ή μάλλον έχω. Έχω στο μυαλό μου διάφορα πράγματα που θέλω να γράψω, από ιστοριούλες, στιγμές, σκέψεις μέχρι δισκοκριτικές (χα) αλλά δεν έχω έμπνευση, και χωρίς έμπνευση ποουουου πάς βρε κοπελιααάα?!
Δε μπορώ να εκφράσω κάτι λοιπόν, και με εκνευρίζει που όταν σκέφτομαι κάτι και το γράφω όταν δεν έχω αυτή την λεγόμενη "έμπνευση", ξαναδιαβάζοντάς το να λυπάμαι για το θέμα που σπατάλησα. Να λυπάμαι που δεν περίμενα να το εκφράσω πιο όμορφα, να το ντύσω με πιο όμορφες λέξεις και με πιο πολλά συντακτικά τερτίπια.
Περιμένω λοιπόν αυτήν την έμπνευση μπας και διατυπώσω τίποτα, και μειωθεί λίγο αυτός ο συνωστισμός στον εγκέφαλό μου.Περιμένω βέβαια και μια φωτογραφία μίας Ανατολής.. άντε να δούμε..
Πρίν σκεφτόμουν πως αυτή η "έμπνευση" (Σπουδαία κυρία, καλή φίλη, να την κάνετε και εσείς παρέα, μπορεί να βγάλει τον "καλύτερό σας" εαυτό προς τα έξω!) έρχεται πάντα αργά το βράδυ. Πολύ αργά.. κάπου εκεί στα μεσάνυχτα, και ακόμη πιο αργά.
Δε ξέρω γιατί, μάλλον γιατί το βράδυ νιώθω πιο ελεύθερη. Δεν υπαρχουν αυτά τα "πρέπει να κάνεις αυτό" ή το "πρέπει να πας εκεί". Εϊναι νύχτα. Δεν υπάρχουν υποχρεώσεις.Τα πάντα πάυουν, σταματούν, και μένω μόνο εγώ με εμένα και την ίδια την νύχτα. Ο χρόνος σταματάει και σε αφήνει να γίνεις εσύ.Η μουσική μου ακούγεται πιο μελωδική, οι στίχοι ερμηνεύονται πιο καθαρά, τα πράγματα γύρω μου γίνονται πιο όμορφα και ενίοτε πιο σκοτεινά. Ακόμα και οι παρέες (και οι συζητήσεις) την νύχτα είναι πιο όμορφες και πιο ουσιαστικές.
Πάντα μετά τα μεσάνυχτα το μυαλό παίρνει περίεργες στροφές, σα να σεληνιάζεται ένα πράγμα. Όλες οι μεγάλες αποφάσεις παίρνονται τότε, όλες οι σκέψεις, οι αναμνήσεις, οι εικόνες, έρχονται η μία πάνω στην άλλη και μπερδεύονται..
Άν έρθουν μαζί με την έμπνευση, την ίδια ακριβώς στιγμή, δημιουργούν όμορφα κειμενάκια, ποιηματάκια, ζωγραφιές, σχεδιάκια..
Άν έρθουν χωριστά ή αν δεν έρθει αυτή η ρημάδα η έμπνευση τότε δημιουργείται αυτο το ΜΠΑΧΑΛΟ. Μπάχαλο μέσα στο μυαλό. Κεφάλι είναι αυτό. Πόσα πράγματα μπορεί να αντέξει το καημένο?...
Εδώ και ώρες έχει κολλήσει το παρακάτω τραγουδάκι στην playlist μου.
(Σπάνια κολλάω σε τέτοια παλιά και "κλασσικά" τραγούδια. Τα παλιά τραγούδια μου φέρνουν αναμνήσεις. Έχουν υπάρξει soundtrack στιγμών,που όταν τα ακούω μου επαναφέρουν αυτές τις στιγμές στο μυαλό. Συνηθίζω να μην τα ακούω γιατί δε θέλω να γίνονται η μουσική επένδυση και των καινούριων στιγμών. Δε θέλω να μπερδεύω αναμνήσεις.)
Τέλοσπάντων. Αφού σήμερα δεν είναι κάποια ιδιαίτερη μέρα επέτρεψα στον εαυτό μου να το ακούσει και κόλησα. ξαναπρόσεξα τους στίχους (ω! τι πρωτότυπο!) και συνειδητοποίησα για άλλη μια φορά πόσο μου ταιριάζουν.
Ναί, αυτά νιώθω απόψε. Ναι, καπως έτσι νιώθω σχεδόν σε όλη μου την ζωή. ο κάθε στίχος, η κάθε λέξη, κάτι έχει να μου πεί.
Δε ξέρω γιατί, μάλλον γιατί το βράδυ νιώθω πιο ελεύθερη. Δεν υπαρχουν αυτά τα "πρέπει να κάνεις αυτό" ή το "πρέπει να πας εκεί". Εϊναι νύχτα. Δεν υπάρχουν υποχρεώσεις.Τα πάντα πάυουν, σταματούν, και μένω μόνο εγώ με εμένα και την ίδια την νύχτα. Ο χρόνος σταματάει και σε αφήνει να γίνεις εσύ.Η μουσική μου ακούγεται πιο μελωδική, οι στίχοι ερμηνεύονται πιο καθαρά, τα πράγματα γύρω μου γίνονται πιο όμορφα και ενίοτε πιο σκοτεινά. Ακόμα και οι παρέες (και οι συζητήσεις) την νύχτα είναι πιο όμορφες και πιο ουσιαστικές.
Πάντα μετά τα μεσάνυχτα το μυαλό παίρνει περίεργες στροφές, σα να σεληνιάζεται ένα πράγμα. Όλες οι μεγάλες αποφάσεις παίρνονται τότε, όλες οι σκέψεις, οι αναμνήσεις, οι εικόνες, έρχονται η μία πάνω στην άλλη και μπερδεύονται..
Άν έρθουν μαζί με την έμπνευση, την ίδια ακριβώς στιγμή, δημιουργούν όμορφα κειμενάκια, ποιηματάκια, ζωγραφιές, σχεδιάκια..
Άν έρθουν χωριστά ή αν δεν έρθει αυτή η ρημάδα η έμπνευση τότε δημιουργείται αυτο το ΜΠΑΧΑΛΟ. Μπάχαλο μέσα στο μυαλό. Κεφάλι είναι αυτό. Πόσα πράγματα μπορεί να αντέξει το καημένο?...
Εδώ και ώρες έχει κολλήσει το παρακάτω τραγουδάκι στην playlist μου.
(Σπάνια κολλάω σε τέτοια παλιά και "κλασσικά" τραγούδια. Τα παλιά τραγούδια μου φέρνουν αναμνήσεις. Έχουν υπάρξει soundtrack στιγμών,που όταν τα ακούω μου επαναφέρουν αυτές τις στιγμές στο μυαλό. Συνηθίζω να μην τα ακούω γιατί δε θέλω να γίνονται η μουσική επένδυση και των καινούριων στιγμών. Δε θέλω να μπερδεύω αναμνήσεις.)
Τέλοσπάντων. Αφού σήμερα δεν είναι κάποια ιδιαίτερη μέρα επέτρεψα στον εαυτό μου να το ακούσει και κόλησα. ξαναπρόσεξα τους στίχους (ω! τι πρωτότυπο!) και συνειδητοποίησα για άλλη μια φορά πόσο μου ταιριάζουν.
Ναί, αυτά νιώθω απόψε. Ναι, καπως έτσι νιώθω σχεδόν σε όλη μου την ζωή. ο κάθε στίχος, η κάθε λέξη, κάτι έχει να μου πεί.
Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
τα χρόνια μου είχαν ρίζες ήταν δέντρα
που τα 'ντυσε με φύλλα η καρδιά
και τ' άφησε ν' ανθίζουν μες την πέτρα
Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
οι άνθρωποι που αγάπησα ήταν δάση
οι φίλοι μου φεγγάρια ήταν νησιά
που δίψασε η καρδιά μου να τα ψάξει
Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ
η νύχτα εσύ το όνειρο της μέρας
μικρή πατρίδα σώμα μου κι αρχή
η γη μου εσύ ανάσα μου κι αέρας
Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει
σε όνειρα σ' αισθήματα υγρά
το μυστικό τον κόσμο ν' ανασάνει
Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ
η νύχτα εσύ το όνειρο της μέρας
μικρή πατρίδα σώμα μου κι αρχή
η γη μου εσύ ανάσα μου κι αέρας
Τίτλος: Μικρή Πατρίδα
Μουσική: Γιώργος Ανδρέου
Στίχοι: Παρασκευάς Καρασούλος
Ερμηνευτής: Πολλοί και διάφοροι, πρώτος, ο Παντελής Θεοχαρίδης.
Αφιερώνω λοιπόν: σε εκείνους που νιώθουν (ή έχουν νιώσει) και αυτοί κάπως έτσι. Αφιερώνω και στην νύχτα, που πάντα θα παραμένει το όνειρο της ημέρας.
Σταματάω κάπου εδώ γιατί δεν έχω έμπνευση.
.
.
.
.
.
.
.
.
(Μετά που ξαναδιάβασα τα παραπάνω, κατάλαβα πως η έμπνευση έρχεται ακριβώς την στιγμή που θα αποφασίσεις να ανοίξεις το σημειωματάριο, το word, το τετράδιο για να γράψεις, ακόμα και όταν θές να γράψεις πως δεν έχεις έμπνευση.)
Μουσική: Γιώργος Ανδρέου
Στίχοι: Παρασκευάς Καρασούλος
Ερμηνευτής: Πολλοί και διάφοροι, πρώτος, ο Παντελής Θεοχαρίδης.
Αφιερώνω λοιπόν: σε εκείνους που νιώθουν (ή έχουν νιώσει) και αυτοί κάπως έτσι. Αφιερώνω και στην νύχτα, που πάντα θα παραμένει το όνειρο της ημέρας.
Σταματάω κάπου εδώ γιατί δεν έχω έμπνευση.
.
.
.
.
.
.
.
.
(Μετά που ξαναδιάβασα τα παραπάνω, κατάλαβα πως η έμπνευση έρχεται ακριβώς την στιγμή που θα αποφασίσεις να ανοίξεις το σημειωματάριο, το word, το τετράδιο για να γράψεις, ακόμα και όταν θές να γράψεις πως δεν έχεις έμπνευση.)
Ετικέτες Ιστορίες απο τη ζωή βγαλμένες
Όταν δημοσιεύθηκε αυτό το ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ
ήταν
Τρίτη 16 Μαΐου 2006 στις 11:55 π.μ..
Μπορείς και ΕΣΥ να μας πεις τη
γνώμη σου, αλλά αυτό δε σημαίνει πως αυτά που θα πεις θα τα λάβουμε και σοβαρά υπόψιν μας.
» Δημοσίευση σχολίου