<$BlogItemTitle$>
<$BlogItemBody$>
Αντιο.
Ποτέ δεν μου άρεσε η λέξη αντίο.
Μου θυμίζει αποχωρισμό. Δηλώνει πως κάτι τελειώνει. Και αυτό τελείωσε.
Θυμάμαι εκείνη την ημέρα που έψαχνα το σπίτι. Τέσσερα χρόνια πριν πάνω κάτω..
Είχα δει άπειρα σπίτια και είχα φρικάρει. Κακοσυντηριμένα, με εξωτερικές τουαλέτες, και κανονικές τρύπες.
Αυτό ήταν κάπως πιο "κανονικό".
Με τον σπιτονοικοκύρη ήμασταν σε αιώνια κόντρα.
Δεν ενθουσιάστηκα με το σπίτι, είπα όμως πως θα το διακοσμήσω έτσι ωστε να κάθομαι μέσα ατελείωτες ώρες.
Είχα περάσει μια πολύ "γκρίζα" περίοδο.
Το σπίτι λοιπόν θα ήταν γεμάτο χρώματα.
Και κεριά! Μου αρέσουν τα κεριά.
"Μετά την κατηφόρα στο δεύτερο στενάκι, η τελευταία πολικατοικία. Ασοβάτιστη. Δεύτερος όροφος. B1 Το κουδούνι. Ναι, περιμένω."
Άπειρες φορές την είχα πει αυτή τη φράση.
Στο σπίτι μου είχε έρθει σχεδόν όλη η σχολή μου (μη μιλήσω για τα ντελιβερι)
Και να, που η πόρτα του B1 ανοίγει για τελευταία φορά. Ή έστω μια απο τις τελευταίες.
Είναι δύσκολο να αποχαιρετάς τον μικροσκοπικό παράδεισό σου. Πονάει.
Άπειρες φορές την είχα πει αυτή τη φράση.
Στο σπίτι μου είχε έρθει σχεδόν όλη η σχολή μου (μη μιλήσω για τα ντελιβερι)
Και να, που η πόρτα του B1 ανοίγει για τελευταία φορά. Ή έστω μια απο τις τελευταίες.
Είναι δύσκολο να αποχαιρετάς τον μικροσκοπικό παράδεισό σου. Πονάει.
"Καλά ρε 'συ, μαύρες κουρτίνες έβαλες?"
"Δεν είναι μαύρες. Σκούρο κόκκινο είναι! Εμένα μ'αρέσουν!"
"Και το χτικιό στον τοίχο τι είναι?"
"ΝΕΡΑΙΔΑ! το τελευταίο δώρο που μου έχει κάνει η μαμά μου.Την έχει κόψει αυτή τη συνήθεια τα τελευταία 3 χρόνια."
"Καλά, και πιο μικρό φως δε μπορούσες να βρείς?!"
"Ένα μέτρο διάμετρος δε σου φτάνει? τα κινέζικα γράμματα τα εφτιαξα εγώ εγώ εγώ"
"Και τι σημαίνουν?"
"Α, παράτα μας με τις ερωτήσεις σου!"
Κλασσικός διάλογος, που τον έχω κάνει άπειρες φορές... Με πολλά πρόσωπα...
"Και το χτικιό στον τοίχο τι είναι?"
"ΝΕΡΑΙΔΑ! το τελευταίο δώρο που μου έχει κάνει η μαμά μου.Την έχει κόψει αυτή τη συνήθεια τα τελευταία 3 χρόνια."
"Καλά, και πιο μικρό φως δε μπορούσες να βρείς?!"
"Ένα μέτρο διάμετρος δε σου φτάνει? τα κινέζικα γράμματα τα εφτιαξα εγώ εγώ εγώ"
"Και τι σημαίνουν?"
"Α, παράτα μας με τις ερωτήσεις σου!"
Κλασσικός διάλογος, που τον έχω κάνει άπειρες φορές... Με πολλά πρόσωπα...
Ναι, μπορούσα να πω πολύ εύκολα την ιστορία κάθε αντικειμένου. Ήταν όλα επιλεγμένα ένα προς ένα. Και ΌΛΑ σχεδόν είχαν σχολιαστεί κατα καιρούς.. Μου άρεσε αυτό.. Μου άρεσε να μπαίνουν σπίτι μου και να το επεξεργάζονται.. να χαζεύουν..
Αυτά κρέμονται απο το φως μου. Η καρδούλα είναι ένα δώρο που μου έκανε η διευθύντρια του σταθμού για να έχω καλό φενγκ σουι. Τα αρκουδάκια είναι δώρα. Το πούπουλο απο γνωστή καφετέρια του Ηρακλείου. Και τα κορδονάκια που σχηματίζουν φιόγκο είναι το "λάφυρό" μου απο το σπίτι της Μαρίας, λίγο πριν μετακομίσει...
Πάνω απο το κρεββάτι μου, τα κολάζ, η εικόνα του προσκυνητή του αλκίνοου, μια ασπρόμαυρη φωτογραφία του Bonno (μετά απο το απίστευτα μεγάλο κόλλημα με το video clip του with or without you), Η αφίσα απο την τελευταία συναυλία των πυξ λαξ (μου άρεσε η εικόνα, όχι τιποτα άλλο) και τα αγγελάκια του Ραφαέλ με μπύρα και.. τσιγάρο.
Θυμάμαι πως είχε κολλήσει, τότε που είχε πρωτοέρθει, με αυτήν την αφίσα.
Και τα φωτάκια.. Τα πρώτα που ειχα αγοράσει. Αυτά που έμεναν πάντα αναμμένα όταν βλέπαμε ταινία. Με όποιον και αν την βλέπαμε..
.. Και ο καναπές.. με το κάλλυμα που πάντα έπεφτε! το γούνινο κάλυμμα! Πόσοι είχαν κάτσει εδώ.. και πόσοι είχαν κοιμηθεί εδώ... Η Όλγα, η Δώρα, ο Γιώργος, ο Σπύρος, ο Γιάννης, η Σέβα, ο Γιάννης, η Μαρία, ο αδερφός μου, τα μάτια μου πριν γίνουν μάτια μου, η Ελένη, ο Γιάννης απο τα Χανιά.. και τόσοι άλλοι... πολλοί... πολλά βράδια..
Σε αυτήν την καρέκλα είχαν κάτσει ακόμα περισσότεροι. Όλοι είχαν μια ψύχωση με αυτήν την καρέκλα. Μόνο εμένα δε βόλευε.
Πίσω της το πορτοκαλί το φώς, που συνήθως αντικαθιστούσε το κεντρικό... Μου αρεσε να είναι όλα πορτοκαλί...
Το ρολόι με το πρόβατο που μου είχε κάνει δώρο η Μαρία στα γενέθλιά μου, και το γουρούνι πάνω στις ασφάλειες (ο μπάτσος όπως είχε πει κάποιος) που μου είχαν κάνει δώρο στη γιορτή μου η Δώρα και η Βασιλική..
Τα cd μου, αντικείμενο σχολιασμό απο πολλούς, και εκείνη η ζωγραφιά που σήμαινε και συμβόλιζε τόσα για μένα, και τίποτα για κανέναν άλλον..
(Τον Bonno δεν τον ξανασχολιάζω...)
Η βιβλιοθήκη μου.Με τα σημειώματα, το γουρούνι κουμπαρά (το 9ο γουρούνι του σπιτιού μου) τα άχρηστα βιβλία της σχολής και το γλαστράκι με τις πλαστικές μαργαρίτες στο πλάι..
Εκεί περνούσαμε όλοι τον περισσότερο χρόνο μας...
Και τέσσερα άτομα μπορούσαμε να κάτσουμε εκεί να διαβάσουμε, να παίξουμε στον υπολογιστή, να κοροιδέψουμε κάποιον στο ίντερνετ...
Δίπλα στον καναπέ η κρεμάστρα με τα σκουλαρίκια. Είχα ψύχωση κάποτε με τα σκουλαρίκια.Η κρεμάστρα είναι πολύ σημαντική. Εϊναι το πιο ακριβό αντικείμενο μες στο σπίτι μου. 60 ευρά την είχα πάρει τότε? κάπου τόσο...
Πάνω απο τον καναπέ τα κεριά μου. Τα ΠΟΛΛΑ κεριά μου. Σε πολλούς άρεσε αυτό. Σε άλλους καθόλου. Όλοι τα σχολίαζαν όμως.Θυμάμαι στα γενέθλια μου πρόπερσυ που με είχαν βάλει να τα σβήσω. Μου είχαν βγεί τα πνευμόνια έξω.
Θυμάμαι που σε μια εξεταστική είχε κοπεί το ρεύμα στην περιοχή, και είχαν έρθει όλοι σπίτι μου να διαβάσουμε, μια που ήταν το μόνο που είχε τόσο φως.
Θυμάμαι τον Δημήτρη που έλεγε πως κάποια μέρα ήθελε να πάρει τους "σταλαχτίτες", και τον άλλον Δημήτρη που ξεκολλούσε τεράστια κομμάτια, για να μου σπάσει τα νεύρα.
Κάθε φορά, πριν φύγω για μεγάλο διάστημα απο το σπίτι τα άναβα. Έβαζα ένα ποτήρι μαυροδάφνη και χάζευα τις φλόγες, τα χρώματα που ανακατεύονταν και τα στοιχειά των αναμνήσεων που χόρευαν στην γκαρσονιέρα Β1. Αυτό έκανα και τώρα. Το τελευταίο βράδυ.
Η κουζίνα μου. Με διάφορες αδιάφορες αφίσες. Με τα λουλούδια (πάντα) στο τραπέζι.
Η εναλακτική λύση για να κάτσουμε να διαβάσουμε (λέμε τώρα). Εγώ, η Σέβα, ο Δημήτρης ή εγώ ο Γεράσιμος, ο Στέλιος ή Εγώ ο Αντώνης και ο Νικόλας, ή η Έφη με τον Μάνο, χωρίς εμένα ή.. και εδώ πολλά άτομα...
Μια ετοιμάσει και γεύμα κάποτε εδώ.. Στην Μαρία και στον Γιάννη. Άλλες δυο-τρεις φορές είχαμε φάει κιόλας... Διάολε... Πολλές αναμνήσεις..
Χαχ, ένα μέρος που πάντα ήταν γεμάτο με κουτιά απο ντελίβερι. Άντε και ποτήρια αν είχα παρέα το προηγούμενο βράδυ. Άπλυτα πιάτα δεν είχα ποτε.
Δε θα ξεχάσω όμως τους λουκουμάδες που είχαμε φτιάξει εκείνο το βράδυ, τις γαρίδες σαγανάκι, τα μακαρόνια, και τον Σπυράκο να φτιάχνει καφέ στις ριγέ κούπες που του άρεσαν περισσότερο απο τις άλλες που ήταν πάνω στο ψυγείο και είχαν τα προβατάκια.
Και μπουκάλια. Πολλά μπουκάλια πάνω στα ντουλάπια.
Το Visanto που μου είχαν κάνει δώρο και μου είχαν πει να το πιώ μόνο σε εξαιρετική περίπτωση. Και το είχα πιεί το βράδυ που τα μάτια μου έγιναν τα μάτια μου.
Ποτά, δώρα σε γιορτές, που μέχρι να φύγει αυτός που μου το είχε φέρει το μπουκάλι ήταν άδειο.
Μπουκάλια Μαυροδάφνης. Και Πατρών και Ρόδου και απ'όλα. Εδώ και αν έχω αναμνήσεις...
Μπουκάλια που είχαν καταναλωθεί μονοκοπανιάς, στο μπαλκόνι, με κεριά αναμένα, σε βραδιές μαραθώνιας εξομολόγησης για κάποιον έρωτα του Κακαράκου.. Αν τα φοιτητικά μου χρόνια είχαν την γεύση κάποιου ποτού, αυτό θα ήταν σίγουρα η μαυροδάφνη.
(και το 8ο γουρούνι)
Τα μπουκάλια είναι το μόνο που θα πετάξω στα σκουπίδια. Δεν θέλω. Πρέπει.
"Γραψε μου ένα χαρτάκι στην πόρτα"
"Χαρτάκι στην πόρτα"
"Χαρτάκι στην πόρτα"
Τα 2 τελευταία χρόνια, όποιος έφευγε απο το σπίτι μου μου άφηνε και ένα χαρτάκι στην πόρτα. Κολλούσα και εισητήρια απο συναυλίες. Και Κάρτες απο καφετέριες. Και ακόμα περισσότερες αναμνήσεις. Τόσες ευχές μέσα στα χαρτάκια, τόσες εικόνες, τόσα χαμόγελα και τόσες ιστορίες. Κανείς όμως δεν μπορεί να καταλάβει το πόσο πονάει και το πόσο δύσκολο είναι να τα ξεκολλάς. Σα να ξεκολλάς κομμάτια απο την ψυχή σου και την καρδιά σου και να τα βάζεις σε ένα κουτί βαθιά μέσα στην ντουλάπα.
Γιατί να είναι τόσο δύσκολα όλα? Ακόμα και το να αποχωριστείς αυτά τα κλειδιά? Γιατί να έχω δεθεί τόσο πολύ? Γιατί να έχω τόσες αναμνήσεις? Γιατί αυτή η μετακόμιση να είναι σα βιασμός?
Υποσχέσου μου πως στο καινούριο μας σπίτι θα είναι κάπως έτσι τα πράγματα...
Το έχω ανάγκη...
Καλύτερα να φτιάξουμε άλλες εικόνες και άλλες αναμνήσεις. Πριν θολώσουν αυτές. Πριν τις θολώσει ο χρόνος και τα δάκρυα.
(Βγήκε τεράστιο το post, αλλά είναι πολύ λίγο για να δείξω και να πώ αυτά που νιώθω γι'αυτό το μέρος. Αφιερωμένο σε αυτούς που πέρασαν έστω και 10 λεπτά απο την ζωή τους μέσα σε αυτό το σπίτι..)
Ετικέτες Ιστορίες απο τη ζωή βγαλμένες
Όταν δημοσιεύθηκε αυτό το ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ
ήταν
Κυριακή 15 Οκτωβρίου 2006 στις 8:52 μ.μ..
Μπορείς και ΕΣΥ να μας πεις τη
γνώμη σου, αλλά αυτό δε σημαίνει πως αυτά που θα πεις θα τα λάβουμε και σοβαρά υπόψιν μας.
Bλέπω πως έχεις να θυμάσαι πολλές όμορφες στιγμές από αυτό το σπίτι. Κράτησέ τες καλά μέσα σου. Όσο κι αν πονάει , πρέπει να προχωρήσεις παρακάτω. Τα καλύτερα ίσως να έρχονται! :-)
Μαζί σου θα τα κουβαλάς...
Stalitsa Μακάρι... Παρόλο που τώρα στην αρχή είναι ΟΛΑ όσο πιο δύσκολα γίνεται...
Ναταλία Αυτό φοβάμαι..
» Δημοσίευση σχολίου