<$BlogItemTitle$>
<$BlogItemBody$>
Ατλαντίς
Σήμερα απο το πρωί είχα όρεξη να ακούσω ξύλινα σπαθιά..
Σιγοτραγουδούσα τραγούδια τους μέχρι που έφτασα στην δουλειά..
Έβαλα όλη τους την δισκογραφία να παίζει, αλλά μόλις άκουσα αυτό το τραγούδι κόλλησα...
Ενα απο τα τραγούδια που κουβαλούσαν, κουβαλάνε και θα κουβαλάνε ένα σωρό αναμνήσεις...
Πολλές αναμνήσεις..
Το άκουγα σαν μαθήτρια, έγραφα τους στίχους (που φυσικά τους ήξερα απ'έξω) στο τετράδιο μου, στην ώρα των μαθηματικών.
Το ζητούσα στο ραδιόφωνο, σε εκείνη μόνο την εκπομπή. Δώδεκα με δυο. Που αν δεν έπερνα τηλέφωνο κάποιο βράδυ, μου αφιέρωναν τραγούδια. Μέσα σε εκείνα ήταν και αυτό.
Το είχα ακούσει σε μια παραλία, ένα βράδυ, με μια παρέα. Με μια φωτιά που δεν άναβε, με έναν έρωτα που με πλήγωνε, απο μια κασσέτα με πολλούς αγαπημένους ήχους, που εκείνο το βράδυ μου την έκλεψαν.
Το είχα ακούσει και σαν φοιτήτρια. Ένα πρωι που κοιμόμουν με την δήθεν κολλητή μου, και που ήρθε ο καθόλου δήθεν κολλητός μου και μας ξύπνησε βάζοντάς μας αυτό το τραγούδι. Μετά μας έφτιαξε καφέ και μου χάρισε ένα πρωινό ξύπνημα που θα είναι απο τα πιο όμορφα που έχω ζήσει..
Το έπαιζα και στην εκπομπή μου. Προς το τέλος. Στο τελευταίο ημίωρο συνήθως.. Εκεί που καθώς σκοτείνιαζε, μελαγχολούσαμε, και ακούγαμε τις μπαλάντες.. Αν δε το έπαιζα, μου το ζητούσαν. Ενώναμε τις αναμνήσεις και βρίσκαμε και άλλους που μας έμοιαζαν..
Τώρα εδώ.. μετά απο όλα αυτά.. Στο γραφείο, πίνωντας καφέ απο τα χεράκια της Τασούλας.. Ποιός το περίμενε..
...με ρωτάν από που να ήρθες
δε θα πω ποτέ σε κανέναν τίποτα...
Είναι περίεργο το πως μια μελωδία μπορεί να σε κάνει να περιπλανιέσαι μέσα σε όλη σου τη ζωή. Πως μπορεί να σου φέρνει τόσες εικόνες, μυρωδιές, συναισθήματα..Εϊναι περίεργο το πως δεν μπορεί μόνο μία μελωδία να σου το κάνει αυτό αλλά πολλές...
Είναι περίεργο πως αυτές οι αναμνήσεις αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο όσο περνάει ο καιρός.. Μεγαλώνω..
Αν κάποια στιγμή αποφάσιζα να "συμμαζέψω" τις αναμνήσεις μου, σίγουρα, μαζί με τα μικροαντικείμενα, τις φωτογραφίες και τα σημειώματα, θα έγραφα ένα cd με αυτά τα τραγούδια μέσα...
Αν μπορούσα, θα τα κλείδωνα καλά σε ένα σιδερένιο κουτί και θα τα έθαβα στην αυλή του σπιτιού έτσι μετά απο πολλά χρόνια να μπορούσαν να μάθουν ποια ήμουν, και να δημιουργούσε ξανά, αυτό το τραγούδι, αναμνήσεις στα τρισέγγονά μου!
ΥΓ: Δεν θέλω καν να σκέφτομαι οτι αρχίζω πάλι να περνάω την κρίση των εικοσιτέσσερα! Πέρισυ είχαμε δράματα...
Είναι περίεργο πως αυτές οι αναμνήσεις αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο όσο περνάει ο καιρός.. Μεγαλώνω..
Αν κάποια στιγμή αποφάσιζα να "συμμαζέψω" τις αναμνήσεις μου, σίγουρα, μαζί με τα μικροαντικείμενα, τις φωτογραφίες και τα σημειώματα, θα έγραφα ένα cd με αυτά τα τραγούδια μέσα...
Αν μπορούσα, θα τα κλείδωνα καλά σε ένα σιδερένιο κουτί και θα τα έθαβα στην αυλή του σπιτιού έτσι μετά απο πολλά χρόνια να μπορούσαν να μάθουν ποια ήμουν, και να δημιουργούσε ξανά, αυτό το τραγούδι, αναμνήσεις στα τρισέγγονά μου!
ΥΓ: Δεν θέλω καν να σκέφτομαι οτι αρχίζω πάλι να περνάω την κρίση των εικοσιτέσσερα! Πέρισυ είχαμε δράματα...
Ετικέτες Μουσική
Όταν δημοσιεύθηκε αυτό το ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ
ήταν
Τρίτη 14 Νοεμβρίου 2006 στις 4:57 μ.μ..
Μπορείς και ΕΣΥ να μας πεις τη
γνώμη σου, αλλά αυτό δε σημαίνει πως αυτά που θα πεις θα τα λάβουμε και σοβαρά υπόψιν μας.
Δάκρυσα...Ειλικρινά...Μελωδίες κι αναμνήσεις.Κι αυτός ο στίχος που έγραψες είναι τόσο υπέροχος.
Μου άρεσουν πολύ τα ξύλινα σπαθιά αλλά ομολογώ ότι δεν έχω κανένα cd τους,παρά μόνο επιλογές.Δεν ξέρω ποιο να πάρω...
Mε συγκίνησε πάρα πολύ το ποστ σου Γεωργία και μου θύμισε τόσα πολλά. Με γύρισε πίσω στην Β' με Γ' γυμνασίου περίπου , που με θυμάμαι να γράφω τους στίχους του στο βιβλίο της Χημείας εγώ και να το ζητάμε με τις φίλες μου από τη μεσημεριανή Κυριακάτικη εκπομπή. Την εκπομπή που άκουγε όλο το σχολείο και που ήξερες εκ των προτέρων ποιός και που αφιερώνει!
Επιπλέον, μου θυμίζει μια πολύ καλή μου φίλη που μοιραστήκαμε 3 χρόνια το ίδιο θρανίο. Έχουμε ψιλοχαθεί τώρα λόγω σπουδών αλλά κάθε φορά που θ ' ακούσουμε αυτό το τραγούδι μας θυμίζει εκείνη την εποχή...
Φλυάρισα πάλι , αλλά δε φταίω... με ταξίδεψες πάλι! :-)))
Το κειμενο σου με "εστειλε" πραγματικα...σπουδαιο κομματι με πολλα νοηματα τα οποια σου δημιουργουν χιλιαδες συναισθηματα! Πικρα, χαρα, χαμογελα, δακρυ!! Πραγματικα με αγγιξες πολυ με αυτο σου το κειμενο.
Και για να μην κουραζω παω να το βαλω να παιζει το "ατλαντις"!!
otan xrhsimopoieis kapoia photo to gnwrizei o hdiokthths ths?
Gnwrizeis oti ayth h photo exei dikaiwmata?Mhpws o kosmos einai mikros?
Parola ayta to istiologio sou me sygkhnhse(exei k wraio design)
demonia Ναι, είναι.. Αν και είναι απο τις λίγες φορές σε κάποιο τραγούδι με αγγίζει περισσότερο η μουσική απο τον στίχο... Αν δεν έχεις κανένα cd τους, μπορείς να πάρεις το best of τους ή το live τους, για να έχεις όλα τα "καλύτερα". Εμένα πάντως αγαπημένος μου δίσκος τους είναι το "ένας κύκλος στον αέρα" :}
Stalitsa Ίδιες αναμνήσεις και εικόνες.. Κλασσικά.. Μα δεν είναι ωραία να αφήνεις τη μουσική να σε ταξιδεύει?
Manolog3 Ευχαριστώ πολύ , δε το είχα σκοπο :P Έτσι πρέπει.. Να αφήνουμε χώρο στα τραγούδια να μιλήσουν, και οχι να αναμασάμε τα ίδια και τα ίδια :)
Christos Δεν ιδιωτικοποιήθηκα ποτέ καμία φωτογραφία. Γνωρίζω πως έχει δικαιώματα, φυσικά. Επι πολλά posts έγραφα την πρόταση "H photo είναι απο το deviantart". Αποφάσισα να μη το γράφω πια (καταντούσε γραφικό). Έχω link του deviantart, και ανεβάζω ΠΑΝΤΑ τις coryrighted photos, χωρίς να τους αλλάζω το όνομά τους. Αν πρόσεξες ούτε καν την υπογραφή έχω σβήσει, την έχω ανεβάσει ατόφια. Η συγκεκριμένη εικόνα δηλαδή ονομάζεται firefly catcher και είναι απο τον natdatnl. Φαίνεται αυτό απο το filename. Και με ένα search κάποιος μπορεί να βρεί ότι τον ενδιαφέρει για το δημιουργό της.
Απο την άλλη οκ, αφού τέθηκε αυτό το ζήτημα, και επειδή δεν έχω καμία όρεξη για φασαρίες και τσακωμούς, θα γράφω πάλι την κλασσική πρόταση. Δε μου αρέσει το επικριτικό ύφος...
Anyway, ευχαριστώ :)
» Δημοσίευση σχολίου