..Σε μια σκοτεινή γωνιά του ενός κάποιου δρόμου, της μιας κάποιας εθνικής, θα με βρείς πάλι. Δεν έφυγα. Εκεί είμαι. Εκεί που πάντοτε σε περίμενα. Στο ίδιο ακριβώς μέρος. Εκεί που με άφησες.Στο ίδιο ακριβώς μέρος. Στα ίδια απέναντι σημεία μιας ευθείας. Πιστή στο ραντεβού. Έλα να με βρείς. Να μου κάνεις παρέα. Έχει πολύ μοναξιά εδώ. Αυτή η μοναξιά των δέκα λεπτών ή της μισής, μοιάζει σαν να είναι η μοναξιά μιας ολόκληρης ζωής. Συνήθως κάθομαι κάτω απο τους προβολείς. Αν δεν με βρείς εκεί, θα είμαι μέσα στα σκοτάδια., Θα βλέπω τα κίτρινα φώτα. Εκείνα που είναι μακριά και φωτίζουν τους ανθρώπους, και εκείνα που είναι εδώ, μπροστά μου, που τα φωτίζουν οι άνθρωποι και τρέχουν με 180 χιλιόμετρα την ώρα. Εσύ δε θα μπορείς να με δείς. Μπορείς όμως να με ακούσεις. Κλαίω δυνατά, τραγουδάω δυνατά και φωνάζω τις σκέψεις μου. Ξέρεις, εκεί δεν μπορεί να με ακούσει και να με δει κανείς. Είναι το μόνο μέρος που μπορώ να τα κάνω αυτά.. Μπορείς επίσης να με νιώσεις. Να νιώσεις τα χέρια, τα πόδια, το μυαλό, και όλο το σώμα που τρέμει. Απο το κρύο. Όταν έρθεις θα με ζεστάνεις. Το ξέρω. Κάθε φορά το κάνεις. Σ'αγαπώ μα σε μισώ κιόλας. Μισώ αυτό το μέρος που έχουμε επιλέξει να συναντιόμαστε.Αυτό είναι σίγουρο. Ελπίζω κάποια στιγμή να σταματήσουμε να βλεπόμαστε. Μπορούμε να λέμε όμως ένα "γειά" απο μακριά που και που. Να ξέρεις.. Εγώ δεν πρόκειται να σε ξεχάσω.. -
Aφιερωμένο, σε εκείνο το λεωφορείο που περνάει πάντα 6 και 10 το απόγευμα.
..Και στα άλλα, που άργησαν, που δεν ήρθαν, που δεν είχαν χώρο να μπώ..
Σε αυτά, που με έκαναν να μισήσω εκείνο το σημείο της εθνικής.
Της μοναδικής ευθείας γραμμής με τα δυο απέναντι σημεία.
-
Αυτό είναι το 100ό ποστ.
Η φωτογραφία είναι απο το deviantartΕτικέτες Prose
Όταν δημοσιεύθηκε αυτό το ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ
ήταν
Τρίτη 21 Νοεμβρίου 2006 στις 4:31 μ.μ..
Μπορείς και ΕΣΥ να μας πεις τη
γνώμη σου, αλλά αυτό δε σημαίνει πως αυτά που θα πεις θα τα λάβουμε και σοβαρά υπόψιν μας.