Dark Whispers

Γ1

Ήταν στην γνωστή θέση. Στο μέσα γραφείο, μπροστά από τον υπολογιστή, με την "υπέροχη" θέα από πίσω της. Ποτέ δεν ήθελε να δουλέψει εκεί. Τα σιχαινόταν όλα. Το γραφείο, την θέα, τις υπαλλήλους.
"Αυτές οι παντρεμένες σου κάνουν κακό" έλεγε ο Πράσινος. Είχε δίκιο. Είχαν αρχίσει να την κουράζουν. Οι σχέσεις τους όσο περνούσε ο καιρός γινόταν όλο και πιο τυπικές. Οι κουβέντες μετρημένες πλέον: «Καλημέρα» , «Καφέ», «Σήκωσε το τηλέφωνο», «Γεια», «Τα λέμε αύριο».
Η δουλειά την κούραζε. Έκανε τα ίδια πράγματα εδώ και δέκα χρόνια. Είχε βαρεθεί τα ίδια και τα ίδια. Αυτό την κούραζε.
Το ήξερε πως αν έμενε εδώ θα σιχαινόταν τα πάντα. Ήταν βέβαιη γι’αυτό. Ίσως επειδή ήξερε πως βαθιά μέσα της τα είχε ήδη σιχαθεί όλα προ πολλού.

Ήταν απόγευμα. Σούρουπο. Σκεφτόταν πως σε λίγη ώρα θα φύγει.
Εθνική, κρύο, λεωφορείο, κρύο, περπάτημα. Δεν είναι ότι δεν γινόταν αλλιώς. Γινόταν. Απλά επέλεξαν να γίνεται έτσι, και αυτό ήταν που την τρέλαινε. Δεν το χωρούσε το μυαλό της αυτό. Πως κάποιοι θέλουν να την βλέπουν να παιδεύεται. «Να ζοριστείς για να μάθεις». Μα ποιος μπορεί να ξεστομίσει τέτοια κουβέντα. Σίγουρα όχι αυτοί που σε γέννησαν. Και όμως…

Χάζευε στον υπολογιστή της. Βρήκε κάτι φωτογραφίες από εκεί. Από εκείνο το μέρος που αγαπούσε.
Άρχισε να νοσταλγεί.
Δε το αγαπούσε επειδή ήταν όμορφο. Δεν ήταν. Κάθε άλλο.
Το αγαπούσε γιατί εκεί είχε βρει για πρώτη φορά τον εαυτό της. Εκεί έζησε μέσα σε τέσσερα χρόνια, σαν παιδί , σαν έφηβη, σαν γυναίκα. Όλα μαζί σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Είχε τόσους φίλους όσο ποτέ άλλοτε. Είχε ένα γεμάτο σπίτι. Ένα σπίτι γεμάτο αναμνήσεις, γεμάτο αγάπη από φίλους, γεμάτο από κεριά, μικροαντικείμενα, γεμάτο από κόσμο. Ήταν ερωτευμένη με το σπίτι της.
Της ήρθαν σκηνές από την μετακόμιση στο μυαλό, που την τάραξαν όπως οι χειρότεροι εφιάλτες που σε κάνουν να τραντάζεσαι μέσα στον ύπνο σου και να ξυπνάς ιδρωμένος.
Της έλειπαν όλα.

Την έπιασε το παράπονο.
Είχε βρει εκεί, στην πόλη που αγαπούσε, την ιδανική δουλειά, το ιδανικό σπίτι, και σε συνδυασμό με τους φίλους της, θα τα έβγαζε πέρα. Η αρχή θα ήταν δύσκολη, όπως και κάθε αρχή, αλλά μετά θα έστρωναν όλα. Θα τα είχε καταφέρει μόνη της. Χωρίς την βοήθεια κανενός. Πίστευε στις δυνάμεις της. Θα ήταν υπερήφανη για τον εαυτό της, μια που ποτέ, κανείς δεν ήταν υπερήφανος για κείνη.
Αλλά φευ. Το όνειρο, η «μεγάλη ιδέα» χάθηκαν, μαζί με την ελευθερία της, την φοιτητική της ζωή, και το βόλεμα. Τσαφ! Όλα χάθηκαν ξαφνικά. Σαν ένα «τσαφ».

Τώρα? Τώρα μένει σε ένα σπίτι στο κέντρο μιας πόλης που πάντα μισούσε. Για το χατίρι των δικών της και εκείνου. Πηγαίνει με τον πιο δύσκολο τρόπο σε μια δουλειά που σιχαίνεται, και σε ένα περιβάλλον που μόνο άρρωστο θα μπορούσε να χαρακτηρίσει. Γυρνάει αργά το βράδυ. Μαγειρεύει και κάνει κάποιες δουλειές. Κοιμάται νωρίς και ξυπνάει ακόμα πιο νωρίς. Τα σαββατοκύριακα πλένει τα σεντόνια και τα τζην του παντελόνια στα χέρια και καθαρίζει στο σπίτι.
Το μόνο που της δίνει κουράγιο είναι η αγκαλιά του.
Τον καταλαβαίνει. Και εκείνος την καταλαβαίνει, αν και αμφιβάλλει για αυτό που και που.
Δεν της λέει τρυφερά λόγια. Δεν της παίρνει δώρα. Δεν της δημιουργεί ρομαντικές στιγμές. Δεν της ψιθυρίζει «Σ’αγαπάω» στο αυτί, αλλά την παίρνει αγκαλιά.

Άρχισε να δακρύζει.
Γιατί να μην μπορούσε να έχει εκείνη την αγκαλιά εκεί. Εκεί που ήταν όλη της η ζωή?
Αυτό θα ήταν ευτυχία.
Γιατί να μην είναι όλα πιο εύκολα?
Γιατί να πληρώνει πάντα εκείνη το τίμημα?
Γιατί ξαφνικά να νιώθει πως έχει μεγαλώσει είκοσι χρόνια, μέσα σε ένα καλοκαίρι?

Ένα σωρό γιατί και ένα σωρό από σκέψεις εικόνες αναμνήσεις και στιγμές της βίαζαν το μυαλό.

Κρατούσε το κεφάλι της με τα δυο της χέρια, και προσπαθούσε να κρύψει τα δάκρυά της, όταν χτύπησε το τηλέφωνό της.

Ήταν ο Πράσινος.
- Τι κάνεις?
- -….Καλά… Εδώ, τα ίδια… εσυ?
- Είχα πάει βόλτα στο πάρκο. Δε μιλήσαμε σήμερα. Ήθελα απλά να σε ακούσω.
- …Θα τα πούμε αργότερα. Δε μπορώ να σου μιλήσω τώρα…
- Καλά…

(συνεχίζεται..)

Ετικέτες Γ

Όταν δημοσιεύθηκε αυτό το ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ ήταν Τετάρτη 6 Δεκεμβρίου 2006 στις 2:31 μ.μ.. Μπορείς και ΕΣΥ να μας πεις τη γνώμη σου, αλλά αυτό δε σημαίνει πως αυτά που θα πεις θα τα λάβουμε και σοβαρά υπόψιν μας.