<$BlogItemTitle$>
<$BlogItemBody$>
Οίκος Ανοχής Άλφα Κατηγορίας.
.
.
.
Ή αλλιώς "Καλωσήρθατε στην Δημόσια Υπηρεσία της γειτονιάς σας".
Πουτάνες, Νταβατζήδες, Τσατσάδες (έτσι είναι ο πλυθηντικός?) και σεξ. Πολύ σεξ. Ανελέητο, καθημερινό.
Καλωσήρθατε στην πολεοδομία μας.
Είναι το μοναδικό μέρος που συνυπάρχουν όλα αυτά και μάλιστα αρμονικά.
Οι μηχανικοί, οι μηχανικοί με τα τσιράκια τους, οι υπάλληλοι που δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους , οι υπάλληλοι που αποφασίζουν ξαφνικά, σήμερα, να σου κάνουν την ζωή σου δύσκολη γιατί εδώ που τα λέμε τίποτα δεν είναι εύκολο σε αυτήν τη ζωή -μη τα θέλουμε και όλα δικά μας-.
Όλα αυτά απο τις δέκα το πρωί μέχρι τις δυο το μεσημέρι.
Μόλις το ρολόι φτάσει στις δύο και δέκα, δια μαγείας, αλλάζουν όλα.
Αγνώστου ταυτότητας - και ποιότητας - κρέατα στοιβάζονται σε κάποιο γραφείο. Για διαφορετικό λόγο κάθε φορά. Ο λόγος για ξεκάρφωμα είναι κάθε φορά.
Φθηνό κρασί σε πλαστικά ποτηράκια στα χέρια κοστουμάτων και ένα μίγμα λιωμένου μακιγιάζ και λαδιών απο σουβλάκι στα μάγουλα των κυρίων με τα ταγέρ.
Πριν μια ώρα όλοι έβριζαν όλους. Με το γάντι πάντα. Δεν ξεκατινιαζόμαστε εμείς. Έχουμε και ένα επίπεδο. Πριν μια ώρα οι μεν έκαναν την ζωή δυσκολότερη στους δε.
Δεν είναι όλα εύκολα είπαμε.
Τώρα είναι όλοι σα μια οικογένεια.
Το απόγευμα, νταβατζήδες και πουτάνες θα πάνε για καφέ όλοι μαζί, και το βράδυ είναι καλεσμένοι όλοι για γεύμα μαζί με τις οικογένειές τους.
Το επόμενο πρωί όλοι θα λένε καλημέρα σε όλους και αυτό το ηλίθιο και απρόσωπο "Έλαα τι γίνεταιιι".
Μόλις όμως φθάσουμε στην δεκάτη πρωινή, θα ξαναγίνουν σταχτοπούτες και μητριές, και θα αρχίσει το σεξ. Δεν έχω ξαναδεί τόσο σεξ στην ζωή μου. Χαίρομαι που δεν είμαι μηχανικός.
Χαίρομαι που δεν θα δουλέψω ποτέ εκεί. Δεν μου αρέσει ούτε ο ρόλος της πουτάνας, αλλά ούτε ο ρόλος του νταβατζή. Θέλω να τους αρχίσω όλους στα χαστούκια. Ειδικά όταν αρχίζουν αυτά τα "καλημέρα". Ακριβώς την στιγμή που παίρνουν εκείνο το πλαστικό χαμόγελο.
Είμαι απλός παρατηρητής.
Ένα μπανιστήρι κάνω και αυτό γιατί με υποχρεώνουν να το κάνω.
Σας σιχαίνομαι όλους.
Αν σκεφτεί δε κανείς πως στο ίδιο κτήριο βρίσκεται η νομαρχία ενώ στο διπλανό τα δικαστήρια, καταλαβαίνει γιατί έχω την έντονη επιθυμία να καλέσω επίσημα μια τρομοκρατική οργάνωση για να τα ανατινάξουμε όλα μαζί.
Ίσως έτσι να καταφέρουμε να καθαρίσουμε λίγο την πόλη μας.
Όχι άλλα σκουπίδια και όχι άλλα πλαστικά.
.
.
Ή αλλιώς "Καλωσήρθατε στην Δημόσια Υπηρεσία της γειτονιάς σας". Πουτάνες, Νταβατζήδες, Τσατσάδες (έτσι είναι ο πλυθηντικός?) και σεξ. Πολύ σεξ. Ανελέητο, καθημερινό.
Καλωσήρθατε στην πολεοδομία μας.
Είναι το μοναδικό μέρος που συνυπάρχουν όλα αυτά και μάλιστα αρμονικά.
Οι μηχανικοί, οι μηχανικοί με τα τσιράκια τους, οι υπάλληλοι που δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους , οι υπάλληλοι που αποφασίζουν ξαφνικά, σήμερα, να σου κάνουν την ζωή σου δύσκολη γιατί εδώ που τα λέμε τίποτα δεν είναι εύκολο σε αυτήν τη ζωή -μη τα θέλουμε και όλα δικά μας-.
Όλα αυτά απο τις δέκα το πρωί μέχρι τις δυο το μεσημέρι.
Μόλις το ρολόι φτάσει στις δύο και δέκα, δια μαγείας, αλλάζουν όλα.
Αγνώστου ταυτότητας - και ποιότητας - κρέατα στοιβάζονται σε κάποιο γραφείο. Για διαφορετικό λόγο κάθε φορά. Ο λόγος για ξεκάρφωμα είναι κάθε φορά.
Φθηνό κρασί σε πλαστικά ποτηράκια στα χέρια κοστουμάτων και ένα μίγμα λιωμένου μακιγιάζ και λαδιών απο σουβλάκι στα μάγουλα των κυρίων με τα ταγέρ.
Πριν μια ώρα όλοι έβριζαν όλους. Με το γάντι πάντα. Δεν ξεκατινιαζόμαστε εμείς. Έχουμε και ένα επίπεδο. Πριν μια ώρα οι μεν έκαναν την ζωή δυσκολότερη στους δε.
Δεν είναι όλα εύκολα είπαμε.
Τώρα είναι όλοι σα μια οικογένεια.
Το απόγευμα, νταβατζήδες και πουτάνες θα πάνε για καφέ όλοι μαζί, και το βράδυ είναι καλεσμένοι όλοι για γεύμα μαζί με τις οικογένειές τους.
Το επόμενο πρωί όλοι θα λένε καλημέρα σε όλους και αυτό το ηλίθιο και απρόσωπο "Έλαα τι γίνεταιιι".
Μόλις όμως φθάσουμε στην δεκάτη πρωινή, θα ξαναγίνουν σταχτοπούτες και μητριές, και θα αρχίσει το σεξ. Δεν έχω ξαναδεί τόσο σεξ στην ζωή μου. Χαίρομαι που δεν είμαι μηχανικός.
Χαίρομαι που δεν θα δουλέψω ποτέ εκεί. Δεν μου αρέσει ούτε ο ρόλος της πουτάνας, αλλά ούτε ο ρόλος του νταβατζή. Θέλω να τους αρχίσω όλους στα χαστούκια. Ειδικά όταν αρχίζουν αυτά τα "καλημέρα". Ακριβώς την στιγμή που παίρνουν εκείνο το πλαστικό χαμόγελο.
Είμαι απλός παρατηρητής.
Ένα μπανιστήρι κάνω και αυτό γιατί με υποχρεώνουν να το κάνω.
Σας σιχαίνομαι όλους.
Αν σκεφτεί δε κανείς πως στο ίδιο κτήριο βρίσκεται η νομαρχία ενώ στο διπλανό τα δικαστήρια, καταλαβαίνει γιατί έχω την έντονη επιθυμία να καλέσω επίσημα μια τρομοκρατική οργάνωση για να τα ανατινάξουμε όλα μαζί.
Ίσως έτσι να καταφέρουμε να καθαρίσουμε λίγο την πόλη μας.
Όχι άλλα σκουπίδια και όχι άλλα πλαστικά.
Ετικέτες Ιστορίες απο τη ζωή βγαλμένες, Ότι να'ναι
Όταν δημοσιεύθηκε αυτό το ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ
ήταν
Τρίτη 19 Ιουνίου 2007 στις 10:40 π.μ..
Μπορείς και ΕΣΥ να μας πεις τη
γνώμη σου, αλλά αυτό δε σημαίνει πως αυτά που θα πεις θα τα λάβουμε και σοβαρά υπόψιν μας.
Με έφτιαξες πρωί πρωί με τους δημόσιους υπάλληλους..
Το κέρατό τους μέσα..
χαραμοφάηδες.. τα κτίρια μην τα ανατινάξουμε μωρέ. Αυτοί να πάρουν πόδι..
Πφ. Μου φαινόταν αρκετά αποτελεσματική μέθοδος αλλά το μόνο που είχα ξεχάσει ήταν τα κτίρια..
Άκου εκεί με τον καύσωνα να σχολάνε στις 12 για να μην καταναλώνουν λέει ρεύμα με τα κλιματιστικά..
τον κακό τους τον καιρό ρε..
» Δημοσίευση σχολίου