<$BlogItemTitle$>
<$BlogItemBody$>
Όλα είναι κύκλος
.
.
.
.
5 διαδρομες ζήτησε η Μπονυ. (Ευτυχώς όχι ταξίδια.) Πέντε διαδρομές της ζωής..
Όταν σκεφτόμαστε έναν δρόμο, με τα μάτια του μυαλού μας, βλέπουμε μια ευθεία.
Οι δρόμοι τις ζωής μου δεν ήταν ποτέ ευθείες. Ήταν -και είναι- δρόμοι που κάνουν έναν μεγάλο κύκλο.
Ο ένας δρόμος ξεκίνησε από το χωριό στα αφηβικά χρόνια και κατέληξε στην πόλη, στα Χανιά.
Ο άλλος απο τα Χανιά στο χωριό. Ο τρίτος απο το χωριό στο Ηράκλειο. ο τέταρτος απο το Ηράκλειο στα Χανιά. Το καθημερινό μου δρομολόγιο πλέον είναι απο τα Χανιά στο χωριό και απο το χωριό στα Χανιά.
Κύκλος.
Όλα είναι κύκλος.
Ο πρώτος δρόμος ήταν στις αρχές τις εφηβείας μου. Καινούριοι φίλοι, καινούριο σπίτι, καινούριες παρέες...ο δεύτερος ήρθε μαζί με την δια παντός εξαφάνιση των σπυρακίων απο την φάτσα μου. Ήρθε μαζί με δουλειά, γκόμενο αλλά και μαζί με τις παρέες που χάθηκαν...
Ο τρίτος ήρθε όπως ακριβώς και ο πρώτος, μόνο με πολύ περισσότερο ενθουσιασμό, κέφι και όνειρα. Ο τέταρτος ήρθε απροσδόκητα, ξαφνικά , με πολύ κλάμα και πολύ αγάπη. Ήταν ο μοναδικός στον οποίο δεν ήμουν μόνη μου.
Ένας μεγάλος κύκλους απο δρόμους που στο κέντρο του έχει πάντα την χαρά, την λύπη, τον έρωτα, την φιλία, την οικογένεια, την δουλειά. Όλα πάντα σε τέλεια εξίσωση έτσι ώστε εκεί που υπερτερεί το ένα, λείπει το άλλο. Η ζυγαριά της ζωής.
Οι χαρές με τις λύπες είναι ίσες.Τίποτα περισσότερο αλλά και τίποτα λιγότερο.
Τις χαρές τις ζούμε με στιγμές. Μαζί με άλλους. Χωρίς να είναι απόλυτο αυτό.
Τις λύπες έχουν μεγαλύτερη χρονική διάρκεια και τις ζούμε με τον εαυτό μας. Χωρίς να είναι ούτε και αυτό απόλυτο.
Από εμάς εξαρτάται το αν στο τέλος θυμόμαστε τις ευτυχισμένες στιγμές ή όχι.
Από εμάς εξαρτάται αν οι "λύπες" μας διδάξουν κάτι ή όχι.
Απο εμάς εξαρτάται κυρίως, η γεύση που θα μείνει στο τέλος.
Αν θα είναι πικρή ή γλυκιά...
Η λέξη "δρόμος" είναι αρχαιοελληνική. Αρθρώθηκε για πρώτη φορά απο τους Μυκηναίους.
Αν έλεγε κάποιος "δρόμο" στις Μυκήνες, εννοούσε εκείνο το μεγάλο χαντάκι που οδηγούσε στους τεράστιους θολωτούς τάφους.
Ο "δρόμος" άμεσα συνδεδεμένος με τον θάνατο.Η πορεία προς αυτόν.
Οι δρόμοι τις ζωής αυτό κάνουν ακριβώς. Σε βάζουν να γυρνάς γύρω γύρω, σε κάνουν να ξαναζείς τα ίδια και τα ίδια μέχρι να καταλήξεις εκεί απ'όπου ξεκίνησες. Στο τίποτα.
Σε βάζουν όμως με το ζόρι να μαθαίνεις πράγματα. Ακόμα και αν δεν είσαι έτοιμος γι'αυτό.
Σε κάνουν να κλαίς και να γελάς.
Σε κάνουν σοφότερο ή ακόμα πιο ηλίθιο..
Υγ1. Δεν βγήκε αυτό που ήθελα να βγει, αλλά δε γαμείς.. Ζητείται έμπνευση αυτόν τον καιρό..
Υγ2.Συγνώμη για την καθυστέρηση Μπονίτα!
Υγ3. Αυτό το παιχνίδι με τις φωτογραφίες και τις ιστορίες είναι τέλειο! περιμένω πρόσκληση απ'οποιονδήποτε!
.
.
.
5 διαδρομες ζήτησε η Μπονυ. (Ευτυχώς όχι ταξίδια.) Πέντε διαδρομές της ζωής..
Όταν σκεφτόμαστε έναν δρόμο, με τα μάτια του μυαλού μας, βλέπουμε μια ευθεία.
Οι δρόμοι τις ζωής μου δεν ήταν ποτέ ευθείες. Ήταν -και είναι- δρόμοι που κάνουν έναν μεγάλο κύκλο.
Ο ένας δρόμος ξεκίνησε από το χωριό στα αφηβικά χρόνια και κατέληξε στην πόλη, στα Χανιά.
Ο άλλος απο τα Χανιά στο χωριό. Ο τρίτος απο το χωριό στο Ηράκλειο. ο τέταρτος απο το Ηράκλειο στα Χανιά. Το καθημερινό μου δρομολόγιο πλέον είναι απο τα Χανιά στο χωριό και απο το χωριό στα Χανιά.
Κύκλος.
Όλα είναι κύκλος.
Ο πρώτος δρόμος ήταν στις αρχές τις εφηβείας μου. Καινούριοι φίλοι, καινούριο σπίτι, καινούριες παρέες...ο δεύτερος ήρθε μαζί με την δια παντός εξαφάνιση των σπυρακίων απο την φάτσα μου. Ήρθε μαζί με δουλειά, γκόμενο αλλά και μαζί με τις παρέες που χάθηκαν...
Ο τρίτος ήρθε όπως ακριβώς και ο πρώτος, μόνο με πολύ περισσότερο ενθουσιασμό, κέφι και όνειρα. Ο τέταρτος ήρθε απροσδόκητα, ξαφνικά , με πολύ κλάμα και πολύ αγάπη. Ήταν ο μοναδικός στον οποίο δεν ήμουν μόνη μου.
Ένας μεγάλος κύκλους απο δρόμους που στο κέντρο του έχει πάντα την χαρά, την λύπη, τον έρωτα, την φιλία, την οικογένεια, την δουλειά. Όλα πάντα σε τέλεια εξίσωση έτσι ώστε εκεί που υπερτερεί το ένα, λείπει το άλλο. Η ζυγαριά της ζωής.
Οι χαρές με τις λύπες είναι ίσες.Τίποτα περισσότερο αλλά και τίποτα λιγότερο.
Τις χαρές τις ζούμε με στιγμές. Μαζί με άλλους. Χωρίς να είναι απόλυτο αυτό.
Τις λύπες έχουν μεγαλύτερη χρονική διάρκεια και τις ζούμε με τον εαυτό μας. Χωρίς να είναι ούτε και αυτό απόλυτο.
Από εμάς εξαρτάται το αν στο τέλος θυμόμαστε τις ευτυχισμένες στιγμές ή όχι.
Από εμάς εξαρτάται αν οι "λύπες" μας διδάξουν κάτι ή όχι.
Απο εμάς εξαρτάται κυρίως, η γεύση που θα μείνει στο τέλος.
Αν θα είναι πικρή ή γλυκιά...
Η λέξη "δρόμος" είναι αρχαιοελληνική. Αρθρώθηκε για πρώτη φορά απο τους Μυκηναίους.
Αν έλεγε κάποιος "δρόμο" στις Μυκήνες, εννοούσε εκείνο το μεγάλο χαντάκι που οδηγούσε στους τεράστιους θολωτούς τάφους.
Ο "δρόμος" άμεσα συνδεδεμένος με τον θάνατο.Η πορεία προς αυτόν.
Οι δρόμοι τις ζωής αυτό κάνουν ακριβώς. Σε βάζουν να γυρνάς γύρω γύρω, σε κάνουν να ξαναζείς τα ίδια και τα ίδια μέχρι να καταλήξεις εκεί απ'όπου ξεκίνησες. Στο τίποτα.
Σε βάζουν όμως με το ζόρι να μαθαίνεις πράγματα. Ακόμα και αν δεν είσαι έτοιμος γι'αυτό.
Σε κάνουν να κλαίς και να γελάς.
Σε κάνουν σοφότερο ή ακόμα πιο ηλίθιο..
Υγ1. Δεν βγήκε αυτό που ήθελα να βγει, αλλά δε γαμείς.. Ζητείται έμπνευση αυτόν τον καιρό..
Υγ2.Συγνώμη για την καθυστέρηση Μπονίτα!
Υγ3. Αυτό το παιχνίδι με τις φωτογραφίες και τις ιστορίες είναι τέλειο! περιμένω πρόσκληση απ'οποιονδήποτε!
Ετικέτες Ιστορίες απο τη ζωή βγαλμένες, Ότι να'ναι
Όταν δημοσιεύθηκε αυτό το ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ
ήταν
Δευτέρα 30 Ιουλίου 2007 στις 8:30 μ.μ..
Μπορείς και ΕΣΥ να μας πεις τη
γνώμη σου, αλλά αυτό δε σημαίνει πως αυτά που θα πεις θα τα λάβουμε και σοβαρά υπόψιν μας.
» Δημοσίευση σχολίου