<$BlogItemTitle$>
<$BlogItemBody$>
Θυμάμαι..
.
.
.
.
Είναι βράδυ. Όχι πολύ αργά, όχι πολύ νωρίς. Νιώθω κουρασμένη. Δεν έχω καταλάβει ακριβώς τον λόγο, αλλά είμαι κουρασμένη.
Πολύ φασαρία σήμερα και πολύς κόσμος.
Είμαστε με τους γονείς μου και με κάποιους φίλους τους στην "Ταβέρνα του Ευγένη".
Κάθομαι στο κέντρο του τραπεζιού, στην αγκαλιά της μαμάς.
Την αγαπώ πολύ την μαμά.
Ειδικά σήμερα που φοράει το κατακόκκινο φόρεμά της.
Νυστάζω. Κλαίω με λυγμούς γιατί νυστάζω. Αφού πρώτα έχω γκρινιάξει σαν παιδάκι ενός έτους.
Είμαι κουρασμένη, θέλω να πάω σπίτι.
Η μαμά μου προσπαθεί να με ηρεμήσει. Δεν καταφέρνει και πολλά.
Σηκώνεται, μιλάει σε κάποιον, και μετά από λίγο με κατευθύνει σε μια πόρτα, σχεδόν δίπλα από το τραπέζι μας.
Την ανοίγει και κοιτάζω διστακτικά μέσα στο δωμάτιο.
Μυρίζει σκοτάδι.
Φοβάμαι.
Μέσα υπάρχει ένα κρεββάτι, ένα καντηλάκι που αχνοφωτίζει το δωμάτιο και μια εικόνα.
Μια γριά κάθεται σε μια καρέκλα και με κοιτάζει.
Φοβάμαι ακόμα περισσότερο.
Κλαίω πλέον γιατί φοβάμαι όχι γιατί νυστάζω, αλλά κανείς δε το καταλαβαίνει.
Ούτε η μαμά μου με καταλαβαίνει.
Με βοηθάει να ξαπλώσω στο κρεββάτι. Ξαπλώνει και αυτή δίπλα μου.
Φοβάμαι, αλλά νυστάζω..
Θέλω να κοιμηθώ αλλά φοβάμαι..
--
Είμαι σπίτι μου στο χωριό.
Έχουμε πολλά κουνελάκια. Τα αγαπώ πολύ τα κουνελάκια και μου αρέσει να τα φροντίζω.
Σήμερα ήρθαν καινούρια. Μωράκια. Πήγαμε με την μαμά μου να τα δούμε.
Μπορούν και χωράνε ακόμα και στην δική μου χούφτα!
Πιάνω το άσπρο.
Τα άσπρα μου αρέσουν περισσότερο.
Το κρατάω αγκαλίτσα και το φιλάω. Είμαι η μαμά του!
Η δικιά μου μαμά με αφήνει, έχει μια δουλειά θα γυρίσει σε λίγο. Έτσι μου λέει.
Μου λέει να προσέχω το κουνελάκι μου. Αν μου φύγει από τα χέρια θα πεθάνει.
Νιώθω τεράστια ευθύνη.
"Κρατώ την ζωή ενός πλάσματος στα χέρια μου." Σκέφτομαι, και πριν προλάβουν να τυπωθούν τα εισαγωγικά στην προηγούμενη πρόταση το κουνελάκι έχει φύγει από τα χέρια μου.
Σοκάρομαι.
Ψάχνω παντού, δε μπορώ να το βρω.
Βάζω τα κλάματα. Δε θέλω να πεθάνει. Εγώ φταίω που θα πεθάνει. Εγώ..
Δεν είμαι υπεύθυνη. Μια μαμά δεν θα το έκανε ποτέ αυτό στο παιδί της. Εγώ το έκανα.
Ο μπαμπάς μου, μου λέει να μαθαίνω απο τα λάθη μου.
Πρέπει να μάθω απο αυτό μου το λάθος.
Δεν πρέπει να ξεχάσω ποτέ αυτό το κουνελάκι.
Δεν πρέπει.
Κάθε ώρα, κάθε μέρα, κάθε μήνα, κάθε χρόνο θα σκέφτομαι το κουνελάκι που πέθανε εξαιτίας μου.
Δεν πρέπει να το ξεχάσω ποτέ. Ποτέ.
--
Λίγο πριν μπω στο σκοτεινό δωμάτιο για να κοιμηθώ, ήμουν σε μια εκκλησία γιατί βαφτιζόμουν.
Ήμουν ενός έτους.
Αυτή είναι η πιο παλιά ανάμνηση του εαυτού μου που τυχαίνει να έχω.
Την ημέρα που ανέβηκα σπίτι μου κλαίγοντας επειδή πέθανε το κουνελάκι εξαιτίας μου, ήμουν τριών ετών.
Αυτή είναι η αμέσως επόμενη παλιά ανάμνηση που ανάγκασα τον εαυτό μου να έχει.
--
Για τον Μήτσο.
Επειδή το ζήτησε και επειδή θα με πάρει να φύγουμε στην Βενεζουέλα με το ποδήλατό του.
.
.
.
Είναι βράδυ. Όχι πολύ αργά, όχι πολύ νωρίς. Νιώθω κουρασμένη. Δεν έχω καταλάβει ακριβώς τον λόγο, αλλά είμαι κουρασμένη.
Πολύ φασαρία σήμερα και πολύς κόσμος.
Είμαστε με τους γονείς μου και με κάποιους φίλους τους στην "Ταβέρνα του Ευγένη".
Κάθομαι στο κέντρο του τραπεζιού, στην αγκαλιά της μαμάς.
Την αγαπώ πολύ την μαμά.
Ειδικά σήμερα που φοράει το κατακόκκινο φόρεμά της.
Νυστάζω. Κλαίω με λυγμούς γιατί νυστάζω. Αφού πρώτα έχω γκρινιάξει σαν παιδάκι ενός έτους.
Είμαι κουρασμένη, θέλω να πάω σπίτι.
Η μαμά μου προσπαθεί να με ηρεμήσει. Δεν καταφέρνει και πολλά.
Σηκώνεται, μιλάει σε κάποιον, και μετά από λίγο με κατευθύνει σε μια πόρτα, σχεδόν δίπλα από το τραπέζι μας.
Την ανοίγει και κοιτάζω διστακτικά μέσα στο δωμάτιο.
Μυρίζει σκοτάδι.
Φοβάμαι.
Μέσα υπάρχει ένα κρεββάτι, ένα καντηλάκι που αχνοφωτίζει το δωμάτιο και μια εικόνα.
Μια γριά κάθεται σε μια καρέκλα και με κοιτάζει.
Φοβάμαι ακόμα περισσότερο.
Κλαίω πλέον γιατί φοβάμαι όχι γιατί νυστάζω, αλλά κανείς δε το καταλαβαίνει.
Ούτε η μαμά μου με καταλαβαίνει.
Με βοηθάει να ξαπλώσω στο κρεββάτι. Ξαπλώνει και αυτή δίπλα μου.
Φοβάμαι, αλλά νυστάζω..
Θέλω να κοιμηθώ αλλά φοβάμαι..
--
Είμαι σπίτι μου στο χωριό.
Έχουμε πολλά κουνελάκια. Τα αγαπώ πολύ τα κουνελάκια και μου αρέσει να τα φροντίζω.
Σήμερα ήρθαν καινούρια. Μωράκια. Πήγαμε με την μαμά μου να τα δούμε.
Μπορούν και χωράνε ακόμα και στην δική μου χούφτα!
Πιάνω το άσπρο.
Τα άσπρα μου αρέσουν περισσότερο.
Το κρατάω αγκαλίτσα και το φιλάω. Είμαι η μαμά του!
Η δικιά μου μαμά με αφήνει, έχει μια δουλειά θα γυρίσει σε λίγο. Έτσι μου λέει.
Μου λέει να προσέχω το κουνελάκι μου. Αν μου φύγει από τα χέρια θα πεθάνει.
Νιώθω τεράστια ευθύνη.
"Κρατώ την ζωή ενός πλάσματος στα χέρια μου." Σκέφτομαι, και πριν προλάβουν να τυπωθούν τα εισαγωγικά στην προηγούμενη πρόταση το κουνελάκι έχει φύγει από τα χέρια μου.
Σοκάρομαι.
Ψάχνω παντού, δε μπορώ να το βρω.
Βάζω τα κλάματα. Δε θέλω να πεθάνει. Εγώ φταίω που θα πεθάνει. Εγώ..
Δεν είμαι υπεύθυνη. Μια μαμά δεν θα το έκανε ποτέ αυτό στο παιδί της. Εγώ το έκανα.
Ο μπαμπάς μου, μου λέει να μαθαίνω απο τα λάθη μου.
Πρέπει να μάθω απο αυτό μου το λάθος.
Δεν πρέπει να ξεχάσω ποτέ αυτό το κουνελάκι.
Δεν πρέπει.
Κάθε ώρα, κάθε μέρα, κάθε μήνα, κάθε χρόνο θα σκέφτομαι το κουνελάκι που πέθανε εξαιτίας μου.
Δεν πρέπει να το ξεχάσω ποτέ. Ποτέ.
--
Λίγο πριν μπω στο σκοτεινό δωμάτιο για να κοιμηθώ, ήμουν σε μια εκκλησία γιατί βαφτιζόμουν.
Ήμουν ενός έτους.
Αυτή είναι η πιο παλιά ανάμνηση του εαυτού μου που τυχαίνει να έχω.
Την ημέρα που ανέβηκα σπίτι μου κλαίγοντας επειδή πέθανε το κουνελάκι εξαιτίας μου, ήμουν τριών ετών.
Αυτή είναι η αμέσως επόμενη παλιά ανάμνηση που ανάγκασα τον εαυτό μου να έχει.
--
Για τον Μήτσο.
Επειδή το ζήτησε και επειδή θα με πάρει να φύγουμε στην Βενεζουέλα με το ποδήλατό του.
Ετικέτες Ιστορίες απο τη ζωή βγαλμένες
Όταν δημοσιεύθηκε αυτό το ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ
ήταν
Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου 2007 στις 4:43 μ.μ..
Μπορείς και ΕΣΥ να μας πεις τη
γνώμη σου, αλλά αυτό δε σημαίνει πως αυτά που θα πεις θα τα λάβουμε και σοβαρά υπόψιν μας.
Μου άρεσε.
Και ως κείμενο και ως σκέψη και ως ροή. Και επίσης μου άρεσε γιατί μάλλον δεν είμαι τρελός όταν λέω ότι έχω ανάμνηση απ' τους πρώτους μήνες της ζωής μου, 3 συγκεκριμένες εικόνες.
Να περάσετε καλά στην Ξεσσαλονίκη και να μην προσέχετε.
Δεν σε ξέρω, δεν με ξέρεις.
Ευχαριστώ πολύ :)
Πολλές φορές έρχεται μια ιδέα για κάποιο κείμενο στο μυαλό και μου κολλάει. Όσο πιο πολύ σκέφτομαι πως μπορώ να την αποδώσω τόσο πιο χάλια καταλήγει να είναι το κείμενο. Κάπως έτσι έγινε και αυτό εδώ.
κατά τ'άλλα τα γεγονότα είναι γεγονότα και οι αναμνήσεις παραμένουν αναμνήσεις.
Και εγώ είχα σοκαριστεί όταν η πιο παλιά ανάμνηση μου ήταν στην βάφτιση μου! Μου είχε φανεί περίεργο που δεν μου έκανε εντύπωση τίποτε άλλο πέρα από εκείνο το δωμάτιο!
Μάλλον για ένα παιδάκι το να το ξεγυμνώνουν και να το βάζουν σε ένα τεράστιο μπολ σούπας δεν είναι και τόσο περίεργο!
Τρεις εικόνες? Περιμένω να τις ακούσω!!
Καλησπέρα Γεωργία.
Παρ' ότι είμαι κάπου μεταξύ της καλύτερης διάθεσης που είχα ποτέ και μία μεγάλης στενοχώριας, ήθελα πάρα πολύ να σου απαντήσω. Κατ' αρχήν, ξέρεις ότι διαβάζω οτιδήποτε γράφεις εδώ μέσα. Ξέρεις επίσης ότι δεν σχολιάζω συχνά, μόνο αυτά που μου κάνουν εντύπωση (εξαιρείται το κείμενο για τον Eric Clapton και το Igloo!) Το συγκεκριμένο κείμενο λοιπόν δε νομίζω ότι θα μπορούσα να αποδοθεί καλύτερα, μπορεί και να κάνω λάθος.
Όσο για τις τρεις εικόνες, έκανα όντως λάθος: πρόκειται για δύο εικόνες κι ένα τραγούδι. Η πρώτη εικόνα που θυμάμαι ήταν ένας μεγάλος (έτσι έδειχνε τουλάχιστον) χαρταετός στο σχήμα που έχουν τα πιόνια του Trivial (στρογγυλός με "φέτες" από διαφορετικά χρώματα). Η δεύτερη εικόνα είναι ένα λευκό φορητό πικάπ, σαν κι αυτά που βλέπουμε κάποιες φορές στις ταινίες των 70s. Η τρίτη βρεφική ανάμνηση είναι ένα τραγούδι της Μαρινέλλας, δεν έχει σημασία ο τίτλος... Κάθε φορά που το ακούω, ανατριχιάζω...
Περιμένουμε να διαβάσουμε κι άλλα από σένα.
Ο "δεν σε ξέρω, δεν με ξέρεις"
Έχω την εντύπωση ότι τα μόνα σχόλια που σου αφήνω είναι του τύπου Μπράβο, Άψογο, Respect κλπ.
Ε λοιπόν διάλεξε ένα και βάλτο. Με άφησες και πάλι άφωνο.
Κύριε δεν ξερόμαστε ευχαριστώ και πάλι και πολύ...
Λευκό φορητό πικάπ? Αυτό μου φέρνει στο μυαλό εικόνα α λα Αμελί..
Είναι πολύ παράξενες οι πρώτες μας αναμνήσεις. Τελείως "κουλά" πράγματα καρφώνονται στο μυαλό ενός μωρού τελικά. (αν συγκρίνω από τις δικές σου και τις δικές μου..)
Περιμένετε, αλλά μην βιάζεστε... ;)
Ίνδικτε Ευχαριστώ πολύ, αλλά αντίο για τέτοιες λέξεις, δεν μας γράφεις και εσύ ποια ήταν πρώτη ανάμνηση του εαυτού σου?
--Μπορεί να κάνουμε επιτέλους και κάποια ενδιαφέρουσα συζήτηση εδώ μέσα..χμ..
γεωργία, διάβασα το κείμενο χτες το βραδάκι. Και συνειδητοποίησα ότι αυτό το δωμάτιο με το καντηλάκι είναι μία βασική ανάμνηση της παιδικής μου ηλικίας. Η γριούλα που δεν καθόταν σε καρεκλα στη δική μου πε΄ριπτωση, ήταν η γιαγιά μου και ήτανξαπλωμένη στο κρεβάτι. Και όταν τα εγγόνια ήταν μικρα και δεν είχαν σκορπιστεί στις γωνιές του κόσμου, μαζεύονταν γύρω απ τη γιαγιά και πάντα η νύχτα ξκινούσε με τη φράση...¨απόψε θαπούμε άλλο ένα παραμύθι της χαλιμάς.."..Σε ενα δωμάτιο που το πα΄τωμα ήταν έδαφος κανονικό και όι τοίχοι από ασβέστη. Ετσι μεγαλώσαμε.
Υπέροχο!
Υπέροχο το να έχεις μια τέτοια, τόσο ζεστή και τόσο τρυφερή ανάμνηση από την παιδική σου ηλικία.
Δεν είμαι και απόλυτα σίγουρη αλλά αυτή η απλότητα του ασβεστωμένου σπιτιού που πρόλαβε η γενιά μας να ζήσει, είναι αυτό που την κάνει να διαφέρει από τις σημερινές γενιές...
(Δυστυχώς δεν είχα αναμνήσεις από παππούδες και γιαγιάδες, γιατί τους παππούδες δε πρόλαβα να τους γνωρίσω, ενώ η γιαγιάδες μου ήταν αρκετά απομακρυσμένες από εμάς..)
» Δημοσίευση σχολίου