<$BlogItemTitle$>
<$BlogItemBody$>
Λεύκωμα
Τις προάλλες συναντώντας μια φίλη από τα παλιά στο σπίτι της, βρήκαμε ένα παλιό λεύκωμα. Με έκπληξη διαπίστωσα πως είχα αφήσει και εγώ τα σημάδια μου εκεί..
Εποχές 1998 – 1999.. Από τον προηγούμενο αιώνα κάτι δεν πήγαινε καλά τελικά!!
Ιδού!:
" Ουπς! Τι έγινε ρε παιδιά? Τι θέλω και μιλάω ώρες ώρες , και εγώ η ίδια αναρωτιέμαι! Εκεί που καθόμουνα λοιπόν στο Παλλάδιο, και βαριόμουνα (ε, έκθεση σαββατιάτικα και στις δέκα το πρωί μάλιστα δεν είναι και ότι καλύτερο!) λέω στη Μαρία να μου δείξει το λεύκωμα να διαβάσω, και αυτή δεν έχασε ευκαιρία, όχι μόνο μου το έδωσε αλλά μου είπε να γράψω κιόλας! Ωραία όλα τα παραπάνω, αλλά το βασανιστικό ερώτημα και ο μεγάλος προβληματισμός βρίσκεται ΕΔΩ:
ΤΙ ΔΟΥΛΕΙΑ ΕΧΩ ΕΓΩ ΣΕ ΕΝΑ ΛΕΥΚΩΜΑ ΠΟΥ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΡΙΑ ΔΕ ΞΕΡΩ ΚΑΝΕΝΑΝ ΑΛΛΟ? Τι δουλειά λοιπόν έχω εγώ εδώ μέσα , μια άγνωστη μέσα σε αγνώστους, μια ξένη μέσα σε ξένους?!? Και ενώ λοιπόν ήμουν ξαπλωμένη στο κρεββατάκι μου, κάνοντας ταβανοθεραπεία και προβληματιζόμουνα με υπαρξιακά ερωτήματα (ποια είμαι, που πάω, τι κάνω –καλά εσείς?-) ο μεγάλος στην προκειμένη περίπτωση προβληματισμός για το τι δουλειά έχω εγώ εδώ μέσα, μου λύθηκε.
Βρήκα τι είναι αυτό που μας ενώνει με τη Μαρία. Μα ναι! Εκτός του ότι είμαστε συγκάτοικοι στη τρέλα, μας ενώνει μια 3ετής? 4ετής? Πορεία
Σε εκείνον τον αγαπημένο ραδιοφωνικό σταθμό των Χανίων.
Όταν έμαθα ότι και η «συνάδελφος Μαρία» ακούει ΜΑΧ το ίδιο πωρωμένα όπως εγώ, ένιωσα μεγάλη ανακούφιση!! (ναι! Ναι! Δεν είμαι μόνο εγώ τόσο τρελαμένη!)
Τώρα τι να πω άραγε? Να μιλήσω για τον εαυτό μου όπως το ζητάει η κτήτωρ, και τι πα πω? Να πω ότι έχω μια σιδερένια καρδία, γι’αυτό αντέχω και τους ανέχομαι όλους? Ότι είμαι «κούκλα» (εδώ γελάνε) σαν σταρ του σινεμά? Ότι κατά βάθος είμαι ένας μεγάλος παλιοχαρακτήρας? Μπα, αυτά είναι πιστεύω ήδη γνωστά σε αυτούς που με ξέρουν, ο λύκος της ψυχής μου όμως τραγουδάει..
Ας μιλήσω για τη Μαρία! Εγώ πάντως δεν πιστεύω για αυτούς που μιλούν για τα σκοτάδια στης Μαρίας τη ψυχή. Η συνάδελφος είναι μια πάρα πολύ καλή (!) και γλυκιά (!) κοπέλα. Ένα χρυσό (!?) κορίτσι που πάντα έχει ζωγραφισμένο ένα χαμόγελο στο πρόσωπό της, που κάθε βράδυ χορεύει μαζί με την νύχτα στον ύποπτο κόσμο της μουσικής του Ζαχαριουδάκη, που ατενίζει την όμορφη πόλη από το παράθυρό της και το βράδυ πριν κοιμηθεί μετράει τα αστεράκια στον ουρανό. Αλλά γιατί να λέω εγώ ποια είναι η Μαρία , εξάλλου όλοι όσοι γράφουν εδώ γνωρίζουν πολύ καλά.
Τώρα να κάνω αφιέρωση (πάαααλι?) χμμμμμ… τι έχει μείνει που να μην σου το έχω αφιερώσει? Χμμμμ… σου αφιερώνω το «σε ένα σύννεφο πάνω» από τους παζλ, και το «σ’αναζητώ» του ανερχόμενου…. Νάσου!
Λοιπόν Φιλαράκι, Μαράκι, Συνάδελφε, επειδή μου αρέσει να μην λέω πολλά, πριν το τέλος σε συμβουλεύω πάντα σα παιδί να γελάς, ακόμα και όταν σε πάρει από κάτω και βρεθείς σε αδιέξοδο και πεις δε μπορώ , έλα, χαμογέλα, βασίσου πάνω σου, και να θυμάσαι πώς κάθε μπαλκόνι έχει άλλη θέα και πως θα έρθει η άνοιξη ξανά.
Σου εύχομαι να ανακαλύψεις στην ζωή σου όλης της γης τα μυστικά , κάθε σου μέρα να είναι μέρα όμορφη και να βρεις αυτό το μυστικό κλειδί του παραδείσου. Εξάλλου η ευτυχία είναι αυτό που περιμένουμε να’ρθεί. Ακόμη ποτέ να μην κυλήσει στα μάτια σου ένα δάκρυ, και να υπάρξει στη ζωή σου ένας φύλακας άγγελος , που θα σε προσέχει.
Όταν λοιπόν γίνει η απώλεια συνήθειά μας , όταν θα προσπαθείς σα πυγμάχος να ξεφύγεις από τη καθημερινότητα , να με θυμηθείς. Να θυμηθείς τα ήσυχα βράδια με τις ατελείωτες μουσικές επιλογές και αφιερώσεις.
Ξέρεις πως θα είμαι κοντά σου όταν με θες, αρκεί να με φωνάξεις.
Και επειδή απορώ με αυτά που έγραψα (άδικο έχω?) και επειδή έχω την αίσθηση ότι είναι χοντρομαλακίες, κάνω μια ευχή να μην τα διαβάσει κανείς άλλος εκτός από εσένα.
Και για το τέλος ένα σύνθημα που όλους μας ενώνει:
Εε καλύτερα Don’t worry, be Happy!!!
Φιλιά καληνύχτας."
Θυμήθηκα (εκτός απο εκείνα τα εφηβικά λευκώματα) πως το σύνθημα εκείνης της εποχής ήταν "Παντα να μιλάμε με τραγούδια" Και αυτό έκανα. Σε εκείνο το λεύκωμα, σε γράμματα, σε όλη μου τη ζωή!
(Τα bold γράμματα είναι τίτλοι τραγουδιών, αυτούσιοι ή ελαφρώς αλλαγμένοι..)
Ετικέτες Ιστορίες απο τη ζωή βγαλμένες
Όταν δημοσιεύθηκε αυτό το ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ
ήταν
Σάββατο 22 Απριλίου 2006 στις 6:33 μ.μ..
Μπορείς και ΕΣΥ να μας πεις τη
γνώμη σου, αλλά αυτό δε σημαίνει πως αυτά που θα πεις θα τα λάβουμε και σοβαρά υπόψιν μας.
» Δημοσίευση σχολίου