<$BlogItemTitle$>
<$BlogItemBody$>
Όλη νύχτα μάζευα....
.... καρφίτσες.
Σχήματα πολλά. Άλλες σπασμένες και άλλες ολόκληρες . δεν ξέρω τι θα τις έκανα τελικά μα μου’χε μπει η τρελή ιδέα πως επιτελούσα έργο (έργο τι?).
Αποφάσισα. Το ξημέρωμα θα τις έβαζα μια μια μες το σώμα μου. Έτσι θα είχα ένα λόγο (ένα σοβαρό λόγο επιτέλους!) να μην σε πλησιάζω (την δική σου αρτιμέλεια).
Υπολόγισα κ τον πόνο. Ανυπολόγιστος που είναι!!! Αν ο πόνος ήταν ένας σωρός γραμμένες σελίδες θα τις τσαλάκωνα μια. Μετά θα τις έκανα έναν σωρό, θα τις έβρεχα και καθώς θα έτρεχε το μελάνι τους στα δάχτυλα μου , θυμίζοντας μου πόσες λέξεις δεν μπορώ πια να πω,θα έβαζα όλο μου το κουράγιο και θα τις πετούσα με δύναμη ως το παράθυρο σου.
Όχι πως έχω την γελοία ψευδαίσθηση πως θα μπορούσε ο πόνος μου ντυμένος με χαρτί κ λέξεις να σπάσει το παράθυρο σου. Δεν διακατέχομαι λοιπόν από ελπίδες φρούδες. Μα να, έχω την ελπίδα πως ο θόρυβος του θα ακουστεί, θα αφομοιωθεί από τα όνειρα σου την ώρα που κοιμάσαι και μες στον ύπνο σου θα αναρωτιέσαι γιατί δυνάμωσε ο αέρας…
..μην κοιτάς που ανοίγεις το παράθυρο και τα δέντρα διόλου δεν σαλεύουν. Μην κοιτάς που τεντώνεσαι κ επιστρέφεις στην βάση σου… όχι πως σε ξύπνησε ο πόνος μου .. όμως τώρα καθώς πέφτεις και πάλι να κοιμηθείς μην ξεχάσεις: Ρώτα τα όνειρα σου να σου πουν.. Εκείνα ξέρουν τι διέκοψε τον ύπνο σου....
Ετικέτες Prose
Όταν δημοσιεύθηκε αυτό το ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ
ήταν
Παρασκευή 14 Απριλίου 2006 στις 4:26 π.μ..
Μπορείς και ΕΣΥ να μας πεις τη
γνώμη σου, αλλά αυτό δε σημαίνει πως αυτά που θα πεις θα τα λάβουμε και σοβαρά υπόψιν μας.
Ταρατσορετσινοραψιμοβελάκια --
Βρισκόμαστε σε μια ταράτσα, σε μια πολυκατοικία, στα στενά πίσω από τη Παναγιά. Ο Πολύκαρπος ράβει ένα κομμάτι πανί που προηγουμένως το... ξυλοκολλούσε. Στο τέλος ονειρεύεται λέει να το κάνει μια θήκη για εργαλεία και σουγιάδες και μαχαίρια και λάμες και πένσες. Μαστόρικα κόλπα. Εγώ βρήκα ακόμη μια ασύρματη σύνδεση, κάποιου Χρήστου -- ταράτσα γαρ, καλύτερο το σήμα, και προσπαθώ να παρακολουθήσω τα τελευταία επεισόδια του Happy Tree Friends. Κιθαρούλα ακουστική. Ρετσίνα. Τσιγάρο. Παπούτσια με τσιμέντο. Τσαλακωμένα πουκάμισα. Ουρανός. Βροχερός μεν, αλλά ουρανός.
Κέρδισα στα βελάκια λέμε. Και στις δύο παρτίδες. Στο χαλαρό. 2-0.
Τα εισητήρια κλείστηκαν, οι εκρεμμότητες μία-μία παίρνουνε τον πούλο, Κρέτα Χίαρ Άι Καμ -- ουάνς εγκέν.
-Sino S. Banes, Κερδισμένος στα Βελάκια.
Ζηλεύω.
Να είναι η ζωή σου όνειρο γλυκό
και το όνειρο σου ζωή παραμυθένια
ο πόνος να σου ανοίγει ορίζοντα φωτεινό
κι ο δρόμος να σε μάθει σαν κάποια δίχως φρένα...
χωρίς φρένα ψυχής έτσι;
όχι και μυαλού... μη με παρεξηγήσεις!
;-)
» Δημοσίευση σχολίου