Αυτό είναι το κακό με τις γιορτές και με τις επιστροφές στα «πάτρια εδάφη». Οι συσσωρευμένες αναμνήσεις. Περπατάς σε δρόμους και θυμάσαι στιγμές παλιότερες των τεσσάρων χρόνων. Αναμνήσεις, παντού αναμνήσεις. Σε σοκάκια, σε στενάκια, σε καφετέριες. Τα πάντα σου φέρνουν σκηνές από το παρελθόν. Καταστάσεις, Πρόσωπα. Πρόσωπα που πλέον δεν ξέρεις καν που βρίσκονται και τι κάνουν. Το σιχαίνεσαι αυτό… Όχι το ότι δεν έχεις κρατήσει επαφές, αλλά το ότι οι στιγμές και οι αναμνήσεις που έχεις αφήσει επίτηδες πίσω σου, επανέρχονται με το έτσι θέλω. Κοιτάς δεξιά και αριστερά σαν χαμένος. Δεν έχει αλλάξει τίποτα. Παντού σκιές.

«Από εδώ περνούσα με την κολλητή μου, μετά το μάθημα από το φροντιστήριο, αργά το βράδυ. Πάντα γελούσαμε σε αυτόν το δρόμο. Πάντα γελούσαμε ΠΟΛΥ. Ακούγαμε μουσική από το ίδιο walkman. Περπατούσαμε με τέλειο συγχρονισμό έτσι ώστε να μην μας πέφτουν τα ακουστικά.»

Ολιγόλεπτη επιστροφή στο σήμερα: Η τότε κολλητή έχει πλέον πτυχίο φιλολογίας. Ντύνεται με πανάκριβα ρούχα και διασκεδάζει σε κάτι μεγάλα πολύβουα μαγαζιά πετώντας γαρύφαλλα. Από χάθηκαν από πάνω της είκοσι κιλά, άρχισε να πιστεύει πως έπρεπε να είχε πάει στα καλλιστεία. Δεν έχει πονέσει ποτέ δεν έχει ποθήσει κανέναν ποτέ, δεν έχει κλάψει ποτέ τις νύχτες για κάποιον που δεν είχε κοντά της. Όλα ήταν εκεί, πάντα, όταν τα ήθελε. Έχουν κοπεί οι πολλές επαφές, τουλάχιστον πέντε χρόνια τώρα. Αυτές οι αναμνήσεις είναι που σε κάνουν ακόμα να περνάς μαζί της 3 ώρες τον χρόνο σε κάποια trendy καφετέρια αυτής της πόλης φάντασμα.

«Εδώ έδωσα το πρώτο μου φιλί. Μετά περπατήσαμε αυτά το στενάκι. Κρατιόμασταν χεράκι χεράκι. Εγώ φορούσα ένα σκισμένο, ξεβαμμένο τζην και ένα κόκκινο πουλόβερ, αυτός, ένα τζην και ένα άσπρο πουλόβερ. Δίναμε όρκους παντοτινής αγάπης κάτω από αυτό το δέντρο, και χαζεύαμε αυτή εδώ τη βιτρίνα στριμωγμένοι και αγκαλιασμένοι κάτω από μια ομπρέλα. Έβρεχε πολύ τότε. Μου άρεσε πολύ όταν έβρεχε. Ακόμα μου αρέσει.»

Ιστορική εξέλιξη των πραγμάτων: μετά από λίγες μέρες αυτός έφυγε για Αθήνα. Δεν τον ξαναείδα. Γράφαμε γράμματα ο ένας στον άλλον. Πολλά γράμματα. Τώρα δεν έχω ιδέα τι κάνει. Ίσως να είναι παντρεμένος με κανένα πιτσιρίκι.

«Σε αυτό εδώ το σημείο τον είχα δει πρώτη φορά, μου είχε κάνει εντύπωση το χαμόγελό του και το βλέμμα του. Εδώ σε αυτό το παγκάκι είχαμε συστηθεί για πρώτη φορά. Και σε αυτό εδώ το γρασίδι ξαπλώναμε όταν δεν είχαμε μάθημα Σε αυτή εδώ την καφετέρια παίζαμε ταμπού και άλλα επιτραπέζια παιχνίδια, και αυτό εδώ το δρόμο θυμάμαι πάντα πως κάναμε ατελείωτες ώρες να τον περπατήσουμε. Πάντα έβρισκε πολλούς γνωστούς και πάντα τους χαιρετούσε όλους με το ίδιο λαμπερό χαμόγελο. Είχε πολλούς γνωστούς, και μου έκανε εντύπωση αυτό. Σε αυτόν εδώ το τοίχο, είχα χαράξει το όνομά του, με σκοπό να του πω κάποια στιγμή πόσο ερωτευμένη ήμουν μαζί του.»

Ιστορική εξέλιξη των πραγμάτων: Δεν είπα ποτέ τι ένιωθα στο «Μεγάλο έρωτα της ζωής μου.» Λίγα χρόνια αργότερα τα έφτιαξε με την κολλητή μου. Τους αγαπούσα και τους δύο τόσο πολύ και δεν ήθελα να τους πληγώσω με τα ασήμαντα συναισθήματά μου. Αν ξαναζούσα πάλι εκείνες τις στιγμές, πάλι το ίδιο θα έκανα. Ακόμα και τώρα όταν μου στέλνει μηνύματα ζωγραφίζετε στο πρόσωπό μου ένα ηλίθιο χαμόγελο. Έχει και αυτός πτυχίο από την ΑΣΟΕΕ. Δουλεύει σε κάποια τράπεζα και ετοιμάζεται σε ένα μήνα να κάνει το στρατιωτικό του. Έχει ακόμα εκείνο το λαμπερό χαμόγελο και το σπινθηροβόλο βλέμμα, και φαίνεται ευτυχισμένος. Εύχομαι να είναι ακόμα περισσότερο ευτυχισμένος απ’όσο φαίνεται.

«Μέσα από αυτό εδώ το κτίριο ερωτεύτηκα την μουσική. Κόλλησα με την μουσική. Εδώ περνούσα τις πιο ευχάριστες στιγμές τις εφηβείας μου. Σε εκείνον το μαύρο καναπέ καθόμουν όταν γνώρισα τον Λειβαδά, και τον Πυροβολάκη. Μέσα σε αυτό το studio κάναμε αφιερώσεις και βάζαμε μουσικές που έκαναν όλη την πόλη να μην κοιμάται, αλλά να περιμένει το άκουσμα εκείνης της καληνύχτας.»

Ιστορική εξέλιξη των πραγμάτων: Ο τότε «ροκ» σταθμός έχει πλέον μετατραπεί σε έναν «εμπορικό» σταθμό , όπου μεταδίδει τα σουξέ της εποχής και μαζεύει όλη την πιτσιρικαρία της πόλης. Λυπάμαι μόνο εκείνα τα σπάνια δισκάκια και χιλιοακουσμένα cd που σκονίζονται στα ράφια της δισκοθήκης του πρώτου ορόφου…Λυπάμαι που κανείς πλέον εκεί μέσα δεν γνωρίζει την αξία τους.

Και άλλες αναμνήσεις, πολλές αναμνήσεις. Παντού αναμνήσεις. Το μαγαζί όπου ο μπαμπάς μας αγόραζε καραμέλες κάθε 25^η Μαρτίου , που έχει δώσει πλέον την θέση του σε ένα «Vefa’s House”, το βιβλιοπωλείο δίπλα στο σπίτι μου όπου έκλεισε, το λύκειο μου όπου άλλαξε όνομα..

Δεν θέλω να γυρίσω στο χθες. Δεν μου αρέσει όμως και η τόση νοσταλγία. Δεν μπορώ να αλλάξω τίποτα και δεν θέλω να μου φύγει η γλύκα εκείνης της εποχής. Θέλω όμως να φύγω μακριά, και να επιστρέφω σε εκείνες τις αναμνήσεις μόνο όταν έχω πραγματική ανάγκη να το κάνω. Η ειρωνεία είναι πως τώρα νιώθω κάθε στίχο εκείνου του τραγουδιού του Μίλτου που μιλάει για εκείνα τα μπλουζ της άγριας νιότης…

«Μέσα στην πόλη αριθμός, χαράματα Τετάρτη
Τους δρόμους παίρνεις μοναχός σβησμένος από το χάρτη.
Κάτι παλιά περάσματα, σε υπόγειες διαβάσεις
Εφηβικά τεχνάσματα, των φίλων τα φαντάσματα
Που θες να προσπεράσεις.

Ένας σπουργίτης στην βροχή της ερημιάς ιππότης
να τραγουδάει κάθε πρωί τα μπλουζ της άγριας νιότης

Mπουφάν παλιομοδίτικο και βήμα κουρασμένο,
ψάχνεις κρυμμένα σ’αγαπώ σε τοίχο ξεβαμμένο.
σεργιάνι μες στις γειτονίες που έπαιζες παιδάκι,
κυνηγητό με τις σκιές όσων χαθήκαν μες στο χθες
ζητώντας μιαν Ιθάκη

Ένας σπουργίτης στο σύρμα τυχοδιώκτης
να τραγουδάει κάθε πρωί τα μπλουζ της άγριας νιότης

Μέσα στην πόλη αριθμός, χαράματα Τετάρτη
Τους δρόμους παίρνω μοναχός σβησμένος από το χάρτη.»

Ετικέτες Ιστορίες απο τη ζωή βγαλμένες

Όταν δημοσιεύθηκε αυτό το ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ ήταν Σάββατο 22 Απριλίου 2006 στις 6:21 μ.μ.. Μπορείς και ΕΣΥ να μας πεις τη γνώμη σου, αλλά αυτό δε σημαίνει πως αυτά που θα πεις θα τα λάβουμε και σοβαρά υπόψιν μας.