Θυμάσαι? Σα να μην έχει αλλάξει τίποτα.. σα να έχουν μείνει όλα ίδια.

«Ότι παράτησες είναι όπως τ’ άφησες , όλα είναι ίδια εδώ.
Όλα βουλιάζουνε, όλα ρημάζουνε πάντα στον ίδιο σκοπό,
κ εγώ ακόμα εδώ.
Γύρω μου πρόσωπα, κρύα κ απρόσωπα, απελπισμένες σιωπές.
Χάρτινα άσματα, ροκ αποσπάσματα, απεγνωσμένες φωνές
Βράδια ανόητα , πάντα αυτονόητα, χάνονται μες στον καπνό.
Όνειρα ήπια, χρόνια ερείπια πάντα στον ίδιο σκοπό,
και εγώ ακόμα εδώ…»

Αυτός ο σκοπός, ο ίδιος σκοπός που και τότε σιγοψιθύριζες. Όλα ίδια. Το μόνο που δεν ισχύει είναι τα όνειρα ήπια. Θυμάσαι? Θυμάσαι τα όνειρα που έκανες σε αυτό εδώ το δωμάτιο? Δεν ήταν ήπια. Ήθελες να αλλάξεις τον κόσμο. Να αφήσεις όλα αυτά που σου δίνονται έτοιμα και να προσπαθήσεις να παλέψεις μόνη σου. Θυμάσαι?

Θυμάσαι πως ένιωθες? Θυμάσαι εκείνα τα μεσημέρια που ερχόσουν σπίτι μετά από την δουλειά, κατέβαζες τα τηλέφωνα, κλείδωνες την πόρτα και καθόσουν εδώ, πιο πέρα, στο πάτωμα, και έκλαιγες με λυγμούς? Θυμάσαι? Θυμάσαι πως έλεγες «Υπομονή, θα τα αλλάξω όλα θέλουν δε θέλουν» και μόνο τότε σηκωνόσουν σκούπιζες τα δάκρυά σου και συνέχιζες χωρίς κανείς ποτέ να καταλάβει τίποτα. Θυμάσαι?

Θυμάσαι πόσο έντονες ήταν οι πρώτες γεύσεις της απόλυτης μοναξιάς? Θυμάσαι? Θυμάσαι εκείνους τους «φίλους» που σε πρόδωσαν? Θυμάσαι που έλεγες πως θες ένα σπίτι με πολλούς φίλους? Θυμάσαι πόσο πολύ το λαχταρούσες αυτό? Θυμάσαι? Θυμάσαι πόσο πολύ ήθελες μια αγκαλιά? Θυμάσαι πόσο πολύ τα είχες σιχαθεί όλα στην ζωή σου? Θυμάσαι πώς είχες σιχαθεί ακόμα και.. και την μουσική? Θυμάσαι? Θυμάσαι τα πρόσωπα των ανθρώπων γύρω σου? Θυμάσαι πόσο κρύα και απρόσωπα ήταν? Θυμάσαι τις κριτικές , τις παρατηρήσεις, τα σχόλια? Θυμάσαι που έλεγες «Υπομονή, θα τα αλλάξω όλα θέλουν δε θέλουν»? Τα θυμάσαι όλα αυτά?

Πώς νιώθεις τώρα που είσαι πάλι σε εκείνο το δωμάτιο, με το ίδιο μοβ χρώμα στους τοίχους, με την ίδια ακριβώς ακαταστασία? Πώς νιώθεις που τα πρόσωπα έχουν μείνει ίδια και εσύ τελικά δεν κατάφερες να αλλάξεις τίποτα?

Πώς νιώθεις που μετά από τόσα χρόνια, και μετά από τόσα βράδια με πολλούς φίλους στο σπίτι σου (ω ναι, το όνειρο!) νιώθεις πως δεν θες «τέτοιους» φίλους, αλλά πραγματικούς φίλους? Πως νιώθεις που μετά από τόσα χρόνια , κουράστηκες να προσπαθείς να αλλάξεις όλο τον κόσμο, και απλά πλέον αρκείσαι σε μικροαλλαγές του μικρόκοσμού σου? Πώς νιώθεις που δεν βρήκες εκείνη την αγκαλιά που ονειρευόσουν τότε? Πως νιώθεις που συγχώρεσες αυτούς που σε πρόδωσαν? Πως νιώθεις που τους ανέχεσαι γιατί κατάλαβες πως δεν έχει σημασία τι έχει κάνει ο άλλος για σένα, αλλά το πώς νιώθεις εσύ για αυτόν? Πως νιώθεις τώρα που έχεις ζήσει στο έπακρο τρία χρόνια, ξαναγυρνάς πίσω εδώ, πίσω στην φυλακή σου?

Πως σου φαίνονται όλα αυτά? Χρόνια ερείπια? Μήπως αυτά είναι τα όνειρα ήπια?

Αλήθεια, γιατί κανείς δεν ξέρει τι έκανες ενάμιση χρόνο εδώ? Γιατί δεν έχεις μιλήσει σε κανέναν ποτέ? Γιατί προσποιείσαι πως δεν έχει συμβεί τίποτα μέσα σε αυτό το δωμάτιο? Γιατί προσπαθείς να ξεχάσεις? Γιατί προσπαθείς να σβήσεις τις αναμνήσεις? Ειδικά ΕΣΥ! Τι ειρωνεία, ΕΣΥ που ζεις με αναμνήσεις! Εσύ που λατρεύεις τις αναμνήσεις σου! Γιατί όλα αυτά? Γιατί πάντα έκρυβες αυτά που ήθελες και αυτά που ένιωθες? Γιατί? Γιατί πάντα έλεγες στον εαυτό σου « Υπομονή, θα μιλήσω αργότερα, όταν πρέπει, κανείς δεν πρέπει να καταλάβει τίποτα.» Γιατί? Μήπως για να το πιστέψετε και οι δύο αυτό το ψέμα? Μήπως τελικά πάλι σκέφτεσαι να πάρεις το δρόμο της σιωπής και να πορευτείς μόνη σου? Αυτό είναι η αλήθεια? Γιατί ψάχνεις να βρεις όμορφες εικόνες και να δημιουργήσεις στιγμές, από εκεί που δεν υπάρχουν? Γιατί αναπνέεις ακόμα αυτόν τον αέρα που σε πνίγει? Γιατί όλα αυτά? Νομίζεις πως ξέρεις τι θες να κάνεις? Ξέρεις? Και τότε γιατί ανέχεσαι να ξαναγυρίζεις εδώ? Χα, ακόμα και εσύ σε έχεις βαρεθεί. Παραδέξου το!»



Ξυπνάς ιδρωμένη, με έναν κόμπο στο στομάχι, προσπαθείς να αναπνεύσεις μα δεν μπορείς, προσπαθείς να μιλήσεις, μα δεν έχεις μιλιά. Ήταν η φωνή της συνείδησης , η φωνή των αναμνήσεων ή ένας εφιάλτης?

…Δεν μπορείς να προβληματιστείς τώρα.. Πρέπει να πας στη δουλειά.. Πρέπει να πάς σε αυτούς… έχεις αργήσει ήδη…

Ετικέτες Ιστορίες απο τη ζωή βγαλμένες

Όταν δημοσιεύθηκε αυτό το ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ ήταν Τρίτη 18 Απριλίου 2006 στις 9:17 μ.μ.. Μπορείς και ΕΣΥ να μας πεις τη γνώμη σου, αλλά αυτό δε σημαίνει πως αυτά που θα πεις θα τα λάβουμε και σοβαρά υπόψιν μας.