Ναι, θέλω εδώ και αρκετές μέρες να γράψω κάτι, αλλα δεν μπορώ να εκφράσω τίποτα.

Πολλά πρόσωπα, πολλές εικόνες, πολλές συζητήσεις, αλλα όλα τόσο μπερδεμένα.
Το μόνο κοινό που έχουν είναι η ειρωνία. Ειρωνία παντου. Στα λόγια, στις σκέψεις, στις πράξεις, ατόφια ειρωνία, ειρωνία στην εξέλιξη των πραγμάτων, ειρωνία ακόμα και στην μουσική.

Ακούγεται απο το ραδιόφωνο το τραγούδι του Μαχαιρίτσα: " Πατέρα σ'αγαπώ, πατέρα σε φτύνω/ μαζί σου δε μπορώ, και μόνο σ'αφήνω.", χαμογελάς.Κοιτάς γύρω σου και χαμογελάς. Πάς στο μέσα δωμάτιο και βάζεις τα κλάματα.

Όλοι κανονίζουν για το μέλλον σου! Ξαφνικά όλοι ανυσηχούν για το τι θα κάνεις στο μέλλον. Εσύ ξέρεις τι θα κάνεις, και το γελοίο είναι πως όλοι αυτοί δεν θα έχουν καμία ανάμειξη στο μέλλον σου. Δε το ξέρουν, εσύ το ξέρεις. Κάπως λεγόταν αυτό στις αρχαιες τραγωδίες νομίζω..

Εκείνος.. Τι ειρωνία και εκεί.. Μετά απο τόσο καιρό είναι όολα έτσι όπως τα ονειρευόσουν και έτσι όπως τα ήθελες. Όμως τώρα τι? πάλι τα ίδια? και αν αλλάξουν πάλι όλα? Ένα τραγούδι έλεγε "φοβάμαι μήπως εσύ θα'ρθείς μα η αγάπη θα'χει φύγει". Έχει φύγει? τι είναι αυτό που νιώθεις? τι είναι αυτό που εκείνος νιώθει? Γιατί ανακατεύονται και ξαναγενιούνται πάλι τα λόγια οι πράξεις? Όλα είναι τώρα διαφορετικά.Φαίνεται αυτό.Ακόμα και η σιωπή έχει άλλον ήχο τώρα. Φαίνεται σαν εκείνο το βλέμμα να έχει αλλάξει μάτια.Αλλα εσύ τι θές? τι θα κάνεις? Μακάρι να ήσουν τόσο σίγουρη εδώ όσο σε όλα τα υπόλοιπα...

Η "παρέα". Πρώτη φορά αντικρύζω στην ζωή μου τόσα λόγια που περιέχουν τόση ειρωνία.Τι έχει να χωρίσει ο ένας απο τον άλλον? Τίποτα δεν ενώνει κανέναν πια? Μόσο εσύ έχεις τόσες αναμνήσεις? Μόνο εσύ πλεον μπορείς και αγαπάς? Τι έχει αλλάξει τόσο? Προτιμάς να φύγεις.. να φύγεις μακριά.. να μη δείς πως θα είναι όλοι τους σε άλλα πέντε χρόνια. Λυπάσαι. Τους λυπάσαι.

Τα υπόλοιπα είναι έτσι όπως τα περίμενες? Ή ακόμα, έτσι όπως τα περίμεναν οι άλλοι?

Ακόμα και το βράδυ.. δεν μπορείς να διαβάσεις πλέον για να ταξιδέψεις. Κάνεις ταξίδια μέσα στις σκέψεις σου και στις εικόνες σου σε εκείνο το δωμάτιο.Μόνο που αυτή τη φορά τα ταξίδια είναι πιο σκοτεινά και όχι τόσο όμορφα.

Θες να πάς σπίτι σου. Εκεί είναι όλα πιο ξεκάθαρα. Είναι όλα πιο απλά. Κυλούν όλα πιο ήρεμα.
Θές να πάς εκεί, και να περπατήσεις σε όλα εκείνα τα στενάκια, σε όλους τους δρόμους.Να αναπνέεις (χεχ).
Θές να τελειώσουν όλα.ΤΩΡΑ.

Ετικέτες Ιστορίες απο τη ζωή βγαλμένες

Όταν δημοσιεύθηκε αυτό το ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ ήταν Παρασκευή 28 Απριλίου 2006 στις 5:35 μ.μ.. Μπορείς και ΕΣΥ να μας πεις τη γνώμη σου, αλλά αυτό δε σημαίνει πως αυτά που θα πεις θα τα λάβουμε και σοβαρά υπόψιν μας.