Γρήγορα Ήφαιστε, δώσε μια με το σφυρί σου στο κεφάλι μου για να με γλιτώσεις μια και καλή απ' αυτό το μαρτύριο». Ο θεϊκός σιδηρουργός κοντοστάθηκε, γούρλωσε τα μάτια του και αρνήθηκε να κάνει κάτι τέτοιο. Όμως ο Δίας δεν αστειευόταν. Οργισμένος απείλησε τον Ήφαιστο πως θα τον πετούσε για δεύτερη φορά από τον Όλυμπο. Τρομαγμένος ο νεαρός θεός σήκωσε το τεράστιο σφυρί και το κατέβασε μ' όλη του τη δύναμη στο κεφάλι του πατέρα του. Τότε μπροστά στα κατάπληκτα μάτια των Ολυμπίων ξεπετάχτηκε από το κεφάλι του Δία μια γαλανομάτα κόρη πάνοπλη...»

Που είναι οι μεγάλες συγκινήσεις; "Where are the feasts we were promised?" όπως ρωτά και ο Jim Morrison. Κουρασμένος. Να αγαπώ χωρίς να ερωτεύομαι, να θυμώνω χωρίς να εξοργίζομαι, να αρέσκομαι χωρίς να λατρεύω, να απεχθάνομαι χωρίς να μισώ. Ίσως πρέπει να πάρω και εγώ για μια φορά μέρος στον εκστατικό χορό των Δερβίσηδων. Για να δω μέχρι που μπορώ να φτάσω. Μέχρι τα ναρκωτικά; Το έγκλημα; Την αυτοκτονία;

Προς το παρόν, το ναρκωτικό μου είναι το οξυγόνο, το έγκλημά μου η απάθεια, και το μαχαίρι που μπήγω στην καρδιά μου οι ίδιες μου οι σκέψεις. Γιατί ό,τι και αν ακούσω, ό,τι και αν δω, πάντα εκεί είναι.Δυνάμεις. Με σπρώχνουν όλο και πιο βαθιά. Στα έγκατα του εαυτού μου. Όσο περισσότερο κι αν παλεύω για να βρεθώ στην επιφάνεια, τόσο πιο πολύ βουλιάζω εκεί μέσα. Στον βούρκο των ιδεών μου, που μου τριβελίζουν τα αυτιά και με κρατούν ξάγρυπνο τις νύχτες. Είναι σαν χιλιάδες μυρμήγκια να περπατάν στα αυλάκια του εγκεφάλου σου. Μόνο και μόνο για να σε κάνουν να αισθανθείς τύψεις για το τίποτα. Να σε ζώσουν σαν τα φίδια και να ρίξουν από πάνω σου ένα μαύρο πέπλο. Στοιχειά. Έτσι θα τις ονομάζω. Γιατί στοιχειώνουν την ψυχή μου σαν να θέλουν να την κρατήσουν για πάντα κοιμισμένη. Βαθιά, σε έναν λήθαργο αδράνειας.

Είχατε ποτέ εκείνο το συναίσθημα ότι έχετε μπροστά σας τον τυπά με την στολή του θεριστή; Και δεν σηκώσατε τις γροθιές σας, αλλά τον κοιτάξατε στα μάτια. Για να δείτε τι θα υπάρξει μετά. Για να δείτε τι υπήρχε πριν. Δεν θα σας απαντήσει όμως. Δεν θα δεχθεί να κάνει τον αγώνα σας τόσο εύκολο. Έτσι λοιπόν και εσείς θα εξαντλείτε τον εαυτό σας κάθε βράδυ. Κάθε νύχτα θα περιμένετε μέχρι το ρολόι πάνω στο ράφι να δείξει τρεις, τέσσερις, πέντε η ώρα το πρωί. Και μόνο τότε θα αφεθείτε στις αγκάλες του Μορφέα. Αφού άλλωστε μόνο εκείνος θα υπάρχει κοντά σας εκείνη την στιγμή. Οι αγαπημένοι σας, καθώς και τα στοιχειά σας, θα έχουν πάει για ύπνο.

Ξέσπασμα. Βγες έξω να ερωτευτείς! Να εξοργιστείς, να λατρέψεις, να μισήσεις. Είναι όμως αυτά πραγματικές ανάγκες; Έχει άραγε προσπαθήσει κανείς να ζήσει χωρίς αυτές; Γιατί εκεί καταλήγει κανείς κυνηγώντας τα στοιχειά του. Με το θυμιατό ανά χείρας, φωνάζεις ξόρκια αριστερά και δεξιά καθώς τα καταδιώκεις στα σοκάκια του μυαλού σου. Και άξαφνα, βρίσκεσαι μπροστά στην πρόκληση να ζήσεις σε έναν κόσμο που σε καλεί να ζήσεις έντονα. Μια πρόκληση που είσαι καταδικασμένος να δεχθείς και να παρατήσεις. Γιατί για τα μέτρια πράγματα, υπάρχουν μόνο μετριοπαθή συναισθήματα. Είτε θετικά, είτε αρνητικά.

Ετικέτες Prose

Όταν δημοσιεύθηκε αυτό το ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ ήταν Σάββατο 6 Μαΐου 2006 στις 9:36 μ.μ.. Μπορείς και ΕΣΥ να μας πεις τη γνώμη σου, αλλά αυτό δε σημαίνει πως αυτά που θα πεις θα τα λάβουμε και σοβαρά υπόψιν μας.