<$BlogItemTitle$>
<$BlogItemBody$>
Νιώθω
...κουρασμένη. Εξαντλημένη για την ακρίβεια..
...Εγκλωβισμένη.
...απογοητευμένη. Θέλω να χαρώ και δεν μπορώ. Εδώ και καιρό.
...Οτι δε με καταλαβαίνει κανείς. Οτι πρέπει να αποδείξω σε όλους κάτι για μένα που ήδη τους το έχω αποδείξει.
...Οτι πρέπει να κάνω υπομονή και οτι δεν πρέπει. Η υπομονή είναι όμως το τελευταίο που μου έχει μείνει. Απο τότε που με θυμάμαι, είμαι μέσα σε καταστάσεις που δεν μου αρέσουν. Όταν τα πράγματα γίνονται πολύ δύσκολα, καταφέρνω να βγαίνω "έξω" απο αυτές. Σαν αυτά που γίνονται να μην τα ζω, αλλά να τα βλέπω σαν παρατηρητής. Γιαυτό έχω τεράστια αποθέματα υπομονής.. που πλέον κοντεύουν να εξαντληθούν.. και δεν ξέρω αν είναι καλό αυτο..
...Οτι δεν πρέπει να δείχνω το πως νιώθω. Με πνίγει όμως. Έχω μια βδομάδα να κοιμηθώ πάνω απο τέσσερις ώρες.
... Οτι όλα είναι πιο δύσκολα απ'οτι περίμενα.Ολα όμως. Και πολύ βαριά. Δε ξέρω πόσο καιρό ακόμα θα μπορώ να τα σηκώνω.
...Οτι δε μπορεί να με βοηθήσει κανείς, και οτι αυτοί που μπορούν να το κάνουν δε το κάνουν. Όχι για κάποιο λόγο. Δε το κάνουν επιτήδες. Το κάνουν γιατί δε ξέρουν τον τρόπο. Ούτε εγώ τον ξέρω..
Το χειρότερο απ'όλα είναι οτι έπαψα να πιστεύω στα παραμύθια, στα θαύματα και στα ιδανικά και τέλεια σενάρια..
Να τελειώνει όλο αυτό..Δεν μπορώ άλλο...
Ετικέτες Ότι να'ναι
Όταν δημοσιεύθηκε αυτό το ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ
ήταν
Δευτέρα 23 Οκτωβρίου 2006 στις 4:09 μ.μ..
Μπορείς και ΕΣΥ να μας πεις τη
γνώμη σου, αλλά αυτό δε σημαίνει πως αυτά που θα πεις θα τα λάβουμε και σοβαρά υπόψιν μας.
» Δημοσίευση σχολίου