<$BlogItemTitle$>
<$BlogItemBody$>
Ελπίδα
Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα κοριτσάκι που το έλεγαν ελπίδα.
Το κοριτσάκι που το έλεγαν ελπίδα, είχε ότι υλικά αγαθά επιθυμούσε, από τότε που θυμόταν τον εαυτό της.
Το κοριτσάκι που το έλεγαν ελπίδα, είχε και από τα άλλα αγαθά. Αλλά δεν της χαρίστηκαν τούτα. Για αυτά πάλεψε και μάλιστα πολύ.
Το κοριτσάκι που το έλεγαν ελπίδα έκανε φιλίες. Τις έχανε και έκανε άλλες. Σε ανθρώπους που το άξιζαν και σε ανθρώπους που δεν άξιζαν ούτε το καλημέρα της. Το ίδιο γινόταν και με τους έρωτες της. Έδινε παντού και πάντα όλη της την ψυχή. Το είχε ανάγκη να το κάνει αυτό.
Το κοριτσάκι που το έλεγαν ελπίδα έκανε όνειρα. Πολλά όνειρα.
Το κοριτσάκι που το έλεγαν ελπίδα, είχε μια θεωρία που μιλούσε για εξίσωση χαράς και λύπης στη ζωή. Έλεγε πως οι χαρές με τις λύπες είναι ίσες στην ζωή του καθένα. Απλά οι στιγμές χαράς είναι αυτές που περνάνε πιο εύκολα, ενώ της λύπης πιο δύσκολα και πιο επίπονα. Γι’ αυτό, αυτές οι στιγμές, της λύπης, φαίνονται στου περισσότερους πιο πολλές. Κάθε φορά που ήταν στεναχωρημένη, αυτό σκεφτόταν. Καθόταν και μετρούσε, παρόλο που σιχαινόταν τα μαθηματικά. Μετρούσε τις στιγμές που τον τελευταίο καιρό είχε γελάσει μέσα από την καρδιά της, για να δει πόσο καιρό θα δακρύζει η ψυχή της.
Το κοριτσάκι που το έλεγαν ελπίδα ζούσε σε ένα περιβάλλον που πάντα επέμβαινε στην ζωή της. Της τα έκανε μπάχαλο και κατάφερνε με μοναδικό και αξιοθαύμαστο τρόπο να της ξεφουσκώνει τα συννεφάκια των ονείρων της.
Το κοριτσάκι που το έλεγαν ελπίδα είχε αποφασίσει να το σταματήσει αυτό. Με μια μεγάλη απόφαση που έλεγε πως θα τα αφήσει όλα πίσω της. Θα σταματούσε για πάντα να είχε οποιαδήποτε σχέση με αυτό το περιβάλλον. Ήξερε πως ήταν δύσκολο, αλλά ήταν διατεθειμένη να κάνει τα πάντα για τα όνειρά της.
Το κοριτσάκι που το έλεγαν ελπίδα προσπαθούσε να αλλάξει την ζωή της. Έκανε ότι περνούσε από τα χέρια της. Ότι δεν της άρεσε το άλλαζε. Είχε καταφέρει να είναι ένα βήμα μακριά από το να διώξει ότι την πλήγωνε. Είχε βρει μια δουλειά πάνω σε ένα αντικείμενο που λάτρευε, ένα σπίτι κοντά στους φίλους της.. Είχε σχεδιάσει μια ιδανική ζωή.
Το κοριτσάκι που το έλεγαν ελπίδα δεν ήξερε πως δεν υπάρχει ιδανική ζωή.
Το κοριτσάκι που το έλεγαν ελπίδα ξύπνησε ένα πρωί και είπε ένα μεγαλοπρεπέστατο «Φεύγω». Δεν την άφησαν. Της υποσχέθηκαν μια ανάλογη ζωή, κοντά τους. Μίλησαν, συμφώνησαν. Ξαναμίλησαν, ξανασυμφώνησαν. Δέχτηκε. Για να μην πικράνει κανέναν. Μπορούσε να τα καταφέρει και έτσι, και κανείς δε θα πληγωνόταν.
Το κοριτσάκι που το έλεγαν ελπίδα ονειρευόταν πλέον ένα σπίτι καινούριο, ένα αυτοκίνητο, και μια ζωή με τον άνθρωπο που αγαπά, απλή και ήρεμη.
Το κοριτσάκι που το έλεγαν ελπίδα δεν ήξερε πως οι συμφωνίες και οι όρκοι αθετούνται.
Το κοριτσάκι που το έλεγαν ελπίδα περίμενε τρεις μήνες για να την αφήσουν να νοικιάσει ένα σπίτι και να μετακομίσει. Περίμενε και τους διπλάσιους για να της πάρουν ένα αυτοκίνητο. Η ζωή με εκείνον που αγαπούσε δεν ήταν ήρεμη. Εξ’αιτίας των άλλων. Μπέρδευαν της καταστάσεις και δημιουργούσαν ανυπόφορη ένταση.
Το κοριτσάκι που το έλεγαν ελπίδα μπορεί να χώρισε μετά από έναν χρόνο, αλλά είχε καινούριο αυτοκίνητο.
Το κοριτσάκι που το έλεγαν ελπίδα, πήρε για τελευταία φορά στην ζωή της μια απόφαση που αφορούσε την ζωή της και θα την άλλαζε για πάντα.
Το κοριτσάκι που το έλεγαν ελπίδα, πήρε το καινούριο της αυτοκίνητο, και έπεσε πάνω στον τοίχο του σπιτιού της.
Το κοριτσάκι που το έλεγαν ελπίδα, δε το έκανε αυτό γιατί της άξιζε όπως είπε κάποιος, αλλά γιατί ήταν η μόνη απόφαση που μπορούσε να πάρει η ίδια για την ίδια της την ζωή, χωρίς να παρέμβει κανείς άλλος.
Το κοριτσάκι που δεν το έλεγαν ελπίδα αλλά θα ήθελε να το λένε, πριν το κάνει αυτό, άφησε ένα σημείωμα πάνω στο τραπέζι. Απευθυνόμενη σε εκείνους έγραφε: « Σε όλη μου τη ζωή μου σκοτώνατε τα όνειρα κάθε μέρα και από λίγο. Την ελπίδα την σκότωσα εγώ όμως. ΤΩΡΑ».
Ετικέτες Prose
Όταν δημοσιεύθηκε αυτό το ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ
ήταν
Τρίτη 24 Οκτωβρίου 2006 στις 5:58 μ.μ..
Μπορείς και ΕΣΥ να μας πεις τη
γνώμη σου, αλλά αυτό δε σημαίνει πως αυτά που θα πεις θα τα λάβουμε και σοβαρά υπόψιν μας.
ανοιξα για να αφήσω σχόλιο. Τώρα νοιώθω πως κανένα σχόλιο δεν έχει νόημα (για μένα τουλάχιστον), τα λέει όλα από μόνο του. Ασχολίαστο λοιπόν (όταν σκοτώνεις την ελπίδα τί μπορεί να σχολιάσει κανείς;) Καλησπέρα συνονόματη.
H ελπίδα πεθαίνει τελευταία, πάντως πεθαίνει...
Το ότι πεθαίνει τελευταία το λέμε γιατί πολύ απλά πεθαίνουμε έχοντας πάντα μια τελευταία ελπίδα. Στο μεταξύ έχουμε σκοτώσει κάμποσες, έχουν αυτοκτονήσει άλλες , για να μην πούμε πόσες βιάσαμε... Κορίτσια αν υποθέσω ότι είμαστε όλες in bad mood θα τρελλαθώ (Πολυάννικη απάντηση¨: μπορείς να τρελλαθείς, τουλάχιστον υπέθεσες σωστά)
Η ελπίδα πεθαίνει όταν πεθάνουν και όλα γύρω της που την αφήνουν να υπάρχει ή έστω να φυτοζωεί.
Η ελπίδα θα πεθάνει στα σίγουρα αν συμβούν όλα αυτά γύρω της.
Ίσως αυτή να ήταν η τελευταία ελπίδα της ελπίδας, γιαυτό να έγιναν έτσι τα πράγματα...
Δεν είναι μόνο bad mood συνονόματη, είναι και "πολλά άσχημα μαζεμένα συμβάντα αυτόν τον καιρό"..
Εγώ μένω στο ότι την τελευταία απόφαση για τη ζωή της την πήρε η ίδια.
Επηρρεασμένη ίσως από κάτι που ακόμα πολύ πονάει και δεν το έχω νανουρίσει μέσα μου, δεν παύω να βάζω τίτλο λογικής πως "Δική της ζωή ήταν, δική της και η επιλογή".
Εσύ μια Ελπίδα.....εγώ ένα Γιάννη...
Ναταλία, αυτό είναι το σημαντικό...η τελευταία λέξη είναι δική της.
Όλοι για κάτι παλεύουμε... ακόμα και για το να διατηρήσουμε μια ελπίδα.
Δύο πράγματα ήθελα να πω μέσα απο αυτό το κείμενο. Εύχομαι να μην έρθει η ώρα να καταλάβει ποτέ και κανείς ποια ήταν αυτά.
» Δημοσίευση σχολίου