<$BlogItemTitle$>
<$BlogItemBody$>
Μπαλόνια
.
.
.
.
Σε μια από τις γωνιές του σπιτιού μου, στην πιο απόμερη και κρυφή, βρίσκονται τα κόκκινα μπαλόνια μου.
Δεν ξέρω πότε ήρθαν και εγκαταστάθηκαν εκεί.
Ίσως να μπήκαν απο το παράθυρο κάποια μέρα που έλειπα.
Ίσως να ένιωθαν μοναξιά και να ήρθαν να συγκατοικήσουμε.
Απο την μέρα εκείνη που έγινε κόκκινη η πιο απόμερη γωνιά του σπιτιού μου,πέταξα την τηλεόρασή μου.
Κάθε μερα περιμένω στωικά το ηλιοβασίλεμα. Τότε -και μόνο τότε- αρχίζω να τα ετοιμάζω όλα.
Βάζω το κατακκόκινο φόρεμά μου ανοίγω τα παράθυρα και κάθομαι απέναντί τους.
Το δικό μου κόκκινο τα μπερδεύει και νομίζουν πως είμαι όμοια με εκείνα.
Με περίεργες τελετουργικές κινήσεις, μόλις σιγουρευτούν πως είμαι και εγώ ένα απο αυτά, αρχίζουν να σαλεύουν και να περιγράφουν τις ιστορίες τους.
Περιγράφουν πρόσωπα μικρών παιδιών που μόλις τα αντίκριζαν, γέμιζαν χαμόγελα και σπινθηροβόλα βλέμματα ευτυχίας.
Περιγράφουν τροφαντά μωρουδίστικα χεράκια που άνοιξαν την σφιχτή γροθιά τους και τα ελευθέρωσαν. Τις περισσότερες φορές κατά λάθος, άλλες επειδή το ήθελαν, και άλλες επειδή τα μπαλόνια μου τους το ζήτησαν.
Κατά κανόνα η ελευθερία των φίλων μου, συνοδευόταν με βλέμματα λύπης και κλάματα. Οποιοδήποτε ζευγάρι ματιών όμως έβλεπα αυτό το κόκκινο μέσα σε αυτό το τεράστιο γαλάζιο σταματούσε να είναι λυπημένο.
Τα ζηλεύω.
Θα ήθελα να είμαι και εγώ ένα κατακόκκινο μπαλόνι.
Ακούω τις ιστορίες του πολύ προσεκτικά και δεν έχει υπάρξει ούτε μία που να μην την έχω ζηλέψει.
Θα ήθελα και εγώ να γεννηθώ σε ένα παιδικό πάρτι, ή σε μία γιορτή. Μέσα σε βλέμματα χαράς.
Θα ήθελα κι εγώ να κάνω βόλτες στο γαλάζιο του ουρανού.
Να πετάω, να πετάω..
Να βλέπω από ψηλά την ζωή των άλλων και να παρατηρώ.
Την θάλασσα, τις πόλεις, τους ανθρώπους, τα δέντρα..
Θα ήθελα κι εγώ να είμαι η πρώτη που θα γεύεται την φθινοπωρινή βροχή ή τις πρώτες αχτίδες του ήλιου..
Θα ήθελα κι εγώ όταν γεράσω να πεθάνω γρήγορα και ανώδυνα, με ένα εκκωφαντικό
.
.
.
Σε μια από τις γωνιές του σπιτιού μου, στην πιο απόμερη και κρυφή, βρίσκονται τα κόκκινα μπαλόνια μου.Δεν ξέρω πότε ήρθαν και εγκαταστάθηκαν εκεί.
Ίσως να μπήκαν απο το παράθυρο κάποια μέρα που έλειπα.
Ίσως να ένιωθαν μοναξιά και να ήρθαν να συγκατοικήσουμε.
Απο την μέρα εκείνη που έγινε κόκκινη η πιο απόμερη γωνιά του σπιτιού μου,πέταξα την τηλεόρασή μου.
Κάθε μερα περιμένω στωικά το ηλιοβασίλεμα. Τότε -και μόνο τότε- αρχίζω να τα ετοιμάζω όλα.
Βάζω το κατακκόκινο φόρεμά μου ανοίγω τα παράθυρα και κάθομαι απέναντί τους.
Το δικό μου κόκκινο τα μπερδεύει και νομίζουν πως είμαι όμοια με εκείνα.
Με περίεργες τελετουργικές κινήσεις, μόλις σιγουρευτούν πως είμαι και εγώ ένα απο αυτά, αρχίζουν να σαλεύουν και να περιγράφουν τις ιστορίες τους.
Περιγράφουν πρόσωπα μικρών παιδιών που μόλις τα αντίκριζαν, γέμιζαν χαμόγελα και σπινθηροβόλα βλέμματα ευτυχίας.
Περιγράφουν τροφαντά μωρουδίστικα χεράκια που άνοιξαν την σφιχτή γροθιά τους και τα ελευθέρωσαν. Τις περισσότερες φορές κατά λάθος, άλλες επειδή το ήθελαν, και άλλες επειδή τα μπαλόνια μου τους το ζήτησαν.
Κατά κανόνα η ελευθερία των φίλων μου, συνοδευόταν με βλέμματα λύπης και κλάματα. Οποιοδήποτε ζευγάρι ματιών όμως έβλεπα αυτό το κόκκινο μέσα σε αυτό το τεράστιο γαλάζιο σταματούσε να είναι λυπημένο.
Τα ζηλεύω.
Θα ήθελα να είμαι και εγώ ένα κατακόκκινο μπαλόνι.
Ακούω τις ιστορίες του πολύ προσεκτικά και δεν έχει υπάρξει ούτε μία που να μην την έχω ζηλέψει.
Θα ήθελα και εγώ να γεννηθώ σε ένα παιδικό πάρτι, ή σε μία γιορτή. Μέσα σε βλέμματα χαράς.
Θα ήθελα κι εγώ να κάνω βόλτες στο γαλάζιο του ουρανού.
Να πετάω, να πετάω..
Να βλέπω από ψηλά την ζωή των άλλων και να παρατηρώ.
Την θάλασσα, τις πόλεις, τους ανθρώπους, τα δέντρα..
Θα ήθελα κι εγώ να είμαι η πρώτη που θα γεύεται την φθινοπωρινή βροχή ή τις πρώτες αχτίδες του ήλιου..
Θα ήθελα κι εγώ όταν γεράσω να πεθάνω γρήγορα και ανώδυνα, με ένα εκκωφαντικό
ΜΠΑΜ
Ετικέτες Prose
Όταν δημοσιεύθηκε αυτό το ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ
ήταν
Πέμπτη 28 Ιουνίου 2007 στις 10:07 π.μ..
Μπορείς και ΕΣΥ να μας πεις τη
γνώμη σου, αλλά αυτό δε σημαίνει πως αυτά που θα πεις θα τα λάβουμε και σοβαρά υπόψιν μας.
Μπουμ, πάλι μ'ενα ωραίο κόκκινο ζωγράφισες.
:)
Respect. Και για το κείμενο και για τη φωτογραφία.
Εδώ είμαι!
X ray Αυτό το κόκκινο μου αρέσει..
:)
Xavier Ευχαριστώ :)
--
Και ένα καλό μήνα πρέπει να γράψω, αλλά κάνει πολύ κούραση αυτές τις ημέρες..αιντε να δούμε.
» Δημοσίευση σχολίου